-საქმით დამტკიცება უნდა მაგას და არა ტრაბახი. მარიმ ვერც გაიაზრა როგორ აღმოჩნდა ანდროს ტუჩები მისაზე, ანდრო ნაზად კოცნიდა, მერე მისი კოცნა უფრო მომთხოვნი გახდა. მარიც გათამამდა და კოცნაში აჰყვა შეძლებისდაგვარად. ანდრომ მიწაზე გადააწვინა და ისე განაგრძო კოცნა, მარიმ ანდროს ხელებმა მაისური ქვეშ ერთ ადგილას გააშეშა, საერთოდ დაკარგა მოძრაობის უნარი. ალბათ დიდხანს ვერ გამოფხისლდებოდა რომ არა ანდროს ნათქვამი "მინდიხარ ქართველო". მისმა სიტყვებმა გონზე მოიყვანა, მისი ტუჩებისგან თავი გაინთავისუფლა და უთხრა გაჩრებულიყო, მაგრამ ანდრო გაჩრებას არ აირებდა, მერე სუსტი ხელებით ცდილობდა მის მოშორებას.

-ანდრო გეყოს გაჩერდი! დაუყვირა ხმამაღლა. ანდრო გამოფხიზლდა და მოსცილდა. ორივე სუნთქვის დარეგულირებას ცდილობდა. მარი ეჭვის თვალით უყურებდა ანდროს და თავში ათასი ფიქრი უტრიალებდა.
- მე რომ არ მეკოცნა შენთვის შენ აპირებდი რამეს?
-ქართველო რატომ ართულებ ყველაფერს.
-მიპასუხე, წყობიდან გამოსულმა დაუყვირთა მარიმ. წამში გაჩნდა ანდრო მის გვერდზე, ტავი ახლოს მიუტანა და მკაცრად უხთრა
-არ გაბედო და მეორედ დამიყვირო
-კითხვაზე გამეცი პასუხი!
-არაფერს არ ვაპირებდი, გიშვებდი ხომ დაინახე. მარიმ მეტყველების უნარი დაკარგა, ანუ საერთოდ არაფერს ნიშნავს ის ანდროსთვის, უბრალოდ მას ვნება ამოძრავებდა და მის მაგივრად სხვა ქალი რომ ყოპილიყო ალბათ იგივნაირად მოიქცეოდა.
- ანუ მარტო ჩემი გა*იმვა გინდოდა, მერე ჩვენ ჩვენი გზით წავიდოდით და დამთავრდებოდა ყველაფერი.
-რა გინდა ქართველო! იღრიალა ანდრომ
- შენ რა ჯერ კიდე ვერ გაიგე რისი თქმა მინდა. ანუ სენ არაფერს არ აპირებდი, მე გამოგიწვიე, დაგეტაკე და გაკოცე , მერე კარგადაც დაინახე კოცნა რაშიც გადავიდა და კიდევ წინ წავიდოდა მე რომ არ გამეჩრებინე. შენ სართოდ გ*იდივარ, სულერთი ვარ, სიტყვის უთქმელად მიშვებდი. შენთვის სულერთი იყო აქ, მარიმ იმ ადგილისკენ გაიწოდა ხელი სადაც რამდენიმე წუთის უკან იწვნენ ერთმანეთზე აკრულები....შენთვის სულერთი იყო აქ მე გამ* იმავდი თუ სხვას. მარიმ ხელები აიქბია და ამოიგმინა, აი ამის თქმა მინდოდა. მიშვებდი უთქმელად და იმედი გქონდა რომ აღარასდროს ევხვდებოდით ერთმანეთს.

ანდროს ხშირი სუნთქვა ესმოდა, სიბნელის გამო ვერ ხედავდა მაგრამ თუ მისი სუნთქვიდან გამომდინარე ვიმსჯელებდით მარი დარწმუნებული იყო რომ ანდრო გაცეცხლებული იყო. მაგრამ ამ მომენტში ეს არ აინტერესებდა, ახლამიხვდა რომ ანდროსთვის ერთი ჩვეულებრივი ქალი იყო. ამის გააზრებამ ტირილამდე მიიყვანა, ცხოვრებაში პირველად მოეწონა ბიჭი, მოეწონაა? თითქმის შეუყვარდა და მისთვის კიდე სულერთი იყო. მარი გატრიალდა და წავიდა, ანდროს ხმა არ ამოუღია.

მარი მიდიოდა და ტირილს ვერ წყვეტდა, ვერ გაიგეო ეს მას როგორ დაემართა, ხომ შეიძლებოდა ანდროსაც იგივე გრძნობით ეპასუხა, საკმაოდ კარგი გარეგნობის იყო მარი, სექსულურიც იყო, მარის ანაყად გაეღიმა იმ ბ*ზს ბევრად ჯობდა გარებნულად. მათი ერთობლივი ცვოვრება ახსენდებოდა და ფიქრობდა თუ რა საჭირო იყო მის სექსუალრი გამოხედვები, მისი კოცნა, ღიმილი, მისი გამომწვევი ფრაზები. აჰ რა თქმა უნდა იმისთის რომ საწოლში შეეტყუებინა. მარიმ სხეულის შეხება იგრძნო, ვიღაც ეცა და გაურკვეველი მიმართულებით მიათრევდა. კივილი დაიწყო და გაშვებას სთხოვდა, ეუბნელიბოდა რომ ქართველი იყო და დაიკარგა, მაგრამ ხმას არავინ სცემდა, გაიგო როგორ მორბოდა მისკენ ვიღაც, არ ახსოვს როგორ გაჩნდა უცნობი მათთან ახლოს, მარი გამოგლიჯა ხელიდან და ერთი დარტყმით დააგდო ძირს.

-მომეცი ხელი, ანდროს ხმამ გამოაფხიზლა. ხელი ჩაკიდა და სირბილით წაიყვანა უკან. -ხმას სხვებიც გაიგონებდნენ და ეხლა ვარ აქეთ მოდიან.
-უტხარი რომ ქართველი ვარ მაგრამ ხმას არ მცემდა. სირბილიგან დაღლილმა ძლივს თქვა მარიმ.
-არც იყვნენ ქართველები, რუსი იყო, ფორმაზე რუსეთის დროშა ქონდა.
-არაფერი მესმის, საქართველოში, თან აფხაზეთის საზღვარზეც კი არ იყვნენ.
-წმაოდი ჩქარა. არ ახსოვს რამდნეი ხანი ირბინეს, ბოლოს ვეღარ სუნთქავდა. ვერ იტყოდითრომ მარი მალე იღლებოდა, ყოველ დილით დარბოდა და ვარჯიშობდა და დიდი მაძილის გარბენაც შეეძლო, ახლა კი რთლა დიდხანს ირბინეს, ვერ გაიგეო ანდროს საით მიყავდა, ამ სიბნელეში ხომ საერთოდ ვერაფერს არჩევდა. ან რა უნდა გაერჩია, თვითონ არ იყო რომ დაიკარგა. ანდრო გაჩერდა და იქვე მიწაზე ჩამოჯდა.
-აქ დავისვენოთ ცოტა ხნით და მერე მანქანასთან მივიდეთ, უკან ვბრუნდებით,
-კი მაგრამ არაფერი მესმის, მარიმ თავი ჩახარა, რუსები იქ იყვნენ, აფხაზეთსიც კი არ იყვნენ, მალე ალბათ ახალციხესი გადავლენ ამ მთებიდან.
-არც მე მესმის არაფერი. დაღლილმა თქვა ანდრომ. წყალი მომაწოდე ქართველო?
-არ მაქვს ჩანთა იქ დამივარდა.
-კაი დავისვენოთ და წავიდედთ, სანამ გათენდება უნდა მივაღწიოთ მანქანამდე.
-ეხლა რა მეშველება, უკან როგორ დავბრუნდე.
-შენ ჯერ იმაზე იფიქრე აქედან როგორ გავაღწიოთ ისე რომ ის რუსები არ წამოგვეწიონ და სახლამდე მშვიდობით მივიდეთ.
მარი მიწაზე იყო წმაოსოლილი და ცას აჰყურებდა, ნეტა ახლა რა ეშველება, ფეხით გადასვლა შეუძლებელია, ეს მხარე ჩაკეტილია, რუსეთში წასვლა არ უნდა ან საერთოდ ვინ გაუშვებს, არც იქ დაადგება კარგი დღე, ვინმე რომ გამოიჭიროს ყველაზე კარგ ვარიანტში ციხეში ჩასვამენ საზღვრის უკანონო გადმოკვეთისთვის, მერე ალბათ საქართელოს საელჩოს დაუკავშირდებიან. რუსებს მაინც ვერ ენდობა, რა შარში გაყო თავი ირაკლის გულისთვის, ისე ირაკლი რა სუაშია თვითოან გამოეყო ჯგუფს და აირია. მარიც გაეცინა, რამდნიმე კვირის უკან ირაკლი მოწონდა ახლა კი ამ თავხედ აფხაზზეა მგონი შეყვარებული.

-ადექი წავიდეთ. ფიქრებიდან ანდროს ხმამ გამოიყვანა. კიდევ ირბისნეს, როგორც იქნა მანქანამდე მიაღწიეს და სახლისკენ აიღეს გეზი. მარი საშინლად დაღლილი იყო ემოციებისგან, როგორია გაიაზრო კაცს რომელზეც ფიქრობ საერთოდ კი*იხარ. ტან მუხლის აწუხებდა, ამდენი ირბინა მტკივანი მუხლით. თვალები ცრემლება დაუფარა, თავს იკავებდა მაგრამ აღარ შეეძლო, ტირილი დაიწყო, ახლა რომ გეკითხათ რა გატირებსო პასუხი არ ქონდა, თუმცა ქონდა და იცოდა რომ უმეტესი ამ ცრემლების გამომწვევი ანდრო იყო.

- რა გატირებს? ფრთხილად კითხა ანდრომ. მარიმ პასუხი არ დაუბრუნა, არ შეძლო ხმის ამოღება თან ანდროს ყურება. -მუხლი გტკივა? მარიმ ისევ არ გასცა ხმა. ცოტა ხნის მერე ანდრომ მანქანა გააჩერა და გადავიდა. მარიმ სარკეში გაიხედა, ანდროს მანქანა მაღაზიის წინ გაეჩერებინა, იქიდან ხელსი პატარა პარკით გამოვიდა, მანქანა დაძრა, რამდნეიმე კილომეტრის გავლის მერე მანქანა გზიდან გადაიყვანა და პატარა მიყრუებულ გზაზე გააჩერა. წყლის ბოთლს თავი მოხსნა და მარის საკუთარი ხელით დაალევინა, მერე მუხლიდან შარფი მოხსნა და მუხლი მობანა, მერე გადაუხვია. მარიმ მადლობისმთქმელი თვალებით ახედა, ანდრომ საპასუხოდ გაუღიმა. მარი მის ღიმილზე ლამის დადნა, გონზე დროზე მოეგო და ფანჯარაში დაიწყო ყურება.

რამდნეიმე ადმიანის ხმა ემსოდა, გამოეღვიძა, ანდროს ყავდა ხელში აყვანილი და თავის მის ყელში ჩაერგო. ეღვიძა მაგრამ სრულიად არ იყო ამოფხიზლეული, არც უნდოდა. ანდრომ კიბეები აიარა, მერე ოთახის წინ გაჩრდა, გზა ისევ გაგრძელა და კარი შეაღო. მარი საწოლში ჩააწვინა და ოთახიდან გავიდა. მარის ისევ თვასი ძველ ოთახძი იყო, ზუსტად იმ ოთახში თავიდან რომ გამოუყვეს. რა გამოდის რომ ანდრო თავის ოთახთან შეჩერდა, უნდოდა იქ შეეყვანა მაგრამ გადაიფიქრა. რატომ? მარის ეს კითხვა აეკვიატა. სასაცილოა არაა, იცის რომ ანდროსთვის სულერთია მაგრამ მაინც მასთან უნდა, ბრაზდება იმაზე რომ ანდრომ მათ ძველ ოთახში არ შეიყვანა. ანდროს ოთახი კი უკვე ორივესი გახადა, რა სასაცილოა შყვარების ძღვარზე მყოფი ქალი.