-ცოტნე-
მთელი ძალით შენგრეული საავადმყოფოს კარი, ძრიალით მიასკდა კედელს. კარში ცოტნე შემოვარდა შეშლილი სახით. ისიც კი აღარ ახსოვდა, ჯონისთან ლაპარაკის შემდეგ, როგორ გამოვარდა სახლიდან და აქამდე როგორ მოვიდა. თავში მხოლოდ თიკოს სახელი უტრიალებდა. მეორე სართულამდე ასასვლელი კიბეები სირბილით აიარა და ჰოლში ჯონი დაინახა, რომელიც ნერვიიულად აქეთ-იქით დადიოდა.
-ჯონი, რა მოხდა?-საყელოში ხელები ჩაავლო ცოტნემ და შეანჯღრია.- სად არის?-თვალები უელავდა.
-დაწყნარდი ცოტნე... ოპერაციას უკეთებენ. უნდა დაველოდოთ... -მხარზე მოუხერხებლად დაუტყაპუნა ხელი ჯონიმ.
-ვინ იყო? ვინ დაეჯახა? სად მოხდა ავარია?- ვერ ცხრებოდა ცოტნე. -თიკოს რამე რომ მოუვიდეს...
-ვიცი ძმაო, ვიცი...-გააწყვეტინა ჯონიმ.- დაველოდოთ ... ვიცი, ყველაფერი კარგად იქნება. დამშვიდდი... ამაზე მოგვიანებით ვისაუბროთ.
ცოტნეს ტელეფონი აწკრიალდა. ლილი რეკავდა. ცოტნე მოშორდა ჯონის და ტელეფონს უპასუხა.
ნახევარ საათში საავადმყოფოში ლილიც გამოჩნდა. განადგურებული სახით მოაბიჯებდა საავადმყოფოს დერეფანში. ცოტნე ფეხზე ადგა და ლილის გადაეხვია. მისი სითბო რომ იგრძნო დედად შერაცხულმა აღმძრდელმა, მაშინვე ქვითინი აუვარდა. ცოტნე თმაზე ეფერებოდა მტირალ ქალს და თან აწყნარებდა.
-სადაა ჩემი გოგო, რა სჭირს მითხარი .-თვალებში ჩახედა ლილიმ ცოტნეს.
-არ ვიცი ლილიკო, ოპერაცია მიმდინარეობს ისევ...
-ღმერთო, გვიშველე, ღმერთო გადაგვარჩინე...-ისევ ატირდა ცოტნეს მკერდს აკრული ქალი.

რამდენიმე საათში, ოპერაცია წარმატებით დამთავრდა. თუმცა ეს სულაც არ ნიშნავდა იმას, რომ ყველაფერი ცუდი უკან დარჩა. თიკო რეანიმაციაში გადაიყვანეს და ცოტნეს მოახსენეს რომ პაციენტის მდგომარეობა ჯერ კიდევ კრიტიკული იყო.
ლილი დატოვეს ჰოლში, ყავა მიუტანეს და თავად ცოტნე და ჯონი საავადმყოფოს კაფეში ჩავიდნენ სასაუბროდ. ცოტნემ 2 მაგარი ყავის შეკვეთა მისცა და მაგიდას მიუსხდნენ.
-მითხარი ყველაფერი ჯონი. რა და როგორ მოხდა?
-რა გითხრა ცოტნე? ლამროს სახლთან რომ მივედი, გზაზე უკვე სასწრაფო დამხვდა. ჩემს მისვლამდე მოხდა ყველაფერი. არ ვიცი რა და როგორ მიხდა, მაგრამ ვიპოვი ცოტნე.-პირობა მისცა მეგობარს.
-ანუ ვინც დაეჯახა...-სიტყვის დამთავრებას ვერ ახერხებდა ცოტნე.
-გაიქცა.-თავის დაკვრით დაეთანხმა ბიჭი.
-უნდა ვიპოვოთ.-მაგიდას მუშტი დაჰკრა განრისხებულმა ცოტნემ. დღე და ღამეს გავასწორებ, ვიპოვი და გულს ამოვაცლი იმ ნაბი*ვარს, ამის დე**ც... თიკო რომ ვერ გამოძვრეს, ჩათვალოს, რომ უკვე მკვდარია. წადი ჯონი, ყველაფერი გააკეთე სწორი თუ არასწორი გზით და (მ)იპოვე. ქუჩის კამერები გადაიღებდა ყველაფერს. მოკლედ, შენ უკეთ იცი შენი საქმის.
-კარგი. ახლა წავალ და რამე თუ დაგჭირდება დამირეკე. ერთ ბიჭს გამოვგზავნი და აქ დარჩება.
-ჯონი ლილიც წაიყვანე სახლში. ცოდოა, დაიღალა ნერვიულობით. უთხარი,არ გაჯიუტდეს, ცოტნემ დამაბარა შენი წაყვანაო. - რადგან იცოდა ქალის ხასიათი, წინასწრ შეუთვალა მძრუნველ ძიძას.-ცოტა ხანს აქ დავრჩები.



-განგა-
დილის 7 საათი იყო, გონს რომ მოვედი. საწოლში ვიწექი მხოლოდ საცვლების ამარა. ტანსაცმელი ალბათ ლადომ გამხადა, მაგრამ ეს ახლა უკანასკნელი იყო რაზეც ვიდარდებდი.
წამოვდექი. ყველაფერი მტკიოდა. ბუნდოვნად მახსოვდა რაც გუშინ მოხდა, გონება დავძაბე. სიზმარი იყო თუ ცხადი? ჩემს ჭუჭყიან სხეულს რომ შევხედე, რომელსაც ახალი სილურჯეები და ნაკაწრები ამშვენებდა, ცხადი იყო, არანაირი სიზმარი არ არსებობდა. ყველაფერი ცხადში მოხდა...
ასე საცვლების ამარა იატაკზე ჩავჯექი და თავი მუხლებში ჩავრგე... „ჩვენ ის მოვკალით... შემეძლო, მაგრამ ვერ დავეხმარე... ეს ცოდვა როგორ ვატარო? ამით დამძიმებულმა, როგორ ვიარო? როგორ ვიცოცხლო?
-აქამდე სად იყავი ბიჭო, რომ გირეკავდი?-ლადოს ხმა მოესმა და კარის მიჯახუნების ხმაც გაივიგე.
-მეძინა შეჩ**ა სად ვიქნებოდი? რას ამიფეთქე ტელეფონი რა მოხდა?-ვატოს ხმა ამოვიცანი. სასწრაფოდ ხალათი შემოვიცვი და ფეხაკრეფით მივედი კიბეებთან. მოაჯირს დავეყრდენი და ქვევით მოსაუბრეებს ყური დავუგდე.
-ბიჭო, ტრუპი ავიკიდე გუშინ. მაგარ შარში ვარ რა.-ლადო აღელლვებული ცქმუტავდა სკამზე.
-რას ამბობ ტო რა ტრუპი. სად?- თვალები გაუფართოვდა ვატოს.
-ბიჭო, განგა წამოვიყვანე დედამისისგან. გვიან იყო და იმ გოგომ უცებ გადმოირბინა რა გზაზე. ვერ დავინახე ტო...
-მერე ბიჭო?
-რა მერე? ჩავაგდე განგა მანქანაში და წამოვედით.უეჭველი მკვდარი იყო. ვერ ავიკიდებ ახლა ამხელა ამბავს. უნდა ჩავფარცხოთ რა...-მესმოდა როგორ გულგრილად ლაპარაკობდა ამ ამბავზე ლადო. ყველაფერი მოუყვა და ბოლოს მითითებები მისცა. უნდა წაშლილიყო ყველა ვიდეო მასალა, სადაც შეიძლებოდა გამოჩენილიყო ავარია და თან რაც შეიძლებოდა სწრაფად.
გული სიძულვილით მევსებოდა, ამ ყველაფერს რომ ვისმენდი და არაფერს ვაკეთებდი. ჩემი თავი მეზიზღებოდა, ისევ აქ დარჩენას რომ ვაპირებდი... მძულდა ცხოვრება იმიტომ, რომ ასეთი მძიმე აღმოჩნდა ჩემთვის.
ოთახში შევბრუნდი. ხალათი გავიხადე და საწოლში შევწექი. ესე იგი გოგონა ვერ გადარჩა. ცრემლებმა მხედველობა დამიბინდა. ჩემი ბრალი იყო მისი სიკვდილი. გარეთ არ უნდა გავსულიყავი. ლადოსთვის უნდა დამეჯერებინა. მთელი ცხოვრება ამხელა დარდი როგორ ვატარო? ასეთი ცოდვით როგორ ვისუნთქო? მისი სიკვდილი ჩემს კისერზეა, რაც იმას ნიშნავს რომ ბედნიერების უფლება სამუდამოდ წამერთვა. ჩემი მომავალი უკვე გადაწყვეტილი იყო...
ვიცოცხლები, მკვდარი... ვიქნები, ცოცხალი მკვდარი, ზომბი, რომელიც მხოლოდ ბრძანებენს შეასრულებს.
მე ბედნიერების უფლება დავკარგე...
ვინ იყო ის საბრალო? მისი ულამაზესი სახე არ მავიწყდებოდა. ძალიან ახალგაზრდა იყო, ცხოვრება კიდევ წინ ჰქონდა... ცხოვრება რომელიც ჩემი წყალობით დაკარგა...
ამისთვის უნდა დავისაჯო...


ლადო ოთახში შემოვიდა და დამხედა.
-ადექი და ბარგი ჩაალაგე, წყნეთში მივდივართ.-მიბრძანა.
უხმოდ ავდექი, მის წინ საცვლების ამარა მივედი კარადასთან, არ მაინტერესებდა მიყურებდა თუ არა, არ მაინტერესებდა რას დამიშავებდა...მაისური და შარვალი გამოვიღე, ასევე აბანოს ტილო და აბაზანაში შევედი.
ცხელმა შხაპმა შედარებით დამაწყნარა. ჩაცმული გამოვედი აბაზანიდან. ლადო ოთახში აღარ იყო. მისი ჩალაგებული ჩემოდანი კართან იდო. ფენი ჩავრთე და თმა გავიშრე. ჩემოდანი ავიღე და თბილი თანსაცმელი ჩავალაგე.
ნახევარ საათში უკვე მანქანაში ვისხედით და ჭყნეთში მიმავარ გზას მივუყვებოდით. ჩაჯდომამდე მანქანა შევათვალიერე. წინა ნაწილი ოდნავ დაზიანებული ჰქონდა, მაგრამ ამას დაკვირვების შემდეგ თუ შეამჩნევდა კაცი.
ლადომ მანქანა ორსართულიანი სახლის წინ დააჩერა. ძალიან ლამაზი იყო აქაურობა. სახლს ხშირი ხეთა რიგი აკრავდა ირგვლივ და საკმაოდ მოშორებული იყო სხვა სახლებისგან. ერთი კვირით ადრე რომ მენახა ეს სახლი, სიხარულისგან გავგიჯდებოდი. ახლა კი მხოლოდ გულგრილად შევათვალიერე. აღარაფერი მახარებდა. არაფერი მახალისებდა. თითქოს ყველაფერი სულ ერთი გახდა ჩემთვის. აზრი აღარ ჰქონდა სად მიმიყვანდა ლადო, ამ საოცარ სახლში, თუ სადმე ქოხში. ყველაფერი შავ-თეთრ ფერებში ჩანდა ჩემთვის. არც ვიყავი მეტის ღირსი...
ლადომ კარი გააღო და ბარგი შეიტანა. თვალით მანიშნა შედიო და მეც შევედი. სახლიც შიგნიდან საოცარი სანახავი იყო. პირველი რაც თვალში მომხვდა, ბუხარი იყო. სამზარეულო არაჩვეულებდივად იყო მოწყობილი. მისაღებში ტყავის დივან-კრესლოთი, დიდი, მოჩუქურთმებული მაგიდით და სხვადასხვა ძველი ნივთებით იყო გაწყობილი, რომელიც საოცარ მყუდროებას ქმდიდა. მეორე სართულზე ხვეული კიბით ავედი. კიბე მისაღებში ავიოდა, რომელიც პირველი სართულისგან განსხვავებით თანამედროვედ იყო მოწყობილი. მისაღებიდა კი რამდენიმე საძინებელი ოთახის კარი მოჩანდა. მეორე სართულს მთელ სიგრძეზე აივანი ეკრა. აივანზე გავედი. საკმაოდ ფართო იყო და ხის დაწნული სკამებით და მაგიდით იყო მოწყობილი. აივნის ბოლოში იყო კარი, სადაც ძველი აბანო აღმოვაჩინე.
ლადოც შემოვიდა სახლში და ოთახზე მიმითითა სადაც ჩვენი ბარგი უკვე შეუტანია.
-ის იქნება ჩვენი ოთახი.-ყველაზე დიდი ოთახისკენ მიმითითა.-მშია.
უხმოდ ჩავედი პირველ სართულზე და ჩვენი მოტანილი პროდუქტების მაცივარში შეწყობა დავიწყე.


-ცოტნე-
-რა გაარკვიე?-გაღიზიანებული ხმით უპასუხა ჯონის ტელეფონზე ცოტნემ.
-ყველაფერი ცოტნე. სად შევხვდეთ?-მოისმა ჯონის ხმა.
–აქვე ახლოს. დიდხანს ვერ გამოვალ. ლილი 10 წუთში აქ იქნება და შემიძლია გამოვიდე.
-კარგი. საავადმყოფოსთან ახლოს სკვერი რომაა, იქ შევხვდეთ მაშინ.
-კარგი. მანამდე ექიმს დაველაპარაკები. კაბინეტში მელოდება.-თქვა ცოტნემ და ყურმილი დაკიდა. ექიმის კაბინეტის კარზე მიაკაკუნა და შევიდა.
-აქ დაბრძანდით, ბატონო ცოტნე.-სკამზე მიუთითა თიკოს მკურნალმა ექიმმა და ცოტნეც ჩამოჯდა. -დიდ დროს არ წაგართმევთ და სათქმელს პირდაპირ გეტყვით. თქვენი და კომაშია.
-რა? -ცოტნე ფეთიანივით ფეხზე წამოხტა. თუმცა მალევე მოთოკა თავი და სკამს დაუბრუნდა.
-დაწყნარდით და მომისმინეთ.-განაგრძო ექიმმა.- ძალიან ვმწუხვარ. სიმართლე გითხრათ ამას ველოდით, რადგან გოგონამ უამრავი დაზიანება მიიღო ავარიის დროს. თავის ტრამვის გამო განვითარდა აპოპლექსიური კომა. ეს ტვინში სისხლის ჩაქცევის დროს ვითარდება. ჩვენ ყველაფერი გავაკეთეთ და მომავალშიც ყველაფერს ვიღონებთ, რომ პაციენტი გონს მოვიდეს. თუმცა თქვენ იცით, რომ კომა, შეიძლება ერთ კვირას, ან ერთ თვეს, ან შეიძლება ერთ წელსაც გაგრძელდეს. ახლა ძლიერი უნდა იყოთ.- მიუგო ექიმმა, როდესაც ცოტნეს განადგურებული სახე დაინახა.-თქვენს დას თქვენი გვერდში დგომა სჭირდება.


ცოტნე უკვე სკვერში იჯდა, როცა ჯონი მოვიდა. თავი ხელებში ჩაერგო და თითქოს არც სუნთქავსო, არ იძვროდა ადგილიდან.
-ცოტნე,- მიმართა მეგონარს ჯონიმ და მხარზე ხელი დაადო.-თიკო როგორაა?
-ცუდად ჯონი, ცუდად. ექიმს ველაპარაკე, კომაშია და არავინ იცის როდის გამოვა მდგომარეობიდან. -ლაპარაკიც კი უჭირდა ცოტნეს.
-წადი ძმაო დაისვენე. აქ მე დავრჩები. ჩვენ მერე ვილაპარაკოთ.-თანაგრძნობით შეხედა მეგობარს.
-არა. მომიყევი რა გაიგე. ყველაფერი დაწვრილებით მინდა ვიცოდე.
-მოკლეთ, მე რომ დავიწყე ვიდეოების ძებნა, უკვე გვია იყო. ყველა ვიდეო, სადაც შეიძლებოდა ჩაწერილი ყოფილიყო ავარიის შემთხვევა, სადღაც გაქრა. ამით მივხვდი, რომ ვიღაც ისეთი იყო გარეული ავარიაში, ვისაც ამ ყველაფერზე ხელი მიუწვდებოდა. თანაც ასე მალე... მეორე დილით არც ერთი კამერის გადაღებული ვიდეო მასალა აღარ არსებობდა. ხოდა დახმარებისთვის ბაჩანას დავურეკე რა...
-ვინ ბაჩანა?-წარბშეკრული და დაძაბული უსმენდა ცოტნე.
-ჩემი ბავშვობის მეგობარია, გაგაცანი შენც ადრე. აი რაჭაშიც რომ ამომყვა წინა წელს შენთან.
-ხო გამახსენდა მერე?
-მერე ეგ ხომ ჰაკერია და... მოკლედ მიაგნო ყველაფერს და ვიდეოებიც გადმომიგზავნა.
-სახლში წავიდეთ და იქ ვნახოთ. -სასწრაფოდ ფეხზე წამოდგა ცოტნე და წინ გაუძღვა ჯონის.




***

ჩემო ძვირფასებო.
ახალი თავი მოგიტანეთ.
სულმოუთქმელად ველი თქვენს შეფასებებს.
სიყვარულით, თქვენი მარიამი.