ოთახში წამოწოლილი ველოდებოდი ნატას მოსვლას, 4 საათზე როგორც იქნა ეღირსა მოსვლა, ვიცი დაღლილი იქნებოდა მაგრამ მაღაზიაში უნდა წამომყოლოდა. სამზარეულოში ჩავედი საჭმელი მივირთვი ნატაც იქ იყო ყავას სვავდა
-დაღლილი ხარ?.- ნელ-ნელაა ვაპარებდი
-კი ცოტა და სასწავლი მაქვს ბევრი
-აა ცუდია.- ტუჩები დავბრიცე და ყავის გასაკეთებლად წამოვდექი
-რატო რამე ხდება?
-მაღაზიებში მინდოდა გავლა და
- ხვალ იყოს რა.- აშკარად დაღლილია თორე ეს მაღაზიაში წამოსვლაზე უარს არ იტყოდა.
-გარეთ მზეა?
-კი საშინლად ცხელა.
-ძალიან კარგი.- ყავა აუზთან გავიტანე და გასაცებლად დავტოვე მე გამოვიცვალე და უკან დავბრუნდი. თავით გადავეშვი წყალში და მასინვე თორნიკე გამახსენდა ისიც ასე აკეთებს ხოლმე, რამოდენიმე საათია ნერვები არ მოგვიშლია ერთმანეთისთვის და უკვე მენატრება, რამოდენიმეჯერ გავიფიქრე დავურეკავ მეთქი, მაგრამ გადავიფიქრე, თან მამაჩემის მოსვლის დროც ახლოვდებოდა და სამსახური იქნებ მიშოვა, ნაპირზე ამოვედი და შეზლუნგზე გავწექი მზეს მივეფიცხე. ცოტა ხანში მზე მომეჩრდილა არ მესიამოვნა და თვალები გავახილე
-ნატა გაიწიე რა
-სტუმარი გყავს
-ჰა ვინ?.- გამიკვვირდა და წამოვიწე
-თორნიკე, დილას მთხოვა გასეირნებაო და არ მეცალაო
-უთხარი ახლა მე არ მცალია
-კარგი.- შებრუნდა და მიდიოდა როცა მივხვდი რა ვუთხარი და დავუძახე
-მოიცადე, მოვდივარ, არაფერი უთხრა.- ნატამ თავი დამიქნია და სახლში შევიდა. თმა გავისწორე, გახურებულ კანზე ხელი გავისვი და სახლისკენ სეირნობით წავედი, თან ვფიქრობდი რო შევიდოდი გაბრაზებული სახე მიმეღუ თუ მხიარული, ბოლოს მაინც სიმკაცრე ავარჩიე და წარბაწეული შევედი.
-გამარჯობა.- ფეხზე წამოდგა და გამიღიმა
-გაგიმარჯოს.- არანაირი ღიმილი მონიკა
-გაბრაზებული ხარ?
-არა, რატო მე კაცუ...- არ დამამთაერბინა სიტყვა ისე ჩამეჩარა
-ჰო ვიცი, ცუდად მოვიქეცი წამო ახლა გავისეირნოთ სადმე
-ახლა? რომელი საათია?
-6ს ნახევარი.- მომაძახა თამრომ სამზარეულოდან
-მადლობა თამრო.- მერე ისევ თორნიკეს გავხედე ისევ ფეხზე იდგა და ჩემს პასუხს ელოდებოდა, მაშვინვე ეშმაკები ამოქმედნენ ჩემს ტვინში
-კარგი გამოვიცვლი დამელოდე და ჩამოვალ.- ზუსტად 10 წუთში მზად ვიყავი მაგრამ სპეციალურად ოთახში ვიჯექი და ველოდებოდი როდის დამიძახებდა, ჯერ ხო უნდა მეწამებინ, ჩემთვის მეკრიჭებოდა კარზე კაკუნი რო გავიგე
-რომელი ხარ?
-მე მზად ხარ?.- მასინვე მაიკა გადავიძრე და გავძახე შემოდი ჯერ არა მეთქი, ისიც შემოვიდა და ორი მაიკით ხელში წინ ავესვეტე
-რომელი ჩავიცვა?.- არადა გადაწყვეტილი მქონდა უკვე რას ვიცვამდი
-მე თუ მკითხავ არცერთი არ გინდა.- თან თმაზე გადაისვა ხელი და მკერდზე დამაკვირდა
-თუ კაბა ჩავიცვა?
-რაა?
-კაბაა?
-ჰო ჰო კაბა ჯობია.- თან გაიცინა, კაი მეთქი მაშინვე გავიძრე შარვალი და ბიკინის ამარა ზურგი ვაქციე და კარადასთან მივედი. თან თვალს მისკენ ვაპარებდი მიყურებდა თუ არა, მაგრამ მზერას ისედაც ვგრძნობდი
-მალე ჩაიცვამ?
-გეჩქარება?
-არა არსად
-ჰო მაშინ ჯერ ავარჩევ.- მხრები ავიჩეჩე და უფრო შევიწიე კარადაში. ბოლოს რაღაც კაბა ვიპოვე და შემობრუნებას ვაპირებდი რო ზედ შევასკდი, წელზე მაგრად მომიჭირა ორივე ხელი და თვალებში ცმაშტერდა
-სპეციალურად ხო?
-რა?.- ვითომ ვერ მივხვდი, ამაზე არაფერი მიპასუხა ნელ-ნელა იხრებოდა საკოცნელად მაგრამ რაღაც მაინც არ უშვებდა, ჩემი გული და გონება ერთად ყვიროდა "ჩქარა მაკოცე, თორე მე ვერ მოვითმენ მეთქი" თვალები მივნაბე და დაველოდი, როცა ოდნავ შემახო ტუჩები და მთელ სხეულში დენმა დამიარა ისეთი ცხელი ტუჩები ჰქონდა, წელიდან საჯდომზე ჩამიცურა ერთი ხელი და ზედ მიმიკრო, ტუჩებიდან ყელზე გადავიდა და თან ცხელ სუნთქვას ვგრძნობდი, ოხ რა კარგია ეს "ვირი" ნეტა არ გაჩერებულიყო, არ მინდოდა რადგან ყველანაირად გათიშული ვყავდი, მის შეხება და ჩემი გონებრივად გათიშვა ერთი იყო. მინდოდა მეთქვა რომ სიგიჟემდე მინდოდა მასთან ყოფნა, მომწონდა არა მარტო მოწონება არ იყო ყველაფერი ერთად მემართებოდა მის დანახვაზე, მაგრამ მომშორდა თუ არა მაშინვე მწარედ ლაპარაკი დაიწყო
-უფრო ვნებიანი მეგონე.


-ჰაჰ იმედია ვამართლებ თქვენს მოლოდინს და მეც მინდა რომ თქვენც გაამართლოთ ჩემი იმედები და უფრო მეტი კომენტარი დამხვდეს თქვენი იმის შესახებ მოგწონთ თუ არა.