როდესაც გავაცნობიერე მომხდარი სიხარულისგან გამეღიმა,ამდენი ხნის შემდეგ,ამდენი უბედურების და წამების შემდეგ ბედნიერებამ მომიღიტინა გულში.ბედნიერებისგან სახეზე ფართე ღიმილი მომედო
-ხომ გეუბნებოდი ნია? ვაიმე როგორ მიხარია!-დახტოდა სალომე
-ვიცოდი,რომ ისევ უყვარდი და 1 წუთითაც არ განელებია შენი სიყვარული,სისულელეა უბრალოდ,მისი თვალები როცა მახსენდება როცა გიყურებდა ამას სიყვარული კი არა არ ვიცი რა ქვია,ტიპი დაადებილე იმენა-იცინოდა თეკო და მეხუტებოდა
-თქვენ ვერც კი წარმოიდგენთ როგორი დაბნეული ვარ,აი ისეთი გახარებული ვარ რომ ვერც ვამბობ-სიცილით ვუთხარი გოგონებს და ორივეს მოვეხვიე.
-ვაიმეე ჩემი პატარა! მიდი ახლა გადი და დაელაპარაკე,ნუღარ გააჭიანურებთ რა ისედაც ამდენი იტანჯეთ,საკმარისია-უკანალზე ხელი მომცხო სალომემ და საპირფარეშოდან გამომაგდო.გაღიმებული დავბრუნდი ჰოლში,მაგიდასთან ისხდნენ გიგა და ლადო ელაპარაკებოდა აკოს,როცა მივუახლოვდი გამიღიმა,მეც გავუღიმე
-წამო რა ნია-ფეხზე წამოდგა და სიგარეტი საფერფლეში ჩასრისა,ბიჭებს გადახედა და თვალი ჩაუკრა,არ დამავიწყდება ლადოს და გიგას ბედნიერი თვალები.ხელი მომკიდა და გარეთ გამოვედით
-მოიცა ბიჭო სად მიგყავს ესე,გაცივდება-სიცილით გამოიქცა გიგა და ჩემი მანტო მომიტანა
ამაზე ჩვენც გაგვეცინა,მადლობა გადავუხადე გიგას და გარეთ გამოვედით
-გცივა?
-რადროს სიცივეა-გამეცინა
-როგორ გიხდება ღიმილი-მასაც გაეცინა
-ჩვენ ერთმანეთი გვიხდება
-უერთმანეთობა არა,ძალიან გატკინე?-თვალები მოჭუტა
-ამად ღირდა-ისევ გამეცინა,ხელები ჩამკიდა
-შენი ტანჯვა არიცი როგორი საყურებელი იყო ჩემთვის
-გამოცადე?მე როცა გეუბნებოდი შენი ტანჯვა მთკივათქო არ გჯეროდა
-ყველაზე მეტად მიყვარხარ,ალბათ ეს საჭირო იყო ერთმანეთი რომ უფრო მეტად დაგვეფასებინა
-ისე რა უნამუსო არსება ხარ,დაბადებისდღე როგორ არ მომილოცე?-თვალები დამიწვრილდა და გამეცინა
-მერე დამწვარი პონტი იყო-მასაც გაეცინა
-ის როგორ იყო რომ მაიგნორებდი? ან ის რა იყო რო მოგწერდი და ეგევე პასუხს რომ მიბრუნებდი? მერე ისევ წერას აგრძელებდი,მაგრამ შლიდი
-აუ მაგეებსაც უკვირდებოდი?-ორივეს გაგვეცინა
-კინაღამ სული განვუტევე და მაგეებსო მეუბნები?
-მეგონა ასე ძალიან არ გეტკინებოდა,სიმართლე გითხრა არც ვიყავი დარწმუნებული შენს გრძნობებში,მეგონა იმიტო მითხარი რო ისევ მეგობრული ურთიერთობა შეგვენარჩუნებინა
-ჩემი სისუსტის შეგეშინდა
-ჰო ეგ თემაა ზუსტად,აღარ მინდოდა ისევ შენი სათამაშო ვყოფილიყავი,ერთხელ მაინც წარმოიდგინე თავი ჩემს ადგილას?
-ვიცი,და ისიც ვიცი რომ შენს სიყვარულს აღარ ვიმსახურებ,არაოსოდეს გამიკიცხიხარ,გეფიცები,სულიმას ვამმბობდი ვიმსახურეთქო,ახლაც ამ აზრზე ვარ-თავი დავხარე და ცრემლებმაც არ დააყოვნეს
-უკვე დაიმსახურე,იმხელა ტკივილი გამოიარე უკვე დაიმსახურე,მართლა.როცა მიყურებდი უნდა გენახა შენი თვალები,არც მე ვიყავი კარგად
-თუმცა კი იკრიჭებოდი სულ! გალეწილი მთვრალი დადიოდი ყოველდღე
-აბა რა მექნა,მაგის მეტი არაფერი მშველოდა,ყველაზე მეტად შენს დაბადებისდღეზე გამიჭირდა
-რა ტანჯულები ვართ-გამეცინა
-სამაგიეროდ იმდენი დრო გვაქს ბედნიერებისთვის რო შეგვიძლია დავტკბეთ-მასაც გაეცინა
-ყველაზე მეტად შენ მიყვარხარ-გამეცინა
-როგორც იქნა მეღირსა!-ხელები მაღლა აწია და სიცილით გამომხედა
-დებილო
-ისე ის რა იყო ბიჭებთან ერთად ფოტოებს რო ტვირთავდი?
-მაგის დროა ახლა?-რამდენი ხანი ვდგავარ და ველოდები როდის ჩამეხუტები
-ვაიმე ჩემი პაწუწა!
გაეცინა და ძალიან მაგრად მომეხვია,ასეთი ბედნიერი არც კი მახსოვს ბოლოს როდის ვიყავი,საოცარი შეგრძნება იყო,მონატრებულზე ასე ჩახუტება,ისევ ვიგრძენი მისი სითბო და სუნი,სუნი რომელიც ასე ძალიან მიყვარდა,თითქოს ის 1 თვე არც ყოფილა,მისმა ერთმა ჩახუტებამ სრულიად გააქრო ტკივილი და იარებზე მალამოდ მომედო.ისევ ისე სწრაფად უცემდა გული როგორც ადრე ჩახუტებისას.
-რა ბედნიერებაა,ჩემი ბედნიერება ხარ შენ-ჩემს ყელში ჩურჩულებდა
-შენ კიდევ ჩემი,არასოდეს არაფრის შემეშინდება შენ თუ მეყოლები
-არცუნდა შეგეშინდეს,ყველას დედას ვუტირებ ვინც შეეცდება ჩვენშორის ჩადგომას
-ჩემი გული და სული ხარ შენ!
-როგორ მიყვარხარ გოგო!-იმხელაზე დაიყვირა მგონი ყველამ გაიგონა
-აკო,ახლა თუ არ შევალთ შიგნით ორივე ფილტვების ანტებას ავიკიდებთ
გაგვეცინა და რესტორანში დავბრუნდით.უნდა გენახათ როგორი ინტერესით გვიყურებდნენ ბავშვები
-ჰო კაი ნუ იყურებით მასე,ერთად ვართ-სიცილით თქვა აკომ
ყველას ძალიან გაუხარდა,გვილოცავდნენ.ვიციოდი რომ ყველას სიხარული გულწრფელი იყო,ისიცნიც ჩვენთან ერთად განიცდიდნენ ამ ყველაფერს. ვიცი ბევრი იფიქრეს ესე მარტივად არუნდა გეპატიებინაო,მაგრამ ახლა მე რომ თავის დაფასება დამეწყო მართლა დებილი და შტერი გოგო ვიქნებოდი,სიყვარულში ყველაფერია დაშვებული,ჩვენი წილი ორივემ ვიტანჯეთ და ახლა ბედნიერებაც დავიმსახურეთ.საკუტარი თავის ღირსების შენარჩუნება მნიშვნელობანია და აუცილებელი,თუმცა გააჩნია სიტუაციას,ხომ ვთქვი დაუმსახურებლად არავინ არაფერს იღებსთქო? ახლა კი თამამად შემიძლია,რომ მე ალეკო დავიმსახურე,ჩვენ ერთმანეთი დავიმსახურეთ. პრინციპებით და სიამაყით ბედნიერი ვერ იქნები,შეიძლება სხვის თვალში მაგარი ტიპი გამოჩნდე,მაგრამ განა სხვისი აზრი შენს ბედნიერებაზე მნიშვნელოვანია? სისულელეა, ტკივილს მის გარდა ვერავინ შეგიმსუბუქებს,როგორც არუნდა ეცადო,რანაირადაც არუნდა შთააგოგო თავს,რომ შეძლებ მის გარეშე მაინც გაგიჭირდება.შეიძლება დროთაგანმავლობაში ტკივილი გამქრალიყო,თუმცა მისი გახსენება ყოველთვის მეტკინებოდა.
ახლა რას ვრძნობ,უსაზღვრო ბედნიერებას,მერე რა რომ ჩემს აკოს არ ყავს მანქანა,არაქვს ბევრი ფული და ძვირფასი საჩუქრებიტ ვერ მანებივრებს,სამაგიეროდ ისეთ დღეებს მჩუქნის რომელიც არასოდეს დამავიწყდება და ყველა ძვირფას საჩუქარზე უფრო მეტად მახარებს. მომავალზე ვფიქრობთ,მაგრამ ამ ეტაპზე იმით ვტკბებით რაც გაგვაჩნია.
-ნია მალე ქენი რა-ტელეფონი ჩანთაში ჩავაგდე და აუდიტორიიდან გამოვედი
-რა იყო რა მოხდა ასეთი!-გავუჯავრდი გიგას
-რა გიდევს მაგ ტელეფონში ასეთი რო ვერ გამოეწიწკნე
-ეგეც შენ გკითხო ახლა?-კოპები შევკარი
-ნუ ტლიკინებ და წამოტანტალდი მალე
-ამას უყურე რა! შენი ბედი რომ დღეს ჩემი ბიჭი არაა თორემ გასწავლიდა ჭუას-მუშტები შევკარი და გამეცინა
-ეგ შენი ბიჭი ჩემი ძმაკაცია ისე სხვათაშორის და თითსაც ვერ დამადებს-ენა გამომიყო
-დეგენერატო-გემცინა თავი გავაქნიე და ხელკავი გამოვდე
დღეს აკო არიყო, რაღაც საქმე მაქვს და ვერ მოვალო,საღამოს გამოვალ ნახალოვკაშიო. ამათმა აიჩემეს ჯოკერი ვითამაშოთო და ცარიელ აუდიტორიაში შევედით,ყველა გაღიმებული დაგვხდა
-რა იყოთ რას იკრიჭებით-დაეჭვებულმა შევხედე ბავშვებს და ჩანთა მერხზე დავდე
ხმას არავინ იღებდა,ტელეფონს ვეძებდი უკნიდან აკოს ხმა რომ მომესმა
-ცოლად გამომყვები?-რაო? კინაღამ ადგილზე მოვკვდი,მეგონა მომესმა,თვალებგაფართოებული მივტრიალდი,გამეცინა მეგონა ხუმრობდა,მაგრამ ხელში ბეჭედით რომ დავინახე მიხვდი არც მთვრალი იყო და არც ხუმრობდა
-მეღადავები?-დაეჭვებულმა გავხედე
-გეგონება პირველად ვთხოვე ცოლობაო-თავი გააქნია დანელიამ,ამაზე ყველას გაეცინა
-კი,კი კი-იმხელაზე ვთქვი მერე მე შემეშინდა
არვიცი რა გადამიტრიალა თავში და რატომ დავთანხმდი,მაგრამ ყველაფერი ისე უცებ და სპონტანურად მოხდა,რომ ვერც კი ვაზროვნებდი.ყველა გარეს შემოვეხვია,გვილოცავდნენ
-ვახ ჩემი ცოლი მომყავს!-სიცილით თქვა აკომ
-როგორ იქნა გეღირსა დანელია-გეცინათ ბავშვებსაც
-ჰე დავაწვეთ ეხლა-ტაში შემოჰკრა გიგამ
-სად?-უცებ მივხვდი რაც გავაკეთე
-რას ქვია სად? ხელის მოსაწერად
-არა,ახლა არა,ჯერ ადრეა აკო-ბეჭედი გამოვართვი და ხელზე გავიკეთე-აი ნახე სულ შენი ვარ,ამ ბეჭედს არასოდეს მოვიხსნი,უბრალოდ ახლა ძალიან ადრეა.
-კარგი პაწუწ,ბაზარი არაა,ამ ბეჭედს მოიხსნი და მერე ნახავ-ამაზე ყველას გაეცინა
-მოიცა და ახლა მე რა ვქნა სულ ტყუილად დავჯავშნე რესტორანი?-დაღრეჯილი იდგა გიგა
-რა ტყუილად,წამოდით ნიშნობა ავღნიშნოთ-სიცილით თქვა ლადომ

მსგავსი რამ თუ ოდესმე თავს გადამხდებოდა ვერასოდეს წარმოვიდენდი,საოცარი რამაა ცხოვრება რასაც არ ელოდები ის შეიძლება მოხდეს და საოცრად გაგაბედნიეროს. რაც შეეხება ქორწინებას ამ ნაბიჯს ესე უცებ ვერ გადავდგამდი,ჩემს უკან ნინო და ზურა იდგნენ რომლებსაც ვერ გადავახტებოდი.ვფიქრობ ყველაფერს თავისი დრო აქვს.






_______________________________
აი ასე happy end-ით დასრულდა ჩვენი ამბავი,რომელიც დღემდე გრძლებდება რა თქმა უნდა. ყველას ძალიან დიდი მადლობა რჩვებისთვის,მიყვარხართ! თქვენი ნია!