-ბედის ირონია პატარავ...
დამცინავად ჩაილაპარაკა და სახლში შემოვიდა...
მანამ ვიყავი გაშეშებული კარებში, სანამ სიცივემ არ გამახსენა თავი....
დარეტიანებული შევედი მისაღებში და ბიჭებს შევხედე...
-ნიტა ეს დემნაა ჩემი მამიდშვილი... დემნა ეს ნიტაა ლუკას და ჩვენი და...
-სასიამოვნოა ნიტა...
დამცინავი ტონით წარმოთქვა და ხელი გამომიწოდა... მეც ძლივს ავიწე ხელი და მის ხელს შევაგებე...
უბრალო ჩამორთმევის მაგივრად ხხელი ისე მომიჭირა ცრემლები მომადგა და რომ არა დიმწრისგან შეწუხებული სახე კიდე დიდხანს იქნებოდა ასე...
ჩვენ ჩვენუ ადგილები დავიკავთ და ისევ ათას სისულელეზე ვილაპარაკეთ, ნუ ვილაპარაკეთ რა მე ძირითადად ვუსმენდი...
ფიქრებში ვიყავი წასული, რომ ამ სამი თვის მერე ესე ორ დღეში გავიგე ყველაფერი ბიჭის შესახებ რომელიც მოსვენებას არ მაძლევდა...
თუ არ არსებობს ბედისწერა რატომ მოხდა ეს?!
ამბობენ ხოლმე ის გესიზმრება ვისაც ყველაზე მეტად ენატრებიო...
მაგრამ დამეფიცება რომ დემნა ცხოვრებაში არასდროს მინახავს....
ფიქრებიდან ტელეფონის გამაყრუებელმა ხმამ გამომიყვანა, ამის გამო კი სამზარეულოში მომიწია გასვლა და ვინ იქნებოდა თუ არა ნუციტო...
-ჰოუ
-ჰოუ კი არა აწი საჯდომი დაა გამო გარეთ გავისეირნოთ შესანიშნავი ამინდია..
-როდის იყო ნუციტო დანელია ამინდის მიხედვით გადიოდა სასეირნოდ?!
-აუ გამოეტიე ეხლა თორემ ამოვალ და ძალით წამოგათრევ..
-აუ მიდი ამო რა აქ ისეთები ხდება...
ცოტახნიანი დუმილი ჩამოწვა არც მე ვიღებდი ხმას და არც ის...
-ჰე ეხლა დიდიხანს ვიყოთ ესე თუ მოყვები რა ხდება...
გაისმა ტელეფომს მიღმა ნუციტოს დაინტრიგებული ხმა...
-მიდი ამო ჩემთან და შენი ლუც აქაა..
-ვიიინ?
იმხელა ხმაზე იღრიალა შემეშინდა და ყურმილი უცებ გავუთიშე...
მივხვდი რომ უკვე აზრი არ ქონდა დამალვას და ცოტა ცირკის მოწყობა გადავწყვიტე...
მისაღებში შევედი და კვლავ ნიკას და გიოს შორის დავჯექი...
-აუ ლუუუკააა
ზუსტად ის ხმა მივიღე როცა რააღაც ძალიან მინდა და ამაში ლუკას დახმარება მჭირდება ან როცა ფული მინდა...
-რამდენი გინდა?
ეგრევე მაჯახა კითხვა და საფულის მოძებნა დაიწყო..
-ე ბიჭო მაცადე იკნებ რას გეუბნები...
გაკვირვებული თვალებით შემომხედა სუყველამ და მზერა ისევ ლუკაზე გადაიტანეს...
-ლუკი შეყვარებული რატო არ გყავს?
არავინ ელოდა ჩემგან ესეათ შეკითხვას და ყველა გაშრა... მხოლოდ გიომ მანიშნა თვალებით "იციო?" მხოლოდ ისე მე რომ გამგო...
მეც ხოლოდ მცირედი თავის დაკვრით ვაცნობე პასუხო და კვლავ გამშრალ ლუკას გავხედე...
-იმიტომ რომ ასეა საჭირო...
-აი კაი რა ლუ...
-რა თქვი?
ამს თქმა იყო და სავარძლიდსნ წამოვფრინდიი და ჯარებთან ახლოს დავდექი გაქცევა რომ უკეთ შემძლებოდა...
-აუ კაი რა ლუ როდის უნდა მითხრა, ხო იცი რო გავბრაზდები...
-რა თქვი გოგო?
აშკარა გაბრაზება იგრძნობოდა მის ხმაში მაგრამ მის ნერვებზე თამაშსს ვაგრძელებდი...
-კაი რა ლუ ეხლა შენი პატარა მოვა და დაწვრილებით ამიხსენი ყველაფერი..
ამის თქმა იყო და ოთახში გაამაყრუებელი სიცილი გასმა... ლუკას ძარღვები დაჭიმვოდა და სახე სულ გაწითლებოდა... მე კი სიცილისგან ვიხეოდი და ჩემკენ მომავალი ლუკა როგორც კი დავლანდე ეგრევე გარეთტ გავვვარდი...
პირველ სართულამდე ისე ჩავვედი რომ სიცილი არ შემიწყვეტია...
აი იქ კი სად წავსულიყავი არ ვიცოდი...
დავდგი თუ არა ფეხი ნუციტოს წაშლილი სახე დამხვდა აი აქ კი უნდა მევაჟკაცა და ცხრა სართული ისე ამერბინა რომ ნუციტო ვერ დამწეოდა...
აი ჩემ ბედად ვიღაც გამოვიდა ლიფტიდან და მაშინვე შიგნით შევვარდი...
აი ზუსტად წამით ადრე დაიკეტა კარები ვიდრე ნუცუტო მომევდებოდა და ავიჭერი მეცხრე სართულზე აი იქ კი რა მელოდა არ ვიცოდი...
ჩემდა საბედნიეროდ ლიფტთან დემნა დამხვდა და ნამდვილად არ მაინტერესებდა ვინ იყო ისე ჩავებღაუჭე მის ზურგს..
აქდან ლუკა მედგა იქიდან ნუციტო, მაგრამ ჩემთვის სად ეცალათ ერთმანეთის ცქერით იყვნენ დაკავებულები...
-ჰეი გვრიტებო ჯერ საქმრ და მერე ტკბობა...
ეს ვთქვი თუ არა ვინანე და მაშინვე ბოლოხმაზე ვიკივლე
-დემნა მიშველეეე..
მანაც არ დააყოვნა და ორივე ერთად ლიდტში აღმოვჩნდით, რომელიც სულ ერთ წამში პირველ სართულზე აღმოჩნდა...
-ესეც კიდე ერთი ბედის ირონია პატარავ, უკვე მეორეჯეს გიხსენი...
ირონიული სიცილით დამაჯილდოვა და სადარბაზოდან გავიდა...
მხოლოდ ეხლა მოვწვი, რომ მთელი ეს დროის მანძლზე ველაპარაკებოდი ბიჭს სიმზრიდან რომელიც რეალობაში იყო.. ანუ ეს იყო სიზმრიდან რეალობაში და წამებში ამეწვა ყველა ის ადგილი სადაც ის შემეხო...
დარეტიანებული ავედი ისევ ლიფტით მეცხრე სართულზე...
ლიფტი ყოველთვის საკარაო "ატრაქციონად" მიმაჩნდა და ძალიან იშვიათად ვიყენებდი მას...
დღეს კი იმდენჯერ ვისარგებლე, რომ მთელი ცხოვრება მეყოფა...
გონს მხოლოდ ლუკას და ნუციტოს სახეებმა მომიყვანა და ვაიძულე ჩემ თავს, რომ მკაცრი დის და დაქალის იმიჯი მომერგო...
-დიდხანს გელოდოთ?!
ხელები გადავაჯვარედინე და მარჯვენა ფეხი იატაკზე რითმულად ავათამაშე...
ნიკამ ისევ ჩემი ადგილისკენ მიბიძგა და მეც არ დავაყოვნე "ჩავეხეთქე" და ისტორიის მოსასმენად მოვემზადე....
სიმართლე ვთქვა ისეთი არაფერი იყო რაზეც გაბრაზება შეიძლებოდა, თუმცა გართობა მინდოდა და კვლავ მკაცრი სახით ვუყურებდი...
-და თქმას როდის აპირებდით?
ისეთი მკაცრი ტონი მქონდა, რომ მეთვითონ შემეშინდა ჩემი ხმის...
ნუციტომ ისეთი სახე მიიღო რომ შემეცოდა და ამდემი ხნის ნაგროვები სიცილი ბოლოხმაზე ამოვხეთქე....
გაკვირვებულები მიყურებდნენ, სანამ ისევ მე არ ამოვიღე ხმა..
-კაი რა იყო მართლა კი არ ვბრაზდები, უბრალოდ ცოტა მეწყინა რო დამიმალეთ, ისე რა ჯობია, როცა საკუთარი დაქალი არის შენი რძალი...
ერათი ომახიანად გავიცინე და ორივეს ერთდროულად მოვეხვიე...