მე თვითონაც არვიცი რატომ იყო უაზრო ეს ყველაფერერი მაგრამ უცებ გავმხიარულდი, როცა სანდროს " ბოროტული" იდეის შესახებ გავიგე და მივხვდი რომ გავმხიარულდებოდი.
გადავინაცვლოთ ერთი თვით ადრე:
19 თებერვალი. თათას დაბადების დღე იყო. ყველანი იქ ვიყავით. მათ შორის სანდრო დემეც და გეგაც.. მოკლედ დემემ და ნუცამ გადაწყვიტეს სანდროს გაბრაზება და ასეთი გეგმა მოიფიქრეს.. ვითომ დემეს ნუცა უყვარდა და აქამდე ვერაფერს ამბობდა. ახლა ნუცამ ყველაფერი გაიგო და თათასთან გავარდა რომ ეთქვა ( მე ვრაფერს მეტყოდა იმიტომ რომ იცოდა დემე მომწონდა და გავაფრენდი).. თათას თეფშები ხელიდან გაუვარდა და გაფითრებული სახით სამზარეულოში იდგა როდესაც დემემ სანდრო გამოიყვანა და უთხრა მინდა ყველაფერი იცოდეო.. სანდრომ თათა რომ დაინახა ასეთ მდგომარეობაში კინაღამ გააფრინა და პირდაპირ მისკენ წავიდა
–თათ, რა დაგემართა რა მოხდა?
– არაფერი სანდრო, არაფერი
– მითხარი დროზე რა მოხდა
ნუცა გვერძე იდგა და სიცილს ძლივს იკავებდა.დემემ სანდროს მთელი სერიოზულობით უთხრა
–ერთი გოგო შემიყვარდა. იცი რამდენი ხანია ვინახავ ამ გრძნობას გულში?
–ჰა? მერე თათა რატოა ამ მდგომარეობაში?
– ის გოგო ნუცაა
ოთახში დუმილმა იმეფა. ხმას არცერთი არ იღებდა. ასე იდგნენ გაქვავებულები.. აი ნუცა კი.. ვაიმე ნუცა.. :) უცებ ოთახში ხარხარის ხმა გაისმა.. ნუცა ვეღარ ჩერდებოდა..
სანდრო და თათა გაოცებული სახეებით მიშტერებოდნენ ერთმანეთს და მერე ნუცას.. უცებ დემესაც გაეცინა და ოთახიდან გავიდა.
ოთახში ამ ოთხეულის გარდა ყველა იყო. მეც მათ შორის ვიყავი. გაურკვევლობაშ. არვიცოდი რა ხდებოდა. ასე ყველა ერთად სად გაიქცა რა დაემართათ.. უცებ დემე შემოვიდა ოთახში.. ხმა არ ამოუღია ისე მიუჯდა სუფრას.. გაკვირვებული სახით ვუყურებდი მაგრამ ხმა არ ამოუღია.. ნუცა შემოვიდა ოთახში და დემეს გვერდით მიუჯდა.. დემე რაღაცას ელაპარაკებოდა მაგრამ ნუცა ხმას არ ცემდა..
სანდრო და თათა კიდევ გაშტერებული სახეებით შემოვიდნენ ოთახში.. მათ დანახვაზე ჩემი რეაქცია აუწერელი იყო.. "ნეტა რა მოხდა, რა ხდება ასეთი სახეებით რომ დადიან .. ვერაფერი გავიგე მაგრამ ხმასაც არ ვიღებდი.. თათას ვკითხე რა ხდება თქო მაგრამ პასუხი არგამცა.. მეც გაბრაზებული გვერძე დავჯექი და ხმა აგარ ამომიღია"
ნახევარი საღამო დაბღვერილი სახეებით ისხდნენ თათა და სანდრო.. ბოლოს დემემ და ნუცა ვეღარ მოითმინეს შეეცოდათ და უთხრეს გაგეღადავეთო.. აი ამ დროს მათი რეაქციის წარმოდგენა და აღწერა სასაცილოც კი იყო.. მე საერთოდ ვერაფერი გავიგე "რა ღადაობა ნეტა სულ გააფრინეს ამათმა"–გავიფიქრე და კვლავ უხმოდ დავჯექი..
აი სანდროს და თათას სახე: გვერდიგვერდ იდგა ორივე.. პირი ღია ქონდათ და გაშტერებული სახეებით უყურებდნენ ჯერ ერთმანეთს მერე დემეს და ნუცას, რომლებიც სიცილით ცუდად იყვნენ.. ( აიი გეგას რაც შეეხება მართლა.. გეგამ თურმე ყველაფერი იცოდა თორე ხო მოკლავდა დემესაც და ნუცასაც :)) სანდრომ მარტო ის უთხრა მეგობრებს სამაგიეროს გადაგიხდით მელოდეთო.. მე კი ყველაფერი სახლში რომ ვბრუნდებოდით მაშინ მომიყვნენ.. სანდრო გაცეცხლებული მიდიოდა წინ მე კიდე ბავშვებს უკან მივყვებოდი და სიცილით ცუდად ვხდებოდი..
ახლა კვლავ დავბრუნდეთ იქ სადაც გავჩერდით..
– ლიკ შენი დახმარება მჩირდება (სანდრო)
–ჩემი? რაში? (მე)
–მოკლედ ხო გახსოვს თათას დაბ.დღე.. ხოდა ნუცას სამაგიერო უნდა გადავუხადო
–ჰა? ვერაფერი გავიგე ამიხსენი ნორმალურად ან მე რაში გჭირდები
– მოკლედ ნუცას უნდა ავუხსნა სიყვარული და შენ უნდა მიწერო მანამდე მეც მითხრა რომ ნუცა მიყვარსო და როგორმე ეცადო დაარწმუნო რომ მართლა ასეა
–კაი რა მე უნდა დავარწმუნო ნუცა? შანსი არაა
–აუუ კაი გთხოვ გთხოოვ
–კაი ჰო
მოკლედ ყველაფერი გავაკეთეთ იმისთვის რომ ნუცა დამერწმუნებინა.. მგონი დაიჯერა კიდეც მაგრამ ბოლოს მაინც უთხრა სიმართლე სანდრომ..
მომდევნო დღეებში საინტერესო არაფერი ხდებოდა.. ჩვეულებრივად მიდიოდა დღბი.. სკოლა სახლი.. მეცადინეობა სახლი სამეცადინო და ძილი.. უი ჰო მთავარი გამომრჩა.. სანდრო.. :) თითქმის დღე არ გავიდოდა რომ არ მოვეკითხე.. თითქოს მივეჩვიე კიდეც.. რო არ მწერდა რაღაცნაირად ვიყავი.. სულ ტელეფონს ვუყურებდი და ვამოწმებდი მესიჯი ხომ არ იყო მოსული.. ვეღარ ვძლებდი.. არვიცოდი რა მჭირდა მაგრამ ფაქტი ერთი იყო რომ ჩემში სრული მეტამორფოზა მოახდინა ამ ადამიანმა..
კვირა დღე იყო.. გაკვეთილები მოვამზადე და მომზადებას შევუდექი ხვალინდელი დღისთვის, რომელიც ასე მძიმე იყო მთელი კვირის დღეებიდან და ყველაზე მეტად მეზიზღებოდა.. ტელეფონი შემომიტანა ნატამ (ჩემი და) მესიჯი მოგივიდაო.. სახელს რო დავაკვირდი და სანდრო დავინახე გულში სითბო ჩამეღვარა.. გავხსენი მესიჯი და პირი ღია დამრჩაო რომ იტყვიან იმაზე უარეს მდგომარეობაში ჩავვარდი..
"–ლიკ.. რას შვრები.. ხომ იცი რომ გეუბნებოდი ერთი გოგო მიყვარს თქო და შენ მკითხე ვინააო.. მე გიპასუხე არმინდა ამის თქმა დრო მოვა და გაიგებ ყველაფერს დაწვრილებით და მიხვდები ყველაფერს თქო.. დადგა ის დრო.. მიყვარხარ.. უზომოდ მიყვარხარ"
ვერ გეტყვით რა ვიგრძენი.. იმედგაცრუება რომ ეს არიყო მეგობრობა თუ სიხარული რომ ჩვენს ურთიერთობაში სიყვარულის ძაფიც ერია..
15 წუთი ვიდექი მგონი გაშეშებული.. ხმას ვერ ვიღებდი.. რეალობაში მესიჯის ხმამ დამაბრუნა. სანდრო იყო.. ეტყობოდა ნასვამი იყო.
–"ლიკა გთოვ მითხარი რამე"
–"სანდრო ვიცი რომ ნასვამი ხარ და შენ თვითონაც არიცი რას ამბობ"
– არა ლიკა გეფიცები მართლა მიყვარხარ
–კაი სანდრო აღარ მაქ მესიჯები.. დროებით.. თანაც დაფიქრება და გამოფხიზლება არც შენ არ გაწყენდა.
ახლა მივხვდი რო რაღაც ვერიყო კარგად.. მამაჩემის სიტყვები გამახსენდა დემეს და სანდროს ლაპარაკი რომ მომიყვა, მაშინ ყურადღება არ მივაქციე.. "ჩემი გოგო", ეს ყველაფერი.. ოჰ არა ღმერთო.. როგორ არმინდა..
მას მერე კარგა ხანს არ გვიმესიჯია.. საოცარია მაგრამ არც არსად მინახავს და არც შემთხვევით შემხვედრია..