დილით მია მაღვიძარამ გააღვიძა. როგორც ყოველთვის ზოზინით ადგა ლოგინიდან. დიდ ხანს არჩია ტანსაცმელი და მანამდე ვერ გამოფხისლდა სანამ დედამისის მჭექარე ხმამ არ გამოიყვანა მდგომარეობიდან. გოგონამ ჩანთას ხელი დასტაცა და არც უსაუზმია ისე გავარდა სახლიდან.
-მია! მია! -მოესმა ხმა უკნიდა.
-დათო! -გაუხარდა მეგობრის დანახვა და მომავალს დალოდება დაუწყო, შედეგ გზა განაგრძეს.
-რალ დედაშენმა დიპლომზე? -ჩაეკითხა მია.
-არაფერი... გაუხარდა მაგრამ არ შეიმჩნია, ახალი ამბავ ხომ არ არისო -გაეინა დათოს.
-ნათიამ კინაღამ საგვარეულო დამიპატიჟა. -აყვა მიაც.
-სანდროს უნდა გავუარო დაწამომყევი რა..
-სანდრო? -მიამ ისე იკითხა თითქოს ვერ მიმხვდარიყო.
-ახალ მოსწავლეს.
-კარგი გავუაროთ.
დათო და მია სადროს ბინას მიადგნენ. ორ წუთში ბიჭიც გამოვიდა. სანდრო გადკოცნა, მიას კი უბრალოდ მიესალმა. სკოლაში ისე შევიდნენ მიას ხმაც არ ამოუღია. მხოლოდ ბიჭებს ლაპარაკს უსმენდა. პირველ ისტორია ჰქონდათ და ბავშვები ელოდნენ თვიანთ ასაკოვან მასწავლებელს რომელასც ნაოჭები დასტყობოდა და წელში მოხრილი კოჭლობითდადიოდა.
-როგორც იქნა მობარბაცდა. -გადაულაპარაკა ნიკამ მიას.
-მოკეტე! -ნინი გაღიზიანდა და ნიკას შეუბრუნდა.
-გოო შენ ვინმე რამეს გეკითხება?! -ვერ მოითმინა მიამ და ნინის გაეჭიმა.
-წესიერად რაა! შენ ვაბშე რამე გითხარი?! -არ ნებდებოდა ნინი.
-ჩემს მეგობარს ხომ უთხარი! -ხას აუწია მიამ.
-მია დაჯექი! -წყნარად უთხრა ისტორიის მასწავლებელმა და მაშინვე დაჯდა. -ბავვებო. -დაიწყო მასწავლებელმა -წინა წლის მასალიდან დავსვამ კითხვებს თუ რამდენად გახსოვთ -მია მაშინვე წელში გასწორდა და მოემზადა. -რომელ წელს მოხდა დიდგორის ბრძოლა და რა შედეგით დასულდა?
-დიდგორის ბრძ... -მიამ წინადადება ვერც კი დაამთავრა რომ უკნიდან სხვა ხმამ შეაწყვეტინასაუბარი,
-მოხდა ათას ას ცდაერთი წლის, თორმეტ აგვისტოს და დასრულდა საქარათველოს გამარჯვებით.
მიამ უკან მიიხედა. სანდროსწარბი აუწია. 'ალაპარაკდა' გაიფიქრა და შემდეგ კითხვისთვის მოეზადა.
-ყოჩაღ სანდრო! შემდგი! როდის დაიდო გეორგიევსკის გრაქტატი და როდის შევიდა ძალაში?
-გეორიევს... -ისევ დაიწყო მიამ მაგრამ ვნ აცდის თქმას?
-დადიო ათას შვიდას ოთხმოცდასამ წელს და ძალაში შევიდა ათას შვიდას თხმოცდაოთხ წლს.
მია გაღიზანებულ მიუბრუნდა სანდროს.
-შეგიძლია დამაცადო?!
-სისწრაფე გმართებს თორემ ხომ ხედავ... -ღიმილი უთხრა მიას და თვალი ჩაუკრა.
სანდროს ასეთმა საქციელმა მია დააბნია. გაკვეთილებმა ისე ჩიარეს, მიას თითქმის სულ სანდროს პაუხების მოსმენა უწევდა.
გადიოდა კვირები. სანდრო და მია ისევ ისე ეკამათებოდნენ გაკვეთილებზე ერთმანეთს. ბიჭი მას ხშირად ასწრებდა პასუხებზე აგრამ მასწავებლებმა იცოდნენ რომ მია მეცადინეობდა და საბა უბრალოდ ნერვებს უშლიდა გოგონას. ამიტომ მასწავლებლებიც არ ბრაზდებდნენ მაზე. პირიქით ეცინებოდათ. სანდროს კი მიას წვალება დროთადრო სიამოვნებდა.

როგორც იქნა მოვიდა საბას დაბადების დღე. ნოემბრის შუა რიცხვები იყო და უკვე სუსხი იდგა. საბამ ამ დაბადებისდღეზეც მთელი კლასი დაპატიჟა. მია ემზადებოდა წასასვლელად. ნერვიულობდა. რაზე? სანდროც იქ რომ იქნებოდა. მოსწონდა. განსხვავბული იყო. ახლანდელი ბჭებივით არ ჰქონდა განზე გაშლილი ფეხბი და არ ეწეოდა. დინჯი, იუმორის მგრძნობიარე მაგრამ სიბრაზეც თავისებური ჰქონდა.
-მია, დედი... ლიზა ელოდება გარეთ. -ფიქრებიდან გოგონა დედამისმა გამოიყვანა. როგორც სჩვევია გიჟივით გავარდა გარეთ და ლიზას ჩაეხუა.
-წავედით? -ჰკითხა ლიზამ და გაიკრიჭა.
-წავედით.
-გოგო სანდოც იქ იქნება!
-ხო ვიცი და ვნერვიულობ.
-რატო?
-აუუ, რავიცი ლიზ.
მია და მისი მეგობარი მიადგნენ საბად ბინას. კარი საბას დედამ გააღო.
-ქალბატონო მაიაა -მოეია ლიზა. -გილოცავთ საბას დაბი დუბის -თან იცინნენ.
-მადლობა დახატულებო... შემოდით.
-ღვინო ხომ გაქვთ კიდე? -უჩურჩულა მიამ საბას დედას
-აბა არ მაქ?! -ორივეს გაეცინახელით შემდეჰ მაიამ ოთახოსკენ ანიშნა.
მია და ლიზა ოთახიკენ წავიდნენ. მათი შესვლა და კლასელების ყვირილიერთი იყო. გოგონები საბასთან მივიდნენ.
-აი ეს შენ საჩუქარი ჩვენგან. -თქვა მიამ და ლიზას გხედა. საბას სიხარულს საზღვარი არ ქონდა.
-PlayStation 4-ი ტოო.. იკივლა და ორვეს ჩაეხუტა. -საიდან ამდენი ფული?? გაბიჟდით?
-მთელ წელი მე და მია ფილს ვაგროვებდით. -ლიზა მიას მოეხვია. -თან ცოტა ჩვენებს ვთხოვეთ და უარი არ მიგვიღია.
-ჯიგრები ხართ. ნახე ნიკუშ რა გავირტყი! -ლიზა და მია აგიდას მიუსხდნენ და ლაპარაკი დაიწყეს. ამ დროს ოთახში სანდრო შემოვიდა. ყველა გადაკოცნა და ისიც მაგიდას მიუჯდა.

-----
ძალიან მიხარია რომ მოგწონთ და ველოდები კომენტარებსს:))