უცნაური დილა გათენდა, მოქუფული და ცივი. თითქოს ამინდიც ტიროდა ჩემსავით, ჩემს უიღბლობას ტიროდა... თითქოს დარდობდა, ჩემს განცდებს ისიც დარდობდა...
აუდიტორიაში შესულმა ბავშვები შევათვალიერე... რა თქმა უნდა ლაშა მათ შორის არ იყო. უარესად ავნერვიულდი.
ლექციაზე ხმა არ ამომიღია. ზარის შემდეგ სასწრაფოდ მოვხვეტე წიგნები და ოთახიდან გავედი. გარეთ კი ის დავინახე... კედელთან ლაშა იდგა და მელოდა. ერთდროულად ორი გრძნობა დამეუფლა: შიში და სიხარული. მაშინებდა ის თუ რა იქნებოდა მომავალში და გული ამიფრიალდა ჩვენი მომავალი საუბრის მოლოდინში. სიხარული ვიგრძენი იმის გამო, რომ ის დაბრუნდა. ლექციაზე რომ არ იყო, ვიფიქრე რადგან მისი ვინაობა გავიგე სამუდამოდ გადაიკარგებოდა... ახლა კი, როცა დავინახე, შვებით ამოვისუნთქე...
მის გაუჩინარებას საკუთარ თავს ვერ ვაპატიებდი, ამას ვერ გადავიტანდი...
ჩემი თავის ნდობა მიჭირდა... ვხვდებოდი რომ ვერ გავძლებდი მის გარეშე, და ამის აღიარება საკუთარ თავთანაც კი მიჭირდა.
თანას ეს ყველაფერი მას შემდეგ, რაც ნიკაზე ვიყავი ორი წელი შეყვარებული. მასთან დაშორებიდან კი ძალიან ცოტა დრო გავიდა... და მაინც რა მჭირდა ასეთი? საკუთარი თავის ნდიბა დავკარგე... თითქოს იმის აღიარებით, რომ ლაშა სიგიჟემდე მიყვარდა, საკუთარ თავს ვუღალატებდი და ჩემი თავის პატივისცემას დავკარგავდი... ეს გაურკვევლობა მტანჯავდა... გულზე მარწუხებს მიჭერდა და სუნთქვის საშუალებას არ მაძლევდა.
ლაშა იდგა და მოღუშული შემომცქეროდა. მისმა გამოხედვამ, დახვეწილმა ნაკვთებმა, ადგილზე გამაშეშა. უბრალოდ მასთან სხვანაირად არ შემეძლო.
ჩემი რეაქციის დანახვაზე, სახეძე ჯერ ცნობისმოყვარეობა გამოესახა, მერე კი ისევ მოიღუშა.

სახურავზე ასასვლელ კიბეებს ჩუმად მივუყვებოდით.
არც სახურავზე ასვლის შემდეგ ამოუღია ხმა. ასე, უხმოდ შევცქეროდით ერთმანეთს. მეც კარგად გამოვიკვლიე მისი სახე და როცა მის სახეზე სიწითლე შევნიშნე, ჩემდა უნებურად უაზრო ბგერები აღმოხდა .
-რა დაგემართა? -უსუსურად გავიწოდე ხელი მისკენ.
-არაფერი. -დამიბღვირა. -ბელა, მომისმინე... მინდა ყველაფერი დაივიწყო რაც გუშინ ნახე.
-მეგონა დაპირებისამებრ ყველაფერს ამიხსნიდი. -მეც შევუბღვირე.
-შენ რა ყველაფერი თამაში გგონია? დაივიწყე ყველაფერი... შენი იქ ყოფნა ვინმემ რომ გაიგოს, შენთვისვე დამთავრდება ცუდად... -ხმას აუწია.
-ეს მუქარად უნდა მივიღო? -ყურებს არ ვუჯერებდი... იმედგაცრუება ვიგრძენი..
-შენ როგორც გინდა, ისე მიიღე... ისე გააკეთე როგორც გითხარი... შენს თავს მოუფრთხილდი... -რაღაცნაირი, აგდებული ტონით მითხრა... თითქოს დიდად არ ადარდებდა ჩემი ბედი და უბრალოდ მაფრთხილებდა...
მის თვალებში ვხედავდი, რომ ასეც იყო... მხოლოდ მაფრთხილებდა, მეტი არაფერი. მისთვის არავინ ვიყავი, არაფერს წარმოვადგენდი...
-აქამდეც უნდა მივმხვდარიყავი ვინც იყავი... -ჩურჩულით წარმოვთქვი და კიბისკენ წავედი.
აღარ მინდოდა მისი დანახვა... მუხლების კანკალით ჩავდიოდი საფეხურებს. ბოღმის ბურთულა ყელში მქონდა გაჩხერილი და სუნთქვას მიკრავდა, უმოწყალოდ მახრჩობდა... ფეხს ავუჩქარე... ახლა მხოლოდ ოთახში სწრაფად მისვლა და ტირილი მინდოდა... ვხვდებოდი ლაშა უკან მომყვებოდა, მაგრამ არ ვჩერდებოდი... ხელი წამავლო და მისკენ შემაბრუნა.
-არ მომეკარო...- წამოვიძახე და თვალი გავუსწორე...
მის თვალებში ტკივილი დავინახე. ისევ მომაწვა ძლივს შეკავებული ცრემლები. ხელი მაშინვე გამიშვა. წასვლის ნება მომცა. დერეფანში არავინ იყო. როგორც ჩანს ლექციები ისევ მიმდინარეობდა.
ოთახამდე მივაღწიე, საწოლთან იატაკზე დავჯექი, სახეზე ხელები ავიფარე და მოწოლილ ცრემლებს საბოლოოდ გავუხსენი გზა. კარის გაღების ხმა გავიგე. ლაშა იყო. სევდიანო თვალებით მიწურებდა.
-ახლა რაღა გინდა? -დავიყვირე გამწარებულმა. -შეგიძლია მშვიდად იყო, ხმას არ ამოვიღებ. ხომ ამის მოსმენა გინდოდა? ხოდა ვთქვი... ხმას არ ამოვიღებ, არაფერს ვიტყვი... დაწყნარდი? ახლა წადი, თავი დამანებე. წარმოდგენა დამთავრებულია... -ასეთ ისტერიკაში არასდროს ჩავვარდნილვარ. ვეღარ ვხვდებოდი რას ვაკეთებდი.
რამდენიმე წამი გაუნძრევლად იდგა და მიყურა. მერე კი უხმოდ დაიხურა კარი. ხელი წიგნს დავავლე, რომელიც ჩემს ფეხებთან მივაგდე შემოსვლის დროს და კარს მთელი ძალით ვესროლე.
ჯერ უხმოდ ვიჯექი, შემდეგ ვიგრძენი როგორ მდიოდა თვალებიდან ცრემლები, მალე ჩუმად ვქვითინებდი, რაც ბოლოს ქვითინი, ხმამაღალ ტირილში გადამეზარდა...
საკუთარ თავს ვეღარ ვცნობდი... მუდამ მომღიმარი ბელა სადღაც გადაიკარგა. დავრჩი მხოლოს ეს... ტკივილში ჩაძირული ბელა... ოდესმე დამთავრდებოდა ეს ყველაფერი?

საღამოს ისევ წვიმდა. მარტო ვიყავი. ელენე და დათო ისევ ერთად ატარებდნენ საღამოს...
ოთახში ვეღარ ვჩერდებოდი, სული მეხუთებოდა... ქურთუკს ხელი დავავლე და გარეთ გავედი. რამდენიმე წუთში უკვე სახურავისკენ მიმავალ საფეხურებს მივუყვებოდი ზევით.
კარი გაღებული დამხვდა. გარეთ გავიხედე წვიმა გაძლიერებულიყო. ოთახში დაბრუნება არ მინდოდა, ამითომ სახურავის კართან ჩამოვჯექი და ზურგით კედელს მივეყუდე... ისევ ამ მომაბეზრებელმა და ტკივილის მომგვრელმა ფიქრებმა დამრია ხელი.
-გიყვარს წვიმა? -ლაშას ხმა იმდენად ახლოს ჩამესმა, რომ მოულოდნელობისგან შევხტი.
-არა. -უეცრად გამოცოცხლება ვიგრძენი.
-ბელა... მაპატიე, ასე რომ გელაპარაკე. უბრალოდ სხვანაირად არ შემიძლია... ასეა საჭირო... გაიგე, გთხოვ. -საუბარი უჭირდა.
-რა აზრი აქვს ამას? ამ პატიებას ? რას შეცვლის?- თვალებში შევხედე. - გაგებას ნუ მთხოვ. შენ შეგიძლია გამოასწორო ყველაფერი, თუ მოინდომებ...
-როგორ? - უნებურად იკითხა.
- უბრალოდ სიმართლე მითხარი. -თვალს არ ვაშირებდი.
-რა გაინტერესებს? -დანებების ნიშნად მხრები ჩამოყარა.
-ყველაფერი.-უცებ წამოვიძახე. მერე გონება მოვიკრიბე... ცნობისმოყვარეობას გზა გავუნთავისუფლე. -მათთან როგორ მოხვდი?
-პირველად მათთან ჩემი ძმა მოხვდა. ალბათ უკვე მიხვდი ვინც არიან : მკვლელები, ქურდები... ყველაფერზე წამსვლელები... ერთ-ერთ ძარცვაზე ჩემი ძმა გაება. 7წელი მიუსაჯეს, მაგრამ საბოლოოდ 2 წლამდე შეუმცირეს.
როცა ლევანი დაიჭირეს 17წლის ვიყავი. ბანდას ერთი წევრი დააკლდა. ამიტომ ბანდის უფროსმა ჯეიმსმა, ახალი, სანდო ბიჭის ძებნა დაიწყო. როცა გაიგო რომ ლევანს ყავდა პატარა ძმა, რომელიც კარგად ერკვეოდა კომპიუტერში და ლევანის მსგავსად ფლობდა კუმფუს, ჩემზე შეაჩერა არჩევანი.
-კუმფუს? -გაკვირვებისგან თვალები დავქაჩე. გამახსენდა იმ დაწყევლილ საღამოს ნინძასთან რომ გავაიგივე...
-ხო, მე და ლევანი პატარაობიდან შეგვიყვანეს მშობლებმა სხვადასხვა სპორტის სახეობაზე. ბოლომდე ამას მივყევით ორივე...
-რატომ დათანხმდი? -მართლაც ვერ ვმალავდი გაოცებას.
-ყველაფერი მარტივადაა, ბელა. ძალიან მარტივად ამიხსნა ჯეიმსმა. სანამ მე მათთან ვიქნები, კარგად იქნებიან ჩემი მშობლები, ჩემი პატარა და და ლევანი ციხეში. ჩემი ოჯახის წევრების სიცოცხლე, ჩემზე იყო დამოკიდებული. სხვა რა შემეძლო? - სახე დაებინდა, ჩაფიქრდა...
მეც ფიქრებში ჩავიძირე, მივხვდი როგორ გაუჭირდებოდა ამ ყველაფერთან შეგუება. ხელზე ხელი დავადე. შემომხედა...
-იქ როგორ მოხვდი? ბანკთან... -როგორც ჩანს, ახლა მისი კითხვების ჯერი დადგა. მკაცრად შემომხედა.
-მე... შენ გამოგყევი... -აღიარება მიჭირდა... ჩემი საქციელის შემრცხვა.
-რატომ? -გაუკვირდა, მერე კი გაეცინა -მითვალთვალებდი?
-მაშინ როცა დამეხმარე, იარაღი დავინახე შენს ხელში, შენ კი იუარე და ეჭვებში ჩავვარდი. ასე გამოდის, გითვალთვალებდი... მაპატიე...- თავი დავხარე
-სინანული ძალიან გვიანაა... - ამოიოხრა.
-რატომ? -გული შემიფრთხიალდა. სახეზე მის სიწითლეს შევეხე. -ეს მათ გიქნეს?
-ერთ-ერთმა მათგანმა დაგვინახა, როგორ ვლაპარაკობდით და მერე როგორ გაგიშვი. ახლოს არ ყოფილა და შენი სახე ვერ გაარჩია, მაგრამ ქუჩის კამერები... -გაჩუმდა... სხეული დაეძაბა.
- გარეთ გასვლას მოერიდე , სადმე რომ გადაგეყარონ... - ბოლოს ბრძანება გასცა და გაველურებული თვალებით შემომხედა.
უმალ მივხვდი რაც მოხდებოდა , როცა მიპოვნიდნენ.
-მომკლავენ? -აღმომხდა და შეშინებული ავკანკალდი. პასუხის მოლოდინში ლაშას მივაშტერდი.
-ამის უფლებას არავის მივცემ. -მკაცრად წარმოთქვა. -ნუ გეშინია, ხელს ვერავინ გახლებს, გესმის? ვერავინ შეგეხება... -მიმიხუტა.
ხელები ძლიერად მომხვია და გულზე მიმიკრა. ისე მიხუტებდა, სუნთქვა გამიჭირდა. ერთი ხელი გამიშვა და ნიკაპზე მომავლო, თავი ამაწევინა და თვალებში ჩამხედა.
-ხომ გჯერა ჩემი? ვერავინ ვერაფერს დაგიშავებს, მთავარია დამიჯერო. -მინდოდა მეთქვა, რომ მჯეროდა მისი, მაგრამ ხმას ვერ ვიღებდი, მისი სიახლოვით გაბრუებული.
არ ვიცი რა დაინახა ჩემს თვალებში, მაგრამ ტუჩის კუთხეში ღიმილი შევნიშნე. თავი ჩემსკენ დახარა და ტუჩებზე დამეწაფა.
ასეთი დღის, ამით დაგვირგვინებას ნამდვილად არ ველოდი. რამდენიმე წამი გაშეშებული ვიდექი. ეს მანამდე, სანამ მისი კოცნა უფრო მომთხოვნი არ გახდა. მეც ავყევი. გონება გამეთიშა... სიამოვნების მორევში გადავეშვი.
ძლივს ამოვისუნთქე, როცა ჩვენი ტუჩები ერთმანეთს მოშორდა. გული ისე მიცემდა ლამის საგულედან ამომხტარიყო.
ჩვენი პირველი კოცნა საკმარისი იყო იმის მისახვედრად, რომ ლაშა ავალიანი ის ადამიანი იყო, ვინსთვისაც დაუფიქრებლად დავთმობდი სიცოცხლეს. სახეზე შევეხე, მოვეფერე.
-ახლა, შენ ხარ ჩემი სიცოცხლე.- შუბლი შუბლზე მომადო. -მიყვარხარ.
მიუხედავად ჩვენი კოცნისა, ამას მაინც არ მოველოდი. სახე ცრემლებმა დამინამა...
-ჩჩჩ... დაწყნარდი, ყველაფერი კარგად იქნება.- დაჯდა და მუხლებზე დამისვა. მიმიხუტა.
ვერ ხვდებოდა რა მატირებდა, ის კი არა, რომ შეიძლებოდა ვინმეს მოვეკალი, არამედ ის, რომ ამ დაწყევლილ ქალაქში ჩემი ჩამოსვლის დღიდან, მოყოლებული პირველად ვიყავი ბედნიერი. პირველად არ ვფიქრობდი გაქცევაზე...
-ახლა რა მოხდება? - ვიკითხე უკვე დაწყნარებულმა.
-გეგმა მაქვს. - თქვა ყრუდ.
-რა გეგმა? -წამოვიწიე რომ თვალებში ჩამეხედა.
-ჩემი ძმა მალე ციხიდან გამოდის. ჯერ 2 წელი არ შესრულებულა, მაგრამ კარგი ქცევისთვის 2 თვით ადრე უშვებენ. მას ველოდები და აქედან წავალთ, მანამდე სანამ ჯეიმსი გაიგებს ლევანის გამოსვლის ამბავს. მანამდე მშობლებსა და დას გავუშვებ. შენ როდის მოგცემენ საბუთებს?
-არ ვიცი ზუსტად. ნებისმიერ დროს შეიზლება მომცენ. მაქსიმუმ 2-3 კვირა...
უსაზღვროდ გამიხარდა ეს რომ მკითხა. ესე იგი მის გეგმაში მეც შევდიოდი. მიუხედავად იმისა, რომ სიყვარულში გამომიტყდა, მაინც მეშინოდა მისი დაკარგვის. ამის გაფიქრებაზე სევდა მომეძალა.
-რა მოგივიდა? -ლოყაზე მომეფერა.
-არაფერი. -ამოვიბუტბუტე.
-ბელა, მითხარი ... -მკაცრად მითხრა.
-მეშინია რომ უჩემოდ წახვალ, შენი დაკარგვა არ მინდა... -ძლივს ამოვილაპარაკე აკანკალებულმა.
ლაშამ უცებ ხმამაღლა გადაიხარხარა. მისმა ხმამ თითქოს მთელი შენობა შემოირბინა.
-რა? -გაბრაზებული მივაცქერდი. ისედაც მიჭირდა გრძნობების გამოხატვა და მისმა რეაქციამ გამაღიზიანა.
მისი კალთიდან ადგომა ვცადე, მაგრამ ხელი ჩამავლო და უკან დამაბრუნა. მოღუშული რომ დამინახა, მაშინვე დასერიოზულდა.. თვალებში ჩამხედა.
-ბელა, ნუთუ ვერაფერს ხვდები? გითხარი, რომ მიყვარხარ, შენ კი გგონია სადმე წავალ და აქ მარტოს დაგტოვებ? - ხმის ამოღებაც არ მაცალა, ისე დაეწაფა ჩემს ტუჩებს... ისევ გააჩერა დედამიწის ბრუნვა...
-არ გჯერა ჩემი? -მკითხა კოცნის შემდეგ, ხმა რომ არ ამოვიღე.
-მჯერა. -მთელი გულით ვუპასუხე.
-ხოდა სანერვიულოც არაფერია.
-მიყვარხარ. -ვუთხარი აქამდე ძლივს შეკავებული და გულიდან წამოსული სიტყვა.
კიდევ ერთხელ, მაგრამ ახლა უკვე გამალებით დამაცხრა ტუჩებზე.
სათქმელი უკვე აღარაფერი იყო. ასე ჩახუტებულები ვისხედით. ლაშა კიბეზე, მე კი ლაშას კალთაში. მის უზადო პროფილს მივჩერებოდი . ბედნიერებისგან სახე გაცისკროვნებული მქონდა. ემოციური დღის შემდეგ, დაღლილობა მომერია. დავამთქნარე.
-დაღლილი ხარ, უძილოც. დასვენება გჭირდება. ოთახამდე გაგაცილებ. ახტი... -განაცხადა ჩემზე დაკვირვების შემდეგ.
-აუ, ცოტა ხანს კიდევ ვიყოთ რა... -ვთხოვე. არ მინდოდა მისი მხედველობის არედან დაკარგვა.
-ბელა, ხვალაც ერთად ვიქნებით... სულ ასე იქნება. ნუ გაჯიუტდები დაღლილი ხარ. წამომაყენა და თვითონაც ადგა.
კიბეს გაბუტული ჩავუყევი.
-ბელა კარგი რა... არც მე მინდა წასვლა, ეს ღამე საუკუნედ მომეჩვენება, სანამ ისევ გნახავ. . -ჩამჩურჩულა.
-მართლა?- სიხარულით წამოვიძახე.
-მართლა. -ყელში მაკოცა.- იცი როდის შემიყვარდი? პირველად რომ დაგინახე კიბესთან. გოგოს ასე უხდებოდეს ტირილი, პირველად ვნახე. -გამიცინა.

ოთახამდე მივედით. არ მინდოდა ხელი გამეშვა მისთვის.
-ხვალ გნახავ?- ეჭვი მღრღნიდა რატომღაც.
-კი. ბევრი გაცდენებისთვის გამრიცხავენ სხვანაირად.- გამიცინა.
-მპირდები?
-ბელა , გპირდები... -კიდევ ერთხელ მოწყვეტით მაკოცა.
-მაშინ ხვალამდე. -მივეხუტე.
ხელები შემომხვია და თავზე მაკოცა. შედი ოთახში და დაიძინე თვალები გაწითლებული გაქვსო დამტუქსა. კიდევ ერთი კოცნით დამაჯილდოვა და მანამდე არ მომაშორა თვალი სანამ ოთახში არ შევედი.

***
ბავშვებო
აი, ახალი თავიც.
ველი თქვენს შეფასებებს.
სიყვარულით, თქვენი მარი