ეს ელბათ პირველი შემთხვევა იყო, როდესაც დილით ადრე გამეღვიძა, ნატასკი ტკბილად ეძინა, რა გასაკვირია ოთხზე დავიძინეთ ახლაკი მხოლოდ ექვსი საათი იყო. სამზარეულოში გავედი და ყავა გავიკეთე, თავი საშინლად მტკიოდა. თითქმის ორი საათი ერთ ადგილას გაუნძრევლად ვიჯექი და ვფიქრობდი ყველაფერზე რაც ჩემს გარშემო ხდებოდა, საუკეთესო დაქალი საუკეთესო ძმა, მეგობრები ერთადერთი რაც მაკლდა ეს მშობლების სიყვარული იყო, მაგრამ ისიც ვიცი რომ ისინი ყოველთვის ზრუნავენ ჩემსზე და ჩემს ძმაზე. რაზეც ყოველდღე ვფიქრობდი ეს იყო სწავლა და გამოცდების წარმატებით დამთავრება ახლაკი რა ხდება ჩემს გონებაში, უეცრად გამოჩნდა ბიჭი, რომელმაც გამაგიჟა. საათს შევხედე უკვე დრო იყო ნატა გამეღვიძებინა.
- ნატაშ გაიღვიძე ადგომის დროა.
- ცოტახანიც გთხოვ.
- დაგვაგვიანდება ადექი.
დიდი წუწუნის შემდეგ როგორციქნა მივაღწიე მიზანს.
- ანამარია ეს კაბა ჩაიცვი გთხოვ ძალიან გიხდება , მეკი შენს ლურჯ ზედას ჩავიცმევ.
- არა ეს კაბა განსაკუთრებულად მოკლეა.
- სულაც არა, შენ ხომ ძალიან გიყვარს შენი საუკეთსო დაქალი ამიტომ ამ თხოვნას შეუსრულებ.
- ჰაჰა, სულაც არა ის ამქვენად ყველაზე აუტანელია.
ამ დროს კარების ხმა გაისმა, ეს ალბათ დემეტრე იყო.
- დილამშვიდობისა ( ნატა )
- მაინცდამაინც წუხელ არ ვიყავი სახლში რა უსამართლობაა ნეტავ მცოდნნოდა რომ ჩემს სახლში ყველაზე მაგარი გოგო რჩებოდა. ( დემეტრე )
- ჰაჰა, ზოგჟერ ძალიან საყვარელი ხარ ( ნატა )
- ჩემი აფერისტი ძამიკო, კარგი ნატ წავედით თორემ დაგვაგვინადება.
- თუ გინდათ მე წაგიყვანთ ( დემეტრე )
- არ შეწუხდე მაიმუნო ფეხით გავივლით ჰაჰა.
ნატას ნათქვამზე ყველას გაგვვეცინა, ნეტავ საიდანღა მოიტანა ეს „მაიმუნი“ . ჩანთა ავიღეთ და ქვევით ჩავედით, მთელი გზა გაუჩერებლივ ვლაპარაკობდით ალბათ თემა არ დარჩა რომელიც გაურჩევლად დავტოვეთ. სკოლასაც მივუახლოვდით და ლუკაც შევამჩნიე რომელიც სკოლის წინ იდგა და ტელეფონზე ლაპარაკობდა გვერძე ჩავუარეთ მხოლოდ ის გავიგე რომ ვიღაცას ეუბნებოდა ამდღეებში აუცილებლად ნახავდა. ზურგით იდგა და მეგონა ვერ დამინახვდმა თუმცა შევცდი.
- ანამარია.
- ლუკა.
- ანამარია.
- ლუკა.
ორივე უაზროდ ვიღიმოდით.
- მე წავალ, კლასსში ვიქნები. ( ნატა )
- იცი შენმა სურვილმა დიდი შედეგი გამოიღო. ( ლუკა )
- რა სურვილმა?
- შენავით ლამაზი სიზმარი ვნახე და არა ჩემი თვალებივით ლამაზი, მინდოდა არასდროს დასრულებულიყო.
- მართლა? ასეთი რა სიზმარი იყო?
- ალბათ დრო მოვა და მოგიყვები ახლაკი ამის დრო არაა რადგან შეიძლება ყველაფერი გავაფუჭო.
- კაი როგორც გინდა, მგონი დროა კლასსში ავიდეთ.
ასეთი მხიარული გაკვეთილი რამდენი ხანია აღარ ჩატარებულა, ბიჭებმა ყველა გაგვამხიარულუეს. გაკვეთილის შემდეგ ყველამ დაბლა ჩასვლა გადავწყვიტეთ.
- ანამარია რომიცოდე რა მაგარი იდეა მომივიდა ( ნატა )
- შენი იდეები ყოველთვის იდეალურია, გისმენ ჩემო ნიჭიერო.
- გოგო რამდენიმე დღე სოფელში უნდა წავიდე, ძალიან კარგი იქნება შენც თუ წამოხვალ თეკოსაც ვუთხრათ და კარგ დროს გავატარებთ თან ცოტა დავისვენებთ, რომ იცოდე რა ლამაზი სოფელია, ბუნება რომ ნახო გაგიჟდები რამდენიხანია თბილისს არ გავცილებივართ აუცილებლად უნდა წამოხვიდე.
- მართლაც კარგი იდეა, მაგრამ არ ვიცი ჯერ დემეტრეს უნდა დაველაპარაკო.
- ხო მართალი ხარ, შენი ძმა ხომ ძალიან მკაცრია და რათქმაუნდა არ გამოგიშვებს.
- ჰაჰა კაი გადაწვეტილია მოვდივარ.
- Yees ასეც ვიცოდი, შესანიშნავია ახლა წავალ თეკოს მოვძებნი.
ნატას იდეა მართლაც არაჩვეულებრივი იყო, დარწმუნებული ვიყავი გავერთობოდით, თანაც ცოტას დავისვენებდით რაც მთავარია დრო მექნებოდა, რომ ყველაფერში გავრკვეულიყავი.
- იცი ეს კაბა ძალიან გიხდება .
ფიქრებში ვიყავი ჩაძირული, რომ ლუკას ხმა გავიგე.
- როგორც ყოველთვის რაღაცაზე ფიქრობ და გონებით სხვაგან ხარ.
- ხო ალბათ, როგორც ყოველთვის. კაბისთვის მადლობა.
- ზოგადად წითელი ფერი განსაკუთებით გიხდება.
- ეს არის ნამდვილი ლუკა? თბილი სიტყვები რომელიც მხოლოდ აფერისტობით არის ნათქვამი.
- რატომ გგონია რომ გეაფერისტები ტო ( თვალებში მიყურებდა და იღიმოდა )
- უბრალოდ ძნელი დასაჯერებელია ბიჭი რომელივ ყოველ წუთას ჩემს ნერვებზე თამაშობდა ასე შეცვლილიყო.
- შენ ხომ გაინტერესებდა ნამდვილი ლუკა როგორი იყო?
- კი, მაგრა
სიტყვის დაბოლოვება არ მაცადა, რომ
- ცვეტში კარგად მისმინე, მე რეალისტი ვარ არ ვენდობი ოცნებებს, მივყვები ყველაფერს რაც მართალია, ვაკეთებ იმას რაც სწორია, ვამბობ იმას რაც რეალურია. აფერისტობა, ტყული და სხვა ამდაგვარი საქციელები ჩემთვის უცხოა, ყოველთვის გეუბნები იმას რასაც ვფიქრობ ანამარია.
- ყველა ყოველთვის ასე საუბრობს საკუთარ თავზე.
- კარგი ლამაზო იფიქრე ისე როგორც გინდა.
ისე უეცრად გადაწყვიტა წასვლა, პასუხის გაცემა ვერცკი მოვასწარი. მგონი ზედმეტი მომივიდა ლუკა მართლაც არ ჩანდა ის ადამიანი, რომელიც იმოძრავებდა ტყუილით და აფერისტობით. ის მართალი იყო, მისი გამოხედვა, ღიმილი, საქციელი, სიტყვები, მწვანე თვალები მართლაც ერთადერთი იყო რაც მაგიჟებდა. გადავწყიტე ნატა მომეძებნა და თბილისიდან წასვლის დღე გამეგო, ეს მართლაც მჭირდებოდა.

------------------
აბა როგორია? რას ფიქრობთ პერსონაჟებზე? მოგწონთ თუ არა ისტორია? ♥ კარგი იქნება თუ თქვენს აზრს კომენტარებში დაწერთ, ^^ მადლობთ რომ კითხულობთ. ♥