მათელი ღამე აღვნიშნავდით ლუკას და ნუციტოს ერთად ყოფნას... ვერ ვიტყვი რომ სასმელი არასდროს მიმიღია და ცუდად ვხდები თქო, მაგრამ ნორმაზე მეტი მქონდა დალეული...
მეორე დღეს ტატოს ყმუილმა გამაღვიძა....
-მმმმმმ
ამის თქმა და თავის უარესად ატკიება ერთი იყო...
-აუ თავიიი
ხმამაღლა წამოვიძახე და ორივე ხელი თავზე მაგრად მოვიჭირე...
გარეთ გასულს მისაღები შეძლებისდაგვარად მილაგებული დამხვდა...
ლუკას ოთახში ნიკას, ბექას, ლუკას და დემნას ეძინა...
გამეღიმა და კარები მივხურე...
შემოტრიალებაა ვაპირებდი როცა თავში უცებ დამარტყა და კარები რასაც ქვია გამოვგლიჯე და ყველას კიდე ერთხელ გადავხედე სათითაოდ ყველას...
არა აშკარად ნიკა, ბექა , ლუკა და დემნა წვანან...
და თან ისე სასაცილოდ აურათი რო არ გადამეღო არ შემეძლო...
ტელეფონი ამოვიღე და ოპაა...
არ არსებობს....
მთავარ ფოტოდ ჩემი და დემნას სურათი მიდევს...
ხელეები ჩემ წელზე აქვს შემოხვეული, თავი კი კისერში ქონდა ჩარგული....
დაფეთებულმა უცებ გავხსენი ფოტოები და ერთი ასი სურათი მაინც იქნება მხოლოდ ჩემი და დემნასი...
ვათვალიერებდი და ვხვდებოდი, რომ ამ მომენტზე მის მერე ვლცნდბობდი რაც ჩემ სიზმრებში გამოჩნდა....
მინდოდა ეს ყველაფერი ფხიზელზე მომხდარიყო და არა ესეთ მთვრალზე.... უცებ შევვარდი ჩემ ოთახში და ყველა სურათი კომპიუტერში გადავიტანე, ტელეფონში კი რამდენიმე დავიტოვე...
-ეს რაა??
უკნიდან ნუციტოს ნამძინარევი ხმა მომესმა და უცებ ლეპტოპის ეკრანს შევხედე სადაც ჩემი და დამიანეს ფოტო იყო გადიდებული...
-ამმმ... ისა... გუშინდელი სიმთვრალის შედეგი....
-მესმის მაგრამ
როგორ?!
-რა როგორ ნუციტო არ იცი სურათს როგორ იღებენ?!
გაოცებული მივტრიალდი და ერთ ადგილას დაჭედებულ ნუციტოს გავხედე...
-რა სურათი გოგო ეს...
თვალებით მისი მარჯვენა ხელის არათითზე მიმითითა სადაც კალციო იწონებდა თავს..
-ლუუუკაააა
მიუხედავად თავის ტკივილისა მაინც ბოლოხმაზე ვიყვირე და წამებში ლუკას ოთახის წინ აღმლვჩნდი...
იქიდან კი დაფეთებულები გამოვარდნენ ოთხივე სათითაოდ...
ტატო კი სამზარეულოდან გამოვარდა...
ყველა წელს ზემკთ შიშველი იყო...
ნუ ეხლა ლუკას, ბექას, ნიკას და ტატოს ფორმები არ გამკვირვებია, მაგრამ როცა დემნა დავინახე ესეთ ფორმაში მაშინ დამემართა რაც დამემართა.
გონს მხოლოდ ნუციტოს ჩქმეტამ მომიყვანა...
-ხო რისთვის მოვედი...
ძლივს მოვარიდე მზერა დემნას, თუმცა ბოლოს მაინც დავინახე მასზე ირონიული ღიმილი და საშინლად გავბრაზდი...
-ლუკა ხელი მომეცი...
ჩემი სათქმელო ნუციტომ დაამთავრა და ლუკას მარჯვენა ხელს დაეჯაჯგურა...
ნუციტომ რამდენჯერმე გადმომხედა და ისევ ხელს დახედა...
არც ლუკა იყო კარგ მდგომარეობაში და არც სხვა დანარჩენები...
-ეს... ეს... მოიცა რაა?
ძლივს მოაბა თავი სათქმელს ლუკამ და ამჯერად ნუცას ხელს დახედა...
ნახევარი საათი ყველა გაშტერებულები ვიჯექით და ერთმანეთს ვუყურებდით...
ლუკას ნუციტოს ხელი ეჭირა და ბეჭდიან თითზე ეფერებოდა...
-გადაწყდა....
გულისგამაწვრილებელი სიჩუმე დაარღვია ლუკამ და ფეხზე წამოდგა...
-რა...
ხმა ამოიღო დემნამ, რომელსაც ძილისგან ხმა ჯერკიდე დაბოხებული ქონდა...
-ცოლად მომყავხარ...
უცებ დააბრეხვა ლუკამ და თვალებში ჩააშტერდა გაოცებულ ნუცას...
-ეხლა ხო დაა რას ამბობ რა...
სიტუაციის განმუხტვა ვცადე და ვითომ ხუმრობა დავაბრეხვე....
-არა... მე გადავწყვიტე ამ ყველაფრის უფრო გაოფიციალურება, ისედაც მინდოდა ამის გაკეთება უახლოეს მომავალში... ბოლო ბოლო 25 წლია ვარ და ცოლი მინდა..
იმდენად დამაჯერებლად წარმოთქვა, რომ ყველამ დანებების ნიშნად ხელები ავწიეთ....
-ხოდა ძალიან კარგი... ნუც შენ დღეს მიხვალ სახლში და შენებს ეტყვი რომ შეყვარებული გყავა, ხოლო ხვალ მოვალ და დაგნიშნავ...
-მოიცა მოიცა... მე არ მეკითხები მინდა თუ არა?!
ფეხზე წამოიჭრა ნუციტო და პირდაპირ დაუდგა ლუკას...
-კარგი... ნუცი ხო გინდა ჩემი ცოლობა? ხოდა ძაან კაი ხვალ ნიშნობა გვაქ... რაა? ხო გკითხე...
მხრები აიჩეჩა და სავარძელში ჩაჯდა...
კიდე დიდხანს ვილაპარაკეთ თუ რა უნდა გვექნა და ბოლოს ისევ ლუკას წინადადებას დავჯერდით... როდესაც ნუციტო გავაცილე, სახლში მხოლოდ ლუკა, ბიჭები და მე დავრჩით...
როგორც ყოველთვის ფეხბურთის და ჩემთვის არასაინტერესო საკითხებს განიხილავდნენ, ამიტომ ჩემ ოთახში შესვლა და ჩემთვის საყვარელი საქმის დაკავება გადავწყვიტე...
ლეპტოპი გავხსენი და ჩემი და დემნას სურათი გავადიდე...
თაბახის ფურცელი და შავი ფანქრები მოვიმარაგე და საუკეთესო სურათის გადახატვა გადავწყვიტე...
სიმართლე გითხრათ, მხატვროვაზე არასდროს მიოცნებია, მიუხედავად იმისა რომ მშვენივრად ვხატავ....
ნახატი დავასრულე და უკან ხელმოწერა და თარიღი დავტოვე და იქვე ნახატს სახელიც დავარკვი ”სიზმრიდან რეალობაში”
უჯრაში ჩადებას ვაპირებდი როცა ოთახში დემნა შემოვიდა...
ლეპტოპი უცებ დავხურე და ნახატიც იქვე წიგნებში ავურიე...
-რა იყო არის რამე რაც არ უნდა ვიცოდე?
ირონიული ტონით სავსე ხმით მითხრა და კარებს მხრით მიეყრდნო...
-მგონი არც ისე ნაცნობი არ ხარ ჩემთვის რომ რაღაცეები გითხრა....
არც მე დავაკელი ირონია და ხელები გადავაჯვარედინე
-არა მაგრამ რა იცი რა ხდება... შეიძლება ისეთი ნაცნობები გავხდეთ რომ ერთმანეთისთვის რამის დამალვა აღარ მოგვიწიოს....
ცოტა არ იყოს შემაშინა მისმა ამ სიტყვებმა თუმცა ბოლომდე დათმობას არ ვაპირებდი....
-შენ რა იყო მაშინებ?
გაოცებ ვერ დავმალე, თუმცა არც ირონია იყო ნაკლები ჩემ ნათქვამში...
კარებიდან საწერი მაგიდისკენ გადმოინაცვლა და წინ ჩამოყრილი თმები ყურზე გადამიწია...
ვერ ავხსნი რა ვიგრძენი იმ წუთას თუმცა გული საშინლად მიცემდა...
რომ არა მისი გახშირებული სუნთქვა ალბათ ნამდვილსდ ვერ დავმალავდი ჩემი გულის ხმას...
-არა პატარა გაფრთხილებ...
ლოყაზე ნაზად შემახო ტუჩები და წავიდა...
ვისღა ახსოვდს თავის ტკივილი და სხვა დანარჩენი, ყველა ადგილი მიხურდა სადაც ის შემეხო... გუშინდელი სურათები რომ წარმოვიდგინე ინსტიქტურად ხელი მუცლისკენ წავიღე მეორე კი კისერზე მოვისვი და დდბილივით გამეღიმა...
-უი ხო მაგრა ხატავ და ერთი ნახატი მეც მინდა ჩვენი.
ოთახში თავი შემოყო და თვალუ ჩამიკრა....

ბოდიში დაგვიანებისთვის.... იმედია მოგეწონებათ....