კიბესთან ვიდექი და სულელივით მივშტერებოდი ერეკლლეს რომელიც მძიმე ნაბიჯებით მიახლოვდებოდა.საოცრად სიმპატიური მეჩვენა ჩემი ქმარუკელა და ნერწყვის მძიმე გორგალიც ძლივს გადავყლაპე.
-გოგო არ მოდიხარ?-
-კი კიი მოვდივარ ჯერ სად წავიდეთ?-
-მშია მე ჯერ და სადმე დავსხდეთ-
-მეც მშია-
-ხოდა წამოდი-ხელი ჩამკიდა და ფეხით დავუყევით ტროტუარს.საოცრარი სურნელი ასდიოდა ერეკლეს და მეც გარინდული მივაბიჯებდი უცანურად აღტკინებული და ბედნიერი.რა მაბედნიერებდა ნეტა?არვიცი სულელივით ვიღიმოდი და უფრო ვეკვროდი ერეკლეს ხელს.ულამაზეს კაფეში დავსხედით,თვალისმომჭრელი ხედით,წყალში ჩაძირულამა ქალაქმა ძალიან მომხიბლა და ყველაფერს დეტალურად ვაკვირდებოდი.მერე უცებ ჩემი ნიკუშა გამახსნენდა და სახე მომექუფრა.სისულელეა ყველაფერი,ფული მხოლოდ ართულებს ცხოვრებას.ქაღალდის დასტები ვერ მოგანიჭებს სიყვარულს მხოლოდ წუთებით შეუძლია ბედნიერება გაგრძნობინოს,მერე ეს ბედნიერებაც საპნის ბუშტივით ქრება.ლამაზ კინოკადრებად გადამირბენდა გონებაში ჩემი ძმის სიახლოვისას განცდილი ბედნიერება და მეღიმებოდა,მეღიმებოდა უსულოდ,ტკივილიანად დაბინდული თვალები სივრცეზე მიმეშტერებინა და გონებით სხვაგან ვქროდი...ყველასგან შორს სხვა გალაქტიკაში.
-შენი აზრით მოეწონება ეს ბეჭედი?-მეკითხებოდა ჩემი ნიკუშა.
-დარწმუნებული ვარ ძამიკო შენი ნაჩუქარი ყველაფერი მოწონება-გადავეხვიე ჩემს ძმას.
-ყველაზე ძვირფასი ხარ ჩემთვის მარიამ და ეს არასოდეს დაგავიწყდეს!-
-ძალიან მიყვარხარ ჩემო ბიჭო!-ეს იყო ჩვენი ბოლო დიალოგი ათასჯერ გახსენებული,ათასჯერ ტკივილიანი."იქნებ მოგესწროთ გაქცევა ნიკუ იქნებ წასუკიყავით სხვაგან სზვა ქვეყანაში და არა იქ სადაც ახლა ხართ...გამიჭირდებოდა უშენოდ მაგრამ ისე არა როგორც ახლა...ვიოცნებებდი,დაგელოდებოდი გულს დავიმშვიდებდი რომ ახლოს ხარ და მეც დავმშვიდებოდი.შენ არიცი როგორ მინდოდა მამიდა გავმხდარიყავი,პაწაწინა ნიკუშა რომ დიაბადებოდა ციცქნა ხელებზე მოვფერებოდი,ჩავხუტებოდი.შენ დამპირდი გოგონას შენს სახელს დავაექმევო.რატომ?რატომ არ დაგვცალდა ნიკუ?-იმდენადი ვიყავი მოგონებებში წასული არაფერზე ვრეგირებდი,მხოლოდ ლოყაზე ვგრძნობდი ცრემლების ნიაღვარს.ვიღაცის ხმაც ჩამესმოდა ყრუდ.
-მარიამ!გოგო რადაგემარათა!-მანჯღრევდა ერეკლე.
-არაფერი-ძლივს გასაგონად ვთქვი.
-არაფერია ნახევარი საათია გეძახი და შენ მხოლოდ ტირი.მარი რაგაწუხებს?-საგრძნობლად დაუთბა ხმა ერეკელს.
-ჩემი ძმა გამახსენდა...-
-სად არის შენი ძმა?-
-აღარ არის-ძლივს ამოვისრუტუნე და ტირილი ამივარდა.ერეკელე მომიახლოვდა და მომეხვია,საოცარი სიმსუბუქე ვიგრძენი მის მკალვებიში გარინდულმა,ვგრძნობდი რომ მჭირდებოდა ერეკლე ჰაერივით.სასტუმროში მალე დავბრუნდით მე სააბაზანოში შევედი იქედან გამოსულს კი ერეკლე სახეწაშლილი დამხვდა.
-ერეკლე რა მოგივიდა?-მივვარდი სახეგაცრეცილ ერეკელს მზერა ჭერისთვის რომ გაესწორებინა.
-როდის მოასწარი ადამიანო წამლის მიღება?-დავუყვირე გაღიზიანებულმა და იქვე შევამჩნიე თეთრი ფხვნილით სავსე პაკეტი ხელი დავსტაცე და ნიჟარაში ჩავცალე და წყლით ჩავრეცხე მერე ერეკლესთან მივეიდი და მთელი ღამე საგუშაგოზე ვიდექი რამე არ დაემართოს მეთქი,დაფეთებულივით პულსს ვუსინჯავდი.როდის ჩამეძინა არმახსოვს ერეკეს ხელი ხელში მეჭირა და როხა გაირხა მეც ვჭყიტე თვალები.
-საზიზღარი ბიჭი ხარ შენ!-მივახალე აღშფოთებულმა ხელი გავუშვი და სააბაზანოსკენ ავიღე გეზი.
-მარი არმინდოდა ასე გენახე-უკან მომყვა ისიც.
-მარამ გნახე!ცუდი ბიჭი ხარ ძალიან ცუდი რამე რომ მოგსვლოდა მერე მე რაუნდა მექნა?-
-რაუნდა გექნა დაქვრივდებოდი მეტი არაფერი-ჩაიცინა
-აი ხომ ვამხობ ცუდი ხარ მეთქი!არმინდა მე დაქვრივება და არც დავქვრივდები ყველაზე წმინდას გეფიცები მაგ საწამლავს გადაგაჩვევ!მე ტყუილად არვიფიცები ეს იცოდე!-ვუთხარი და გვერდი ავუარე.არაფერი უთქვამს უბარალოდ ტუჩის კუთხე ჩატეხა.
დილიდან სასეირნოდ წავიყვანე ჩემი ქმაეუკელა,ფეხზე ძლივს იგდა მეკიდევ ხან სად მოვინდომებდი წასვლას ხან სად.ფოტოებიც იმედენი გადავეღებინე რომ მუდარის მზერას არმაშორებდა გეყოსო.მერე საერთოდ თვალები შუბლზე აუვიდა გამვლელი რომგავაჩერე და ვთხოვე ფოტო გადაგვიღეთ მეთქი.ულამზესი ფოტოებიც გადავირეთ და ძალიან მაგრი დროც გავატარეთ.ვენცია მალე დავტოვეთ და თბილისში დავბრუნდით.ყველას გაუკვირდა ჩვენი ნაადრევად დაბრუნება ამიტომ ერეკელეს მშობლებმა სოფლის სახლში გაგვგზავნეს და ორი კვირა ფეხი არ გამოადგათ მანდედანო.ჩვენც მათ ნებას დავყევით და იმდღესვე წავედით სოფლის სახლში.ნამახმა ჩემზე დიდი გავლენა მოახდინა იმდენად საოცარ ადგილას მოვხვდი ადფილიდან არ ვიძვროდი.მწვანეში ჩაფლული სახლი,ჩვენს ოთახს უზარმაზარი აივანი ჰქონდა,იქედან კი ნისლში ჩაფლული მთები და მწვანე მდელოები მოჩანდა.სახლთან ახლოს პატარა ტბა იყო.მეც სასწრაფოდ ჩავიცვი საცურაო კოსწუმი და ტბისკენ წავედი,მართალია სახლში უზარმაზარი აუზი იყო მაგრამ ტბავამჯობინე.
-ქმარო მე საცურაოდ მივდივარ-მივაძახე ქმარს და კიბეზე ჩავირბინე.წყალი ისეთი კამკამა და სუფთა იყო დალევდი კიდეც.წყალი კი გრილი და საამო.წყალზე ვგიჟდები მიყვარს ცურვა და კაგადაც ვიცი.ცურვისას მუცელზე ხელები რომ ვიგრძენი შიშისგან წამოვიკივლე.სულელი ერეკლე კი დამცინოდა.
-რაგაცინებს ბიჭო გული გამიხეთქე!-
-რა სუსტი გული გქონია და ეს "ბიჭო" ასად დაგეკარგოს.-
-კარგი მაშინ ქმარუკელა-
-ეს ვის გადავეყარე კაცო! დრამატიზებულად გაშალა ხელები.-ჰო რისთვის მოვედი ახლა მე,გადაქიქექია ჩემი ნივთები დააა....-
-და არასასურველი ნივთები მოგაშორე მე მახოვს ერეკელე რაც დავიფიცე და აუცილებლად შევასრულებ!-
-ვნახოთ რას შეძლებ ახლა ამოდი და წავიდეთ-
-მე კიდევ მინდა ცურვა-გავიბუსე მე
-გაცივდები და ნახავნმერე საერთოდ ვერ იცურავებ.ყინულივით ცივია ეს წყალი და შენც ცახხახებ უკვე-მიჩურჩულა ყურთან და ტატუზე ხელი გამისვა.
-კარგი წამოვალ მარამ არმცივა-
ნაპირისკენ გავცურე ერეკლე კი წყალში იყო და მიყურებდა როგორ ვიცვამდი.მერე თვითონაც ინება ამობრძანება.სუნთქვა შემეკრა როცა მის დაკუნთულ სხეულს მოვკარი თვალი და კიდევ რამოდენიმე ტატუს.
დივანზე ვიყავი წამოწოლილი როცა ერეკლე დამადგა თავზე.
-ცოლუკა მშია-
-მეც-
-მერე გააკეთე რამე-
-რაგინდა?-
-პიცა-
-კარგი-წამოვდექი საწოლიდან და დავიწყე პიცის ცხობა.ერეკელე წინდაუკან დადიოდა ეტყობოდა რაღაცას ეძებდა.
-ერეკლე მოდიი გაკეთდა-ჭამას რომ მოვრჩით მერე ვინებე და ვკითხე რას ეძებთქო და თურმე მოსაწევი ნდომებია მეც ეშმაკურმა იდეა მომივიდა თავში და მოგიტან მეთქი.ჯერ თვალები გაუფართოვდა საიდანო.მერე ბაღში გავედი რაღაცეები მოვამზადე და თავზე დავადექი.
-აბა ქმარო აიღე-ხელში მივაჩეჩე ჩემი ნამოღვაწარი.მანაც ბოლომდე რომ ჩაწვა მერე მკითხა საიდან მოიტანეო და ძლისვ ვიკავებდი სიცილს.
-საიდან და უკან ბაღში სეირნობისას ვნახე ვარდკაჭაჭა და მერე შენ რომ თქვი მოსაწევი მინდაო მეც მიგიტანე თან საზიანო არაა-
-ანუ ვარდკაჭაჭა მომაწევინე გოგო?-
-დიახ!-ამაყად გაბიჯგიმე მე.
-გაიქეცი მარიამ მესხო თორემ თუ დაგიჭირე კარგი დღე არ გელის!-ჩემსკენ რომ დაიძრა მაშინ ატეხა გონებამ განგაში და მეც გავიქეცი.აქლოშინებულები დავრბოდით ბაღში ბოლოს მაინც დამიჭირა.იმდენად ახლოს ავღმოვჩნდით ერთმანეთთან რომ მისი ცხელი სუნთქვა სახეზე მეცემოდა.ერთხანს მიყურა მერე არც აცია არც აცხელა ჩემი სახე ხელებში მოიქცია და ტუჩებზე დამაკვდა....