გაშტერებული ვიდექი და იმ სიტყვებს ვიაზრებდი, რომლებიც თორნიკემ რამდენიმე წამის წინ დაიყვირა.
„მე შენ მიყვარხარ!“
ეს ფრაზა ქარივით დაძრწოდა გონებაში და ყველა ქმედების უნარს მიკარგავდა.
-ანასტასია მაკოცე.
გაიწია, მერეღა მივხვდი, რომ კოცნაზე კოცნით არ მიპასუხია.
-გთხოვ, მინდა ვიგრძნო რომ შენც.. მინდა ვგრძნობდე, რომ ვიღაცისთვის რაღაცას ვნიშნავ.
აგრძელებდა, მაგრამ ხელები სახეზე მოვკიდე და გავაჩერე..
-რაღაცა კიარა, მთელი სამყარო ხარ !
მოწყურებული დავეწაფე მის ბაგეებს, კოცნას დავაკვდი.. ეს ყველასგან გამორჩეული, ყველაზე ლამაზი, მსვენიერი, ენით აღუწერელი გრძნობა იყო.. დაუვიწყარი !
-ვგიჟდები შენზე ანა. ჰაერივით მჭირდები... არა, უფრო მეტად..
კოცნით მესაუბრებოდა, კოპები შეკრული ჰქონდა და ცრემლები მოსდიოდა.. ასეთი თორნიკე არასდროს მენახა..
-ნუ ტირი.
ხელები ლოყაზე მოვუსვი, სველი კანი დავუკოცნე..
-გასკდება.
მარჯვენა ხელი მის ხელში მოიქცია და ხელი გულზე მიმადებინა.. გააფთრებული ბეთქავდა, სახეზე ღიმილი შემეპარა..
*თორნიკე:
სუნთქვა მიჭირდა, ასეთი რამ არასოდეს მიგრძვნია.. ერთდროულად ტვირთიც მომეხსნა, მაგრამ შვებასთან ერთად, უფრო დიდი სიმძიმე ვიგრძენი.
-გთხოვ ნუ ტირი..
მასაც გადმოუგორდა რამდენიმე სველი ბურთულა..
კოცნით შევუმშრალე, მერე მაგრად, ძალიან მაგრად ჩავიკარი გულში. მიყვარდა ! სიგიჟემდე !
-წავიდეთ რა.
ვთხოვე, მასთან ერთად მინდოდა განმარტოება.. მინდოდა მხოლოდ მისი სუნთქვა და გულისცემა გამეგო, არ მჭირდებოდა ზედმეტი ღრიანცელი.. სექსიც კი არ მინდოდა.. უბრალოდ თბილი ჩახუტება. მინდოდა მეგრძნო, რომ ჩემთან იყო, ჩემი იყო !
-როგორც გინდა.
უპრობლემოდ დამთანხმდა, ხელი ჩავჭიდე და მოტოციკლისკენ წავიყვანე.
-საით?
გავიგე ლუკას ხმა.
-სახლში.
მოკლედ მოვუჭერი.
-რატომ?
ისევ მკითხა, მაგრამ არაფერი ვუპასუხე..ანასტასიას ვანიშნე, დაჯექითქო.
*ლუკა:
ჩემი ძმა შეყვარებულ იდიოტს დაემსგავსა ! ეს ყველაფერი საშინლად არ მომწონდა ! მეზიზღებოდა ანასტასია! არც ჩემი ძმის იდიოტური „სიყვარული“ მაინტერესებდა, არც ის, რომ ანასტასია ვითომ სხვანაირი იყო.. ჩემთვის მთავარი მამის საფლავზე დადებული ფიცის აღსრულება იყო და ყველაფერს გავაკეთებდი ამისათვის ! მეტიც, მხოლოდ მამამისის მოკვლით არ დავკმაყოფილდები.. მასაც გავამწარებ ! ისიც ისეთივეა, როგორიც მამამისი.. ძმა წამართვა ! გონება დაუბნელა ! არც ერთ ბერიძეს არ შევარჩენ ჩემი ოჯახის დაშლას !
ნიკასთან დავბრუნდი.
-თორნიკე სად წავიდა?
-მე რავიცი, ის იდიოტი გოგო წაიყვანა.
-ლუკა, ნუ ლაპარაკობ ეგრე,თორნიკეს მართლა უყვარს..
ნიკას ათხრილი სახით შევხედე, დავუბღვირე..
-ხომ არ იცი მაკკენლის ღონისძიება სად და როდის ტარდება?
-რად გინდა?
-მჭირდება !
დავუყვირე..
-პარასკევს, საღამოს რვა საათზე.. ეგ ის ღონისძიება არაა ბერიძე დაცვის გარეშე რომ იქნება?
-ჰო ! თოკოსთან სიტყვა არ წამოგცდეს ! მაგრად გცემ იცოდე !
დავემუქრე და შევბრუნდი, მაგრამ ისევ მას მივუბრუნდი..
-შენი დახმარებაც დამჭირდება..
-არა, არა ძმაო, მე ვერ..
მაისურში ვწვდი და გავაწყვეტინე..
-დახმარება მჭირდებამეთქი !
-კარგი, კარგი..
გათავისუფლდა და მაისური შეისწორა.. ლაჩარი.. მის სიმხდალეზე გამეცინა.
-მე რა უნდა გავაკეთო?..
-კარგი ადგილი უნდა მომიძებნე სასროლად, სნაიპერიც.. და ჰო, მისი მარშრუტი ზეპირად უნდა ვიცოდე !
-ეგ ყველაზე მარტივია..
ვითომ ტავი შეიქო, მაგრამ რამდენიმე წამის წინ ჩემს თვალში საბოლოოდ დაეცა.. ამ საქმისთვის გამოვიყენებდი და მერე მასთან ყოველგვარ ურთიერთობას გავწყვეტდით მეც და თორნიკეც.. მერჩივნა უარი ეთქვა, ის მაინც მეცოდინებოდა, რომ ნამდვილი მეგობარი იყო.
*ანასტასია:
ტრუსის ამარა ვიწექი მის გვერდით, მთელს სხეულზე მეფერებოდა.. მისი სითბო სიამოვნების ბურანში მაგდებდა, ვთვლემდი..
-გეძინება პატარავ?
ჩურჩულით მკითხა.
-ცოტა.
-დაიძინე სიხარულო.
შუბლზე მაკოცა და უფრო ძლიერად მიმიხუტა..
-ხომ არ წახვალ?
-ეგ რა კითხვაა.
ცოტათი გამიწყრა..
-იმ შეცდომას აღარ გავიმეორებ.. დედაჩემთანაც აღარ დაგტოვებ მარტო.
მივხვდი რასაც გულისხმობდა..
-რომ არ მოსულიყავი, გავგიჟდებოდი..
-ხომ დაგპირდი, სულ შენთან ვიქნები.. გასაჭირში არასდროს არ მიგატოვებ.. მართალია, დღეს ცოტა დამაგვიანდა, მაგრამ აღარ განმეორდება.
გამეღიმა, ვენდობოდი.
-ვიცი. მჯერა..
ტუჩებზე ნაზად შევეხე..
-ჩემი პატარა სიხარული..
ცხვირზე მაკოცა, უფრო ძლიერად მივეხუტე და მის გულზე მოვკალათდი.. უმთვარო ღამე იყო, ბნელი.. შუქებიც ჩამქვრალი გვქონდა, ამიტომ არაფერი ჩანდა მისი მანათობელი თვალების გარდა.. ისეთი ლამაზი სიტუაცია იყო, რომანტიკული..
-დაიძინე ანგელოზო, მე შენს გვერდით ვიქნები...
თავი დავუქნიე და თვალები დავხუჭე..
*თორნიკე:
მალევე ჩაეძინა. ისევ ჩემზე იყო მოკრული.. ღმერთო, ახლაღა ვხვდებოდი რამხელა ბედნიერებაა, როცა გიყვარს და უყვარხარ.. ალბათ საათზე მეტი გაუნძრევლად ვიწექი და მისი მშვიდი ძილით ვტკბებოდი.. გაქანება არც დავფიქრდებოდი, სიგარეტი რომ არ მომნდომებოდა. სურვილთან შეწინააღმდეგება ვსცადე, მაგრამ არაფრით გამომივიდა..
-მალე დავბრუნდები ჩემო გოგო..
ყურში ჩავჩურჩულე,შუბლზე ვაკოცე და წამოვდექი.. სამზარეულოში გავედი სიგარეტის ასაღებად.კარი გაიღო, ლუკა დაბრუნდა..
-არ გძინავს?
გაკვირვებულმა მკითხა.
-უნდა მოვწიო.
უხეშად ვუპასუხე.
-კარგი რა.. ბევრი ვიფიქრე და მართალი ხარ..
თვალები გამინათდა.
-რა?
-რადა.. თუ მართლა გიყვარს... შენი მესმის..
ბორძიკით მითხრა, ყურებს არ ვუჯერებდი..
-აუ, ლუკა!
გახარებული გადავეხვიე ძმას..
-კარგი, კარგი, ხომ იცი, ვერ ვიტან ასეთებს..
ხმამაღლა გაიცინა..
-ჩუ, ანას სძინავს..
-აქაა?
-ჰო, ოთახში სძინავს.. მოვწევ და მოვალ..
გავუღიმე და აივანზე გავედი..
*ლუკა:
მაინც რა მიამიტია ჩემი ძმა..
ღიმილით შევიპარე მის ოთახსი, მთვარეც ხელს მიწყობდა, უკუნეთი სიბნელე იდგა.. საბედნიეროდ, თოკოს აღნაგობით ვგავარ, ამიტომ, მარტივად შევძლებ ანასტასიას მოტყუებას.
თოკოს მოსაწევად დაახლოებით ხუთი წუთი სჭირდება, როცა კარგ ხასიათზეა, უფრო მეტიც.. ანუ, საკმაოდ დიდი დრო მაქვს..
ფრთხილად მივიპარე ლოგინთან, ეძინა.. ეს უფრო გამიმარტივებდა მის მოტყუებას.. ნაზად შევეხე ბაგეებზე, გამეღიმა, როცა დავინახე, რომ მხოლოდ ტრუსი ეცვა..
-ანა.
ნაზად ჩავჩურჩულე, მინდოდა გაღვიძებოდა..
-მმ..
წამოიზმუვლა და ზურგზე დაწვა, ხელი თმებში შემიცურა.. ზუსტად ის პოზა იყო, რაც მჭირდებოდა..
ტუჩებიდან ყელზე გადავედი, ყელიდან მკერდზე... საკმაოდ გემრიელი კანის პატრონი იყო, ამიტომ ეს ყველაფერი მეც მომანიჭებდა სიამოვნებას..
-თორნიკე.
წამოიკვნესა, როცა ხელი საცვალზე გადავუსვი..
ვცდილობდი ძალიან, ძალიან ნაზი ვყოფილიყავი.. ვერაფერს ვერ უნდა მიმხვდარიყო..
ქვემოთ ჩავძვერი, ფეხები გავაშლევინე და მათ შორის კარგად მოვკალათდი..
საცვალი ჩამოვუწიე, თეძოები წამოწია და შემეშველა..
ისევ თმებზე მეჭიდებოდა, მეშინოდა, რომ რაიმეს შეამჩნევდა, მაგრამ ჩემდა საბედნიეროდ, ნახევრად ეძინა.. როცა გამოფხიზლდა, მაშინ უკვე უდიდეს სიამოვნებას გრძნობდა, რომელსაც ჩემი ენით ვანიჭებდი.. კვნესოდა და ჩემი ძმის სახელს გაიძახოდა.. ისე გავერთე, დრო სულ გადამავიწყდა..
სწრაფად წამოვიწიე, ავძვერი და ტუჩებზე დავუტოვე კოცნა, ოთახიდან სწრაფად გავედი..
*ანასტასია:
გაკვირვებული წამოვჯექი საწოლზე.. რა დაემართა? წამოვდექი და კარი გამოვაღე, თორნიკეს შევეჩეხე..
-გაგეღვიძა?
ამ კითხვამ საერთოდ დამაბნია, მაგრამ ყურადღება არ მივაქციე, კისერზე მოვეჭიდე და თეძოებზე შემოვახტი..
-შენი საქციელი ძალიან, ძალიან ცუდი იყო აბაშიძე!
-მაპატიე პატარავ, ძალიან მომინდა და ვეღარ მოვითმინე..
-მერე ასე უნდა დაგეტოვებინე? დროზე საწოლისკენ !
ვუბრძანე, მასაც გაეღიმე და ლოგინზე ნაზად მიმაწვინა, ზემოდან დამაწვა..
-ასე არა !
გაბრაზებული ვსაუბრობდი, გადავაგდე და მე მოვექეცი მის ზემოდან..
-იცი როგორი აღგზნებულია?
ჩურჩულით ვუთხარი ყურში და იქვე ვუკბინე..
-ჰმმ.. და მეც რო უკვე მომენატრე იცი?
გამომწვევად მითხრა და ხელები საჯდომზე მომიჭირა..
-თუ მოგენატრე, საქმე რატომ არ დაამთავრე?
ოდნავ წამოვიწიე და მანათობელ თვალებში ჩავხედე..
-რა საქმე?
-უკვე ხელმეორედ რომ არ ამთავრებ ის..
-რა?
ძარღვები დაეჭიმა, სახის გამომეტყველებას ვერ ვხედავდი, მაგრამ აშკარად არ ესიამოვნა ჩემი სიტყვები..
-ნუ იშტერებ თავს აბაშიძე.
-რა გავაკეთე?!
უფრო მკაცრად მკითხა..
-სკლეროზი დაგემართა?-გავიცინე- რადა, ჩაბრწყინდი ქვემოთ და მაკივლე.
ისევ გავიცინე, თორნიკე წამოჯდა, თან იმდენად სწრაფად, რომ კინაღამ გადავვარდი.
-როდიის???
უფრო ხმამაღლა თქვა..
-თორნიკე, ნუ მაშტერებ. მინდიხარ !
საწოლზე დავაგდე და ვნებიანად დავუწყე კოცნა..
-ანა, გამატარე !
-ისევ უნდა დამტოვო??
ახლა მე გავბრაზდი, კვლავ ვაგრძელებდი კოცნას..
-ჯანდაბა, აწიე თეძოები..
გამეღიმა, წამოვიწიე.. ტრუსი ჩაწია და საჯდომზე ხელები მაგრად მომიჭირა, მის სხეულს დამანარცხა.. მოულოდნელობისგან წამოვიკივლე..
-მაპატიე პატარავ..
-არაფერია..
ნინის რჩევები გავიხსენე, ვცდილობდი მისთვის მაქსიმალური სიამოვნება მომენიჭებინა.. ისიც მეხმარებოდა საჯდომზე მოჭერილი ხელებით..
*თორნიკე:
გვიან გამახსენდა, რომ პრეზერვატივი არ მეკეთა..
- ანა.. მო..
უნდა მეთქვა, რომ გაჩერებულიყო, მაგრამ ვერ მოვახერხე.. უკვე ორგაზმში ვიწყებდი შესვლას..
-ჯანდაბა პატარავ !
დავიყვირე და ბიძგების გაძლიერებაში დავეხმარე..
*თორნიკე:
ანას ჩაეძინა თუ არა, წამოვხტი და ლუკას მოსაძებნად გავედი.. ვხვდებოდი, რაშიც იყო საქმე.
-იფიქრე არაა???? რომ მიყვარს, ანგარიშს მიწევ არა????
ღრიალით შევვარდი მის ოთახში..
-რა გინდა?
თავი წამოყო.
-რა მინდა?? მე რა მინდა???
ლოგინიდან წამოვაგდე და ძირს დავაგდე..
-შენ ბიჭო ხო არ გააფრინე?
წამოდგომას შეეცადა, მაგრამ არ ვაცადე..
-მე გავაფრინე???
ზემოდან მოვექეცი და ძლიერად წავაჭირე კისერში..
-ანას აღარ შეეხო !!! არასდროს !!!
ხელებს იატაკს ურტყამდა, მერეღა მივხვდი, რომ ვახრჩობდი, ხელები მოვუშვი, მაგრამ მაინც არ დავინდე.. მთელი ბრაზი მუშტში მოვაქციე და სახეში გავარტყი..
-შენი დედა ვატირე !!!
დაიღრიალა, მაგრამ მაინც არ მოვეშვი და მეორე მხრიდანაც ვუთავაზე..
-თორნიკე!
ხელი მკრა და გადამაგდო..
-შენ სულ გამო*ლევდი ამის დედავატირე??
-ლუკა, მოგკლავ !!
-რა ჯანდაბა გავაკეთე ამიხსნი მაინც??
ფეხზე წამოვარდა, კედელთან მიმაყენა..
-ახლა კარგად დაფიქრდი და გაიაზრე რას აკეთებ !! ის მაინც მიტხარი რატომ !
-თავს ნუ უსილელებ !
-თორნიკე, რა მოხდა???
-ანას აღარ გაეკარო !!! მარტო ჩემია ამის დედაც !
ვუბიძგე, ინერციით ისევ იატაკზე დავარდა..
-არ გავკარებივარ ბიჭო, გააფრინე???
ამაზე უფრო მეტად მომეშალა ნერვები, ისევ ზემოდან მოვექეცი, ხელი მაისურში ჩავავლე, ოდნავ წამოვწიე და თავი იატაკზე დავანარცხებინე..
-იმის გამბედაობა მაინც გეყოს და აღიარე, !!
-წესიერად, ლაწირაკო !!
ამდენი შეურაწყოფა ვეღარ აიტანა და ახლა ის მოექცა ჩემს ზემოთ..
-მე შენს გოგოს არ გავკარებივარ !!
-აბა ტრუსი მოჩვენებამ გახადა?? მოჩვენებამ აღაგრძნო????
გემრიელად გადაიხარხარა..
-მე არ ვიცი რა ქნა მოჩვენებამ, მაგრამ მე შემოსვლისთანავე დავიძინე.. ალბათ დაესიზმრა..
-შენ მე დებილი გგონივარ??
უფრო გავმწარდი..
-ბიჭო, მისმინე ! შენს შეყვარებულს არ გავკაარებივართქო ! რაში მჭირდება ძმის გოგო??? მე მამამისზე ვარ აღრენილი, ანაზე კიარა !
წამოდგა და იქეთ გავიდა.. წამოვვარდი, გავყევი.. მაცივრიდან ყინული გამოიღო და გასივებულ ცხვირზე დაიდო..
-აბა რა მოხდა?
ვუყვირე.
-თორნიკე?
ზურგსუკან ჯესის ხმა გავიგე.. ალბათ ყვირილმა გააღვიძა..
-შედი და მოვალ !
მკაცრად ვუთხარი, შეშინებული მიყურებდა..
-შედითქო !
დავუყვირე, რამდენიმე წამი გაშეშებული იდგა, მერე უხმოდ მიხურა კარი..
-შენს გამო ვუყვირე !
ისევ ძმას მივუბრუნდი..
-დებილი ხარ თორნიკე! რა ჯანდაბად მინდა ანა?? გოგოები მაკლია?
-არვიცი..
მისი პასუხი ლოგიკურად ჟღერდა, მაგრამ მაშინ რაღა უნდა მომხდარიყო?
-ლუკა, არ ვიცი რა ჯანდაბა გინდა, რას აკეთებ ან რის მიღწევას ცდილობ, მაგრამ გაფრთხილებ ! არც ანას და არც მის ოჯახს არ მიეკარო ! მართლა მოგკლავ, არ შემებრალები !
მკაცრად გავაფრთხილე.. მასთან ჩხუბის გაგრძელება ერთადერთი მიზეზის გამო არ მინდოდა, ანასტასია შეშინებული მელოდა ოთახში.. სამზარეულოში დავტოვე და ოთახის კარი ნელა შევაღე, ლოგინზე იწვა..
-ანა.
თავი დავიმშვიდე და მშვიდად დავუძახე.. პასუხი არ გაუცია, ლოგინძე ავძვერი, მივიხუტე და ლოყები დავუკოცნე..
-მაპატიე.. ნერვები ვერ მოვთოკე..
-რამე პრობლემა გაქვს?
შეწუხებულმა მკიტხა..
-არა პატარავ, ყველაფერი კარგადაა..
-თუ რამე ხდება, მინდა რომ ვიცოდე.. სულ ჩემს პრობლემებს ვაგვარებთ, შენც ხომ შეიძლება რამე დაგემართოს.. მეც მინდა დაგეხმარო..
-ყველაფერი კარგადაა..
დავამშვიდე და შუბლზე ვაკოცე..
-ვერ გიტან..
გაბრაზებულმა მითხრა, გამეღიმა..
-არაუშავს, ჩემი სიყვარული ორივეს გვეყოფა..
ეს სიტყვები ესიამოვნა, ამომხედა და გამიღიმა..
-იცი როგორი საზიზღარი ხარ?
-ვიცი..
თავი დავუქნიე, ვაკოცე და ხელი თეძოზე ჩავაცურე.. ტატუზე გადაკრული საფენი ნელა მოვხსენი, ღიმილით ჩავხედე..
ასო-ასო წაიკითხა და ტატუს ხელი გადაუსვა..
ქვემოთ ჩავძვერი, ტატუზე ვაკოცე და თავი მუცელზე დავადე..
ხელები თმებში ამიბლანდა, დავმშვიდდი, თვალები დავხუჭე..
-თორნიკე..
-გისმენ პატარავ..
-რამდენი შვილი გინდა?
ეს კითხვა მოულოდნელი იყო ჩემთვის, გამეცინა, თვალები გავახილე.
-არვიცი, ამაზე არასდროს არ მიფიქრია.. შენ?
-მე სამი.. ორი ბიჭი და ერთი პატარა გოგო..
გამეღიმა..
-ძმები დასაცავად, არა?
-ჰო.
თავი დამიქნია..
-კარგია, მეც მომწონს ეგ აზრი.. იყოს ორი ბიჭი და ერთი გოგო..
აღარაფერი უთქვამს, თმებით თამაში გააგრძელა..
*ანასტასია:
-მა.
უცებ თქვა თორნიკემ, გაკვირვებულმა შევხედე..
-მამიკო.
ღიმილით ეფერებოდა მუცელს, ჟრუანტელმა დამიარა..
-რას აკეთებ?
ღიმილით ვკითხე..
-ჩვენს მომავალ შვილს ვეთამაშები..-გამიცინა და გააგრძელა- ჰეი, ჩემპიონო.. აბა მითხარი, როდის მოევლინები ქვეყანას?
სახე გაბადრული ვუყურებდი, მეცინებოდა..
-იცოდე, მე უნდა დამემსგავსო.. ორი გოგო გეყოლება მოსავლელი.. ჩვენი ლამაზი დედიკო და მასსავით ლამაზი დაიკო..
-თორნიკე..
თავი ვეღარ შევიკავე, ამომხედა..
-უნდა გაკოცოოოო..
ისეთი საყვარელი იყო, ისეთი თბილი, ისეთი, ისეთიი..
გაეღიმა, ამოძვრა და ნაზად მაკოცა ტუჩებზე..
-ანასტასია, მინდა მე შვილები.. სამი არ მეყოფა..
გამეცინა.
-რამდენიც გინდა, ოღონდ ჯერ ადრეა.. ჩვიდმეტის ვარ..
-ჰო, მართალი ხარ.. ჯერ არც მე ვარ მზად.. -ხელი ისევ მუცელზე ჩააცურა- არ გეწყინოს მა, მალე მოგხედავთ..
ორივეს გაგვეცინა, მერე ისევ მაკოცა და ამჯერად მკერდზე მოკალათდა..
-როგორი რბილია..
აღტაცებით წარმოთქვა, სიცილი ამიტყდა..
-მართლა, მართლა.
თავი ოდნავ წამოწია და ხელახლა დამადო მკერდზე..
-მშურს ჩვენი შვილების.
-აჰაჰაჰ..
ამაზე უფრო ხმამაღლა გავიცინე.
*ლუკა:
მაინც რა მარტივია თორნიკეს მოტყუება.. ვითომ გაბოროტდა, გაფუჭდა, მაგრამ მაინც ის პატარა, მიამიტი თოკოა, რომელსაც დედის გარეშე სიცოცხლე არ შეუძლია.ანასტასია მართლა შეუყვარდა, შეყვარებული კი უფრო ადვილი გასაცურებელია.. ყველაფერს აკეთებს ანას კეთილდღეობისთვის.. აქ რომ არ ყოფილიყო, ალბათ მომკლავდა.. ისიც გასაკვირია, გუშინვე რომ არ გამომივარდა.. ალბათ ანასტასიამ შეაცდინა.
ჩემსავე ფიქრებზე გამეცინა, ტელეფონის ხმამ გამომაფხიზლა..
-გისმენ ნიკა.
-მოკლეთ, ლუკა, კარგი ადგილი ვიპოვე სასროლად..
-რა? არა, სროლა არანაირად არ მაწყობს ! შორიდან მითუმეტეს.. მამაჩემის საფლავზე უნდა გამოვჭრა ყელი..
-აბა სნაიპერიო?
-სნაიპერი სიტუაციის და მარშრუტების გასაკონტროლებლად..
-გასაგებია.. სახლს უკანა შესაცვლელიც ააქვს..
-ჰოდა, ძალიან კარგი.. იქ გავიტყუოთ და დანარჩენი მე ვიცი..
-ჩემგან მეტი რა გჭირდება?
-თორნიკეს გართობა პარასკევს.. აშკარად შეატყობს რამეს..
-კარგი, ეგ არანაირ პრობლემას არ წარმოადგენს..
აღარაფერი აღარ მიტქვამს, კმაყოფილმა გავთიშე ტელეფონი და ნახევრად გამდნარი ყინული გადავაგდე.. მაცივრიდან ლუდი გამოვიღე, მოვსვი.. ასე მწარედ საცემრად როგორ გამიმეტა იმ იდიოტმა! სულ დაკარგა ჭკუა ! მაცალე თორნიკე, ცოტაც მაცალე და დაგიბრუნებ საღ აზროვნებას.
____________________________________________________________
ანასტასია:
-ჩემი სიცოცხლე ხარ შენ..
ვუთხარი, როცა კოცნით გავძეხი.. მიღიმოდა, არაფერს ამბობდა.. თუმცა, არც არაფრის თქმა არ იყო საჭირო.. ყველაფერს მისი თვალები მეუბნებოდნენ.. მუქი, მაგრამ მაინც მანათობელი, თითქოს მკაცრი, მაგრამ სითბოთი გაჟღენთილი.. უბრალოდ დაუვიწყარი..

მაპატიეთ მეგობრებო რომ დავიგვიანე.. ისევ დაგიბრუნდით <3