მე გამოვფხიზლდი და მათკენ სირბილით წავედი როცა ლიზა თინ დამიხვდა, ფეხი გამომიშვირა და მეც გამოვედე მის ფეხს და ძირს დავენარცხე, ტავში ძალიან დიდი ტკივილი ვიგრძენი შემდეგ კი გავითიშე. არაფერი მახსოვს.
თვალებს ვახელ. ირგვლივ ყველაფერი თეთრია. არა... ნელნელა საგნების კონტურებიც იკვეთება. თეთრ ოთახში ვწევარ. ვიგრძენი რომ ჩემი ხელი ვიღაცას ეჭირა. თავი შევატრიალე მისკენ, გიო იყო და სავარძელზე ჩასძინებოდა. თითები ოდნავ გავამოძრავე მანაც მაშინვ თვალები ჭყიტა.
– ლილე! გაიღვიძე! – წარმოთქვა თუარა მაშინვე ჩემთან მოცვივდნენ: დედა, მამა, ნინო, ლუკა, ნიკა ,ლიკა, გვანცა დეიდა, ლაშა და ვიღაც უცნობი სასიამოვნო გარეგნობის გოგონა დაახლოებით, 19 – 20 წლის იქნებოდა, თბილად მიღიმოდა, ცოტათი მოგვიანებით ბაჩო და ლიზაც მოვიდნენ საწოლტან. ამ დროს ლიზას საქციელი გამახსენდა, ბრაზმა მიმატა. ძალიან გავბრაზდი და ამდენი სიბრაზე რომ დამიგროვდა საწოლიდან სწრაფად წამოვდექი და ლიზასკენ გავიქეცი, მკლავიდან რაღაც პატარა მილი მომძვრა წამოდგომისას მაგრამ არ მიმიქცევია ყურადღება
– შენ! შენი ბრალია! – ვუყვირე და ხელი ვკარი. ის კივილით შებარბაცდა, მერე კი ძირს დაენარცხა, მე ზემიდან დავადექი და თმის გლეჯვა დავუწყე, ცოტახანში ძალა გამომეცალა და თავი საშინლად ამტკივდა.
– ლილე! – გიომ მაშინვე გამაჩერა და საწოლამდე ძალით მიმიყვანა
- აუ მართლა რა სხანი ხააარ! – იწიკვინა ლიზამ
– სვანობა შენთვის საოცნებოა! მეტიჩარა ბოთე! – დავუღრიალე
– ლილე გაგიჟდიი? – დედა მაშინვე თავზე დამადგა. მეთვითონ არ ვიცი როგორ გავბედე მაგდენი. – სუსტად ხარ გოგო რას ააკეთებ? – წარბები შეკრა
– ლილე ხომ კარგად ხარ ახლა? – ახლა ნინო და ლიკა დამადგნენ
– ისე საღოლ ღირსი იყო! – მიჩურჩულა ნინომ. მე გამეცინა
– რა გეტაკა მასეთი? – სიცილით იკითხა ნიკამ. ამ დროს ოთახში თეთრ ხალათში გამოწყობილი დაახლოებით 50–წლის, ჭაღარა კაცი შემოვიდა, ალბათ ექიმია
– ხმაური შემომესმა ხომ არაფერი მოხდა? – შეშინებული ხმა ქონდა
– არა ირაკლი არაფერი მომხდარა! – იცრუა მამამ და მე გამომხედა. შემდეგ ჩემთან მოვიდა და გასინჯვა დამიწყო
– როგორ გრძნობ თავს? – თბილი ღიმილით მკითხა
– კარგად ვარ! ხომ მალე წავაალ? – მოულოდნელად, მოუთმენელი ბავშვივით დავსვი შეკითხვა
– კი ძალიან! კარგია რომ თავს კარგად გრძნობ! ძალიან ბავშვური ხარ გოგონა! – მითხრა და ფეხზე წამოდგა
– სტაბილურადაა ლილე! – მოახსენა ჩემს მშობლებს – ზეგ უკვე გავწერთ და ხვალ სახვევს მოვხსნით – თქვა და ოთახიდან გავიდა. ახლაღა დავაკვირდი რომ თავზე სახვევი მეკეთა
– ლილე! ამ შენი გაფრენების გამო.... რომელიც ძალიან გაგვიკვირდა ყველას ნატა ვერ გაგაცანით! – ეცადა გაეღიმა ნინოს მაგრამ არ გამოსდიოდა – ლაშას მეგობარია! – მითხრა ნინომ არცისე ნასიამოვნები სახით, თითქოს მეწყინა ეგ რომ მითხრა ნინომ მაგრამ არ შემიმჩნევია
– სასიამოვნოა! – გოგონამ გამიღიმა – მე შენზე უკვე ვიცი ყველაფერი... რაც მომიყვეს შენზე იქედან გამომდინარე შენი საქციელი მეც გამიკვირდა – ღიმილით მითხრა – მაგრამ კაი იყო! ჩემს ლაშიკოს ეტენებ ეგ გოგო! – ჩამჩურჩულა, სიცილი ძლივს შევიკავე ლაშიკოო რო თხვა.
– მაგარი დამპალი გოგოა და მოთაფლვას შეეცდება მარა არ დაუჯერო! – ჩამჩურჩულა ლიკამ. მე თავი დავუქნიე
– ცოტაც და წაგიყვანთ სახლში!... სახლში არა ნინოსთან! – შეასწორა თავისი სიტყვები გიომ
ამ დროს პალატაში ახალგაზრდა, ექთანი გოგონა შემოვიდა და თქვა:
– პაციენტს დასვენება სჭირდება, თუ შეიძლება გაბრძანდით მოსაცდელში, და თუ გნებავტ მხოლოდ ერთი დარჩით პაატაში. – თქვა და ჩემთან მოვიდა და რაღაცეების ჩხიკინი დაიწყო.
– მე დავრჩები! – თქვა ნინომ. დანარჩენები გავიდნენ. როცა ოთახი ექთანმაც დატოვა, მაშინვე მოვარდა ნინო და ჩემს საწოლთან მდგარ სავარძელზე ჩამოჯდა
– თავი რაღაცას დავარტყი ხოო მაგრად? – პასუხი ვცოდი მაგრამ მაინც ვიკითხე
– ხოო! ამ დებილმა ფეხი ხომ დაგიდო წინ! მერე შენც გამოედე და რომ წაიქეცი თავი ქვას დაარტყი მაგრად. გონს რომ აღარ მოხვედი ლიზამ კივილი დაიწყო და ყველა მოვბრუნდით, ლაშამ წამოგიყვანა სახლამდე, მერე მამაშენის მანქანით წამოგიყვანეთ საავადმყოფოში და მთელი ორი დღე ისე გეძინა არც კი განძრეულხარ, დღეს კი გაიღვიძე! – ბოლოს ღიმილით დაასრულა
– ნატა საიდან იშოვა ასე უცეფ? – ვიკითხე
– რავი მე! გუშინწინ მოიყვანა ჩვენთან ჩემი მეგობარიაო, მერე ცალკე გვითხრა მომბეზრდება და გავუშვებ სახლშიო! – თვალები მობეზრების ნიშნად გადაატრიალა
– აუ აქ არ მინდა რაა! – დავიწუწუნე ბავშვივით
– აუ ნუ წუწუნეხ ეხლა ისე თითქოს ორი წლის იყო! ბავშვურობა მაინც არ გაკლია! ზეგ წავალთ უკვე.
* * *
ეს ორი დღე ზედმეტად გაიწელა, თავიდან სახვევი მომხსნეს.
უკვე მენატრებოდა ჩემი ტყე, როგორ მინდა ახლა იქ ვიყო და ვსეირნობდე. დადგა გაწერის დღეც. დედა, ლიკა, გვანცა დეიდა და ნინო ადრე მოვიდნენ და ტანსაცმელი წამომიღეს. მე სააბაზანოში შევედი და დავიბანე, შემდეგ კი ჩავიცვი: შავი მოკლემკლავიანი მაისური, მუხლსქვევით, მაღალწელიანი თეთრი დაშვებული კაბა და თეთრი ადიდასის ბოტასები, თმა ისევ ჩავიწენი და პალატაში გავედი.

ჩვენს წასაყვანად მამა, ნიკა, ლუკა და გიო მოვიდნენ. მანქანაში გაჭირვებით მაგრამ მაინც ჩცავეტიეთ, მე გიოს ვეჯექი კალთაში, ლიკა ნიკას, ნინო გვანცა დეიდას, ლუკას საბარგულში მოუხდა ჩაკვეხება, მაგრამ ჩაკვეხება რატო დიდი საბარგული ჰქონდა ამ ჰამერს. ასე მოუხდებათ ბიჭებს რას მოდიოდნენ ერთი მანქანით ხო შეეძლოთ თავთავიანთი მანქანებით მოსულიყვნენ.
ნინოსთან მივედით, მანქანიდან გადმოვედით და სახლში შევედით. მამა სანამ სახლში არ შემიყვანეს ხელს არ მიშვებდა:
– მაა, კარგად ვარ განა სიარული არ შემიძლია თავი დავარტყი კიარ დავინვალიდდი! – ვეუბნებოდი მამას მაგრამ მაინც თავისას აგრძელებდა, კართან მამას ლოყაზე ვაკოცე და ის რაღაც საქმეზე წავიდა ჩვენ კი სახლში შევედით.
ლიზა, ლაშა, ნატა და ბაჩო სახლში დაგვხვდნენ, ტელევიზორს უყურებდნენ.
– მოვედიიით! – შესვლისას დაიყვირა გვანცა დეიდამ
– აქ ვართ გვანც! – გაისმა მისღებიდან ლაშას ხმა. ჩვენც იქეთ წავედით.
– აუ დეე! ძაან გვშია რაა! – ნინომ დაიჩივლა
– კაი სამზარეულოში გავიდეთ! – თქვა გვანცა დეიდამ და ჩვენც ბატებივით დავყვებოდით უკან.
დედა და გვანცა დეიდა საჭმელს ამზადებდნენ, მე, ნინო და ლიკა წიგნებზე ვსაუბრობდით, შიგადაშიგ მიხსიდნენ რა საშინელი ადამიანი იყო ნატა. ლაშა, გიო, ლუკა, ნიკა და ბაჩო მანქანებზე საუბრობდნენ, ლიზა ისე ძაან ვეღარ ბედავდა ლაშას შეტენვას ნატას გამო, მაგრამ მაინც ეტენებოდა მცირედოზით, ნატა კი ლაშას ჩახუტებოდა და ვითომ გულითადად უსმენდა მათ. მართა ბებო ჩვენ დაგვფუსფუსებდა ყველას, დაჩი კი ბიჭებს უსმენდა და საუბარშიც ერთვებოდა ხოლმე.
– ესეიგი... – დაწყო გვანცამ ხმამაღალი საუბარი – ლიდა და დათო ცალკე სასტუმრო ოთახში დაბინავდებიან, გიო ბაჩოს ოთახში დაწვება, ჩვენი ლიზა კი რადგან არავის იკარებს, ლილე შენ ლაშას და ნატალის ოტახში მოგიწევს დაძინება, რადგან ნინოს ოთახი ძალიან პატარაა თან იქ ლუკასაც სძინავს!– ამის გაგონებაზე მთლიანად გავლურჯდი, ლაშასთან და ნატასთან როგორ უნდა დამეძინაა ვაიმე! წყვილს უნდა ჩავჩხირებულვიყავი.
– ჩვენ პრობლემა არ გვექნება! – ღიმილით თქვა ნატამ და გამომხედა.
– ძალიან კარგი! თქვენი საჭირო ნივთები უკვე შეტანილია ოთახებში, დანარჩენი კი დათომ გადაიტანა თავის მეგობრის სახლში. ეს კი გამიხარდა რომ ჩემი ნივთები უკვე ადგილზე იყო
* * *
საღამოს ყველა ტელევიზორთან ვიჯექით და ტელევიზორს ვუყურებდით, არა კიარვუყურებდით უბრალოდ ფორმალობისთვის იყო ჩართული. დედა, გვანცა დეიდა და მართა ბებია ჩაითი ხელში ჭორაობდნენ, მამა ბიჭებთან ერთად განიხილავდა ყველანაირ ტრანსპორტს, ველოსიპედიდან დაწყებული თვითმფრინავით დამთავრებული, დაჩიც მათთან ერთად იყო, მამა ძალიან დაუახლოვდა ბიჭებს განსაკუთრებით კი ლაშას. ლაშას ქცევებიდან გამომდინარე დავასკვენი რომ ასეთი ცივი მხოლოდ ჩემთანაა. ნატა და ლიზა საოცარია და დამეგობრდნენ. მე ლიკა და ნინო კი ხან რაზე ვლაპარაკობდით და ხან რაზე.
ნელნელა ყველ დაწვა. მეც ავდექი და დასაძინებლად ლაშას ოთახში გავემართე, ლაშა და ნატა ჯერ კიდევ არ აპირებდნენ მგონი დაძინებას და მინდოდა მანამდე დამეძინა სანამ ისინი ამოვიდოდნენ.
ოთახში შევედი და ჩემი ნივთებიდან პიჟამა ამვიღე და ჩავიცვი, შემდეგ ხელ–პირი დავიბანე და დივანზე დავწექი, ზემდან პლედი დავიფარე.
ვერ ვიძინებდი. გავიგე კარის ხმა და თავი მაშინვე კარისკენ შევაბეუნე, ლაშა და ნატა ერთმანეთს კოცნიდნენ და ოთახში ისე შემოდიოდნენ, ლაშამ თვალი ჩემსკენ გამოაპარა მაგრამ ჩემს ადგილას დაბრუნება მოვასწარი და ვერ დამინახა, აღარც მინდოდა მათი ყურება. მშვიდად დაწვნენ.
დაახლოებით საღამოს 4– საათისთვის უძილობის გულისა დივნიდან წამოვდექი და აივანზე გავედი. მოაჯირთან მივედი და ხელებით დავეყრდნე, ვუყურებდი როგორ ქრებოდნენ ვარსკვლავები ციდან. ამ დროს აივნის კარის ხმა მომესმა, მაშინვე უკან შევბრუნდი, ლაშა იყო.
– რატომ არ გძინავს? – მკითხა და ჩემს გვერდით, ჩმნაირად დაეყრდნო მოაჯირს
– ვერ დავიძინე! – ვუთხარი გულწრფელად
– შენ ვერ დაიძინე და მეც გამაღვიძე! – გამომხედა
– ბოდიში! – ნათქვამი არ მქონდა ჩემსკენ მოტრიალდა და ახლოს მოიწია, ცალი ხელი ისევ მოაჯირზე ეყრდნო, მეც შევტრიალდი მისკენ, ახლაკი ორივე ხელით დაეყრდნო მოაჯირს ისე რომ მე მის მკლავებშორის აღვმოჩნდი. სახე ჩემს სახესთან ნელნელა ახლოს მოჰქონდა
– ასე რატომ იქცევი? – ვკითხე გულაჩქარებულმა, მას გაეცინა
– როგორ ვიქცევიი? – ისე მკითხა თითქოს ვერ ხვდებოდა რაზე ვეუბნებოდი და სახე უფრო ახლოს მოწია
– აი ასე! უცნაურად! – ენა მებმოდა
– იმიტო რომ ძალიან ლამაზი ხარ! – მითხრა და ძალიან მოულოდნელად ისევ მაკოცა ტუჩებში. ვიცოდი ისევ მეთამაშებოდა მაგრამ არ შევწინააღმდეგებივარ.... ვიცოდი.... მაგრამ მსიამოვნებდა მისი კოცნა და ვერ მოვშორდი მის ტუჩებს, ეს კოცნა ნიძლავის კოცნას არ გავდა....გაუბედავად მოვხვიე ხელეი კისერზე, ვიგრძენი როგორ დაებურძგლა კანი რაც გამიკვირდა, თითონაც მაშინვე მომხვია ხელები წლზე. ამ დროს გამახსენდა რომ მას ნატა ჰყავდა და მაშინვე მოვიშორე თავიდან. ცრემლები ერთდროულად გადმომიცვივდა თვალებიდან, ლაშა ისევ მოდიოდა ჩემსკენ საკოცნელად მაგრამ ხელებით შევაჩერე:
– მისმინე! – ხმაში გაბრაზება დამეტყო. – მეორედ კიდევ გაბედავ ამას და დედასფიცავარ მოგკლავ! მე შენი სათამაშო არ ვარ და ნუ გივარდება თავში ყველა შენ რომ დაგსდევს! მე მათნაირი არ ვარ! – ხოტაც და ვიყვირებდი – ნატას რატომ ექცევი ასე?– ვკითხე უკვე ტირილმორეული ხმით
– იმიტომ რომ თვითონაც ესე მექქცევა! – მითხრა და მომშორდა, თითქოს ხასიათი გაუფუჭდა. მაინტერესებდა რა იგულისხმა მაგრამ ტირილს უკვე ვეღარ ვიკავებდი და სააბაზანოში შევვარდი, კარი შიგნიდან ჩავკეტე და კარებზე ჩამოვცურდი, პირზე ხელი ავიფარე ჩემი ტირილის ხმა რომ არ გაეგო ნატას ან ლაშას. მუხლები მოვკეცე და ჩუმად დავიწყე ტირილი. არა! არ მინდოდა რომ ჩემს გულისა ნატას გული სტკენოდა. მცრემლები მუშტით მოვიწმინდე და ოთახში გავედი, უბრალო ვიწრო ჯინსს, თეთრ მოკლემკრავიან მაისურსა და კლეჩატ პერანგს ხელი დავალე და სააბაზანოში შევბრუნდი, ეს ყველაფერი ჩავიცვი, ფეხზე all star - ის შავი კედები ამოვიცვი და ეზოში ჩავედი. გარშემო მიმოვიხედე დაა ჩემი ტყისკენ ტირილით წავედი...