ზურა ბიჭებთან ერთად სვავდა..
- ვსო მეტს ვეღარ დავლევ - სიცილით თქვა
- რატო ტო?
- საჭესთან ვარ და გინდა ავილეწო?
- ხვალ სასახურში ნაბახუსევზე უნდა წახვიდე? - კითხა სიცილით ლაშამ
- არა თორნიკე დავტოვე ორი დღით. მარა.. - თორნიკეს გახედა რომელიც ვიღაც გოგოს ვნებიანად ეცეკვებოდა -მაგრამ მგონი მასაც რთული ღამე ექნება.. მოკლედ სანდო ხალხი მყავს იქ და მიმიხედავენ.
გაეცინა ლაშას მის სიტყვებზე და გადაეხვია. რამდნეიმე წლის წინ რომ გეკითხათ.. ოროსნის ასეთ წარმატებას მომავალში ვერ დაინახავდა მაგრამ. რა არ ხდება ცხოვრებაში.
- ხომართლა ის სადარის?
- წავიდა. - ცივად უთხრა ლანამ და გაეცალა..
- მოიცადე მოიცადე რა.. - გაეკიდა ზურა და მკლავზე ხელი ნაზად მოხვია
- დიდი ხანია წავიდა? - ნაღვლიანმა კითხა
- ერთი საათია ალბათ. - არცერთს აღარაფერი უთქვამს. ზურა ბიჭებს დაემშვიდობა, სკამზე მიკიდული პიჯაკი ხელით აიღო და გარეთ გავიდა, მანქანა დაქოქა თუარა წამის მეასედებში მოსწყდა ქვაფენილს.
***
საკმაოდ ბნელოდა, ალბათ ღამის პირველი საათი იქნებოდა. მიუხედავად ზაფხულისა, მაინც გრილოდა. ნახევარ საათიანი ტრანსპორტის ლოდინის შემდეგ მარიამმა გადაწყვიტა თბილისის ქუჩები ფეხით დაეარა. რათქმაუნდა ყურსასმენები მისი მუდმივი თანამგზავრი იყო.. რომარა მანქანის მუხრუჭების ხმა, მარიამს მყუდროება არ დაერღვეოდა. მიტრიალდა მაგრამ სიბნელის გამო ვერაფერი დაინახა. გულში რაღაცამ გაჰკრა და დეჟავუს გრძნობა გაუჩნდა როდესაც ფანჯარა ჩაიწია და თავი ლურჯთვალებმა ბიჭმა გამოყო.. მარიამს მწარედ ჩაეცინა და გზა ნელი ნაბიჯებით გააგრძელა. მანქანისკარის ძლიერი მიჯახუნება გაისმა რის გამოც გოგონა შეხტა და შეტრიალდა. მისკენ გავარვარებული ზურა მიიწევდა.
- სერიოზულად? - ამოილაპარაკა მარიამმა
- ისტორიები მეორდება არა? ვაფშე არ შევცვლილვარ.. - მარიამს ეს ცინიზმი და ღიმილი გულს უკლავდა.
- რაგინდა ზურა?
- რამინდა? გინდა სიმართლე გაიგო?
მარიამმა გარშემო მიმოიხედა ვინმეს ეძებდა შველისთვის. ეს ყველაფერი და ახლა უკვე ზურა აშინებდა.
- ვის ეძებ? აქ არავინ არის. შენთან ნიკი აღარ მოვა რომ გაგაცილოს.
- ზურა რაგინდა...
- იცი რამინდა? მინდა ისევე გეტკინოს როგორც მე მატკინე როცა დამტოვე!
მარიამი ხმას ვერ იღებდა. გაშეშებული იდგა და უსმენდა.
- მინდა ჩემთან იმუშავო და თუ საჭირო გახდება ჩემს საცოლეს გაყვები სამზადისზე.
მარიამს გაეცინა. გულრწფელად გაეცინა და სახეზე ხელი მოისვა.
- და შენი აზრით ამაზე დავთანხმდები?
- შენი აზრი მნიშვნელოვანი არარის, მთავარია მე მინდა ასე!
- კარგი გეყოფა ეს ხუმრობა. უნდა წავიდე.
გოგონა მიტიალდა და ფეხი ააჩქარა. ზურასაც არ დაუყოვნებია და მაჯაში ძლიერად სწვდა.
- გამიშვი მტკივა!
- მე არ ვხუმრობ მარიამ. ახლა კი სახლშო მიგიყვან.
გოგონასთბის აზრი არც უკითხავს ისე შეტენა მანქანაში, რემენს დაეჯაჯგურა და ეცადა მისთვის გაეკეთებინა.
- კარგი კარგი მეთვითონ!
მარიამს მისი უხეშობა ყელში ამოუვიდა. წამებში ზურამ მანქანას მოუარა და საჭესთან გაჩნდა.
- ასე გვიან გარეთ არ უნდა დადიოდე.
- ნამდვილი ცხოველი ხარ.
- რო მოგიტაცო?
- არ ხარ მაგის მაგკეთებელი.- ჩაეცინა მარიამს
ხმა არც ზურას ამოუღია, როდესაც მარიამის უბანი გადაკვეთა შავმა მანქანამ გოგონამ მხოლოდ მაშინ ამოილაპარაკა ხმადაბლა:
- აქ გამიჩერე ან მარჯვნივ შეუხვიე.
ზურამ ყურიც არ დაუგდო გოგონას და უფრო მეტად მიადგა გაზს ფეხი.
- ზურა გავცდით რას აკეთებ
- როდის უნდა გაიზარდო მარიამ.. - ღიმილით ჩაილაპარქკა ისე რომ გზისატვის თვალი არ მოუშორებია.
- ზურა შეანელე!
ამაზე უფრო გაეცინა და უფრო გაზარდა სიჩქარე.
- ღმერთო რა ჯანდაბას აკეთებ გააჩერე!
- უნდა იცოდე რა შემიძლია. უნდა იცოდე რისი გამკეატებელი ვარ.
- საკმარისი გაჩერდი თბილისს გავცდით უკვე!
- არმაინტერესებს!
ზურა მარიამს ზედაც არ უყურებდა, მთელი კონცენტრაცია საჭეზე ჰქონდა გადატანილი. მარიამი ატუზული იჯდა ფანჯარასთან და ცალი ხელით რემენს ეჭიდებოდა.
როცა მთავარ მაგისტრალს გასცდნენ მანქანამ სვლა შეანელა და საბოლოოდ გაჩერდა. მარიამმა მაშინვე კარები გახსნა და გადავიდა. ჰაერს ხარბად ისუნთქავდა, თვალები დახუჭული ჰქონდა, არ იცოდა რატომ მაგრამ ცრემლებს ძლივ იკავებდა. როცანელი ნაბიჯების ხმა გაიგო მხოლოდ მაშინღა გაახილა თვალები მაგრამ თავი არ აუწევია. მიწას აშტერდებოდა, თავს ვერ ერეოდა.
- კარგად ხარ?
მარიამმა აცრემლებული თვალებით შეხედა და თავი გააქნია. ზურას სახეზე ფერი ეცვალა. სახეზე ხელები აიფარა და რამდენიმე ნაბიჯი უკან გადადგა.
- ჯანდაბა! - ფეხი მანქანის საბურავს მიარტყა. გოგონა ფეხზე წამოდგა და აქეთ იქეთ მიმოიხედა. ტელეფონი ჯიბიდან ამოიღო.
- სად ვართ?
ზურამ გაფითრებულმა შეხედა გოგონას.
- არვიცი. - მიუახლოვდა და ხელი მხარზე შეახო.
- არ შემეხო.
- ჯანდაბა მარიამ ისევ პატარასავით იქცევი.
- სახლში მინდა მეძინება.
ზურას ამაზე ჩაეცინა და მანქანის უკანა კარი გაუღო.
- შეგიძლია დაიძინო. - გაუღიმა, მარიამმა თვალები აატრიალა და უკანა სავარძელზე შეძვრა. კარები უნდა მიეკეტა რომ ზურამ ცალი ხელით დაუჭირა.
- რას აკეთებ?
- შენი აზრით მე ადამიანი არვარ და არ მეძინება?
- ცუდად ხუმრობ, და შენი ცვალებადობა მაღიზიანებს. - ურეაქციოდ უთხრა და სავარძელზე მოთავსდა. ზურაც მას მიყვა და მიეხუტა. მარიამმა თვალები დაჭყიტა. ის სითბო იგრძნო რომელსაც დიდი ხანი იყო მონატრებული. რომელზეც ადრე ოცნებობდა. ვერ გაუძლო და წამოიწია.
- რამე მოხდა?
- შენ საცოლე გყავს.- ჩუმად უთხრა მარიამმა.
- ამაზე არ ვილაპარაკოთ.
- ის გოგოა?.. შენ ხომ ჩემი განადგურება გინდა?
- ეე მარიამ ეგრე შეყვარებუკი გყავს შენ. - გაეცინა ზურას რამაც მარიამის გაღიმებაც შეძლო.
- ჯობია მანქანა დაძრა.
- არა იცი? ჯობია ეს გავაკეთო. - ცხოველივით მოატრიალა გოგონა და ბაგე ბაგეზე მიაბჯინა, არ დაუყოვნებია და მჭიდროდ ხელი მოხვია. მარიამს გონება აერია, წინააღმდეგობას ვერ უწევდა, არ უნდოდა რომ გაჩერებულიყო. უბრალოდ ხვდებოდა იგივე მეორდებოდა, რაც ორი კვირის წინ. მეტი კომფორტისთვის ზურამ მარიამს სავარძლისკენ უბიძგა და თვითონ მის ზემოდან მოექცა.



ყველამ საკუთარი აზრი გამოხატეთ.. სტიმულიარის ჩემთვის თქვენი კომენტარები. შენიშვნებსაც უპრობლემოდ მივიღებ.