მშვიდი ცხოვრება ჩემთვის უცხო ხილად იქცა, ალეკო გულში ისე მყავდა გამჯდარი ვერასოდეს ამოვიგლეჯდი,ახლობლად მიმაჩნდა,საოცრად მიყვარდა ოღონდ არ ვიცოდი როგორ,ჩემებურად უცნაურად მიყვარდა. სიცოცხლე აღარ მიხაროდა,ვეუბნებოდი ხოლმე ნეტავ ორად შემეძლოს გახლეჩვა 1 ნია უეჭველად შენი იქნებოდათქო.შენ სულ ჩემი ნია იქნებიო,ყოველთვის მეყვარებიო სანამ შემეძლებაო,ალბათ დროსთან ერთად მეც გამინელდება ტკივილიო,ღამეებს ტირილში ვათენებდი მისი ტკივილი საშინლად მტანჯავდა.რამდენჯერ ვიფიქრე შევეშვები ნიკას და აკოსთან ვიქნებითქო, მაგრამ უარესად ავირეოდი,ჯობდა ისე დამეტოვებინა ყველაფერი როგორც იყო.
-წასვლამდე მნახავ? მომწერა ალეკომ
-არა აკო,არ ღირს
-უბრალოდ მინდა გნახო სანამ წახვალ,მეტი არაფერი
-აზრი არაქვს,უარესია
-გთხოვ ნია
-არამეთქი!
კიდევ ბევრი მეხვეწა,მაგრამ ტელეფონი გამოვრთე. მეგონა ასეთი საქციელებით თავს გადავაყვარებდი,მიუხედავად იმისა,რომძალიანიჭირდა მაინც ვცდილობდი,რამდენჯერ ვუთხარი მინდა ისეთი გოგო გამოჩნდეს ვინ გულწრფელად დააფასებს შენს სიყვარულსთქო,ამაზე სულბრაზდებოდა სხვა არ მინდა შენ მიყვარხარ,ეგ აღარ გამიმეოროო.წასვლამდე ნიკას ვუთხარიმნახეთქო,მაგრამ ვმუშაობ და დღეს ვერ გამოვალო
-იქნებ მაინცმოახერხო და გამოხვიდე?
-გვიანობამდე ვმუშაობ ნია
-კარგი,კარგი
-ხვალ დილით გამოვალ და გაგაცილებ
-იმედია
ტელეფონი გავთიშე და თვალები დავხუჭე.დილით ადრე გამაღვიძა აკომ
-ვაიმე,რომელი საათია?
-შვიდია,რომელზე გადიხარ?
-ვაიმე აკო,ამ დროს შენ გღვიძავს?
-ჰო,მოვახერხე,ნუ წუხელ არც მძინებია,გაგაცილებ,ჯერ ხო ქუთაისში მიდიხარ-ქობულეთამდე ქუთაისში მივდიოდი ბებიაჩემთან,იქიდანკი ბავშვები გამომივლიდნენ და ქობულეთში მივდიოდით
-არა აკო,ნინო მაცილებს
-მერე რა,დაგემშვიდობები სულ 5 წუთით ნია
-აკო არა,უნდა წავიდე კარგად
გავუთიშე და მომზადებას შევუდექი,ველოდებოდი ნიკაროდის მომწერდა,გახდა 9 საათი მაგრამარ მწერს,ისევ მე დავურეკე
-სად ხარ?
-მივდივარ
-სად?
-სამსახურში
-რაა?რა სამსახურში?
-ბოდიში,ვერ მოვახერხე ნია გამოსვლა
-კაი,კაი
ისე გავმწარდი ცრემლები წამსკდა,ეს უკვე ბოლო პიკი იყო! ამას მართლა არ ვაპატიებდი.აკოს მივწერე გამოდი 15 წუთში დიდუბეში ვიქნებითქო,გახარებულმა მომწერა მოვდივარო.მისვლა დამასწრო
-როგორ ხარ?-გადამეხვია
-რავი შენ?
-მაინც არ გამწირე ხო?-გაეცინა
-ხო რავიცი-მეც გავუცინე
-სასწაულად მიყვარხარ,როგორ უნდა გავძლო 1 თვე შენს გარეშე არც კი ვიცი
-მალე გავა 1 თვე აკო-თბილად გავუღიმე და ლოყაზე ვაკოცე-საოცარი ადამიანი ხარ, ღმერთს მადლობა,რომშენნაირ ადამიანს შევუყვარდი
-ნია ხოკარგად ხარ?-გაეცინა გაკვირვებულს
-ძალიან კარგად ვარ! -გავუღიმა
-ჩემი პაწუწა!რომელ საათიანს მიყვები?
-10 საათზე გადის მგონი
-წამო კარგ ადგილას დაგსვამ
სამარშუტო ტაქსში ავედით,ფანჯარასთან დაჯექიო
-ერთ ადგილიანზე დაჯექი,ვინმე რო მოგიჯდეს შეწუხდები
-რა მზრუნველი ხარ
-საოცრად, იცოდე ბევრი არ იტანტალო მანდ,ხშირად მომწერე
-სულელო-გავუღიმე
სანამ დაიძრა მარშუტი მანამდე ჩემთან იყო,დილიდანვე საუკეთესო განწყობა შემიქმნა,ჩემს თავზე მეშლებოდა ნერვები დებილნიკას რო შევურიგდი და აკოს ხელი რომ ვკარი,უკვე საბოლოოდ ამიცრუვდა გული ნიკაზე. მთელი გზა ვაიბერში ველაპარაკებოდი აკოს,იმდენი მაცინა ყველა მემიყურებდა. როგორც იქნა ჩავაღწიე ქუთაისამდეც,დეიდაჩემი გახარებული შემეგება,ბებოსაც ძალიან გაუხარდა. ახლამოწყენილობისგან უნდა მოვმკვდარიყავი აქ,მაგრამ აკო ისე ხშირად მირეკავდა მოწყენასაც ვერ ვასწრებდი. ნიკას მიმართ მხოლოდ სიძულვილიღა შემომრჩა. ალეკოც 2 დღეში რაჭაში მიდიოდა,დამპირდა ქობულეთში ჩამოგაკითხავო,ძალიან გამიხარდა,თუმცა შემეშინდა ნიკაც არ ჩამოსულიყო და ერთმანეთი არ დაეხოცათ,თუმცა თემო და დათოც იქ იქნებოდნენ და სიტუაციას განმუხტავდნენ. ერთმაკვირამუცებ გაიარა,ნიკა ცდილობდა შერიგებას,მაგრამ საბოლოოდ დავუსვი წერტილი.
ჩემი ბავშვებიც ჩამოვიდნენ,ბებიაჩემსისე გაუხარდა კინაღამწნევამდაარტყა,იმსაღამოსიმდენი დავლიეთ მეორე დღეს ფეხზე ვეღარ ვიდექით.
-ვაიმე ადექით!- გამოვარდა ოთახიდან ლიკა
-რა გაყვირებს ჩაგიწყდა ხმა!-შეუტია თაკომ
-გვაგვიანდება მატარებელზე!
სწრაფად მოვემზადეთ და სადგურში წავედით. მთელი გზა ვსვამდით ისევ,ფეხზე ვეღარ ვიდექით,ნამდვილი საბომჟეთიიყო ჩვენი კუპე
-ვაიმე! კიდევ ერთი ჭიქა და სულს გავაფრთხობ!-წამოიყვირა სიცილით ლიკამ
-აუ,ძმურად რა ქალებო! ეს 1 ბოთლიც და მერე ვიძინებთ!-თამამად განაცხადა დათომ და თემოს გახედა
-ჩვენი დახოცვა თუ გინდა დათოიე თქვი!-იმხელაზე ვიცინოდით "პრავადნიკი" შემოგვივარდა
-ჩუთ ახლა! ქობულეთამდე იყუჩეთ-ისე სასაცილოდ თქვა თემომ რომ ისევ ისტერიკული სიცილი აგვიტყდა.
ქობულეთამდე მართლა გვეძინა,გაბრუებულებმა დავტოვეთ მატარებელი და იმ სახლში წავედით რომელშიც ოთახები გვქონდა დაჯავშნული. დავლაგდით და სანაპიროზე გავედით,პატარაობიდანმიყვარდა ზღვა,მაგრამ მობეზრებული მქონდა,მთელ ზაფხულს ბათუმში ვატარებ ბავშვობიდან მოყოლებული. აკო არ შემხმიანებია მთელი დღე,ცოტა არიყოს ავნერვიულდი,მიზეზის გარეშე ყურადღებას არასოდეს მაკლებდა ხოლმე. რამდენჯერმე დავურეკე,მაგრამ გამორთული ჰქონდა,ავნერვიულდი,ვიცოდი რა ტიპიც იყო.მაშინვე ლაშას დავურეკე
-ლაშა,როგორ ხარ?
-ვა ნია! მაგრად შენ?
-რავი კარგად,აკოს ტელეფონი გამორთული აქვს და ხომარიცი სადაა?
-აუ ხო ტელეფონი დაალომბარდა წუხელ და
-ხო კარგადაა?
-კი,კი ნუნერვიულობ ცოტახანში გადავალ მაგასთან ბაითზე და დაგირეკავს
-მადლობა ლაშა
-არაფერს ნიაკო
ახლაიმაზე ავნერვიულდი ტელეფონი რატომ დაალომბარდა,არადა ნათქვამი ჰქონდა არ დავალომბარდებ რაც არუნდა მოხდესო. კაფეში ვისხედით და ვსაუზმობდით ლაშამ რომ გადმომირეკა
-პაწუწ,რასაკეთებ?-აკო იყო,ვერაგიღწერთ როგორ გამიხარდა
-ვაიმე აკო,როგორ ვინერვიულე
-ჩემსგამო ინერვიულე ჩიტო?-დაჟე ღადაობდა კიდეც
-ტელეფონი რატომ დაალომბარდე?
-დამჭირდა და მაგიტო
-ხომ თქვი რაცარუნდა მოხდეს არ დავალომბარდებო?
-კაი რა პაწუწ,მომიყევი აბა რასაკეთებ როგორ ერთობი,დაიზაგრე?
-უუფ რავიცი,დამცავს ვისვამ და არ მეკარება მზე
-ახლასად ხარ რასაკეთებ?
-კაფეში ვართ,ვსაუზმობთ.
-ჩემი პაწუწა გოგო,სასწაულად მომენატრე უკვე
-მეც მომენატრე,ერთობი რაჭაში?
-აუ ამდილით ჩამოვედით,თავიმისკდება იმდენი დავლიე წუხელ
-ეჭვიც არ მეპარება-ჩემი დალევა გამახსენდა და ვერ გავბედე საყვედური,ეგრევე მოვკეტე
-როგორ მოხდა დალევაზე რო არ გამიჭედე?
-რავიცი მეც ისე გავილეშე წუხელშენ რა გითხრა
-ვაიმე ჩემი პატარა ლოთი-გაეცინა
-წავედი ახლა თორემ მოვკვდი მშიერი
-კაი,მიდი დღეს ნინო გამოიტანს ტელეფონს და გამომიგზავნის,საღამოს დაგირეკავ.
ისეთი გადაღლილი ვიყავი,სახლში მივედით თუ არა მაშინვე ჩამეძინა,თვალები რომ გავახილე საღამოს 8 საათი იყო,არავინ დამხვდა,ლიკას წერილი დაუტოვებია სანაპიროზე ვართ და როცა გაიღვიძებ ჩამოდიო,საჭმელი მაცივარშიაო,გამეცინა და წერილი მაგიდაზე დავდე,მოკლე თეთრი ტანზემომდგარიკაბა ჩავიცვი,თეთრი ნაიკის ბოტასებიამოვიცვი და სანაპიროზე გავედი.
-ჩემი ლამაზიც მოვიდა-შემომეგება დათო და მომეხვია
-ვაიმე,თქვენ ისევ დალიეთ?-თავი გავაქნიე
-ვაიმე ნია,როგიყურებ 15 მგონიხარ-სიცილით მითხა თაკომ
-თქვე უნამუსოებო უჩემოდ დალიეთ ხო?
-აუ ეს რა ძმაა,იმენა-თქვა თემომდა არყით სავსე ჭიქა გამომიწოდა
რა თქმა უნდა ვიხუმრე,აღარ ვაპირებდი დალევას,ტანაც ვიღაც ხომმაინც უნდა ყოფილიყო ფხიზელიამუცხო ქალაქში.იმდენი იბოდიალეს ბოლოს მოთმინების ფიალა ამევსო.



________________________
პატარა თავია,მარა მეტის დადება ვეღარ მოვახერხე <3 მაინტერესებს თქვენი აზრი ნიას საქციელთან დაკავშირებით.