ერთი..ორიი...სამიი და აი უკვეე ამოვისუნთქე... მაგრამ მზემ თვალეთში დამაჭყიტა და ისევ ფსკერისკენ გადავწყვითე გაცურვა, თუმცაა ფეხის კოჭთამ საშინელი ტკივილი ვიგრზენი, ხელი წავივლე და ვცადე მასაჟით გამეხსნაა დაჭინული "ნერვი"თუმცა მივხვდი ფეხს ვეღარ გავაქანებდი რადგან წამიერი მოძრაობაც კი საშინელ ტკივილს მაყენებდაა... შევეცადე არ ჩავძირულიყავი და როგორმე მომეხერხებინა ბუნიოკთან მისვლა რომელიც არც თუ ისე შორს იყო ჩემგან, როგორღაც მივცურე მაგრამ წელთან ვიღაცის ხელი გიგრძენი, მივიხედე მაგრამ სახე ვერ დავინახე, ცდილობდა ნაპირისკენ გავეყვანე რაც საბოლოოს გამოუვიდა კიდეც.
ნაპირთან გამიყვანა დაა ქვებზეე წამოვწექი ფეხი ისევ ძალიან მტკიოდა და ამ დროს მესმის
-ნინა,რა მოგივიდა? გოგო კარგად ხარ?_ მესმის აღლვებული ხმა დაქალის.
- კი ქეთა კარგად ვარ_ და ქეთას გავუღიმე იმისათვის რომ აღელვებული მეგობარი დამემშვიდებია.
მაღლა ავიხედე, მზემ ისევ თვალებში მომანათა, ხელი შუბთნ ავიფარე და დავინახე ის ვინც წყლიდან ამომიყვანა.
- მადლობა_და მადლიერების ნიშნას გავუღიმე მანაც გამიღიმა არაფრის მითხრა და მიტრიალდა. თვალი გავაყოლე მაგრამ ქეთას ხმაზე ისევ უკან მივიხედე, რაღცას მეუბნებოდა თუმცა არ მომისმენია და ისევ უცნობს გავხედე რომელიც უკვე დამეკარგა აღარ ჩანდა. თვალებით მოვძენმე თუმცა ამაოდ არსად ჩანდა ...
- ქეთა გეყოფა ქოთქოთი უბრალოდ ფეხი დამეჭიმა_ ვუთხარი მეგობარს რომელიც გვერდით მეჯდა და მსაყვადურობდა ზღვაში ღრმად შესვლის გამო.
ფეხმა უკვე გადამიარა და წამოვდექი ქეთას ვთხოვე სახში წავსულიყავით რადგან ძალიან დაგლილი ვიყავი. ქეთამ მაისური და შორტი ჩაიცვა. გამომხედა.
-შენ ასე აპირებ წამოსვლას?
_ ქეთა ეს ბიჭი ვინ იყო იცნობ?_ ვკითხე მეგობარს რომელიც ნახევარ ბათუმს იცნობდა.
- ვისზე მეკითხები_ინტერესიანი თვალები მოავლო პლიაჟს.
- ახლა რომ ამომიყვანა წყლიდან
- არა, თუმცა გიორგი ქვია.
- აბა არ ვიცნობო?!
- ხო არ ვიცნობ მაგრამ როცა ამოგიყვანა წყლიდან ვიღაც გოგომ დაუძახა და გავიგონე...ისე სიმპატიურია_ეშმაკურად გამიღიმა ქეთამ.მეც გაუღიმე._ რაო მოგეწონა?_და გაიცინა.
- არა უბრალოდ დამაინტერესა ვინ გადამარჩინა_თვალები ავარიდე და მაისური ჩავიცვი..ქეთამ ერთი შემომედა და ისევ გამიღიმა..
წამოსვლისას პლიაჯს თვალი მოვავლე თუმცა ვერსად დავინახე, სათვალე გავიკეთე და ველოსიპეტის სკამზე დავჯექი და პედლები დავატრიალე...
.....................................................................................................
აბაზანიდან გამოვედი, პირსახოც მოხვეული და პირდაპირ საწოლზე დავეშვი.. ჩამეძინა. საღამომდე მეძინა ..შემდეგ კარებზე კაკუნმა გამაღვიძა და დედაჩემი შემოვიდა :
- ნინა გაიღვიძე?
- კი დედა. რამე მოხდა_ჯერ კიდე დახუჭული თვალებით ველაპარაკებოდი
-არა არაფერი უბრალოდ გავდივართ და გაფრთხილება მინდოდა_ და ჩემი ღია ფერის პომადა წაისვა
-სად მიდიხართ?
- მამაშენს დაურეკა სანდრომ და კატერით გასეირნება დაგეგმეს მეუღლეების ერთად..
- მერე შვილები?_ უკმაყოფილო და დაღვრემილი სახით გავხედე
- შვილები იმაზე მეტად ერთობიან და სეირნობენ ვიდრე ჩვენ როდესაც თქვენი ასაკის ვიყავით_გამიღიმა და შემომხედა_შენ კიდე ეგ პირსახოცი მოიხსენი და ჩაიცვი ხომ იცი არ მომწონს ეგრე რომ იქცევი შენ უკვე 22 ხარ რა გავიწყდება?_უკმახოფილო ტონით მითხრა და ოთხიდან გავიდა..
ავდექი ჩემი სიზარმაცის მაგალითი სახეზე იყო თმები ჯერ კიდე სველი და ჩახვეული მკონდა. გავიშალე, ჩავიცვი და ოთახიდან გავდიოდი თუმცა ტელეფონმა დარეკა, დავხედე ქეთა იყო :
- რას შვრები? უკეთ ხარ?
- კი ახლა გავიღვიძე
- ახლა გაიღვიძე? _და გაეცინა_ აჰა გასაგებია ისევ დედაშენმა გაგაღვიძა საყვედურით ჩაიცვი ეგრე ნუ გძინავსო_ და უფრო გულიანად გაიცინა..
- გოგო მოგკლავ_ და მეც გამეცინაა.
- კარგი ეგ იქეთ იყოს და საღამოს რას აფირებ?
- მე არაფერს..
- რატო?
- ვიცი რომ შენ რაღაც გექნება დაგეგმილი ასე რომ მაგაზე ფიქრით თავი აღარ შევიწუხე_ და გავიცინეე.
- უხ, სულ როგორ ჩემს იმედზე უნდა იყო_ქეთამაც გაიცინა_კარგი მაშინ ჩაიცვი უკვე 9 სააათია დამოგივლი და კლუბში წავიდეთ.ბაჩომ დამირეკა იქ ვიქნებითო.
- ყველანი
_არ ვიცი მივალთ და გავიგებთ.
ტელეპონი მაგიდაზე დავდევი ჩავიცვი და დაბლა ჩავედი ..ჩემები უკვე გასულიყვნენ.მაცივრიდან წვენი გამოვიღე თუმცა ჭიჩაში ჩასხმა ვეღარ მოვასწარი, ისევ დარეკა ტელეფონმა მივხვდი ქეთა იქნებოდა გასაგები ჩანთიდან ამოვიღე დაა კარი მივიხურე..
............................................................................................................
-როგორც ყოველთვის შესანიშნავად გამოიყურები ნინა_გამიღიმა ბაჩომ და გადამკოცნა.მადლობის ნიშნად გავუღიმე_შენც შეურადარებელი ხარ ქეთა_და ქეთას გადაეხვია..
კლუბში უამრავი მეგობარი იყო შეკრებილი ამასთან უცნობებიც..დასალევი მოიტანა ბაჩომ და გოგოებს მოგვაწოდა.. დავლიე თუმცა ხმაურმა ძალიან შემაწუხა და სანაპიროძე გასვლა გადავწყვიტე. თუმცა იქ ნანახის შემდეგ თვალები გამიფართოვდა შემცხვა და კლუბში შევბრუნდი და აი ნაცნობი სახე დავინახე..გიორგი დამეღიმე და გულს მისი დანახვა ესიამოვნა არ ვიცი რატომ მაგრამ მომეწონა. ჩემი გაღიმება გიორგის დანახვაზე ქეთას რათქმაუნდა არ გამოპარვია და ბაჩოს მიუბრუნდა;
- ეს სიმპატური ბიჭი ვინ არის?_ქეთამ გიორგიზე ანიშნა ბაჩოს, ბაჩომ გიორგის გახედა და ქეთას უთხრა
- არ ვიცნობ თუმცა ვიცი რომ ანრის მეგობარია და თბილისიდან არის დასასვენებლად ჩამოსული. რა მოხდა მოგწონს?_უკმაყოფილოდ კითხა ბაჩიმ ქეთას..( ბაჩოს დიდი ხანია მოწონს ქეთა თუმცა იმის გამო რომ მე და ქეთა ერთად ვსწავლობდით თბილისში და ბაჩო მის ნახვას ვერ ახერხებდა მისთვის არაფერი უთქვია თავისი გრძნობების შესახებ)
- მე არა..თუმცა ძალიან სიმპატიურია_ქეთამ ბაჩოს თვალები მოარიდა და მე შემომხედა გამიღიმა.
მოვტრიალდი საპირფარეშოსი შევედი თმები გავისწორე..უკან გამოვედი ტელეფონმა დამირეკა ჩანთაშივიქექებოდი ვცდილობდი მეპოვა და ვიღაცას დავეჯახე.. კაბა მთლიანად წითელი კოქტეილით მკონდა დასვრილი საშინლად გავბრაზდი..
- იდიოტო, შენ რა წინ არ იხედები ?ნახე რა ჩაიდინეე კაბი სულ გამიფუჭე.._გაბრაძებულმა ვუთხარი ისე რომ არც შემიხედია ვინ იყო..
- მე? მე არ ვიხედები წინ? შენ თვითონ არ დამეჯახე?._უკმაყოფილო ტონით მიპასუხა უცნობმა..
ხმა მეცნო ავიხედე და გიორგი შემრჩა..რომელიც გაბრაძებული თვალებით მიყურებდა...მიუხედავად იმისა რომ წყლიდან ამომიყვანა კაბის გაფუჭებამ საშინლად გამაბრაზა..
- სულაც არა შენ თვითონ დამეჯახე და ჩემი ახალი კაბა გამიფუჭე_ბავშვივით ვუპასუხე და გულში ჩემს ნათქვაზე გამეცინა..გიორგი ამაზე გაღიზიანდა
- მართალია ლამაზი კაბაა, მაგრამ გასუქებს_მითხრა გამიღიმა და მიტრიალდა
თვალები დავჭყიტე,,საშინლად გავბრაზდი ....არ ველოდებოდი ასეთ ნათქვამს....

....საშინლად გამამწარა გიოგრის სიტყვებმა და სახეზეც აშკარად დამეტყო...
-იდიოტი...ესსს...ეს..არა ეს როგორ გამიბედა...მასუქებს? ქეთა მითხარი ეს კაბა მასუქებს?-გაცოფებული სახით ვკითხე დაქალს.....ქეთამ შემობრუნდა
-რა სისულელა გოგო საიდან მოიტანე- და კაბას შეძედა- ღმერთო ნინა ეს რა არის გოგო?
-ნუ მკითხავ ....-მოკლედ ვუპასუხე და კლუბიდან გამოვედი.....
.........................
სახლში წავედი...ჩემები ჯერ კიდევ არ იყვნენ მოსულები....კაბა გავიხადე დაა აბაზანაში შევედი...
- ხო ქეთა..
- სად წახვედიი?
-სახლშიი
-რა მოგივიდა კარგად ხარ?
- კი ქეთა ....უბრალოდ მეძინება ქეთა ხვალ ვილაპარაკოთ....ტელეფონი მაგიდაზე დავდევი და ოთახიდან გავედიი... ის დღეები არსად გავსულვარ სახლში გავატარე...ბოლოს მომბეზრდა სახლში ყოფნა და გადავწყვითე მანქანით გამესეირნაა ...მაგრამ გამახსენდა რომ მანქანა თბილისში დავტოვე და ფეხით გავედი გარეთ....დიდხანს არ მისეირნია, სახლში დაბრუნება გადავწყვიტე როცა ნაცნობი სახე დავინახე...
-ნინა....-დაიძახა ანრიმ და ჩემსკენ წამოვიდა ხელში ამიყვანა და დამატრიალა .მე ამაზე გამეცინა..
-დამსვი ბიჭო სირცხვილია-( ანრი ჩემი კლასელი იყო ერთ მერხთან ვიჯექით 12 წელი და ძალიან ახლო მეგობრები ვიყავით. თბილისში ჩაბარების შემდეგ იშვიათად ვნვხულობდით ერთმანეთს თუმცა ძველებურად მაინც ახლოს ვიყავით თან დედაჩემი მაკას, ანრის დედის მეჯვარე და ანრის ნათლია იყო..)
-როგორ ხარ ნინა? როდის ჩამოხვედი?რატომ არ დამირეკე?- კითხვები მომაყარა გახარებულმა და ოდნავ ნაწყენმა ანრიმ.
- რამოდენიმე დღეა, უფრო ზუსტად ოთხი..- გაუღიმე..გურწფელად გამიხარდა ანრის ნახვა..
- მაგარია ძაან ნი, მაგრამ გამიტყდა რომ არ დამირეკე....
-ბოდიში ანრი -მივხვდი რომ არასწორად მოვიქეცი..თან იმ საღამოს კლუბში არც დაველაპარაკე მისი იდიოტი ძმაკაცის გამო...
-ეე ნინა ბოდიში არაა რა...ჩვენში ეგ არა.. ვიცი უმიზეზოდ ასე არ მოიქცეოდი- გამიღიმა და ჩამეხუტა...დიდხანს ვილაპარაკეთ, ბავშვობა და ჩვენი გიჟური სწავლის დრო გავიხსენეთ... ამ დროს გამოჩნდა ის ვის გამოც ორი დღე გარეთ არ გამოვსულვარ.იდიოტი ეს მაკლდა აქ და აი გამომეცხადა....
- გიორგი_ დაუძახა ანრიმ და გიორგი ჩვენსკენ წამოვიდა...მისმა დანახვამ გამაღიზიანა თუმცა არ შევიმჩნიე ...
გიორგიმ მოგვიახლოვდა მოგვესალმა..ჩემს დანახვას ანრის გვერთით არ ელოდებოდა, რაც აშკარად დაეტყო სახეზე...
-გიორგი ეს ჩემი და ნინაა..ნინა ეს ჩემი მეგობარი გიორგია...სტუმრადა ჩვენს ქალაქში-"გაგვაცნო "ერთმანეთი ანრიმ...მე არაფერი შევიმჩნიე და უკმეხად გაუღიმე თუმცა არაფერი მითქვამს გაბრაზება ჯერ კიდევ არ გამქრალა...გიორგიმ ეს შეამჩნია და თავისთვის ჩაიცინა...
ანრიმ დაიჯინა გვიანი არის და სახლში უნდა მიგიყვანოო...უარს აზრი არ ქონდა და სამივენი დაუყევით ბერეგს.. გზაში გიორგის ხმა არ ამოუღია სამაგიეროდ ანრი არ გაჩერებუდა ისეთები მოუყვა ჩვენი ბავშვობიდან რომ გიორგი სიცილს ვერ იკავებდა...სახლთან მისულს დედაჩემი გარეთ დაგვხვდა ..რათქმაუნდა ბიჭები სახლში შეირატიჟა...დედეჩემს ანრი ძალიან უყვარდა შვილივით რათქმაუნდა ნათლული იყო და სხვანაირად არც შეიძლებოდა..ბევრი ილიპარაკეს თუმცა გიორგის ხმა არ ამოუღია.
უცებ გიორგის ყავა დაეღვარა და რა თქმა უნდა ისევ აბა სხვანაირად როგორ შეიძლებოდა შარვალზე გადამესხა მაგრამ არც თვითონ დარჩა ლაქის გარეშე...უცებ შემომხედა და გაშრა ელოდებოდა როდის დავიშყებდი "ჯიჯიღინს" თუმცა არაფერი მითქვია დამეცინა მიუხედავად იმისა რომ ყავა მეც გადამესხა მივხვდი რომ მისიი ლაქა უფრო სერიოზული იყო რაც ძალიან მესიამოვნა...
-ნინა ხომ არ დაიწვი?ყავა ცხელი იყოო_მითხრაა გიორგიმ.
ღმერთო ნინაო ჩემი სახელი რომ თქაა საშინლად მესაამოვნა. ავღელდიი.მისი ხმა ისეთი თბილიი დაა ლამაზიი იყოო ტანში დამაჟრჟოლა..აშკარად ვიგრძენი რომ აწითლება მეწყებოდა სახეზე.არავის რომ შემჩნია ჩემი სახე ოთახიდან გავედი, მაგრამ გიორგიმ უკან გამომყვა..
-შეგიძლია საბაზანო მითხრა სად არის?
-კი. გამომყევი..-დაა კიბებზე ავედით- ეგრეც მოგიხდებაა- ვთქვი ჩემთვის და გავიღიმე...მაგრამ გიორგიმ გაიგონა და შემომხედა..
-რა იყო? ეგრეც მოგიხდება..კარგი იყო აბა კაბა რომ გამიფუჭე_ღიმილით ვუთხარი-ხო მართლა ეგ მაისური მაინც საშინელება იყოო, სამაგიეროს გალახდის მიზნით ვუთხარიი აბაზანის კარი გავაღე... ფეხი უკან გადავადგი და მოტრიადება ვცადე მაგრამ ფეხებში სიცარიელე ვიგრხენი მივხვდი რომ წელის დავეცენოდი იატაკს მაგრამ მანამდე 12 საფეხურს "ჩაუქროლებდი". თუმცა მკლავში ჩამავლო გიორგიმ და თავისკენ მიმწიაა, უცებ მის მკლავებში აღმოვჩნდი..გავშრი გულმა ამიფრიალდა, სუნთქვა გამიხშირდა დაა ვიგრძენი რომ სახეზე ავწითლდი..
-გამიშვი_ვცადე თავი დამეხწია მისი მკლავებიდან, თუმცა გიორგი ხელების გაშვებას არ აპირებდაა..თვითონ გადავწყვიტე თავის დახწევა თუმცა არაფერი გამომივიდა..
-გიო გამიშვი მეთქი._ უკვე მკაცრად ვუთხარი.
- მე მეორეთ გადაგარჩინე შენ კიდე უკმაყოფილო ხარ .._ და ხელები გამიშვა..
მე ისევ წასვლა დავაპირე, მივტრიალდი თუმცა გიორგიმ ისევ მომკიდა მაჯაზე ხელი და მიმატრიალა...
-გოგო როცა გელაპარაკები ნუ მიდიხარ.. გაიგე? _გიორგიმ მკაცრად მითხრა... უფრო მომიახლოვდა..ცოტაც და მისი ტუჩები ჩემსას შეხებოდა..ასეც მოხდა...მაკოცა..ჩემში კი არნახულმა ძალამ დაიარაა...გულის ძგერაა იმდენად გამიხშირდა სადაცაა უნლა ამომვარდნოდა... სახემ კი ამიწითლდა..უცებ გონს მოვედი და ხელი ვკარი..
- შენ სულ გადაირიე?რას აკეთებ?
-იმას რაც შენც ძალიან გინდა. ვხედავ როგორ წითლდები ჩემს დანახვაზე და როგორ გინდა შენც ჩემს მკლავებში იყო._ ეს მითხრა და ისევ საკოცნელად წამოიშია.. მე ხელი ვკარი ისევ.
- შენ მართლა გადაირიე.? საკუთარ თავს იმ ადგილას ნუ წარმოიდგენ სადაც არასოდეს იქნები.._ მოვტრიალი და დაბლა ჩავედი...
ანრი უკვე წასასვლელად ემზადებოდა, გიორგის ელოდებოდა.ჩემი ჩასვლიდან რამოდენიმე წუთში ისიც ჩამოვიდა. შემომხედა გამიღიმა მივხვდი რომ ეს ძალიან ლამაზი და თბილი ღიმილი აზროვნებას მიკარგავდა. და რათქმაუნდა ამის აღიარებას არ ვაპირებდი.
ანრი და გიორგი წავიდნენ. მე ჩემს ოთახში ავედი ტელეპონი ავიღე და ქეთას დაურეკე..დიდიხანს ვილაპარაკეთ, თუმცა გიორგის შესახებ არაფერი მითქვია.
დილით ადრე გამეღვიძა ქეთას დაურეკე და ზღვაზე წავედით. მოგვიანებით ანრი და ბაჩო შემოგვიერთდა. გიორგი არ გამოჩენილა და არც მე მიკითხავს ანრისთვის არაფერი, თუმცა მოგვიანებით ანრიმ მოულოდნელად მკითხა:
- გუშინ რა მოხდა შენს და გიორგის შორის მაღლა რომ იყავით?_ და თვალებში შემომხედა
-რას გულისხმობ?_კითხვას კითხვით ვუპასუხე და ცოტა არ იყოს ავღელდი.
-იმას რომ, როცა დაბლა ჩამოხვედი ანერვიულებული ჩანდი.
-არა. მოგეჩვენა. _ვუპასუხე და თვალი ავარიდე.
- ნინა , გიორგი კარგი ბიჭია, შენ კიდე ძალიან ლამაზი გოგო ხარ, მას ლამაზი გოგოს ხელიდან გაშვება არ უყვარს და თუ რამე შეეშალა ან შეეშლება შენთან აუცილებლად უნდა მითხრა._ ანრის ამ სიტყვებმა დამაბნია მივხვდი რომ რაღაც იეჩვა თუმცა მე თქმას არ ვაპირებდი, თუნდაც იმიტომ რომ გიორგი გულის სიღრმეში ძალიან მომწონდა.
-კარგი აუცილებლად გეტყვი_ ვუთხარი და ქეთას დაუძახე, ანრის კითხვებისგან თავი რომ დამეხწია.
პლიაჟზე თითქმის მთელი დღე გავატარეთ. სახლში საშინლად დაღლილი მივედი აბაძანა მივიღე და დავიძინეე. როცა გავიღვიზე უკვე 11 იყო საათი ტელეფონს დავხედე ხუთი გამოტოვებული ზარი და ერთი შეტყობინება დამხვდა. უცხო ნომერი იყო და ყურადღება აღარ მივაქციე . დაბლა ჩამოვედი და სამზარეულოში შევედი, დედაჩემი ყავისმოსუღებას აპირებდა
- დეე მეც რაა ძალიან გთხოვ.
- თბილისში როდის მიდიხარ?_ მკითხა დედაჩემმა
- ალბათ თვის ბოლოს._ ყავა ავიღე და ჩამოვჯექი, პფეხები სკამზე ჩამოვიცყე და ლამაზად მოვკალათდი...ტელეფონის ხმა გავიგე და ჩემს ოთაცში შევედი, _გისმენთ
_ნინა როგორ ხარ?_.
- კარგად, ანრი შენ?
- მეც კარგად. დაძინებას ხომ არ აფირებდი?
- არა , ახლახანს გავიღვიძე
- კარგი მაშინ ჩაიცვი და გიორგი გამოგივლის, სადღაც მივდივართ
- სად?
- რომ მივალთ გაიგებ_ და ტელეფონი გამითიშა....
რამოდენიმე წუთში დაახლოებით ოც გიორგი ჩემი სახლის წინ მელოდებოდა. ტელეფონი ავიღე და გარეთ გავედი.გიორგიმ ზრდილობიანად გამიღო მანქანის კარები და ჩავჯექი, კარი მიხურა და მალე დაძვრა მანქანა. გიორგი გზის ნაცვლად მე მიყურებდა, რამაც ცოტა გამაბრაზა,ცოტა მასიამოვნა.
- წინ იყურე არ მინდა სადმე ავილეწოთ_ მკაცრად შევხედე გიორგის.
-შენ რა სიკვდილის გეშინია?_დამცინავად მკითხა
- არა. უბრალოდ იმაზე ვღელავ შენთან ერთად რომ მომიწევს მოვკვდე_ირონიულად გაუღიმე და თავი შევატრიალე
გიორგის ჩემი ნათქვამი აშკარად არ მოეწონა და სიჩქარეს მოუმატა. ცოტა დავიძაბე.
-გიორგი ან სვლას შეანელებ ან გადავალ მანქანიდან.!
მანქანის სიჩქარემ იკლო და მეც ამოვისუნთქე.
-ნინა ესეიგი თბილისში სწავლობ?რაზე?
- დიახ. სამედიცინოზე.
- აი თურმე რატომ არ გინდა სიკვდილი.ჯერ სხვები უნდა გადაარჩინო_შემომხედა და გაიცინა
-ხო და ეგ სულაც არ არის სასაცილო
-რამდენად აფასებ სიცოცოხლეს?
- იმდენად რომ როცა შენ იწვები ჩემს საოპერაციო მაგიდაზე წარმოიდგინე გადაგარჩენ_მოკლედ გაუღიმე და შევხედე
-და რომ ვერ გადამარჩინო?_შემომხედა.
-დიდი არავინ დააკლება ქვეყანას.
-ესეიგი მე ისეთივე პაციენთი არ ვიქნები შენთვის როგორც სხვები ?_და სიჩქარეს კვლავ მოუმატა.
-"რათკმაუნდა არა" უპასუხა გულმა თუმცა მე ხმა არ გამიცია
- სად მივდივართ?_ვკითხე და ფანჯარა ავსწიე რადგან ჩემს თმებს ქარისგან აშკარად შეეცვალათ ფორმა. გიორგი მანქანა იქვე გააჩერა და გადავიდა შემდეგ მეც გამიღო კარები და მეც გადავედი. ბერეგზე ვიკავით.ვერაფერს მივხვდი და უცებ ანრი, ბაჩო და ქეთა დავინახე. მათკენ წავედი და გადავეხვიე. შემდეგ ერთერთ მორთულ გემზე ავედით და გემმაც მალევე დაიძრა. დიდი არ იყო ტუმცა საკმაოდ ლამაზად იყო მორთული დიდი მგრვალი ჭაღებით და გემის მოაჯირებზე დახვეული პატარაა ციმციმა სანათებით. მეგობრების წრე იყო შეკრებილი და ჩვენც მათ მიუახლოვდით.
საღამო საკმაოდ მშვიდი და ლამაზი იყო. უცებ ყველასგან მოულოდნელად ბაჩომ წამოდგა და ულამაზესი სასიყვარულო ლექსი წაიკითხა ბოლოს ესეთი სიტყვებით
"და მე დიდი ხანია მინდოდა მეთქვა
რომ მე შენ ძალიან ძალიან მიყვარხარ ქეთა"
ამ ლექსისი ბოლოს მაღლა რომ ავიხედე უამრავი, უამრავი ფრანი ადიაოდა ცაში ჩვენი გემიდან და ეს საოცრად ლამაზი იყო რადგან არნახულად ალამაზებდა შუა ზღვაში ჩამალულ გემს. ლექსის დამთავრების შემდეგ ბაჩომ ქეთასთან მივიდა და ულამაზესი ვარდების თაიგული აჩუქა.ქეთას რომ შევხედე თვალებს და ყურებს არ უჯერებდა.სიხარულისგან იღიმოდა და ტიროდა. მერე ბაჩოს ჩაეხუტა და ამაზე ყველამ ტაში დაუკრა. მეც მეგობრების სიხარულისგან აღელვებულმა ვერც კი შევამჩნიე თურმე მეც ვტიროდი. ინსტიქტურად გიორგის გავხედე ის კი მე მიყურებდა. თვალებით რომლის მზერაც იყო აუხსნელი და ჩემთვის სასიამოვნო ასე არასოდეს მიგვრძნია სითბო ვიღაცის შემოხედვით.
-ნინა მომილოცე. _და გახარებული ქეთა ჩემს წინ როდის გაჩნდა არც კი შემინიშნავს
-გილოცავ ქეთა ბედნიერებას გისურვებ- და მეგობარს ძლიერად ჩავეხუტე.ორივე ავტირდით ქეთა თავის სიხარულით, მე მეგობრის სიხარულით.
- გილოცავ ბაჩო როგორც იქნა ეს ნაბიჯიც გადადგი_და ბაჩოს გადავეხვიე.
- მოიცა ნინა შენ იცოდი რომ ბაჩოს ვუყვარდი და მე დამიმალე_ ქეთას სასტიკი მზერა მომხვდა
- აბა მის ნაცვლად მე ხომ ვერ აგისხნიდი ბაჩოს სიყვარულს ეს მისი საქმე იყო ქეთა და ისიც ისეთივე მეგობარია ჩემი როგორც შენ_ქეთას ყურებამდე გაუღიმე მეტი არაფერი რომ ეთქვა
- ნინა ჩემთვის მაინც უნდა გეთქვა-გამებუტა ქეთა
- რომ მეთქვა ასე ლამაზად აღარ აგიხსნიდა სიყვარულს _და ორივემ გავიცინეთ
მოკლედ დაიცყო ცეკვა და მხიარულება.გიორგიმაც მიმიწვია საცეკვაოდ და ორივენი გავედით ამ დროს ჩაირთო ვალსი და გიორგიმ ტანზე ამიკრა.სხეულში ისე დამიარა სითბომ და სიცივემ ერთად რომ ამაკანკალა. ხელი წელზე მომხვია მეორე ხელი კი მხრიდან მაჯამდე ისეთი გრძნობით ჩამიცურა ლამის ჩავიკეცე. თითები თავის ხელში ჩამალა და დავიწყეთ ცეკვა. ცეკვისას უნებლიედ თავი მხარზე დავადე და თვალები დავხუჭე. მისი გულის ხმა მესმოდა ისე უცემდა ვიგრზენი რომ აჩქარებული ქონდა როგორც მე.მან თავზე მაკოცა და ნიკაპი ჩამომადო.ასე რამდეხანს ვცეკვავდი ეგ ვეღარ გავაცნობიერეთ.
- თქვენ რა დილამდე აპირებთ ეგრე ცეკვას_და სიცილით შემოგვევია ქეთა
მაშინ გამოვერკვიე თავი ავსწიე და გიორგის ავხედე, ისევ იმ თვალებით მიყურებდა. აკრულ ტანს გამოვეცალე და ქეთას გავყევი.
ბაჩო და ანრი უკვე საკმაოდ ნასვამები იყვნენ.მერე აჭარულიც იცეკვეს და ხორუმიც. ასეთ საღამოებზეც არ დაუკარგავთ ქართული სული. ამ ყველაფერში რათქმაუნდა გიორგიც ჩაერთო.
ცოტახანში დავინახე როგორ ეფლირტავებოდა ვიღაც გოგო გიორგის. მასთან ახლოს იყო მისული და რაღაცას ეჩურჩულებოდა ყურში. გიორგი კი იცინოდა. ამის დანახვაზე გავბრაზდი და მეც გიორგის რომ ეეჭვიანა ანრის მეგობრებს თამამად ვეცეკვებოდი.გიორგისთვის კი ყურადღება არ მიმიქცევია არც კი შემიხედია.ვსვამდი და ვცეკვავდი, თან საკმაოდ თამამად. ბოლოს ანრიმ ხელი მომკიდა და გამომიყვანა საცეკვაო ადგილიდან უკმაყოფილოდ ავხედე მაგრამ მისი გაბრაზებული თვალები რომ დავინახე გაჩუმება ვარჩიე.
-შენ ეს ყველაფერი ჩემს საეჭვიანოდ გააკეთე ?_მიღიმოდა გიორგი
მე ერთი ავეღე და გავიცინე ისეთი სახე შეეცვალა. მერე ისევ წავედი საცეკვაოდ. იმ საღამოს მეტი აღარცეთი დეტალი აღარ მახსოვს. დილით გავიღვიძე უცხო ნათელ ოთახში ირგვლივ ყველაფერი არეული იყო და აუტანელი სუნი იდგა. უცებ გამოვერკვიე. მივხვდი რომ ჩემი ოთახი არ იყო მაგრამ თავი ისე საშინლად მტკიოდა , თვალებს ძვლივს ვახელდი.საბანი გადავიძვრე ტანზე დავიხედე და გრზელი თეთრი მაისური მეცვა. გაურკვევლად წამოვვარდი საწოლიდან. ოთახში კი ნაცნობი სახე შემოვიდა.
- დაჭყნარდი. უბრალოდ აქ გეძინა მეტი არაფერი. ოღონდ ჩემთან ერთად_მითხრა გიორგიმ და გამიღიმა.
- შენ რა ჩემი სახლის მისამართი არ იცოდი?_გაბრაზებული სახით შევხედე
- კი უბრალოდ აქ მინდოდა ყოფილიყავი
-სად არის ჩემი ტანსაცმელი_და ოთახში ქექვა დავიწყე.
- აქ არ არის
-აბა სად არის?_გაკვირვებულმა შევხედე
- გაგიფუჭდა და გადააგდე შენი კაბა.
მე დაუჯერებელი და გაკვირვებული სახით შევხედე.
-სადარბაზოში ამოსვლისას გაგიფუჭდა და გაბრაზებულმა გაიხადე და გადააგდე, ამიტომაც გაცვია ჩემი მაისური
- გავიხადე? შენს წინ?_გაოცებულმა გაშევხედა და ვიფიკრე ისე როგორ დავთვერი რომ არც არაფერი მახსოვს და თან ამის წინ კაბა გავიხადე ჩემი ნებით
- არა ჩემს წინ არა მე ოთახიდან გავედი_ამოვისუნთქე.
-უკვე ორი კაბა გამიფუჭე.
- ორი? უკაცრავად
- დიახაც ორი_ და ცერა თითი აუწიე სახესთნ- ერთი კლუბში და მეორე გუშინ
-შენ თვითონ დამეჯახე კლუბში და გუშინაც შენ თვითონ გახიე კაბა
- სახში რომ წაგეყვანე არაფერსაც არ გავხევდი.
-ნინა_და ჩემსკენ წამოვიდა ისეთი ამიკრა ტანზე და მეზგერა ტუჩებში აძრძე მოსვლა ვერ მოვასწარი. ხელი წელზე ჩამიცურა და მაისურის შიგნით შეაცურა მეორე ხელი თმებში შემისრიალა, ისე ჩავიძირე მის ტუჩემში რომ წინააღმეგობა ვეღარ გაუწიე და კოცნაში ავყევი. ისეთი ვნებით მკოცნიდა და ისე მეფერებოდა წელზე,ასე არასოდეს დავმთვრალვარ არცეთი სასმელით. მერე ხელში ამიყვანა, საწოლზე დამაწვინა ზემოდოან დამაცვა და კოცნა განაგრძო..
ერთიანად დამაჟრჟოლა ტანში მისი ტუჩები ჩემსას რომ შეეხო. ირგვლივ ყველაფერმა დაკარგა ინტერესი. ვერ ვეწინააღმდეგებოდი, არ შემეხლო. მსგავსი გრძნობათა კორიანტელი არასოდეს დამხვევია თავს. ვგრძნობდი როგორ ვიძირებოდი ვნებების ზღვაში. სხეულს გონება გაეთიშა საღად ვეღარ ვაზროვნებდი, მხოლოდ მინდოდა არ გაჩერებულიყო უბრალოდ არ შემეხლო შეწინააღმდეგება..ავყევი გრძნობებს, ვნებას, სურვილს.. სირცხვილი და რაც იქ მოხდებოდა იმის შედეგი ჯანდაბაში გაუშვი და ბოლომდე დავყევი მის სურვილს..ის კი არ ჩერდებოდა ტუჩებს მოწყდა და ყელთან ჩააცოცა ბაგეები..მთელ სხეულში სასიამოვნო ჟრკანტელმა დამიარა..
- გიორგი გაჩერდი_ ხმა აკანკალებულმა ბოლოჯერ გავიბრძოლე თუმცა არ მინდოდა გაჩერებულიყო..მან თითქოს არც მომისმინა ისეე შემიცოცა მაისურში ხელი და ნაზალ ამაცოცა მისი ცხელი ხელი ხერხემლის ზოლში .. დამაჟრჟოლა სასიამოვნოდ ..მან ეს იგრძნო ტუჩის კუთხეში ჩაეღიმა და ისევ ტუჩებზე დამეწაფა ნაზად თითქოს ფაიფურის ყოფილიყო და ეშინოდა არ დამსხრეულიყო ნაწილებად. მე? მე ისევ ამიტანა მისად ყოფნის სურვილმა..თვალები დავხუჭე და ბოლომდე გადავწყვიტე ვნებებში გადაშვება...
თუმცა ამ ყველაფრისგან კარზე ზარმა გამომაფხიზლა რასაც შემდეგ კაკუნიც მოყვა..გამოვერკვიე თვალები გავახილე და შეშინებულმა ვკარი გიორგის ხელი, ეტყობა არ ელოდა წონასწორობა ვერ შეინარჩუნა იატაკზე მოადინა "ზღართანი".. მე წამოვხტი საწოლიდან და როცა გონება დაუბრუნე ჩემს სხეულს გავწითლდი, მერე გავშავდი ალბათ გავკვითლდი და გავლურჯდი კადეც.
- რა მოგივიდა გოგო? - აზრზე არ იყო ისევ მოსული გიორგი და იატაკიდან ადგომას ცდილობდა... ისევ მოისმა კარზე ზარი და ამას მოყვა ძლიერი კაკუნიც...მე ისევ შევცბი წამით თვალებში შევხედე გიორგის და ისევ სირცხვილის გრძნობის გამო დავხარე დაბლა თავი..ზარი კვლავ განმეორდა გიორგიმ ფეხზე წამოდგა ერთი დიაღრინა და ოთახიდან გავიდა.. თქვენ ვერ წარმოიდგენთ როგორ შემცხვა, როცა ოთახიდან გავიდა ორმაგად. საკუთარ თავთან მარტო დარჩენილმა საკუთარი თავის შემცხვა. რა მოხდებოდა კარის ხმა რომ არ გამეგო რამდენად შორს წავიდოდა ეს ყველაფკრი? ამის გაფიქრებისას უარესად გავწითლდი.. ოთახში გიორგის სპორტულ შარვალს დავავლე ხელი ჩავიცვი და გარეთ გასვლა დავაპირე რომ კარების უკან ანრის ხმა ვგავიგე.. "ღმერთო ოღონდ ახლა გადამარჩინე და აღარასდროს დავლევ" ამოვიბუტბუტე და სააბაზანოში ჩავიკეთე...აბაზანაში არ მესმოდა მეორე ოთახის ხმაური ვერც ანრის წასვლას გავიგებდი, ამიტომ გარეთ უნდა გავსულიყავი. თავი შევიკავე ცოთახანს ვყოყმანობდი აბაზანაში წინდაუკან დავდიოდი როცა ჩემი ტელეფონის ხმა გავიგე შეტყობინება გავხსენი .ისევ ის უცხო ნომერი იყო:
" შეგიხლია გამოხვიდე მე და ანრი გავედით. კარი ღია დავტოვე. ვწუხვარ რომ ტკბილი ალერსი შეგვაწყვეტინეს მაგრამ აუცილებლა გავაგრძელება და კიდევ.. მაგიჟებ ნინა"- გაბრეზების და მსგავსი გრძნობების დრო არ მქონდა უბრალოდ იქედან წასვლა მინდოდაა..
...............
ვიწექი თუმცა არ მეძინა მოხდარის კალრები მირბენდნენ თვალ წინ და თვალის დახუჭვის საშუალებას არ მაძლევდა..მრცხვვენოდა, თუმცა არ ვნანობდი.."ღმერთო რა დამემართა? მე ხომ ასეთი თავშეკავებული ვარ რატომ მივეცი ასე შორს წასვლის უფლება?.... სხვა რომ ყოფილიყო?...არაა... სხვასთან არაა...ესს...ეს მხოლოდ გიორგის გამო..ღმერთო რას მიკეთებს ასეთ ეს ბიჭი?"
............
- შენ რა კიდე გძინავს გოგო?
-გადიი ქეთა დამაძინეე
-ნწწწწ...ადექი მიდი...ნუ ხარ ძილისგუდა ნინააა..
- რა იყოო ვახ? არ შეილება მეძინოს? ასე ბევრს ვითხოვ?- ისეე ვბუტბუტებდი თვალებიც არ გამიხელია.
- არა ნიი არ შეიძლებაა მითუმეთეს ხვალ თბილისში ვბრუნდებით და მომზადებას საჭიროებს ეს ყოველივე.
-რატო ხვალ? თვის ბოლოს არ ვაპირებდით წასვლას?
-ხო მაგრამ გეგმები შეიცვალა. ახლა გავალ და ჩამოდი დაბლა გელოდებით.
-თ?-
- ხოო ანრი და გიორგი ..დედაშენს საოცარი ძელი აქვს ისეთი გემრიელიი...- ქეთა თავისთვის საუბრობდა თუმცა მე გიორგის იქეთ აღარაფერი გამიგია.. თვალები ვჭყიდე და ალბათ გავწითლდი კიდეც.გიორგი აქაა ახლა როგორ უნდა მოვქცეულიყავი? როგორ გავსულიყავი გარეთ და როგორ შემეხედა მისთვის თვალებში..
ძალად წამოვდექი და აბაზანა მივიღე.. შორტი ჩავიცვი ზედას კი ისე დავალე ხელი და გადავიცვი არც კი შემიხედავს.." ნინა ნუ იქცევი უკანასუნელი გოიმივით. რა მოხდა ისეთი ?არაფერი.ეს ბუნებრივია.. ვნებას აყევი ..ახლა გადი და ისე მოიქეცი თითქოს არაფერი.შენთვის ასე აჯობებს "....."გავამხნევე" ჩემივე თავი და კიბეებზე დავეშვი..
ერთი ღრმად ჩავისუნთქე და სამზარეულოში შევედი.. მივესალმე ყველას და ყავის დასასხმელად წავედი.
- შენ საერთოდ სუნთქავ?- სიცილით შემეგება ანრი- რაც შენ დალიე იმის შემდეგ...
- ანრი ..დედაა..- ვანიშნე რომ გაჩუმებკლიყო..იმანაც ტუჩზე ხელი აიფარა და soryy გამომეთყველებით შემომხედა..
- ხო მართლა ნინ სახლში როგორ მოხვედი ისეთი ნასვამმა?- ჩაერია ქეთა და ისე გამაღიზიანა ლამის დაქალის მკვლელი გავხდი..
- ხო ეგ მეც ძალია მაინტერესებს- აქამდე ჩუმად მჯდარმა გიორგიმაც ამოიღო ხმა და ტუჩის კუთხეში ჩაიცინა
-ჩვეულებრივად- ძვლივს ამოვიბუტბუტე. მივხვდი რომ სახეძე სიწითლე შემომეპარა - ტაქსის შესახებ არაფერი გსმენიათ.?.._ ვუპასუხე ისე რომ არ შევტრიალებულვა. ყავა მოვსვი ნერვიულად და ცალი ხელით ნიჯარას ვეყრდნობოდი.
- კარგი ძალიან მინდა თქვენთან ყოფნა მაგრამ ბაჩო მელოდები. აბა წავედი ანრი დაგირეკავ. თქვენ ისედაც ერთად მივდივართ თბილისსში- გამომხედა და მერე გიორგის ესროლა მზერა
- რას ქვია ერთად მივდივართ?_ვიკითხე დაბლეულმა და აღელვებაც გამეპარა ხმაში
-ასე ჩვეულებრივად ნინა.გიორგი მიდის და მას გავყვებით
- და მერე მე მაგას ახლა უნდა ვიგებდე?ან იქნებ მე არ მინდა მაგის ერთად წამოსვლა
- ნინო გიორგი კი არ იკბინება და ძალიან გთხოვ ნუ მაფიქრებიებ რომ თქვენ ორს შორის რამე ხდება. ან იქნება მართლა ხდება?-ეჭვით შეხედა გიორგის და მზერა ჩემზე შეაჩერა.. გიორგის ირონიულად ჩაეღიმა, მე კი ალბათ ცისარტყელამ დამიარა სახეზე.
-ხო ხდება და გიმალავთ- გაუღიმა გიორგიმ. ფეხებიდან კისრამდე ამათვალიერა და ყავას მადიანად დაეწაფა
- გირჩევნია ეგრე არ იყოს ნინა.თორე დაგახჩობ რო მიმალავდე და ეს მაისური სამი ზომით დიდი გაქვს- გამიცინა ქეთამ და კარებში გაუჩინარდა. მაისურძე ინსტიქტურად დავიხედე "ღმერთო ნინა"..გავოცდი კი არა არ ვიცი რა მომივიდა გიორგის მაისური რომ შერჩა ჩემს დაქაჩულ თვალებს. გიორგის შევხედე რომელის იღიმოდა და განათბული სახით მიყურებდა.არ ვიცი რატომ მაგრამ მეც ჩამეღიმა
.................
დილით უკვე თბილისისკენ მოვდიოდით გიორგის მანქნით. გზაში ხმა არ ამომიღია, სამაგიეროდ ქეთა და გიორგი საუბრობდენ ათას სისულელეზე რაზეც შეიძლებოდა საუბარი.დროდადრო მეც მეღიმებოდა და ვამჩნევდი როგორი თვალებით მიყურებდა გიორგი სარკიდან და ეს მომენტი მაწითლებდა.
რამოდენიმე დამღლელი საათის შემდეგ თბილისსშიც შევედით,რამოდენიმე წუთის შემდეგ მანქანა ჩვენი კორპუსის წინ გაჩერდა.
- მადლობა გიორგი საოცრება ხარ.ასეთი მზიმე ჩემოდნები რომ ამოიტანე-უღიმოდა ყურებამდე ქეთა- ყავას ხო დალევ?
-რათკმაუნდა._გიორგისაც მეტი რაღა უნდა და მდივანზე ჩამოჯდა.-ნინა მეჩვენება თუ აღარ მელაპარაკები?
-საიდან მოიტანე?უბრალოდ არაფერი გვაქვს სალაპარაკო
-შენ ასე გგონია? მე კიდე ვერ ვივიჭწყებ შენს ტუჩებს.
-მოგიწევს.
-მე კიდე სხვანაირად ვფიქრობ-და ჩემსკენ წამოიწია
-ხოდა ნუ ფიქრობ საერთოდ_და უკან დავიხიე რომ არ შემხებოდა-გიორგი რაც ბათუმში იკო ეს უბრალოდ სისუსტე იყო წამიერი რაც აღრ განმეორდება.
-სისუსტე ნინა? მე მაგას სხვა რამეს დავარმევდი.
- შენ რაც გინდა ის დაარქვი. ფაქტი ისაა რომ არ განმეორდება და ჯობია დავივიწყოთ.
-არა.მე არაფრის დავიწყებას არ ვაპირებ და შორს წასვლასაც ვგეგმავ.-ოთხიდან გავიდა ქეთას გასძახა გავდივარო და კარები ნელა მიკეტა.
-რა მოუვიდა?რა უთხარი ნინა?-ოთხში ქეთა შემოვიდა და ეჭვის თვალით შემომხედა
-არაფერი რა უნდა მეთქვა?
-ნინააა?
-არაფერი თქო ქეთ არაფერი მითქვამს მართლა.
..........
დილით მონატრებულ ქუჩებსში სასეირნოდ გავედი. მუსიკას ვუსმენდი და ქუჩებში დავხეტიალობდი.უნებურად გიორგიზე ვფიქრობდი ,იმაზე რაც ბათუმში მოხდა და იმაზეც რომ არ ვნანობდი ამ ყველაფერს.მომწონდა გიორგი და უფრო მეტიც ხდებოდა ჩემს გულში,უბრალოდ მეშინოდა.რომ შემყვარებოდა ამის მეშინოდა. მერე რა იქნებოდა ?გული ხომ არ მეტკინებოდა? იქნებ ბედნიერიც ვყოფილიყავი მასთან. თუმცა გიორგის გრძნობები ხომ არ ვიცოდი.ამიტომაც მეშინოდა.
მივდიოდი უმისამართოდ და ვხვდებოდი როგორი არეული იყო ჩემი ფქრები გიორგის გამოჩენის შემდეგ...არეული იყო ფიქრები და ვხვდებოდი რომ მალე ჩემი ცხოვრებაც შეიცვლებოდა , მაგრამ კარგისკენ თუ ცუდისკენ უკვე ჩემი ფიქრები მაგას აღარ წვლებოდა.მაინც რა იყო ეს გრზნობა? ვერ ვხსნიდი .მაგრამ მოწონებას აშკარად ცდებოდა უკვე და თან საკმაოდ. სიყვარული? მერე ასეთია სიყვარული? არამგონი. ეს არ იქნება მე ასე უბრალოდ და ჩვეულებრივად არავინ შემიყვარდებოდა... ეს ჩემს თავს აღარ ემგვანებოდა მე აღარ ვიქნებოდი ნინა ცინცაძე.მაშინ რა არის ეს? ვერგარკვეული გრძნობებით ისე მივედი სახში ვერც ვიაზრებდი. ავტომატურად გავიხადე და შევწექი საწოლში.სიარულით და ფიქრებით გადაღლამ თავისი გაიტანა და ჩამეზინა.. .
მეტრო...ლიანდაგი..ხმაური..ცხენები..ცხენები? აქ რა უნდათ? გავიფიქრე გაკვირვებულმა..
- ნახე ნიი რა ლამაზები არიან..აი ეს ჩემია..- მაღალ და ულამაზეს ცხენზე მიმითითა...
- ხო მაგრამ ქეთ აქ რა უნდათ?-ვიკითხე გაკვირვებულმა...შემდეგ მივიხედე ცხენებისკენ და დავინახე ულამაზესი შავი, მაღალი და გრზელ ლამაზ კუდიანი ცხენი. თვალები?? ასე ნაცნობი და ლამაზი. -ბაჩი დაანებე მაგ ცხენს თავი...ბაჩი თქო! დაანებე თავი ეგ ნინას ცხენია...ბაჩი...ნინასი ეგ ნუ აფრთხობ...
-ჩემი?".........

. ღმერთო რა უცნაური სიზმარი იყო. ქუჩის ხმაურზე გამოფხიზლებულმა ზანტად გავახილე თვალები...აუ ოღონდ ახლა მაინც მივიბრუნო ძილი..
-ნი გაიღვიძე? –
მემგონი.
-ყავას დალევ?
-აუ კი რა შენ გაზდაგახარებას..-დავეჭყანე სასაცილოდ..
- გახარება კი მაგრამ მეტს ვეღარ გავიზრდები- სიცილით გავიდა ოთახიდან..
-ნეტაც გასაზრდელი ვიყო კიდე.-დარდიორეული ქალივით ჩავიფშუტურე და სააბაზანოს მივაშურე...
"დღეს არაფერი დაგეგმო.საღამოს გამოგივლი."
"ჰაა?"
"გაიგე მშვენივრად...6 გამოგივლი"
" რა პაემანზე მეპატიჯები?"
" არა..რაღაც უნდა გაჩვენო"
გული ამიფრიალა მისმა შეტყობინებამ." რა უნდა მაჩვენოს? რა მნიშვნელობა აქ ნი მთავარია შენთან იქნება ამ საღამოს.."ამომძახა ჩემმა ალტერეგომ...

- ნი ეს დღეები რა გჭირს?-თან ყავას ასხამდა ქეთა ფინჯნებში.
-არაფერი-მხრები ავიჩეჩე და ცხელი ყავას დავშვდი.
-კარგი რა ნინა. დაგავიწყდა ერთად რომ გავიზარდეთ?შენ რა უნდა გამომაპარა საკუთარ თავზე უკეთ გიცნობ..მითხარი რატომ ხარ ეს დღეები ჩაფიქრებული..-გამომცდელი მზერით შემომხედა..
- არ ვიცი ქეთ, გეფიცები მე თვითონ ვერ ვხდები რა მემართება. მინდა სულ ვიძინო თორემ ეს უაზრო ფიქრები ჯკუიდან მშლის.ვერ ვხდები სულ ერთ ვინმეზე რატო მეფიქრება..
-ვინმეზე ნინა?მოგწონს გიორგი?
- მემგონი.
-მხოლოდ მოგწონს?
-არ ვიცი.ერთი ეს ვიცი რომ მიზეზგარეშე თფიქრობ და მორჩა. ვიცი სისულელა და სიჩერჩეტე,მაგრამ იმ კოცნის შემდეგ სულ ძალაუნებურად გამირბის ფიქრები.ვერ ვაკონტროლებ.
- ვერავინ აკონტროლებს ფიქრებს ნი.
-ხო მაგრამ ეს არ არი ნორმალური.
-იცი რატომ?ქიმია.-წარმოთქვა და საჩვენებელი თითი კმაყოფილმა აწია მაღლა.
-რა ქიმია ქეთ ლექციაზე კი არ ვართ-წარბაწეულმა ავხედე.
-ქიმია ნი როგორ ვერ ხვდები. თქვენ შორის არის ქიმია ხვდები ძალაუნებურად მიგიწევს მისკენ.ელემენტები ეზიდებიან ერთმანეთ.ხვდები
-ქეთა შენ დიდხან არ იყო ხოლმე ბაჩოსთან ერთად კარგი.
-მე გითხარი და ცოტახანში დარწმუნდები.-და ყავის ფინჯანითურთ გავიდა სამზარეულოდან. საღამოც მოახლოვდა.ნეტა რა უნდა მაჩვენოს. ისე როგორი ღიმილი აქვს, სულს მითბობს.ღმერთო გამაგებინე რა არის ეს რაც მოსვენებას არ მაძლევს.

თბილისის რომელიღაც უბანში მიმიყვანა. კარგად არ ვიცნობდი აქაურობას, მაინც მიუჩვეველი ვიყავი.
-გიორგი სად მიგყავარ?
-წამოდი რაღაც უნდა გაჩვენო.იმედია მოგეწონება და არ დამცინებ.
-შევეცდები- გაუღიმე თბილად. ჩემი ხელი მის ხელში მოიქცია ლოყაზე მაკოცა. წინ წავიდა და თან გამიყოლა.ლოყა? ისეთი სითბო და სიმხურვალე დამიტოვა მისი ტუჩების შეხებას წამით მივეყინე ადგილს.ინსტიქტურად ხელი ლოყაზე მოვისვი და გამეღიმა.
-აი ახლავე ავანთებ სინათლეს დამელოდე. განათდა.ღმერთო ეს სად ვარ.
-გიორგი შენ რა ..
-ხო. ეს დედაჩემის სახელოსნო იყო.დღის უმეტეს ნაწილს აქ ატარებდა.-გამიღიმა სევდიანად და ხელის ნაზი კვრით მიმანიშნა შევსულიყავი. იქ რა ხდებოდა? სამხატვრო სახელოსნო იყო უამრავი ნახატით. ზოგი ისე ცოცხლად გამოიყურებოდა ღიმილს ვერ ვიშორებდი სახიდან.
-ეს შენი ნახეტებია?
-თითქმის ყველა.
-ესეც შენ დახატე?- დიდ ლამაზ ნახატზე მიუთითე საიდანაც პატარა ბიჭუნა იყურებოდა, თვალცრემლიანი ღიმით.თვალები კიდე ისეთივე ქონდა როგორც გიორგის ძნელი იყო ეს სილამაზე ვერ შეგემჩნია. ის ისეთი ნამტვილი იყო და ცრემლების მიუხედავად ისეთი თბილი.
-არა. ეგ დედამ დახატა. ჩემი ძმაა. დემეტრე.-ეს სახელი ისეთი ტკივით თქვა და სედიანად გაუცნობიერებლად მოვეხვია არ ვიცი რატომ გავაკეთე ეს მაგრამ როცა მისი ძლიერი და ტკივილიანი ჩახუტება ვიგრზენი მივხვდი რომ სწორად მოვიქეცი. -ეს ერთადერთი ნახატია რომელიც დედასგან დამრჩა. ზოგი დაიკარგა ზოგიც თვითონ დახია რამოდენიმე კიდე დაწვა. ეს იმიტომ გადარჩა ამის დაწვა ვერ გაბედა ვერ გაიმეტა.-უფრო ძლიერად მომხვია ხელები და ვგრხნობდი რამხელა ტკივილი იყო ამ სიტყვებში.
-დემეტრე ავად იყო. ლეიკემია. გვიან დაუსვეს დიაგნოზი და ვეღარ გადავარჩინეთ.დედაც მასზე ნერვიულობას გადაყვა. და დავრჩით მე და მამა ამხელა ტკივილთან ასე მარტოები. ხელები უფრო მაგრაგ შემოვხვიე და ვეღარ ვგრძნობდი ცრემლებს რომლებიც უკვე თვალებიდან მეღვრებოდა.
-არ იტირო კარგი. შენს ლამაზ თვალებზე ცრემლები აღარ დამანახო! მეტისმეტად ლამაზია რომ გააწითლო და ჩემთვის უკვე ძალიან ძვირფასი- თბილი ხმით მითხრა და ცრემლები კოცნით მომაცილა სახიდან.
-ძალია ვშუხვარ, ალბათ როგორ გტკივა..
-ხო მაგრამ ადამიანი ეჩვევა ტკივილით ცხოვრებას და ეს ოდნა ამარტივებს ყოფას მაგრამ მაინც ოდნავ.
-ძალია გავხარ.
-ხო-გამიღიმა-მეც ასეთი ვიყავი ბავშვობაში..
-დანარჩენიი ნახატები?.
-ჩემია.
-ღმერთო საოცრებაა. ვერ წარმოვიდგენდი ხატვა თუ შეგეძლო თან ასე კარგად.
-ხო ბევრმა არც იცის. მამამ და რამოდენიმე მეგობარმა.
-გიორგი აუცილებლად უნდა გააკეთო გამოფენა ეს.. ეს ისეთი შესანიშნავი არ უნდა მალავდე ასე ამ სილამაზეს.
-ალბათ ოდესმე ასეც მოვიქცევი.
-მე მე რომ ასე ხატთვა შემეზლოს მთელ დედამიწას გავაგებინებდი.-აღფრთოვანებულმა გავშალე ხელები.
-გინდა ერთად დავხატოთ?
-ერთად?
-ხო მოდი აბა აქ. ეს მოიფარე.-თეთრი საღებავებით აჭრელექული წინსაფარი გამომიწოდა და თვითონ მომაფარა წელზე. -მოდი აქ. დადექი , მომეცი ხელი.-ხელში პატარა ფუნჯი დამაჭერინა და თვითონაც შემახო ხელზე მისი ისეთი ნაზი და ამავდროულად ძლიერი ხელები.სუნთქვა შემეკრა როცა ჩემს უკან ზურგზე ამეკრო და ნიკაპი კისერთან გაატარა სიამოგნებისგა ღრუანტელმა დამიარა. -ნუ ღელავ უბრალოდ დახუჭე თვალები.-თბილი და ვნებიანი ხმით მითხრა. მეც დავემორჩილე თვალები დავხუჭე. როცა ფუნჯი ამოძრავდა სქელ მატერიაზე მივხვდი რომ გული მკერდში აღარ ეტეოდა. არ ვიცი თვალ დახუჭული რას ვხატავდით,უბრალოდ ხელს გიორგის ხელის მოძრაობას ვაყოლებდი. ალბათ დავიკარგე დროშიც და ამ სიამოვნებაში. უბრალოდ ვგრძნობდი რომ მისი ასე ყოფნა მომწონდა და ეს იყო რაღაც აუხსნელი. ალბათ ქეთას ქიმია. ალბათამიტომაც მეწვოდა ასეთი მხურვალებით მთლი სხეული და განსაკუთრებიტ ყელი სადაც მისი ცხელი სუნთქვა მეფინებოდა.
–ნუ ცახცახებ ნინა–ღიმილიანი ხმით მითხრა და მის ხმაძეც თვალები გავახილე და რეალობაში დავბრუნდი.
–მე ვერასოდეს შევძლებ ასე ხატვას.–დანანებით ვუთხარი სიტუაციის დასანეიტრალებლად
–არაუშვს.შენ ისეთი ლამაზი ხარ იქეთ უნდა გხატავდენ–და თანდათან მომიახლოვდა.გადმოდგა ნაბიჯი მეც უკან გადავდგი, ისევ გადმოდგა ისევ გადავდგი.–რატომ ფრთხები?
–ა..ა..არ ვფრ..თხე..ბი.–ამოვილუღლუღე დაბნეულმა და კედელს ავეკარი,ის კიდე უფრო მიმიახლოვდა და მე მივხვდი რომ უნდა ეკოცნა, მოსალოდნელი სიამოვნების მოლოდინში თვალები დავხუჭე და დაველოდე მის ჰაეროვან და გამბრუებელ კოცნას რომელიც ასე ძალიან მომენატრა.სიამოვნებამაც არ დააყოვნა.ეს ალბათისეთი კოცნა იყო ფრთხილი,ფაფუკი და თან ვნებიანი. მკოცნიდა ვკოცნიდი და ვგრძნობდი რომ უკვე ამის გარეშე სუნთქვას ვეღარ შევძლებდი.
–ეს ტუჩები ისეთი ტკბილია.ისეთი სასიამოვნო ნინა ამის გარეშე უკვე ვეღარ ვსუნთქავ.–ისე მეჩურჩულებოდა სუნთქვაარეული და თვალებში მიყურებდა ვნებამორეული.
ჩემს გულში უკვე პეპლებმაც იფრინეს და დინოზავრებმაც ირბინეს, ისეთი არეული მკონდა სხეული ალბათ მალე ჩავიკეცებოდი მისი ხელები რომ არა.
–კიდე მაჩვენე სხვა ნახეტები–ხელებიდან დაუსხლტი მე თვითონაც არ ვიცი რატომ–მაგალითად ეს.რატომ არის გადაფარებული არ დაგისრულებია?– და იქვე კედელთან მდგარ ნახატისკენ წავედი.ზეწარი გადავაზრე და ადგილზე გავშეშდი.
–ეს.......
–ჯერ არ უნდა გენახა–გამიღიამ და ჩემსკენ ჭამოვიდა_იმედია არ დამიბრაზდები შენი თვალების ხატვა რომ დავიწყე?
გაოცებული ვყურებდი ნახატს სადაც მართლა ჩემი თვალები იყო მხოლოდ ჩემი თვალები. გულმა ფეთქვა შეწყვიდა რამოდენი წამი და მივხვდი რომ სისხმა მოზრაობა კი არ შეწყვიტა უფრო სყრაფად დაიცკო მოზრაობ.
–არ მოგწონს?
–არა..არა არა კი მომწონს, უბრალოდა არ ველოდი.–ისე ავლუღლუღდი გაოცებულმა ამჯერად.
–იმ დღეს სანაპიროზე რომ დაგინახე როგორ ჩახვედი წყალში მაშინმე მიიქციე ჩემი ყურადღბა, მთელი ემოციით გაკვირდებოდი და შენი თვალები ისეთი ნაცნობი იყო. და გამახსენდა რომ მესიზმრებოდა. უკვე დიდი ხანია მაგრამ მხოლოდ თვალები სახე მთლიანად არასოდეს. რამდენჯერ წარმომედგინა როგორ იქნებოდა ცხვირი, ლოყები ,თუჩები მაგრამ ისეთი როგორიც სინამდვილეში გაქვს ვერასოდეს დავხატე. ამიტომ ბოლოს მარტო თვალები დავხატე და გული მიგრძნობდა რომ მთლიან სახესაც მალე ვიხილავდი.–გაღიმებული მიყვებოდა მე კიდე ვერ ვაშორებდი ნახატს თვალებს. ნუთუ ასე შეიძებოდა? ნუთუ ასე მოხდებოდა?ვერასოდეს ვიფიკრიბდი. მაგრამ გული ის ისეთი ბედნიერი იყო ისეთი ამაყი და ამავდროულად თავდაბალი. ამის აღწერა გამიჭირდება.
–ალბათ ხვდები რომ დღეიდა ყველაფერი ისე აღარ იქნება როგორც აქამდე იყო?_ღიმლინიანი სახით მომიახლოვდა და წელზე ხელები შემომხვია.
–კი..–სახეგაბრწყინებულმა ავხედე და მეც გაუღიმე.
–ხო მართლა აი ეს შენ.–და ტეტრი დიდი ყუთი მომაწოდა იისფერი ნატით
–ეს რა არის?
–შენი საჩუქარი.
ნაზად შეკრულ ბაფტას ნელი მოზრაობით გავხსენი და ყუთს თავი ავხადე..სახეძე უდიდესი ღიმილი გამომესახა.ეს ჩემი კაბა იყო, გიორგის თქმით რომ მასუქებდა..
–იმ საღმოს ამ კაბით ანათებდი.შემოხვედი თუ არა მაშინვე შეგამჩნიე.ზალიან უხდებოდი ამ ულამაზეს კაბას.
–აბა გასუქებსო?_ვუთხარი წარბაწეულმა.
–არა ძალიან გიხდება.უბრალოდ მაშინ ძალიან გამაბრაზე_გამიცინა სახეგანათბულმა.
–ჩაიცვამ?
–ახლა?
–ხო ახლა ჩემთვის?
–კარგი_გაუხიმე და იქვე ნახატების უკან დავიმალე კაბა რომ ჩმეცვა..
–მე გავალ და შენ კომფორტულად გამოიცვალე_მითხრა და კარის გაღება დახურვის ხმაც მიწვდა ჩემს ყურთსმენას. სულ ღიმით ჩავიცვი კაბა და სარკეშიც განათბულმა გავიხედე. უკვე ვიცოდი უკვე დარწმუნებული ვიყავი რომ ჩემსა და გიორგის შორის ქიმიას სიყვარული ერქვა და ეს მაბედნიერებდა.აწე ყველაფერი შეიცვლებოდა. უკვე ის ჩემთან იქნებოდა.
–ულამაზესი ხარ.
–მიხდება?
–ეს კაბა უშენოდ უბრალოდ კაბაა და შენ ფონზე შესანიშნავია...გაღიმებულმა მოიახლოვდა და ზურგს უკან დამალული წითელი ვარდების უზარმაზარი შეკვრა გამომიწოდა..ბედიერი ღიმილით გამოვათვი ვარდები და გამიკვირდა ბარათი რომელიც ვარდებს შორის იყო დამალული..
–გახსენი
ამოვიღე პატარა თეთრი ფურცელი წარწერით...
„მიყვარხარ! ცოლად გამომყვები?“
ჯერ გიორგის ავხედე რომელისაც სახეძე ნერვიულობა ეტყობოდა მერე ისევ ბარათს, მერე ისევ გიორგის და ის უკვე ბეჭედით იდგა ჩემს წინ და თვალებით პასუხს მთხოვდა.
ჯერ გული გამიჩერდა და მერე სხეულმაც შეწყვიდა სუნთქვა.ასე უცებ არ ველოდი ასე უცებ ვერც კი წარმოვიდგენდი.
–ვიცი ძალიან ბანალურია მაგრამ ვიცი შენც გიყვარვარ და როცა სიყვარულის იქ სხვა ყველაფერი შეუმჩნეველია.
მეც გაშტერებული ვიდექი და და ხმას ვერ ვიღებდი თუმცა ვიცოდი რომ აუცილებმად უნდა აუცილებლად უნდა მეთქვა „კი კი კი თანახმა ვარ.“
–კი. თანახმა ვარ ვიყო შენ ცოლი და ყველა შენი შვილსი დედა.


....დასასრული.
ვიცი ძალიან ბანალურია,თუმცა მარტივი და იმედიაა კარგად მიიღებთ ჩემს "ნაჯღაპნს", რადგან არ მაქ პრეტენზია მწერლობაზე :D :D :D :D :D