" უსახელო "

გრძნობა ან არსებობს, ან არა.. არ მჯერა გამქრალი გრძნობების.. ე.ი არც ყოფილა, უბრალოდ შეგეშალა, მოგეჩვენა.. არც უნაკლო და უშეცდომო ადამიანების არსებობის მწამს.. მარცხი მხოლოდ გარემოებაა, თუ არ მარცხდები - არ ვითარდები.. არ უნდა დანებდე.. დანებება

{უსახელო}

უცნაურად იქცევა... მისი არმესმის... შეუძლია იყოს ძალიან თბილი და მოსყვარულე და ჰოპ მერე რაღაც ხდება და აგდებულად მესაუბრება... აგდებულად მწერს ესემესებს ზოგჯერ სულაც არ მწერს და ზარებსაც შეიძლება არ უპასუხოს... მიდი ახლა და იჭყლიტე ტვინი რამე ხოარ

უსახელო

ცხოვრება, აკორდებზე აგებული ზღაპარი, ჩამონაქროლ სიტყვებზე გადებული ხიდი ფერმკრთალი , თითქოს შეურახადი მოგონება და ერთად შეკრული მერყევი მძივი .

უსახელო

ვუყურებ მანქანების ფერები სისწრაფეში როგორ იდღაბნება, ვუყურებ ხალხს რომლებიც შუშის თვალებით იყურებიან. მათ სახეზე აკრულ ბედნიერ, კეთილ ნიღბებს ვაკვირდები და ვბრაზდები. ისინი სინამდვილეს არ აფასებენ. ისინი რეალობას გაურბიან.

უსახელო

დღეს უკანასკნელი დღეა. მე დღეს მიდივარ და უკან ვიტოვებ სამყაროს რომელმაც ნაწილებად დამშალა. ვუყურებ მესიჯებს და თვალები ცრემლით მევსება. მახსენდება თითოეული წამი და გერ ვხვდები, ვერ ვაცნობიერებ რა მოხდა. ერთ წამს ყველაფერი კარგად იყო, შემდეგ კი

უსახელო

ჰმ, როგორი მძიმეა წუთისოფელი, როგორი მძიმეა ცხოვრება, როგორი მძიმე და პასუხისმგებლობით სავსეა იყო ადამიანი და შემდეგ პიროვნება.. ხორცის ნაგლეჯად ბევრი იბადება, მაგრამ არა როგორც ადამიანად, სრულფასოვან პიროვნებად, როგორც ნათქვამია ადამიანი

უსახელო ურთიერთობა

ერთი მეგობარი მყავდა,ერთადერთი იყო. არ არსებობდა ჩვენს შორის ზღვარი,დისტანცია ან რაიმე მაგდაგვარი. ხანდახავ ვფიქრობდი,რომ მეგობრებზე მეტი ვიყავით,არა!არა,შეყვარებულები არა,აი მაგაზე მეტიც,არც ძმად ვთვლიდი,ვერც ძმასთან ვიქნებოდი ისე,როგორც მასთან ვარ.

უსახელო (თავი 5)

გავიდა ერთი კვირა. დემე აღარ გამოჩენილა. პირველი ორიდღე ველოდი როდის გააჩერებდა მის შავ მანქანას ჩემი მანქანის გვერდით. შემდეგ დამავიწყდა. აი ასე უბრალოდ. ვინმეს რომ ეკითხა დემე აღარ გამოჩენილაო ვეტყოდი ეგ ვინ არისთქო, ისე ვიყავი უკვე სამსახურის

უსახელო (თავი 3)

მეორე დილით სწრაფად წამოვხტი ლოგინიდან. ვისაუზმე. შემდეგ სამსახურისთვის გავემზადე. როგორც სჩანს დედას მანქანა დაუტოვებია დღეს ამიტომ გასაღები ავიღე და კომპანიისკენ გავეშურე. სიმართლე რომ ვთქვა საერთოდ არ ვნერვიულობდი. შენობაში რომ შევედი ყველა მე

უსახელო (თავი 2)

მეორე დილით ადრე ავდექი, მაგრამ არ ვიცი რატომ. დედა სამსაურში იყო უკვე წასული. საუზმედ ჩაი და ნუთელიანი პური მოიმზადე როორც ყოველთვის რადგან ბევრი ''ჩალიჩი'' არ სჭირდება. შემდეგ ლეპტოპი გავხსნი და სამსახურის ძებნა დავიწყე. სიმართლე გითხრათ ჩემი