-ბატონო? (მე)
მართლა ვერ მივხვდი რა თქვა, გაკვირვებული ვუყურებდი მას, ისიც ირონიულად იღიმოდა
-არაფერი (ლიკა) საუბარში ლიკაც ჩაერთო, მას უნდოდა რომ შეყვარებული მყოლოდა რატომ არ ვიცი, სკოლაში მასწავლებლებს შორის რათქმაუნდა ყველაზე მეტად ის მიყვარდა, მეგობრები ვიყავით, და ასევე სკოლის გარეთაც გვქონდა ურთიერთობა.
-ბავშვებო გაიცანით ეს არის სანდრო დანგაძე, ახლახანს გადმოვიდა ჩვენს სკოლაში, ცხოვრობდა გერმანიაში-გერმანიის ხსენებაზე ჩამეცინა, რადგან ჩემი საყვარელი ქვეყანაა, ეს შეამჩნია სანდრომ და გამიღიმა-რამოდენიმე დღის წინ ჩამოვიდა და აქ შემოვიდა, მეთერთმეტე კლასშია, მოდით თქვენ დაუსვით კიტხვები რომ უკეთ გაიცნოთ ის (ლიკა) შემგედ მე გადმომხედა გამიღიმა და თალი ჩამიკრა, დავიბენი მაგრამ არ შევიმჩნიე, მარიამს გადავხედე რომელიც გაბრწყინებული თვალებით მიყურებდა
-გაგეხსნა ბედი ჩემო სიხარულო? (მარიამი)
-გაჩე რა (მე)
-რა გავჩერდე გოგო, მოეწონე ვერ ხედავ? (მარიამი)
-ვერ მივვდი რაზე თქვა მალე ეყოლებაო (მე)
-აუ რას ვერ მიხვდი? კაი რა (მარიამი) სერიოზული სახე მიიღო და მისკენ მიიხედა მეც მანიშნა მოუსმინეო და დავემორჩილე.
-რამდენი ანი იყავი გერმანიაში? (ერთ-ერთი კლასელი)
-10 წელი (სანდრო)
-მიზეზი რა არის? (ერთ-ერთი მოსწავლე)
-მოდით საიდუმლოდ დავტოვებ (სანდრო)
-რატომ მაინცდამაინც ეს სკოლა? (ერთ-ერთი მოსწავლე)
-რაღაც მიზეზების გამო (სანდრო)
-რამდენი წლის ხარ (ერთ-ერთი მოსწავლე)
-17 (სანდრო) თან პასუხობდა თან გადმომხედავდა ხოლმე
-კარგი ახლა შეიძლება მე დავსვა კითხვა? (მარიამი)
-რათქმაუნდა (სანდრო)
-შეყვარებული გყაავს? (მარიამი)
-არა მაგრამ მალე მეყოლება (სანდრო)
-არც გყოლია? (მარიამი)
-რათქმაუნდა მყავდა (სანდრო)
-რატომ არ ეყოლებოდა რა (მე) ჩემთვის ჩუმად ვთქვი მაგრამ ისეთი ჩუმიც არ აღმოჩნდა როგორიც მე მეგონა
-ეგ რა შუაში იყო? (სანდრო) ყურადღება არ მიმიქცევია, არც მეგონა მე თუ მეუბნებოდა, ამიტომაც ახლოს მოვიდა გვერდზე დამიდგა და კითხვა გამიმეორა
-ეგ რა შუაში იყო? (სანდრო)
-მე მეკითხები? (მე)
-მგონიი ელამი არ ვარ, კი შენ გეკითხები (სანდრო)
-რამე ვთქვი? (მე) გაკვირვებული სახე მივიღე
-მგონი რაღაც წამოგცდა (სანდრო)
-არამგონია (მე) ირონიულად გავუღიმე და ტელეფონს დავხედე, ჩემი ძმა მირეკავდა.
-მას შეიძლება ვუპასუხო? (მე)
-ელენე ხო იცი ამისთვის პრობლემები შემექმნება მეც და შენც (ლიკა)
-ჩემი ძმაა გთხოვთ (მე)
-კიმაგრამ აქერ არაა შენი ძმა? რატომ გირეკავს? (ლიკა)
-არ ვიცი, ალბატ რამე სერიოზულია (მე)
-არ გახვიდე აქვე უპასუხე (ლიკა)
-მადლობა (მე) მაშინვე ტელეფონს ვუპასუხე
-ხო რა ხდება ლუკა? (მე)
-ელენე დროზე საავადმყოფოში მოდი! (ლუკა)
-რაა? რა ხდება მითხარი დროზე (მე) მაღლა ავიხედე სანდრო ისევ გვერდით მედგა
-ელენე დროზე მოდი, ბაღიდან დამირეკ (ლუკა) წინადადების დასრულება არ ვაცადე ისე ვკითხე
-ლევანი? როგორ არის? რა დაემართა? გთხოვ დროზე მითხარი. ხო კარგად არის? (მე)
-ბაღიდან დამირეკეს და მითხრეს რომ ლევანი ცუდად გახდა, არ ვიცი რა დაემართა, არც მათ იციან, საავადმყოფოშია, სადაც ლიზი იწვა იქ, უბრალოდ დაგირეკე, რო ვერ მნახავდი ინერვიულებდი (ლუკა)
აი მაშინ კი ვიგრძენი როგორ წამომივიდა ცრემლები და პირველად, პირველად ჩემს ცხოვრებაში ვიტირე სხვასთან, როგორ არ მინდოდა, გვერდზე სანდრო მედგა, რომელიც მიყურებდა და სახე შეცვლოდა, მარიამს გავხედე რომელიც მელოდებოდა რას ვიტყოდი, ლევანის ხსენებაზე კი ცუდად გახდა, მარიამს ლევანი ძალიან უყვარს, თითქმის მან გაზარდა.
-ახლავე მოვდივარ (მე)
-არ გინდა ელენე მე აქ ვარ (ლუკა)
-მეორედ არ გაგიმეორებ! (მე)
-გელოდები (ლუკა)
მაშინვე სკამიდან ავდექი არ ვიცოდი რა გამეკეთებინა, ავდექი და თავბრუ დამეხვა, ყველაფერი გაშავდა, სანდროს მოვკიდე ხელი და ასე ვიდექი სანამ კარგად არ გავხდი, გონსმოვეგე და გაურკვეველი ხმით, გაურკვეველი ტონით, გაურკვეველი სახით, მარიამს ვუთხარი
-ლევანი (მე)
-რა დაემართა (მარიამი)
-არ ვიცი (მე)
-უნდა წავიდე (მე) ხმამაღლა ვთქვი, სანდროს გავხედე რომელმაც არ იცოდა რ უნდა ექნა. შენდეგ ბავშვებს გავხედე რომლებიც გაკვირვებულები მიყურებდნენ, შემდეგ ლიკას გავხედე რომელიც ჩემსკენ მოდიოდა.
-ჩანთას დაგიტოვებ, უნდა წავიდე, სასწრაფოდ უნდა წავიდე, საღამოს გამოდი ჩემთან (მე)
-რა პრობლემაა წადი (მარიამი) სანდროს ხელს ისევ არ ვუშვებდი მეშინოდა, არ ვიცოდი რა გამეკეთებინა, ლიკა მოვიდა და ჩამეხუტა
-ლიკა უნდა წავიდე, ახლავე უნდა წავიდე (მე)
-დირექტროთან მიდი (ლიკა)
-წავედი (მე)
ვთქვი და კარებისკენ წავედი, დერეფანი ისე გავიარე არც კი მახსოვს, დირექტორთან შევედი
-ქალბატონო რუსუდან (მე)
-რა მოხდა ელენე რა სახე გაქვს? (დირექტორი)
-ჩემი ძმა (მე)
სიტყვებს ვერ ვაბამდი ერთმანეთს
-მე უნდა წა... ვიდე... ის ცუდ...ად არის (მე)
-წადი რა პრობლემაა (დირექტორი)
-მადლობა (მე)
მაშინვე გამოვარდი სკოლიდან და ტაქსს ველოდებოდი და მაინცდამაინც მაშინ არ გამოჩნდა, უკნიდან პორშე მომადგა, გავიხედე და სანდრო დავინახე, გვერდზე გავიწიე მაგრამ არ მიდიოდა.
-ჩაჯექი (სანდრო) მეც ჩავჯექი ახლა მხოლოდ ეს შემეძლო
-მადლობა (მე)
მისამართი ვუთხარი და მუსიკები ჩავრთე და საქარე მინას თავი მივადე, გამიკვირდა მისი ასეთი გემოვნება, როგორც აღმოჩნდა ჩემნაირი გემოვნება ქონია, მისი ფლეილისთიდან ესეთი დასკვნა გამოვიტანე, არაფერი გვითქვია, ცრემლები ღაპაღუპით მომდიოდა, გონზე ვერ მოვდიოდი, ერთადერტი რისი თქმას სევძელი ეს იყო
-გთხოვ უფრო სწრაფად (მე)
მას გავხედე მანაც გამომხედა გამიღიმა და ხელი ხელზე დამადო, მალევე მივედით დანიშნულების ადგილას, მანქანიდან გადავედი, სწრაფად ავირბინე კიბეები, მეშინოდა რომ ჩემ ძმას რამე დაემართებოდა, უკნიდან სანდრო მეძახდა დამელოდეო მაგრამ არ ვჩერდებოდი, გავრბოდი მაგრამ არ ვიცოდი საით მივრბოდი, ჩემი ძმა დავინახე და სასწრაფოდ მისკენ გავიქეცი, ჩავეხუტე და თითქოს ცოტა დავწყნარდი.
-როგორ არის? (მე) ცრემლები მომდიოდა
-უკეთ არის ნუ ნერვიულობ, ექიმებმა ვერ გაიგეს რა დაემართა (ლუკა)
-მადლობა ღმერთს (მე)
-არ ინერვიულო, ნუ ტირიხარ გთხოვ (ლუკა)
სკამზე დავჯექი და აი გამოჩნდა სანდრო, სულ დამავიწყდა მისი არსებობა, მასთან მივედი და ჩავეხუტე
-მადლობა, ძალიან დიდი მადლობა, ვერასოდეს დაგივიწყებ ამას, ძალიან დიდი მადლობა (მე) ცრემლები ისევ მომდიოდა, ვეხუტებოდი და არ ვუშვებდი მანაც მომხვია ხელები და ჩამეხუტა, მხოლოდ მერე გამახსენდა მეკითხა.
-როგორ წამოხვედი? (მე)
-ეგ არ იყო პრობლემა (ლუკა)
-მადლობა (მე)
-რამოხდა? (ლუკა)
-არ ვიცი, ჩემი პატარა ძმა ცუდად არის, ექიმებმა ვერ გაიგეს რა დაემართა (მე)
-კარგად იქნება არ ინერვიულო, აი ნახავ (სანდრო)
-ვიცი, ძლიერი ბიჭია და ყველაფერს გაუმკლავდება (მე)
ესღა ვთქვი და ჩემი ძმისკენ წავედი, სკამზე გვერდით მივუჯექი და ხელები მოვხვიე, სანდრო ახლოს არ მოსულა მაგრამ იქვე სკამზე ჩამოჯდა.
-ვინ არის ეგ ბიჭი? (ლუკა)
-ახალი გადმსულია ჩვენს სკოლაში, ლიკას შემოყვანილი ყავდა როცა დამირეკე და მან მომიყვანა (მე)
-გამაცანი (ლუკა)
სანდროს ვანიშნე მოსულიყო მოვიდა და ლუკას ხელი ჩამოართვა
-გიცანი ჩემი ძმა ლუკა, ეს კი ჩვენი ახალი სკოლელი სანდრო, მეთერთმეტე კლასშია (მე)
-სასიამოვნოა (ლუკა)
-ჩემთვისაც (სანდრო)
-ესეიგი შენ ხარ ის ბიჭ ჩემი კლასის გოგოები რო გადარიე? (ლუკა)
სანდროს მხოლოდ გაეცინა მერე მე გამომხედა და თვალი ჩამიკრა, გვერდზე დაგვიჯდა. ექიმი მოვიდა და გვითხრა რომ შეგვეძლო შესვლა ლევანისთან, რომ შევედით ცრემლებმა კვლავ გაიელვეს ჩემს სახეზე, ლევანის ხელი მოვკიდე და ვაკოცე
-როგორ ხარ პატარა? (მე)
-კალგად, ენენე აქ ლატო ვალ? (ლევანი)
-ცოტახანი აქ უნდა იყო, აი ნახე რომ წვალთ სახლში ბევრ ნაყინს გიყიდი, შკოლადებსაც და რასაც მეტყვი ყველაფერს (მე)
-როგორ ხარ მეგობარო? (ლუკა)
-კალგად ლუკა, სენ ლოგოლ ქალ? (ლევანი)
-კარგად მეგობარო (ლუკა)
ვამჩნევდი როგორ უცრემლიანდებოდა ლუკას თვალები მაგრამ ამას არ იმჩნევდა.
-ენე (ლევანი)
-ხო ჩემო სიხარულო (მე)
-ეს ლაგაცა ლატო მიკეთია? (ლევანი)
-ესს... უბრალოდ... ესს (მე) ვერაფერი მოვიფიქრე რა უნდა მეთქვა
-ეგ უნდა გეკეთოს ცოტა ხანი, ეხლა შენს სხეულში ბევრი ვიტამინები შეყვაბთ რომ დიდი ბიჭი გაიზარდო და ძლიერი იყო (ლუკა) შენდეგ მას მადლობისმთქმელი თვალებით გავხედე და გამიღიმა. შემდეგ ექიმი შემოვიდა და გვითხრა რომ უნდა დაგვეტოვებინა ლევანი, ლევანის არ უნდოდა რომ გარეთ გავსულიყყავით და მარტო დაგვეტოვებინა, ექიმს რა აღარ ვუთხარით მაგრამ არაფერი გააკეთა, გვითხრა რომ თუ გვინდოდა ლევანი მალე კარგად გამხდარიყო ისე უნდა გაგვეკეთებინა ყველაფერი როგორც ის გვეტყოდა, ასე რომ დავემორჩილეთ. გარეთ გავედით, სანდრო ისევ იქ იჯდა, როგორც კი დამინახა ჩემკენ წამოვიდა
-როგორ არის? (სანდრო)
-უკეთ მადლობა (მე)
-ბოდიში, მე უნდა წავიდე საქმე გამომიჩნდა (სანდრო)
- არც ხარ ვალდებული აქ იყო, მადლობა რომ მომიყვანე (მე)
-ვალდებული ვარ (სანდრო)
ტქვა გამიღიმა და წავიდა, მეც მაშნვე ტელეფონი ავიღე და მარიამს დავურეკე
-როგორ არის? (მარიამი)
-უკეთ (მე)
-მოვდვარ (მარიამი)
-არ ხარ ვალდებული აქ იყო (მე)
-მეც ისე მიყვარს ლევანი როგორც შენ გახსოვდეს (მარიამი)
-მოდი (მე)
ლუკამ ბაღში დარეკა და უთხრა მასწავლებელს რომ კარგად იყო შემდეგ კი მე მომიბრუნდა.
-მოგეწონა? (ლუკა)
-ჰა? ვინ? (მე)
-ნუ იდებილებ თავს (ლუკა)
-არ ვიდებილებ, ვიზე მეუბნები (მე) მალევე მივხვდი ვიზეც მეუბნებოდა
-გაგიჟდი? არც კი ვიცნობ ნორმალურად (მე)
-ელენე იცოდე არავინ მაცემინო, ჭკვიანად იყავი (ლუკა)
-ჩემი სულელი ძმა, ხო იცი რომ ჯერ სიყვარულისთვის არ მცალია, სწავლა სწავლა და სწავლა! (მე)
-ჭკვიანი და მყავს (ლუკა)
-ვიცი (მე)
-------------------------------------------------------
აი მეორე თავიც, მაინტერესებს როგორ მოგეწონათ, შევეცდები მალ-მალე დავდო თავები და არ გალოდინოთ, უბრალოდ მითხარით როგორია, რამე ხოარ შევცვალო, ან შეგიძლიათ რამე იდეა მომაწოდოთ და მე აუცილებლად გამოვიყენებ მას, მადლობთ წინასწარ wish you were here