-ახლა რა იქნება გუგა? ამღვრეული თვალებით შევხედე ქმარს.
-კარგად იქნება, დამშვიდდი საყვარელო, კარგად.. ხმაშივე ეტყობოდა რომ თვითონაც არ სჯეროდა თავისი სიტყვების..
ხელებისშეხსნას უაზროდ ვცდილობდი, იმდენად ძლიერად მქონდა შებოჭილი სისხლი მაწვებოდა და ხელები გამთეთრებოდა.
ცოტახანში ოთახში ორი ახმახი სემოვიდა, ერთმა გუგას დაავლო ხელი, მეორემ მე,. უსიტყვოდ გაგვიყვანეს ოთახიდან, მეც მინდოდა მეკითხა რა ხდებოდა? რატომ? მაგრამ ვერ ვბედავდი, ორივენი ჩვენზე ორი თავით მაღლები იყვნენ, მეშინოდა..გრძელ კოლიდორს გაუყვნენ, დერეფნის ბოლოს ღია კარიდან შუქი გამოდიოდა, ერთიანად ვთრთოდი,გუგასაც ეშინოდა, არ იმჩნევდა თუმცა ცივი ოფლი წურ- წურით ჩამოსდიოდა შუბლიდან.მინდოდა თავი ისევ ისე დაცულად მეგრძნო როგორც ადრე გუგასტან, თუმცა ვერ ვგრძნობდი. ბოლოს დერეფნის ბოლო ოთახთან გავჩერდით, კარი ღია იყო და მკვეთრი თეთრი შუქი ანათებდა იქაურობას, ოთახი დიდი იყო, კაბინეტს წააგავდა, ხის მაგიდასთან 30-35 წლის მამაკაცი იჯდა , მაღალი, ოდნავ ღია ფერის თმა ჰქონდა, მკაცრი ჯმუხი გამოხედვა, კეხიანი ცხვირი და მოზრდო ტუჩები. ფეხზე რომ წამოდგა ერთიანად გავშეშდი, კანკალისგან და შიშსგან ტუჩებიც დამლურჯებოდა.,
ხელით ანიშნა ორ ახმახს ოთახში შევეყვანეთ.
-მოვიდა დრო პასუხი აგო მამაშენის შეცდომებზე.
გუგას წინ დაუდგა და მთელი სიმშვიდით თუმცა ამავედროულად ბოღმაჩამდგარი ხმით თქვა, მერე მე მომიბრუნდა
-ძალიან გიყვარს შენი ქმარი? იმდენად ახლოს იყო მისი სუნთქვა სახეზე მეხახუნებოდა, ეს ყველაფერი უკვე გულისრევას იწვევდა ჩემში..
-ვგიჟდები ჩემს ქმარზე. დაუფიქრებლად მივახალე , და ამ წამს ამ სიტყვებმა იმდენად გამაძლიერა შიშიც კი გაქრა სადღაც.
-და იქნები მასთან გაჭირვებასა და ბედნიერებაში, სანამ სიკვდილი არ დაგაშორებთ? ტუჩის კუთხე ცატეხა და ისევ ინტერესიანი თვალებით მკითხა.
ისევ ამიფორიაქდა სული, სისხლმა ისევ საპირისპირო მოძრაობით დაიწყო დენა, შიში ისევ შემიძვრა და ისევ დამიწყო ღრღნა.
-ვიქნები. შიშნარევი ხმით ვუპასუხე
-დიდხანს არ მოგიწევს ლოდინი.ხომ იცი აქ რატომაც ხარ? მიუბრუნდა გიგას
-შენც ისევე გაღაფავ სულს როგორც მამაჩემმა ერთ დროს ჩემს თვალწინ.ამოიქირქლა და სავარძელში მოწყვეტით დაეშვა.
-გაუშვი ელი, ის არაფერ შუაშია.
-ელი. ელი.. ელიი. კმაყოფილმა წარმოსთქვა ჩემი სახელი
-მე ვყავდი მხოლოდ მამაჩემს, მე მიყვარდა ყველაზე მეტად და იცი რამოხდა? განაგრძო თხრობა. იციმეთქი გეკითხები? ახლა მე ჩამეძია. სეშინებულმა თავი გავაქნიე
-მამაჩემი ჩემს თვალწინ მოკვდა. მოკვდა? ისტერიული სიცილი აუვარდა.
არანორმალურია წამით ვიფიქრე და მისი სუნთქვა ისევ ალლოს ვიგრძენი
-მოკლა შენმა მამამთილმა. მთელი აგრესია ჩადო სიტყვებში.
-და მეც,, მოვკლავ შენს ქმარს, მისი უსაყვარლესი ადამიანის თვალწინ, რომ დაიტანჯო შენც ელენე ისევე როგორ მე მთელი 20 წლის მანძილზე ვიტანჯებოდი და ის წუთები არ მავიწყდებოდა მამაჩემი რომ ხელიდან მელეოდა.
სულამდე შემძრა მისმა სიტყვებმა, გაფიქრება იმისა რომ ჩემს გუგას დავკარგავდი არც კი მინდოდა, თვალები ცრემლებით ამევსო და ძალაუნებურად ყველა მომენტმა თვალწინ კადრივით ჩამიარა.წამიერი სასიამოვნო ფიქრებიდან საშინელმა ხმამ გამომიყვანა, ყურის ბარაბანები ფეთქავდნენ ტკივილისგან , გული გამერღვა როდესაც გუგა იატაკზე მწოლიარე დავინახე, არავისთვის შემიხედავად მუხლებზე დავეცი მის წინ, ხელები შეკრული მქონდა და ვერ ვახერხებდი ვერაფერს, ვაკოცე, ბევრი ვაკოცე იმ იმედით რომ გამფხიზლდებოდა თუმცა იმედი ბოლომდე იმედად დარჩა, მერე მეც საშინელი წვა ვიგრძენი სახეზე და საბოლოოდ მუცელში აუტანელმა ტკივილმა გონება დამაკარგვინა..

შორიდან რაღაც ხმები ჩამესმოდა თუმცა ჯერ ვერ ვარჩევდი რაიყო, თვალის ქუთუთოები ისე მქონდა დამძიმებული მეგონა ზედ ლოდი მედო, ლივს ლივობით ფრთხილად გავახილე თვალები და ბუნდოვნად საავადმყოფოს პალატა ამოვიცანი ნანახში, მერე კაგად გახელილს მამაკაცმა დამიჩრდილა ისევ თვალები
-ბრალად გედებათ თქვენი მეუღლის გუგა მეტრეველის მოკვლა ! დასჭექა მისმა სიტყვებმა და კიდევ ერთხელ დამებინდა გონება..

რას იტყვით , ღირს გასაგრძელებლად?ყველას აზრი მაინტერესებს დამიფიქსირეთ აზრი ძალიან გთხოვთ :*