მეორე დილით ადრე ავდექი, მაგრამ არ ვიცი რატომ. დედა სამსაურში იყო უკვე წასული. საუზმედ ჩაი და ნუთელიანი პური მოიმზადე როორც ყოველთვის რადგან ბევრი ''ჩალიჩი'' არ სჭირდება. შემდეგ ლეპტოპი გავხსნი და სამსახურის ძებნა დავიწყე. სიმართლე გითხრათ ჩემი თავის მეც გამიკვირდა, ჩამოსული არ ვარ და უკვე სამსახურს ვეძებ. უეცრად ტელეფონზე ზატია. თეა რეკავს. მეც ვუპასუხე.
-თეაკუწააა. -ჩავიცინე.
-ბეაკუწააა. -მანაც სამაგიერო გადამიხადა სახელზე -რაფერ ხარ დევოჩკა??
-ვაიმე დევოჩკები და რამეეეე? -თან ვხუმრობდი და თან ვაკანსიებზე ვაცეცები თვალს. -რას შვები?
-არაფერს, შეენ?
-გოგო სამსახურებზე ვჩალიჩობ და ვერაფერი ვნახე. -დავბრიცე ტუჩები.
-ბიზნესი ხო?
-არა გამყიდველი. -გავივინე და ლეპტოპში ქექვა გავაგრძელე.
-გოგო მამაჩემს აქ ბზნესი. ნუ აქ რა წილშია.
-რა ბიზნესი? -ავწიე თავიდა თვალები დავჭყიტე.
-სარეკლამო. აი პროდუქტებს, სააგენტოებს და კლინიკებს რომ უკეთებენ რეკლამებს რა,ხო ხვდები.
-კი,კი ვხვდები. მიდი რა უთხარი.
-ვუთხარი უკვე.
-როდის? -გამიკვირდა როდის მოასწროთქო და წარი ავწიე მაღლა.
-გუშინ.
-და რატო არ თქვი? -ვითომ გავბრაზდი მაგრამ გულში სიხარულით ცას ვწვდებოდი.
-ეხლა მაგაზე გირეკავდი.
-ოო რას დამტანჯე მერე. და რომელზე მივიდე?
-სამზე.
-კაი გავიქეცი და მისამართი გამომიგზავნე მაშინ.
-კრგი.
მაშინვე წამოვხტი. ოთახში შევვარდი და ტანსაცმლის არჩევა დავიწყე.შავი შარვალი, თეთრი საროჭკა და დაბალძირიან ფეხსაცმელი ჩავიცვი. მსუბუქი მაკიაჟი გავიკეთე. თმა კოსად შევიკარი, ჩანთა ავიღე და გელას სააგენტოში გავვარდი. გარედანვე ისეთი უშველებელი ჩანდა, გავიფიქრე ვსიო დავიკარგე უკვეთქო.საათს რომ დავხედე უკე სამი იყო. მაშინვე მომსაურე პერსონაჟთან მივედი.
-გასაუბრებაზე ვარ მოსული და სად შეიძლება რომ მივიდე -თან ნერვიულობისგან დახლზე ფრჩხილებს ვაკაკუნებდი.
-მეექვსეზე აბრძანდით და ბატონი თაბაგრის კაბინეტში შებრძანდით.
მაშინვე გიჟივითმვწყდი იმ ადგილს. ისე მივრბოდი რომ ჩემს ინ მიმავალ მამაკაცს შევეჯახე.
-წინ იყურე! -მომაძახა.
-ბოდიშით. -უბრალოდ თავი შევააბრუნე და გზა გავაგრძელე. მეექვსეზე რომ ავედი ვიკითხე იყო თუ არა ბატონი თაბაგარი ოთახში, მითხრესრომ შევსულიყავი და დავლოდებოდი. ასეც მოვიქეცი. მაგიდის წინ მდგარ სკამზე ჩამვჯექი და ლოდინი დავიწყე. უეცრად კარები გაიღო და ის მამკაცი შემოვიდა რონელსაც დავეჯახე. მაშინვე ფეხზე წამოვხტი. ვაიმეე... აი რა დამერხა. ნუარ დამერხა მაგრამ რავი ტეხავს, უფროსს რომ დაეჯახე.
-ხშირად აგვიანებთ? - დასაწყისშივე ეს მკითხა?! გავბრაზდი.
-იცით გუშინ ჩამოვფრინი საზღვარგარეთიდან და ცოტა არ იყოს აკლიმატიზაციამ ამრია. -მიდოდა გამომელნძღა. რა ამის საქმეა ეხლა? მაგრამ სამსახურია და რატო არ უნდა ეკითხა.
-არაუშავს. -გამიღიმა. სკამზე დაჯდა და მეც ხელით მანიშნა დაჯექიო. მეც დავჯექი. -ბეატრისა გაბიანი ხომ?
-დიახ. -თან ვიღიმოდი.
-რამდენი წლის ბრძანდებით?
-22 წლის.
-ამერიკაში გაქვთ დამთავრებული სასწავლებელი, თან როგორც ვიცი 100% დაფინანსებით.
-დიახ, დიახ.
-საბედნიეროდ არ მოდიან ბევრი თქვენნაირი განათლებული ადამიანები.
ამ სიტყვებზე ცოტა არ იყოს ავწითლდი და უბრალოდ მადლობა გადავუხადე. შემდეგ ფურცლებში ქექვა დაიწყო და ანკეტა გამომიწოა. მეც შევავსე და უკან დაბუბრუნე.
-აყვანილი ხართ. -გამიღიმა და კომპიუტერში ყურება დაიწყო.
-კი მაგრამ, რ...რ...როგორ? -გამიკვირდა ასე მალე თუ დათანხმდებოდა.
-ხომ გითხარით თქვენნაირი ბევრი არ მოისთქო. ხვალიდან ჩემი მოადგილე იქნებით. დარწმუნებული ვარ კარგად გაართმევთ თავს.
მეც დაბნეულობოსგნ თავი დავქნიე, დავემშვიდობე და სახლში გავიქეცი. გზაში ყველაფერი მოვუყევი თეას. მასაც უხაოდა. სახლშირომ მივედი სიხარულისგან დედას კისერზე ჩამოვეკიდე.
-დეე ამიყვანეს!
-გილოცავ ბეა. -დედაც ჩამეხუტა. შემდეგ სამზარეულოში შევედით და ყავა გავაკეთე. ვიჭორავეთ ბევრი რამ. ახალიც და ძველიც ჩამოვარაკრაკეთ. შემდეგ დედამ დაიძინა დილით ადრე იყო წასასვლელი მე კიდევ გარეთ გასეირნება გადავწყვიტე. პარკში გავედი და იქვე თავისუფალ სკამზე ჩამოვჯექი. სასიამოვნო სიო იყო. ბავშვების ჟრიამული უფრო სასიამოვნს ხდიდა. სულ ახალი თაობაა. 5 წლის წინ, მაშინდელი ბავშვები ბურთით თამაშობდნენ. ახლა კი ზოგი გოგოსთან ერთად დასეირნობს ზოგიც კი ''კაი ბიჭივით'' ჩაცუცქულა და უბნის საქმეებს არჩევენ. რამდენიმე ვიცანი და მაგიტომ გამოვიტანე ასეთი დასკვნა. უეცრად ვიგრძენი რომ ვიღაც მოდიოდა ჩემსკენ მაგრამ თავი არ შემიბრუნები. გვერდზე დამიჯდა მაგრა არც ახლა შევაბრუნე.
-ბეა...
აი ამ ხმაზე კი გამაჟრიალა. ვიცანი. ის საზიზღარი ხმა ვიცანი რომელმაც 5 წლის წინ გულ მატკინა. რომელმაც შემცვალა მაგრამ ეს შეცვლა სასიკეთოდ გამომადგა. ამას ვიღა ფიქრობდა როცა ის ამაზრზენი გვერდით მეჯდა და მის დანახვაზე გული მერეოდა. თავი მძიმედ შევაბრუნე და ზიზღით შევხედე. იგრძნო მან ეს გამოხედვა და თავ ჩახარა. ვითომ ინანა.
-რა გინდა! -გავიმკაცრე ხმა.
-უბრალოდ მინდოდა მომეკითხე.
-არ მჭირდება შენი მოკითხვა!
-ბეა მის...
-მოკეტე. -უკვეა ძალიან გამაღიზიანებელი იყო ეს ადამინი. -მომშორდი თავიდან, თუ გინდა რომ ყველას არ გავაგებინო!
-ბეა გთხოვ.
-მაშინ მე წავალ! -მაშინვე წავედი. სულაც არ შეუწუხებია თავი და არც გამომკიდებია, რაც ძალიან გამიხარდა. ნამდვილად არ მსურდა ამ ნაგავის ნახვა, მით უმეტეს დღეს. მოკლედ, ფიქრებში გართულს სახლშიც მივედი. აბაზანაში შევედი, წყალი გადავივლე შემდეგ ჩემი ლოგინზე დაგდება და გათიშვა ერთი იყო.