ამდენი კბენისა და კინკლაობის შემდეგ ძკივს მიაღწიეს ნენესა და ლომისას სახლში. ნენემ ეგრევე შეხსნა სახლის კარები და ჩანთა იქვე მიაგდო. ლომისა მისაღებში იყო დივანზე წამოკოტრიალებული და ტელევიზორს მისჩერებოდა. ნენე უცებ გაექანა და სიცილით ზევიდან დაახტა ძმას და თმები აუბურდა. ლომისამ თავიდან თვალები დაუბრიალა მაგრამ ბოლოს ვეღარ შეიკავა სიცილი ნენეს დანახვისას
-რაო ქალბატონო ბავშვობა გინდა გავიხსენოთ?-თვალები პატარა ეშმაკუნებით აევსო
-არაა ოღონდ ეგ არა გთხოოვ
მაგრამ უკვე გვიანი იყო უკვე ძირს ყავდა გაგდებული და შეუსვენებლივ უღუტუნებდა. ამაზე ნენემ ხმამაღალი კისკისი დაიწყო დაგადაბჟირებაში გადავიდა. სწორედამ დროს გაისმა ოთახში ჩახველების ხმა
-უკაცრავად ოქროპირიძეებო იდილიას რომ გირღვევთ მაგრამ იქნებ ჩვენთვისაც მოგექციათ ყურადღება- წარბაწევით თქვა ანიმ მერეკი მათ შემხედვარეს მაინც გაეცინა.
-ოჰჰ სტუმრები გვყოლია დამე ამ ჭინკამ გამომაშტერა-სახე უცებ დაისერიოზულა და უტას შეავლო თვალი-მოდით დასხედით რა უხერხულად ატუზულხართ
-ეს უტაა ჩემი ძმაკაცი ახლახანს ჩამოვიდა კანადიდან, ეს კი ჩვენი სამეგობროს გლავნი ტიპი და ნენეს ბიოლოგიური ძმა-სიცილით გადახედა უტას
-გლავნს განახებ მე შენ დვალიშვილი თუ ჩამოგიღე კბილები-შეუღრინა ლომისამ-სასიამოვნოა შენი გაცნობა
-ჩემთვისაც ასევე-უტამ ფარულად შეათვალიერა ნენე, მერე კი ლომისას გადახედა. არა, ისინი მართლაც ძალიან ჰგავდნენ ერთმანეთს, აი ძალიან. ერთადერთი ის განასხვავებდათ რომ ნენეს კუპრივით შავი თვალები ჰქონდა, აი ისეთი, გუგასაც რომ ვერ გაარჩევ, ლომისას კი ძალიან ღია მწვანე ნაცრისფერში გადასული.

ცოტაც ისაუბრეს და დაიშალნენ მალევე. მეორე დღეს ნენე სკოლიდან ეგრევე სახლში მოვიდა და სავარძელში ჩაესვენა
-ძალიან დაიღალე?-მზრუნველად შეეკითხა სამსახურიდან ახალმა დაბრუნებულმა ლომისამ
-აუუ ჰო საჭ...
საუბარი ტელეფონის ვიბრაციამ შეაწყვეტინა... ისევ ის უცხო ნომერი...
-აუ ლომისა ერთი ორი კვირაა რაც ვიღაც მირეკავს უცხო ნომრიდან ვპასუხობ, არაფერს მეუბნება და ვუთიშავ. მიდი შენ უპასუხე რაა
-მომეცი აბა ვინ გაწუხებს
ლომისა ფეხზე წამოდგა, დას ტელეფონი გამოართვა დაგარეთ გავარდა.

და და დედა დამრჩენია ნუგეშად ამ ცხოვრებაში, მაგრამ ნენე რომ მიყვარს? ტყუილია... რაღაც არანორმალურად მიყვარს ჩემი და... განსაკუთრებით იმაზე ვიჭრები ხოლმე როცა ვინმე აწუხებს. ახლაც რომ მითხრა ვიღაც მირეკავს ხოლმე შევწუხდიო ბრაზისგან ვიგრძენი როგორ დამეჭიმა სიმებივით ნერვები. ეგრევე გამოვტაცე ტელეფონი და გარეთ გავვარდი
-გისმენთ-მოუთმელად ჩავძახე-რომელი ხარ და ნენესგან რა გინდა?-ვიგრძენი როგორ ვეღარ ვაკონტროლებდი ხმას
-შენ რომელი ხარ?-ჩამესმა ხმა
ეს რა დამცინის?
-ლომისა ვარ დაგირჩევნია ******** პარკში მალე მოხვიდე დაკაცურად დამელაპარაკო რა გინდა ჩემი დისგან

არ ვიცი ვინაა და რას წარმოადგენს მოვა პარკში დაგავარკვევყველაფერს...

კიდევ ერთი ზარი. მართლა დავიღალე ამ უაზრო ზარებით რა, კიდევ კარგი ლომისა სახლში იყო უცებ შევაჩეჩე ტელეფონი. ისიც ეგრევე გავარდა გარეთ და აი უკვე სამი საათია არჩანს. უი კარის ხმაა მოსულა...
-აუ ამდენ ხანს სად იყავიი
-არაფერი პატარა არ ინერვიულო. ამ ნომერიდან აღარ დაგირეკავენ უბრალოდ ერთხელღა მოგწერს დღეს და ხვალ დაგენახება ვინცაა მერე შენ გადაწყვეტ ყველაფერს ახლა კი უკვე გვიანია დავიღალე წავედი დავისვენო
-კააი მეცწავალ მაგრად დავიღალე

უფფ დავისვენე ლომისა რომ მოვიდა სახლში რა...
უცებ გადავიძრე ტანსაცმელი, შხაპი მივიღე დალოგინში შევწექი...
უკვე თვალები მეხუჭებოდაროცა მესიჯი მოვიდა
ტუმბოზე გადავწვდი და ოოხ ისევ ის ნომერი...
,,აღარ გაგაწვალებ, ხვალ გნახავ. ბოლო გაკვეთილზე მელოდე პატარა..."

ჯანდაბა... ხვალ რასქვია მნახავს... აუუ ეგღამაკლდა რა...
აღარც მახსოვს ბურანში რეები ვიმლუყუნე რომ მორფეოსმა მასთან შემითრია...

პატარ-პატარა თავები მომიტევეთ... სკოლის პერიოდისა თქვენც მოგეხსენებათ რა კოშმარია... იმედია არ მიწყენთ და ცოტათი მაინც მოგწონთ...