მანქანაში საქონელივით შეჭეჭყა ქალი და კარები ჩაკეტა.
-მირანდა შენი დედაც..-გაღიზიანებულმა მოიკიდა ხელი ლოყაზე და ქალის ფრჩხილების ნამუშევარი რიგიანად შეაფასა..-რა ნაგავი ხარ!..-უკვე საუბრის ტონიც შეიცვალა და მისუსტებულ ქალს მხარზე ხელი მოუჭირა.
თავის ერთოთახიან ბინაში მიიყვანა.გარშემო მხოლოდ სიცარიელა იყო.ერთი საწოლი და სათავსოები თუ ედგა საძინებელში..მგონი,იქით კიდევ ჰქონდა პატარა სივრცე.გონზემოსულმა მირანდამ გარემო წამსვე შეათვალიერა და მამაკაცს დაუბდღვირა.
-შენ თავს გაგივიდა,ლაწირაკო...მთვრალი ნაბი*ვარი ხარ..-ხმას აუწია.არაფერი აინტერესებდა,მხოლოდ ერთი მიზანი ამოძრავებდა.უნდოდა ბექას სახლიდან გაეღწია და მერე რამეს მოიფიქრებდა.
-ვნახოთ,აბა,ვის აქვს უპირატესობა..-ქალის ტუჩებისკენ წაიწია და ხელები ზემოთ აუწია,ძლიერად დაამაგრა ერთმანეთს საკუთარი მტევნებით და შემდეგ ირონიულად ჩაიცინა..-რა ლამაზია ეს ოხერი..-ქალის უმწეობამ უფრო გაათამამა და ბაგეებით მირანდას ტუჩებს შეეხო.ქალმა იგრძნო თუ არა ეს,მისთვის უსიამოვნო შეხება,მაშინვე შეტორტმანდა.იმისდა მიუხედავად,რომ მამაკაცი მაქსიმალურად იჭერდა მაინც მიარტყა მუხლი მუცელში და შემდეგ თავი გვერდზე გასწია..
-რა ტლანქი ხარ..-სიამაყე მაინც არ დაკარგა და ბექას სახეში შეაფურთხა...-ფუ..გული არ ამრიო..-მამაკაცი თვალებიდან ბრაზს ყრიდა,სულ გაგიჟებულს მთელი სხეული უვარვარებდა.ადრე ამ კოცნაზეც ხომ ოცნებობდა..ქალს ხელები შემოხვია და ლოგინისკენ წაათრია.ხელებზე ძლიერად უჭერდა,მაგრამ მირანდა მაინც უძალიანდებოდა.
-შენი დედაც..-ბექა უფრო ძლიერად შეიპყრო ჟინმა,მაგრამ ქალს მაინც ვერ იმორჩილებდა.ცალი ხელი გასწია და რაღაც ზონაირი აიღო ამით ქალს ხელები შეუკრა და შემდეგ ქამარი გამოიძრო,რომელიც ფეხებზე მოახვია.ბოლოს უკან გაიწია და მირანდას უმწეო გამომეტყველებას დააკვირდა..-ახლა ვინ არის გამარჯვებული..-ქალი ხმას აღარ იღებდა,მაგრამ მისი მზერა ყველაფერს ამბობდა.სასოწარკვეთაში მყოფს უნდოდა შუაზე გაეხლიცა მის წინ მდგომი მამაკაცი,მაგრამ არ შეეძლო..
„ესღა მაკლდა..“-ფიქრის უნარიც წართმეოდა მირანდას,მხოლოდ თვალებს აფახულებდა,ისიც საწყლად და ამაოდ..
-როგორ მინდა ახლა მაგრად გაგ*იმო..-ზედა მხრებზე ცამოუწია და ტუჩები შეახო..
-ნაგავი ხარ..გამიშვი..-ღრიალებდა ქალი,მაგრამ განძრევა არ შეეძლო.ლოგინისზე გააგდო მირანდა და ზედ მიესვენა.უნდოდა ზედა გაეხადა,მაგრამ ხელებს ვერ ამოძრავებინა.მხოლოდ მაშინ მიხვდა,რომ თუ არ გაანთავისუფლებოდა,ვერც ზედას გახდიდა და ფეხებსაც ვერ დაუცალკევებდა.ეს კი საშინლად დაეზარა,ამის ენერგიაც აღარ ჰქონდა,მთვრალსა და ემოციურად გაუწონასწორებელს მალევე ჩაეძინა.
-ნაძირალა..-ფეხზე წამოდგა და ოთახი შეათვალიერა.კარებიდან გავიდა და გასასვლელი შეათვალიერა.
ცოტა ხანში თათიას მხარზე ტიროდა.
-რა სულელი ვარ..პატარა გოგოსავით მომატყუეს.-ცრემლები ღვარღვარით მოსდიოდა ქალს.
-დამშვიდდი..პოლიციას ეტყვი?
-რა სისულელეა..ვინ დამიჯერებს?! და თან ასეთი სირცხვილი..არა მას არ გავახარე..რეპუტაციას ვერ შევეხები..
თბილისში ახალი ჩასული იყო,როცა ამანათი მოუტანეს.ქალი გაკვირვებული უყურებდა შეფუთვას და თვალებს აქეთ-იქით აცეცებდა,გეგონებოდა რაღაცას ეძებსო.
-ეს ჩემია?!-ჰკითხა საკუთარ თავს და შეფუთვა გახსნა.დიდი ყუთი გამოჩნდა და მირანდამ თვალები უფრო დაჭყიტა.სწრაფად გაჭრა ზონარი და თვალები გაუფართოვდა-ეს ხომ მე ვარ?-სურათს მიაშტერდა.გაუკვირდა,რომ დიდ მსგავსებას ხედავდა..-თითქმის მე ვარ..იოვანე..-მის ბაგეს მამაკაცის სახელი დასცდა.იმ მამაკაცის,რომელზეც ფიქრსაც თავს უკრძალავდა.ამდენი ტანჯვის მერე,აგვისტოს პირველ რიცხვებში ახსენდებოდა იოვანე..ნახატი მეორე მხარეს გადაატრიალა და წარწერაზე უფრო შეხტა,მთელი სხეული აუთრთოლდ,უკვე ვერაფერს აკონტროლებდა..
„მონატრების მოყვანილი მუზა..შენ,მირანდა..“
იმ მომენტში კივილიც არ შეეძლო,არ შეეძლო ამდენი ხნის ტკივილი გაეჩერებინა მის გულში ამ დიდ სიხარულს,უეცარ სიხარულს..ამდენი ხნის განმავლობაში იოვანე არ ურეკავდა,არც წერდა და არც ის ეხმიანებოდა..ხვდებოდა ამის მიზეზს..მამაკაცმა ხომ უთხრა მერე უფრო მომენატრებიო.აი,რატომ იქცეოდა ასე..მაგრამ ბოლოს მაინც მიუსვა თავის ნებაზე საკუთარი თავი..გრძნობდა,რომ იოვანეს გადაავიწყდა..ის კი იკლავდა ფიქრებს და იყო მარტო..
გავარვარებულ სხეულში ათასი რექცია მიმდიინარეობდა.ამდენი ხნის მანძილზე არც ერთი კაცისთვის არ შეუხედავს,ყველასთან შორს იჭერდა ურთიერთობას..ახლა კი ყველაფერს გრძნობდა,ეს უშველებელი გრძნობდა იმ ყველაფერს ჰგავდა,რომელიც აკავშირებდათ ერთმანეთთან საკუთარი რომანის პერსონაჟებს..
გრძნობდა უშველებელ ფრთებსა და გარდაუვალ სიხარულს..გრძნობდა მონატრები სპიკსა და ამავე დროს ბედნიერების საწყის ნეტარებას..გრძნობდა,რომ იოვანე იყო მისი ახლობელი და მის გარეშე ცხორვება ვერ წარმოეგონა..ამდენი ხნის მონატრება.
დაქალებთან ერთად საქართველო კი კარგად მოიარა,მაგრამ საქართველო კარგად კი მოიარა,მაგრამ ბედნიერი ერთ წამსაც არ ყოფილა,ამას გრძნობდა მთელი არსებით,მთელი სულითა და გულით..სუნთქვა ეკროდა,ყველაფერი ეკროდა და საერთოდ მთელი სხეული კარგავდა ცხოვრების ქიმიას..
„მისი ხმა მაინც გამაგონა..“-ნახატი გულთან მიიკრა,შემდეგ შორს გამოსწია და მის ხელწერას ისევ დააკვირდა.იცოდა,რომ არ დაურეკავდა,იცოდა,რომ მისი სიყვარული იდუმალების მოტრფიალე იყო,მაგრამ მირანდას განა უნდოდა ეს?!
იჯდა და ნანობდა,ნანობდა,ევროპაში რატომ არ გაჰყვა.რას წავეგებდიო,გაბრაზებული იჯდა და ლამისი იყო იოვანესთან გადაფრენილიყო.იცოდა,რომ აღარაფერი გაახარებდა ისე,როგორც მისი ხმის გაგონება,მისი შეხება და მისი სუნთქვის შეგრძნება..მისი გულის ფეთქვის აღქმა და მისი ვნებიანი,წამაქცეველი კოცნის შეგრძნება,რომელიც მთელ სამყაროსა და ყველაფერს ავიწყდებდა..გადაჰყავდა უკიდეგანო სივრცეში.დიახ,გადაჰყავდა...ეს ხომ იოვანე იყო.
მთელი დღე გაშტერებული დადიოდა ოთახიდან ოთახში.მობეზრებულ კედლებს უყურებდა და ნერვები კიდევ უფრო ეშლებოდა.აღარ იცოდა რა ექნა,რა ექნა,როცა არ შეეძლო ამ უსაზღვრო გრძნობის გამონთავისუფლება..ოდნავადაც კი ვერ უშვებდა გარეთ ამ გრძნობა..აბა,იოვანე ხომ მისთვის მიუწვდომელი იყო?
„ეს ბიჭი მშლის..ალბათ,ჩემი ჭკუიდან გადაყვანა უნდა..“-თვალებდაქაჩული დადიოდა და გულის ცემას ვერ აკონტროლებდა.აბა,როგორ შეეძლო დაერეგულირებინა მასში მიმდინარე პროცესები,როცა იოვანე არსებობდა,არსებობდა და ასე აგიჟებდა..

-როგორ ფიქრობ ფილიპინებში მოეწონება მირანდას?-მეგობარს ტელეფონით ესაუბრებოდა იოვანე.
-რატომაც არა..
-სერიოზულა? მას ხომ არ იცნობ?
-რომელ ქალს არ მოეწონება და თან თუ..მოკლედ,თავად იცი.-ხმას აუწია არჩილმა.
-კარგი,კარგი..-სასტუმროს ნომრიდან სწრაფი ნაბიჯით გავიდა და ეზოში არსებულ გრძელ სკამზე დაჯდა.ჯერ არ დაღამებულიყო,მაგრამ თვალებს მაინც გადაკვროდა ნისლი..ნელ-ნელა მზე ჩადიოდა და ყველაფერი თავის სილამაზეს კარგავდა..მაგრამ იოვანე ამას განსაკუთრებულად გრძნობდა..ეგონა მზესთან ერთად მირანდაც მიდიოდა და გული საშინელი სევდით ესვებოდა..აღარაფერი იცოდა,საერთოდ არაფერი ესმოდა ერთი რამის გარდა..და ეს იყო გულის ცემის ურიტმო ხმა..
-დავურეკავ..და ვეტყვი..ვეტყვი ყველაფერს..-ფეხზე წამოდგა და ჯიბიდან ტელეფონი ამოიღო..
მირნადას ნომერს შეხედა და უფრო აღელვდა..ერთ მომენტში სისულელედაც კი მიიჩნია საკუთარი სურვილი,მაგრამ მაინც გადაწვიტა რეალობად ექცია..რამდენიმე წუთი ელოდა პასუხს,შემდეგ კი მირანდამ აიღო..
-ტაგალოლური ენა თუ იცი,ხვალვე გამოფრინდი..-არც კი მისალმებია ქალს,ისე გადავიდა საქმეზე.მისი ხმა გაიგო თუ არა,მირანდამ მთელი სხეულში დენმა დაუარა,მაგრამ ეს ჩვეულებრივ დენზე ძლიერი დარტყმა იყო.არ იცოდა რა ეთქვა და არც ესმოდა იოვანეს სათქმელის შინაარსი,მხოლოდ მისი ხმის ჰაეროვნებით ტკბებოდა და პირს მაგრად კუმავდა.
-არ გესმის? იცი თუ არა?-ჩაეცინა და ცას ახედა.მგონი,ამოწმებდა მზე ხომ არ ჩავიდაო,მაგრამ მის დაბინდულ თვალებს ამის დანახვაც არ შეეძლო.,უკვე ვერაფერს არჩევდა...მას ხომ მირანდას გახშირებული სუნთქვა ესმოდა..
-მხოლოდ რამდენიმე სიტყვა,დამწერლობა კი 10-იანზე ვიცი..-ქალმა ხარხარით უპასუხა..
-მომესმა? მეგონა ხმას არ ამოირებდი,მაშინ ხვალინდელი რეისით ჩამოფრინდი..-აღელვებით წარმოთქვა და წარმოიდგინე მირანდას გამჭოლი მზ,მისი დაბერილი ტუჩები და მისი თმა,რომლიც კულულებიც აგიჟებდა..მერე მისი ათრთოლებული სხეული გაიხსენა და უფრო დაკარგა საკუთარი არსება..
-საჩუქრისთვის მადლობა..-ძლივს მოაბა სათქმელს თავი ქალმა და საწოლზე წამოწვა..
-ანუ?
-ჩამოვალ..-დარწმუნებით უპასუხა..ის ხომ გულიდან წამოსულ ხმას მიყვებოდა.
-გელოდები..-მოკლე პასუხიც შემოიფარგლა და ქალმაც გაუთიშა,შემდეგ მაშინე შეამოწმა ფილიპინების დრო და გაიგო,რომ ოთხი საათით წინ იყვნენ..
-ახლა მასთან საღამოა...-ლეპტოპი მუხლებზე დაიდო და ფილიპინებში მოგზაურობას შეუდგა,ოღონდ მხოლოდ ვირტუალურად.

-მონატრების ჩახუტება..-იოვანემ მკლავები შემოხვია აკანკალებულ ქალს და მთელი ძალით მიიკრა გულზე..-თვალები..-უყურებდა და გრძნობდა,გრძნობდა ყვალაფერს და ყველაფერი ესმოდა..-მონატრების კოცნა..-ნაზად შეეხო ქალის ბაგეებს.
ეს რაღაც საოცარი გრძნობდა იყო..მის ტუჩებს ფუნჯებივით ეხებოდა იოვანეს ბაგეები.გრძნობდა,რომ მის წინ ათასფრად შეფერელი სამყარო იშლებოდა.
-ეს რა არის?-უკან გაიწია და მამაკაცს მზერა გაუსწორა.უნდოდა დაეჭირა მისი მხავრისებრი თვალები,მისი თაფლისფერი თვალები,რომლებიც სიყვარულის მრავალფერად სამყაროში აგდებდა მას.
დაქირავებულ ბინაში აიყვანა მირანდა.შავ კარებს მიღმა გამოჩნდა უშველებელი სივრცე,რომლის აღქმა საკმაოდ ძნელი აღმოჩნდა.ზოგ მხარეს სურათები იყო,ხოლოდ ზოგან ფუნჯები,გუაშები,საღებავები და კიდევ ვინ იცის რამდენი რამ.
-ეს ყველაფერი?-თვალები გაუფართოვდა ქალს.
-ჰო,ეს ყველაფერი ჩემი სამყაროა-ამაყად წარმოთქვა მამაკაცმა და ქალი ხელკავით წაიყვანა სხვა ოთახების დასათვალიერებლად.
-შენი ოთახი როემელია?-ინტერესი კლავდა ქალს.
-ახალი არაფერი დაგიწერია.რა ხდება ლიტერატურისა და მუზის სამყაროში?-თავისას ერეკებოდა იოვანე,მისი შავი თმა კი ზემოტ იწეოდა,თითქოს ქარისებრი ძალა თავისკენ უხმობდა.
-ოჰ..არაფერი,უბრალოდ დავიღალე და ვიფიქრე შენს ლოგინზე წამოვწვებოდი.დიდი ხანია,რაც არ მიფრენია..თავი ისე მტკივა და თან ეს ოთხსაათიანი სხვაობა მანადგურებს,დამერღვა ბიოლოგიური საათი..-ოდნავ დაეყრდნო მამაკაცს და თვალები მილულა.
-კარგი,მაშინ დასვენების შემდეგ გადაგრძელოთ დათვალიერება..
-თუ დავიწყოთ?-კეკლუცობა მირანდას ხომ მუდამ შეეძლო.
-აი,აქ დაწექი..მეტი ლოგინი არ მაქვს,მე დივანს დავიკავებ..-გაუღიმა იოვანემ და კარებისკენ წავიდა,როცა ქალის ხმამ მისკენ იხმო.
-არ გიძინია?
-არა,შენ გელოდებოდი..და აღელვებულზე ვერ ვიძინებ..-აღნიშნა მამაკაცმა და ქალის გვერდით ჩამოჯდა.
-ვაშლი არ გაქვს?-მუდარით შეხედა მირანდამ.
-ვაშლი თუ შენი საყვარელი ხილი იყო არ ვიცოდი..-წარბები ასწია ზემოთ.ეტყობოდა,რომ ვაშლების სამყაროდან შორს იყო.
-კი და მეტიც..ძალიან მიყვარს..-გულითადაც აღიარა ქალმა და შემდეგ ჩაეცინა.
-არ მაქვს,სამწუხაროდ,მაგრამ შემიძლია ჩავიდე და ვიყიდო..-ფეხზე წამოდგა იოვანე.მირანდა არ შეწინააღმდეგებია.ისე უნდოდა ვაშლის ჭამა,რომ სხვა აღარაფერი ახსოვდა.“რამდენი ხანია,რაც თვალიც არ მინახავს?“-საკუთარი ფიქრების შერცხვა და საწოლზე არსებული პატარა ბალიში მკერდზე მიიკრა,შეხედა და თვალები დააფახულა.
-ნუთუ ის არის?-ჰკითხა საკუთარ თავს და ემოციებისგან განსამუხტავად ტუმბოზე არსებული ჭიქა აიღო.“მგონი წყალია..“-მწყურვალე ადამიანივით დაეწაფა უფერულ სითხეს და შემდეგ ლოგინზე მიწვა.საწოლის პირდაპირ საათი ეკიდა.უყურებდა მას და დაღლა უფრო ერეოდა..იოვანე ხომ წუთი წუთზე მოვიდოდა და როგორც შეეძლო სიმშვიდის დაცვა?
-საყვარელო..-მოესმა ნაცნობი და საყვარელი ხმა.მისთვის ასე ჯერ მას არ მოუმართავს.ასე არაა? არა,ასეა..დიახ,ეს სიმართლეა..-საყვარელო მოვედი-დაინახა ნაირნაირ ვაშლებით სავსე ცელოფნები და სახე გაუნათდა-არ ვიცოდი რომელი ჯიში გიყვარს და თან აქ ცოტა განსხვავებული იხლი აქვთ..-ღიმილით არნიშნა და ქალის ტუჩებს მადიანად შეხედა.
-რა ბიჭი ხარ..-ემოციები ვეღარ დამალა მირანდამ,რომლის არსებაში ერთიანი გარდაქმნები მიმდინარეობდა.ვაშლი მოკბიჩა და კმაყოფილი გამომეტყველებით შეხედა იოვანეს-არ გინდა?
-როგორც მას აგემოვნებ,ისე უნდა დააგემოვნო ჩემი ტუჩებით..-შთაბეჭდილების ქვეშ მყოფმა იოვანემ უკან დაიწია და ქალს ისევ შეხედა,აათვალიერა მისი შთაგონების მომცემი სახე და კმაყოფილმა ფეხე ფეხზე შემოიდო..-ის ნახატი მოგეწონა,იმედია..-ბოლო სიტყვა ხმამაღლა წარმოთქვა და გაინაბა..
-აქ ყველგან ფუნჯებია..-მეორე ვაშლი მოკბიჩა-სულ განსხვავდება ჩვენი ვაშლებისგან...--დიდი ექსპერტივით წარმოთქვა და მამაკაცს თვალი ჩაუკრა.
-აშკარადა..აქ ყველაფერი სხვანაირია..ვეჭვობ,მოგეწონება..
-ეჭვი გეპარება..-გვერდით მიუჯდა მამაკაცს და თავი მხარზე ჩამოსდო..

-სად გამეპარე?-დილას თათიას ზარმა გააღვიძა.
-მერე მოგიყვები..-დაინახა თუ არა იოვანეს კარში შემოყოფილი თავი,მაშინვე გათიშა ტელეფონი და ბალიშს დიდი ენთუზიაზმით მიეყრდნო.
-დილამშვიდობის..აქ ორიგინალურია ყველაფერი..-სინით შევიდა ოთახში და საწოლის კიდე დაიკავა.
-ასეც არ გამანებივრო..-ეშმაკურად ჩაილაპარაკა და საწოლიდან წამოიწია..-აღარ მინდა ძილი..-მოკლე პერანგი გაისწორა,ჩამოქაჩა და შემდეგ სარკის წინ გაღიმებული აიტუზა.
-გიხდება ეს სამოსი..-მაცდურად შეათვალიერა იოვანემ.
-გეყოფა..-თვალები დაუბრიალა მირანდამ და გვერდით მიუჯდა..-ამას გავსინჯავ-რაღაც საყურებლად ლამაზ წაავლო ხელი,მაგრამ მალევე დადო..-მუცელი მტკივა..მგონი,ძალიან გადავჩვეულვარ ფრენას..-ფეხზე წამოდგა და კარებისკენ გაიხედა..-საპირფარეშო სად არის?

-ეს ჩემი საწერი მაგიდაა,ქვეშ სულ ნახატებს ვინახავ..-უხსნიდა იოვანე,რომელსაც თვალები საეჭვოდ უბრწყინავდა.ალბათ,ისიც შეყვარებული იყო.ან რად უნდა ალბათ? იმ ხიდმა,რომელიც მათ შორის იყო გადებული,იმ დისტანციამ,რომელიც მათ აშორებდათ,ეს დაამტკიცა.
-შესანიშნავია ყველაფერი...შეუიძლება მეც ვცადო?-სკამზე ჩამოჯდა და ხელში ფუნჯი აიღო.
-არა,ეს სჯობს..-სხვა გამოუწოდა იოვანემ..გამორთმეული ფუნჯი ტუჩებზე შეახო და მის მოხაზვას შეუდგა,თითქოს მას სწავლობსო..-შენი ტუჩები მაგიჟებს-ხელები გაუნთავისუფლა ქალს და ბაგეებზე შეეხო.გრზნობდა,რომ მასში მთელ მონატრებას მოეყარა,მთელ გრძნობებსა და მთელი სიხარულს..
-ფილიპინები სიყვარულის მეორე ქვეყანაა..სარაფნის ქვეშ გავარვარებული ხელი შეუცურა თუ არა,მაშინვე გულის ცემამ უმატა...
____
იმედია,არ დაიშურებთ კომენტარს.