ოთხ საათზე უკვე თვითმფრინავში ვისხედით და საქართველოსაკენ მივემართებოდით. ყურსასმენები მოვირგე და უსასრულობის უფსკრულში გადავეშვი. თითქოს ჯერ კიდევ არ მჯერა მომხდარი გაბოს ამბავი ჩემი და საბას ამბავი. მაგრამ ყველაზე მეტად გაბოზე დაჯერება მიჭირდა,არ მჯეროდა რომ ამ ქვეყნად აღარ იყო. თავი სიზმარში მეგონა. მეგონა..რომ ჩავიდოდი ქ დამხვდებოდა. ერთი მიზეზი რის გამოც შევიძულე საქართველო. ფიქრებში ჩამძინებია. რაღაც დამესიზმრა ბუნდოვნად მახსოვს.
-ნია გამოფხიზლდი ეხლა!-მაკომ კიდევ შემანჯღრია.
-კარგი გავიღვიძე-მობეზრებულად ვუთხარი და წამოვდექი. ასეოპორტში როგრც კი ფეხი დავდგი მაშინვე მოვიღუშე და მოვითენთე.მძღოლი დაგხვდა და სახლამდე მიგვიყვანა. ყველაფერი გამზადებული ჰქონიათ. ვაღიარებ ლამაზი სახლი იყო. ჩემი ოთახიც რაღაც მყუდორ და თბილი. ოთახში შევედი თუ არა ჩემოდნები გვერძე მივაგდე და ლოგინზე დავემხე. წამით დავხუჭე თვალები და ყველაფრის გაანალიზება ვცადე. უკვე მომენატრა საბა. ნეტავახლა რას აკეთებს? ჰმმ საინტერესოა. სახლის დათვალიერება მომინდა და ოთახიდან გამოვედი. მყუდრო სახლი იყო. ეზოც ძალიან ლამაზი ფერად-ფერადი ყვავილებით იყო ეზო შემოსილი. საქანელაც კი ეკიდა ოდნავ მოშორებით აუზი იყო. ცოტა აცივდა და სახლში შევედი.
-ნია მოდი აქ-სამზარეულოდან დამიძახა მაკომ.
-ეს ნიაკოა არ გემახსოვრებათ 2 წლის იყო რომ წავედით-დედამ მოსამსახურეები გამაცნო.
-ნიაკო არა ნია-შესწორება შევუტანე-სასიამოვნოა-თბილად გავუღიმე. ერთი ცოტა ხნიერი ქალი იოყ ერთი ახალგაზრდა გოგო სხვათაშორის ძალიან ლამაზი ჩემნაირი თვალები ჰქონდა "ცისფერი"
-დაცვამ ვაკო წაიყვანა რომ მოვა გაგაცნობ ხომ უნდა იოცდე ვინ გიცავს-მითხრა მაკომ.
-კარგი ჩემს ოთახში ავალ-ვთქვი და კარისკენ წავედი.
-ცოტა ჯიუტი გოგოა-მაკოს ნათქვამი გავიგონე.
-აქ ვარ მაკო არ წავსულვარ-მივაძახე და მართლა გავეცალე იქაურობას. ოთახში ავედი ჩემდაუნებურად ტელეფონისკენ გამექცა თვალი. ისევ არ დაურეკია ნეტავ საერთოდ ვახსოვარ?? მე არ დავურეკავ!
-ქალბატონო ნია შეიძლება?-კარზე ჩვენმა მოსამსახურემ დააკაკუნა.
-შემოდი-გავუღიმე-მაგრამ ქალბატონოს გარეშე,რა გქვია?-გავუღიმე და ხელით ვანიშნე ჩამომჯდარიყო.
-მე ელენე მქვია-მორცხვად გამიღიმა.
-რამდენი წლის ხარ.
-20 თქვენ-უცებ შემოვიდა კონტაქტში.
-მე 19ის მაგრამ თვენობის გარეშე-გავაფრთხილე-ასეთი პატარა აქ რატომ მუშაობ?
-არა თან ვსწავლობ. უბრალოდ..მამა დიდი ხნის წინ გარდაიცვალა და უკვე წლებია ასე ვმუშაობ,ერთ-ერთი კი თქ..-თქვენის თქმას აპირებდა და წარბი ავუწიე-შენი ოჯახი შემხვდა.
-უი მაპატიე არ ვიცოდი- მივედი და გვერდით მოვუჯექი.
-არაუშავს,მიჩვეული ვარ-ნაძალადევად გამიღიმა.
-ჰმმ... კარგი მოდი ჩემი ჩემოდანი ამოვალაგოთ.
-კარგი-ჩემოდანს ვალაგებდით ტელეფონის ზარი რომ გავიგე მაშინვე დავსტაცე ხელი აივანზე გავედი და ვუპასუხე.
-ნიიიი ჩახვედი?-ყურჩი ჩამკივლა შანელიამ.
-კიი ჩავედი-მშრალად ვუპასუხე.
-როგრ იმგზავრე?
-კარგად..
-რა გჭირს?-ოჰჰ დაინტერესდა.
-აქამდე რატო არ დამირეკე?-გაბრაზებულმა ვუთხარი.
-არ მეცალა მამაჩემის კომპანიაში საქმეზე ვიყავი.
-აააა რა ხდება მად?
-რავიცი არაფერი უშენოდ დებილობაა.
-ნუ აჭარბებ-ავჭარხლდი.
-არ ვაჭარბებ მად რა ხდება?
-რავი არაფერი ეხლა ცანთას ვალაგებდი.
-კაი მიდი მიყვარხარ.
-კაი კარგად.
-მოიცა შე ნარ გიყვავარ?-ვნებიანა ჩამძახა.
-კი!
-მითხარი.
-ნუ ბავშობ რა.
-არ ვბავშვობ!! თქვი!!
-ხო კაი მიყვარხარ-ვუხარი და უცებ გავუთიშე. სახლში შემოვედი. ელენე ისევ ჩემს ნივთებს ალაგებდა. რომ შევედი ნახევარი უკვე დალაგებული ქონდა.
-კაი ელე არარ მინდა ეყაროს დანარჩენი მად მერე ამოვალაგოთ-ვუთხარი.
-კარგით ახლა თვისუფალი დრო მაქვს გინდათ ნამცხვარი გამოგიცხოთ?
-კიი ნამცხვარი მინდა მაგრამ "თ"-ების გარეშე მეწყინებაგავუცინე.
-კარგი მე ჩავალ კეთებას დავიწყებ.
-კაი ჩამოვალ და მოგეხმარებიი-ვუთხარი.
-არ მინდა-გამიღიმა მე კი ერთი გავხეედე და ხელები აწია კაი კაიო. ცოტა მეც მივალაგე იქაურობა. მერე ელენესთან ერთად უგემრიელესი ნამცხვარი იყო. საღამოს მისაღებში ვისხედით ყველანი.
-ხვალ მივდივართ სამძიმარძე-გამოაცხადა მაკომ.
-რომელზე?-იცითა ვაკომ.
-შუადღისთვის-მითრა და ჟურნალს ჩახედა.
-კარგი-ვუტხარი და სამზარეულოში გავედი. როგრ მიძნელდებოდა ახლა იქ მისვა ჯერ მარტო ეკას დანახვა(გაბოს დედის) ცრემლი მოვიწმინდე და წვენი მოვსვი. უკნიდან ფეხის ხმა გავიგე გვერდით ელენე ამომიდგა.
-წამო რა გარეთ გავიდეთ.
-წამო-გარეთ გავედით და საქანელაზე ჩამოვჯექით თავი ელენეს მივადე.
-ნია კარგია ამერიკა?-მკითხა მან.
-კი ძალიან კარგია-ვუთხარიმე-წამო ერტელაც წაგიყვან.
-ხო ვნახოთ. ბევრი მეგობარი გყავ იქ?
-არც ისე მაგრამ რაც მყავ ნამდვილი მეგობრები არიან. შენ?
-არაა არავის ვიცნობ აქ და მყავს პატარა რვა წლის.
-ჰმმმ მე ხო აქ ვარ-უფებ შევიფერე და ჩავეხუტე.
-ჰაჰჰაააჰაჰა აბარაა-გაიცინა.
-ელე შეყვარბული გყაავს?ან გიყვარს ვინმე?
-არა შენ?-გაიცინა ელემ.
-მმმ.... იოცდე არავისტან წამოგცდეს კი საბ ქვია ამერიკაში ცხოვრობს ცემი მეოგბარია წლებია ვიცნობ და დანახივ თანავე მოომეწონა ისეთი საყვარელია გაგაცნობ ოდესმე-უცებ მოვუყვევი ყველაფერი ჩემი წამოსვლის ამაბი სრულიად ამერიკაში რაც ხდებოდა. გაოგნებული მისმენდა.
-შოკში ვარ ეს რეები მომხდარა თურმე და არ გაგიჭირდაწამოსვლა?
-კი ძალიან გამიჭირდა. მთხოვა კიდეც დარცენა მაგრამ..
-არაუშავს მალე ნახავ! რა იცი იქნებ თითონ ცამოვიდეს.
-ეეელ რა კარგი ხარრ.-ჩავეხუტე.
-აჰაჰა კაი კაი ეხლა ადი დაიძინე ხვალ რთული დღეა-სახლში ავედი ოახში შევედი შხაპი მივიღე და საწოლში შევწექი. საბას ტელეფონზე მივწერე.
-"ვიძინებ,მიყვარხარ"-პასუხმაც არ დააყოვნა.
-"მიდი მეც ხვალ სკაიპში შემო"
-"ვერ ვიძინებ"
-"დაგირეკავ"-მომწერა და ტელეფონს მისი სახელი მალე დაეწრა.
-რა შვები აბა-(საბა)
-რავი ვწევარ და ხვალინდელი დღის მეშინია.
-რატო დამშვიდდი და დაწყნარდი რამე კრგზე იფიქრე.
-აუ სატქმელად რა ადვილიაა-წავიწუწუნე.
-ნია ნუუ წუწუნებ რაა მომენატრე ძალიან.
-მეც მომენატრე ძააან მგარად.
-აუ როდის ჩამოდიხარ?
-ჯერ რა დროსია?კაი რა
-ოო მომეანტრე მაგრად..იცი რა ვიფიქრე?
-აბა რა იფიქრე?-გავიცინე მე.
-კაი არაფერი-ეს რა იყო ეხლა?? ვერააა თავის მატორზეე რა.
-ოო მითხარი-პატარა ბავშვივით ავწუწუნდი მე.
-არაფეიიი გაიგებ ძაან მალე.
-კაი წავედი მე მიყყვარხარ ძაან-ვუთხარი და საბანი უსეკესად მოვირგე.
-ჩემი გოგო მეც მიყვარხარ კაი მიდი ..არ ინერვიულო ხვალ გახსოვდეს რომ ძალიან ძალიან მიყვარხარ.
-მეც მიყვარხარ წავედი-ტელეფონი გავუთიშე და გვერძე გადავდე. კარგად მოვერგე და დავიძინე. მართლაც რომ ხვალ რთული დღე მელოდა..

ჰაიი ბოდიში დაგვიანებისთვიისს მასწავლებლებიი შემიწირავს მე..ძალიან გამიხარდა რომ მოგეწონათ ვაგრძელებ წერას იმედა მოგეწონებათ ველოდებიი შეფასებას და კრიტიკას მადლობა რომ კითხულობთ.. შემიფასეთ <3