თავი1



–ყველაფერი მზად მაქვს შეგვიძლია წავიდეთ.

–მობილური მოგაქვს?

–რათქმაუნდა დე, ხომ იცი მაგის გარეშე სიცოცხლე არ შემიძლია

–გავუღიმე დედას და მანქანაში ჩავჯექი.

–იმედი მაქვს კარგ დროს გაატარებ ბებიასთან – საზაფხულო არდადეგები ბებიასთან უნდა გამეტარებინა რადგან მამა და დედა ძალიან დაკავებულები იყვნენ და ვერ მოვახერხეთ ჰავაის კუნძულებზე დასვენება.

–რაღაც არამგონია ბებიასთან და მის სადაქალოსთან კარგი იყოს, მაგრამ შევეცებ

კარგი რა ლიზა ხომ იცი ეს ჩემთვის მნიშვნელოვანია და ძალიან გთხოვ ბებიაშენის სადაქალოს თავი დაანებე, ისინი რომ არა დღეს შეიძლება შენი დედა არ ვიყოფილიყავი
–ვიცი დე ვიცი და ძალიანაც მიხარია, რომ შენსავით კარგი დედა მყავს – გავუცინე და ხელი მხარზე დავადე.

–ხომ, იცი დღეს კლერი და მონიკაც იქ იქნებიან.

–აუ მართლაა. როგორ მომენატრნენ ეგ საზიზღრები წარმოდგენაც არ გაქვს.

–ხომ არ აჯობებს რამე მუსიკა ჩართო?

–წინააღმდეგი არ ვარ – წინ წავიწიე და მუსიკა ჩავრთე.

–ხომ არ ნერვიულობ?

–ცოტას, მაგრამ არა ბებიას ან გოგოების გამო, უბრალოდ ბებიას სახლი... ის ცოტა მაშინებს.

–ლიზა, შენ უკვე დიდი გოგო ხარ არაფრის არ უნდა გეშნოდეს.

–ვიცი ხო. პატარაობისას იმდენად არ მაშნებდა, როგროც ახლა.

–იცი, მგონი ბებია როგორც იქნა იმ ახალ სახლში გადავიდა და არ მოგიწევს ძველ და ნესტიან სახლში დროის გატარება.

–მშვენიერია, ეს კიდევ ერთი კარგი ამბავია.

საათნახევრიანი გზის შემდეგ, როგორც იქნა მივედით. მანქანიდან გადმოვედი და მაშნვე მეცა ზაფხულის მშვენიერი სურნელი, რომელიც მთებიდან მოდიოდა. ბებიას ახალი სახლიც შევამჩნიე. გარედან ცისფერი ფერის იყო. ორ სართულიანი დიდი სახლი. არ მეგონა ბებია ბაბუას სიკვდილის შემდეგ სახლს თუ დატოვებდა, მაგრამ როგროც ჩანს იმ სახლმა ისევე შეაშინა როგორც მე. მოკლედ დედამ საბარგულიდან ჩემი ჩემოდანი ამოიღო.

–მოგეხმარები.

–ცუდი არ იქნებოდა – მიპასუხა დედამ.

ბოლო ჩემოდნის ამოღების შემდეგ სახლისკენ წავედით. სახლის წინ ბებია დამხვდა. დავინახე თუ არა მისკენ ბორძიკით გავიქეცი. P.Sჩანთები მძიმე იყო.

–ბეე... – ჩანთები იქვე დავყარე და ბებიას ჩავეხუტე – იცი როგორ მომენატრეე
–ჩემო ლამაზო, მეც ძალიან მომენატრე. მიხარია, რომ ამ ზაფხულს ჩემთან გაატარებ
–მეც.

*საღამო*

ჩემ ოთახში ვიყავი. ნივთების, ამოლაგება, რომ დავამთავრე გადავწყვიტე, ცოტა ხნით გარეთ გამესეირნა და თან კლერი და მონიკა მენახა. ბებიას სახლის წინ დიდი მდინარე იყო. დიდ მწვანე მინდვრებზე გადაჭიმული ხედი ისეთი, მაგარი იყო. მინდორი გავირე და დაბლობზე გამოჩნდა სახლი. სახლისკენ წავედი. ქვემოთ ჩავედი თუ არა დავინახე ძველი სასტავი. მათკენ წავედი.

–ჰეი მგონი ვიმსახურებ თქვენგან ერთ ჩახუტებას – ეს ვთქვი და მე შემომხედეს.

–ლიზაა O.O - გამომხედა კლერმა – არც კი მჯერა შენ აქ ხარ აააააა – კივილი მორთო და მაგრად ჩამეხუტა კინაღამ გამჭყლიტა.

–ე რაიყო რა გაყვირებს გოგო – გარეთ მონიკა გამოვიდა – ლიზაა – მასაც ასევე გაუკვირდა.

–კი ეს მე ვარ – გაოცებული მიყურებდა და მაგრად ჩამეხუტა.

–აქ საიდან მოხვდი – იკითხა კლერმა.

–გრძელი ამბავია მთავარია ახლა აქ ვარ თქვენთან ერთად
–აუ აუ ძაან მაგარია – მონიკა.

–მეგონა იმ სახლში დაბრუნებას აღარ მოისურვებდი – კლერი.

–ვიცი, მაგრამ მე გავიზარდე და მემგონი ეს ყველაფერი უნდა გადავლახო.

–აქ ისეთები ხდებოდა სანამ შენ ქალაქში იყავი, რომ 2 კვირა მოვუნდებით ალბათ ყველაფრის მოყოლას – მონიკა.

–ეგ კარგია გოგოებო
კლერი საქანელა სკამზე ჩამოჯდა, რომელიც იქვე აივანზე იყო.

–იქნებ გავიხსენოთ ძველი დრო და ახლა უფრო მაგარი დრო ვატაროთ ახალი თავგადასავლებით, რასიტყვით? –კლერი.

–ძალიან კარგი მე თანახმა ვარ
–ურაა – გაუხრდა მონიკას.

–აბა რასიზამ მოხვალ ჩვენს ბუნაგში თუ კიდევ ასე გაშტერებული იდგები სულელო – კლერი.

–აუ გოგოებო დღეს ჩამოვედი და ბებიას ეწყინება, მასთან რომ არ დავრჩე და ხვალიდან შემოგიერთდებით უკვე
მოწყენილი სახით მიყურებდნენ და უცებ...

–კარგით რა რაგჭირთ გოგოებო მთელი 3 თვე აქ ვარ და არსად წასვლას არ ვაპირებ, ეს საკმარისი არაა?! – გოგოებთან მივედი და ჩავეხუტე.