-რა დამთხვევაა არაა.- კარგა ხანს ფიქრის მერე ვუთხარი
-რა?.- გაოცებული სახით მკითხა, ფეხებთან მოცურდა და ხელებით დაეყრდნო
-რა და ის რომ არც მე არ მომწონს შენნაირი კაცუნები.- ჩავისისინე და გამარჯვებული მზერა მივაპყარი
-ძალიან კარგი ე.ი ერთმანეთს გავუგებთ, მაგრამ ჩემს "არააკაცუნობას" მაინც დაგიმტკიცებ.-კოპებშეკრულმა მითხრა და წყლიდან ამოვიდა
-ვნახოთ.- თვალუ ჩავუკარი და ფეხების ჭყაპუნი დავიწყე პატარა ბავშვივით წყალში.

ერთ კვირაში უკვე გამართული ვცურავდი, თან არავის დახმარება არ მჭირდებოდა, თორნიკეც უფრო მკაცრი და მიუვალი ციხესიმაგერე გახდა, ამიტომ არანაირი ზედმეტი საუბარი არ გვქონდა, მთავარია ცურვა მასწავლა, ამას ემატებოდა ის ფაქტიც რო მამა მოდიოდა და ვნახავდი სულ რამოდენიმე წუთში, თამრომ ხაჭაპურები დააცხო და ყველა მაგიდას შემოვუსხედით, მარტი ნატა იყო რაღაცნაირად ჩაფიქრებული არაფერს არ ამბობდა
-ნატა რამე მოხდა?
-ჰაა არაფერი მერე გეტყვი
-და ჩემთან დასამალი რა გაქვს.- ჩაერია ნინა
-აუ არაფერია ისეთი და არ გიმალავთ უბრალოდ ვფიქრობ
-კარგი, მერე მითხარი.- მხრები ავიჩეჩე.
კარზე ზარის ხმა გავიგე და იქით გავიქეცი ჩემი მამიკო მოვიდა, ჩემი სუპერ მამიკო, კარი არ მქონდა გაღებული ზედ რო შევახტი და მომენატრე მეთქი ვუყურე, მაგრამ აშკარად არ იყო მამაჩემი, ეს უფრო მაღალი და კუნთიანი ჩანდა, ზემოთ ახედვა არ მინდოდა, ო როგორ შერცხვი მონიკა
-მეც მომენატრე, მაგრამ სუნთქვის საშვალებას მომცემ?
-ახლავე, თორნიკე.- ხელი ცივად გავუშვი და დაღრეჯილი სახით ავხედე, უადგილო ადგილას მოხვედი თქო
-ძალიან, კარგი
-ჰო, ვიცი რა გნებავს?
-რავი ისე მოვედი გოგოებთან
-სამზარეულოში არიან.- გზა დავუთმე და სანამ უკან გავყვებოდი კიდევ შევათვარიელე იქაურობა მამიკო აგვიანებდა.

მთელი საღამო ვურეკავდი და არ იღებდა, არც მოსულა სად წავიდა ეს კაცი ვერ გავიგე ცოტაც და პოლიციაში ვრეკავდი განერვიულებული ვიჯექი და ტელეფონს ვათამაშებდი ხელში
-არ დაურეკავს?.- იკითხა ნინამ
-არა, ჯერ არც მპასუხობს
-კაი მე წავალ, მაგვიანდება ბარში
-როგორ შეგიძლია ასე დაგე და წახვიდე ადამიანო მამაშენი არ იღებს ყურმილს თმის ღერი ხო არაა, რა გემღერება?
-რა ვუყო მე რო აქ დავრჩე?
-ის რო აქ უნდა იყო ჩვენს გვერდით
-აუ, მაგაზე სხვა დროს ვილაპარაკოთ.- ჩანთა აკიდებული გავიდა გარეთ
-ეგ მარტო სიმღერის ბრალი არაა სხვა რაღაც ხდება და შეგიძლია მოყვე, კაცი ვის არ ყოლია.- ამაზე გამწარებული შემობრუნდა უკან და გვერდით დამიჯდა
-არ წავალ, იმიტო რო კაცი არაფერ შუაშია.- მის ასეთ საქციელზე გამეღიმა და ხელი გავკარი, ზუსტად ხუთ წუთში კარი გაიღო და გამოჩდა მამაჩემიც
-მამააა, სად იყავი? ამდენ ხანი გელოდებით?.- ფეხზე წამოვხტი და მოვეხვიე
-ჩემი გოგო რამხელა გაზრდილა, როგორ ხარ? ძალიან მომენატრე
-მეც მომენატრე მაა
-ახლა წავალ.- წამოხტა და გაიქცა ოთახიდან ნინა, ნატა ოთახში ავიდა და ისევ ჩამობრუნდა, სანამ ჩამოვიდოდა მამას მოვესიყვარულე და ისევ საყვედურებზე გადავედი
-რატო არ პასუხობდი ტელეფონს ამდენ ხანს?
-მანქანაში დამრჩა გადასული ვიყავი მე
-კარგი, მოდი საჭმელი ჭამე.
-არ მინდა ახლა ძილის მეტი არაფერი მინდა
-კარგი მაშინ აღარ შეგაწუხებ.- ხმაურიანად ვაკოცე ლოყაზე და ნატა წავიყვანე ჩემს ოთახში, ისე დუმდა ნერვებს მიშლიდა, ერთი პერიოდი ვიფიქრე რაღაცას ჩავთხლიშავ მეთქი მარა დაა მაინც
-ამოიღე ხმა?
-თორნიკე მოგწონს ხო?
-საიდან მოიტანე, მე და მაგას არ გვაქვს საერთოდ კარგი ურთიერთობა
-რატო მატყუებ?.- გაგიჟებულმა იყვირა
-ჰო კარგი მომწონს, რამე მოხდა?
-კი
-და რა ხდება?
-მერე რატო აძლევ ნებას როგორც უნდა ისე მოგექცეს, იმასაც მოსწონხარ და შენ გასაგიჟებლად რას არ შვება
-უიმე, ეგ საიდან მოიტანე
-მოვიტანე, იმდღეს მაგის ესემესები წავიკითხე
-სად?
-ტელეფონი აუზთან დარჩა, ცურვას რო გასწავლიდა მაშინ ვიღაცასთან ჰქონდა მინაწერები, შენზე
-რაა?.- თვალები გამიფართოვდა და ყურები დავცქვიტე
-ჰო ჰო სულელო, მომწონსო, რაღაც არეულად ეწერა მაგრამ მასე იყო, ახლახანს ჩამოვიდა და უკვე მომწონსო, რა ქვიაო ვინააო და მონიკაო, უეჭველი შენზეა, მაგარია
-მოიცა რაა მაგარი, თვითონ თქვა რო ჩემნაირი ქალები არ მოსწონს
-არ აღიარა
-რატო წაიითხე?
- ისე, რა მოხდა.- გაიკრიჭა და ლოგინზე გადატრიალდა. გაოცებული ვიყავი გახევებული ერთ ადგილას მართლა რაღაცა ხდებოდა, მაგრამ ნატამ წესივრად ვერ გაიგო, ნეტა რა?

დილით უნივერსიტეტში მივიყვანე ნატა და მერე ჯინოში გამოვიარე იმის იმეედით რომ თორნიკეს ვნახავდი, მაგრამ არ დამხვდა, ცოტახანი წყალში ჩავედი და ისევ უკან ამოვედი რაღაც არ მომეწონა მარტო ყოფნა, გამოსასვლელში ვიყავი უკნე თორნიკე რო დავინახე და გავუცინე
-გამარჯობა
-გაგიმარჯოს, მარტო ხარ?
-როგორც ხედავ, შენ?
-მეც
-არ გინდა მთწამინდაზე გამომყვე, მარტო მეზარება
-არ მცალია.- სიცილით მითხრა და მხრის გაკვრით შევიდა შიგნით, მე ღიმილი შემაყინა სახეზე
-ფუფ ვირი.- მამაღლა მივაძახე და სახლში წამოვედი, სულაც არ მინდოდა მთაწმინდაზე უბრალოდა თუ წამოვიდოდა გავერთობოდი, იდიოტი, არა ისე ვლანძღავ თითქოს მე არ მომწონს, მის დანახვაზეც კი შემიძლია უამრავი სისულელე ვაკეთო თუ მთხოვს, მაგრამ ახლა ისე ვარ გაბარაზებული როგორც ბებიაჩემი იტყოდა "უტ-უტ-უტ-უტ -ტუო".
სახლში ცეკვა-ცეკვით შევედი და მამაჩემსაც შევხვდი
-მიმიკოო, რაღაც უნდა გთხოვო
-აბა გისმენ?
-გეჩქარება?
-მითხარი, შენ გამო ხომ იცი ყველა საქმეს გადავდებ
-იმიტომ ხარ ჩემი მამიკო
-გისმენ აბა?
-სამსახურის შოვნა მინდა დამეხმარე რა
- ვეცდები რამეს
-მმ მიყვარხარ.- მივედი და ვაკოცე.- ასე ცეკვა-ცეკვით ავედი ჩემს ოთახში და საწოლზე მოწყვეტით დავწექი, ისევ თორნიკეზე დავიწყე ფიქრი, როგორი ისეთი იყო "მაგარი" უფ ვგიჟდებოდი არც მეგონა საქართველოში მასეთი ბიჭები თუ იყვნენ, იტალიაში მარტო "მისკუზიები" დადიოდნენ და ნერვებს მიშლიდნენ, მართლაც რომ "კაცუნები" არც ერთი არ ვარგოდა ნამდვილ კაცად. ორიდან არცერთში არ გამიმართლა, ასე რომ ახლა აქ დავიწყებ ძებნას მაგრამ უკვე ნაპოვნი მყავს, ახლა მთავარია როგორმე მოვთაფლო, ოხ მონიკა იფიქრე, იფიქრე ჩადუნელი შენი კაცი უნდა გახდეს სამუდამოდ!

-ესეც შემდეგი თავი, იმედია საინტერესოა.