ხესთან იდგა და მეც მივუახლოვდი.არც კი გამხარებია მხოლოდ იმისთვის გავიღიმე რომ გული არ ტკენოდა.დავინახე როგორ არ ესიამოვნა ჩემი ნაძალადევი ღიმილი.
-რა მოხდა?
ღიმილი სახეზე შეეყინა და გამაქვავებელი მზერა მესროლა.რა იყო ეს წამიერი გაელვება მის მზერაში?? შიში?? კი მაგრამ რატომ ეშინია??რას მალავს?
-რაღაცას მიმალავ (ენჯი)
მკაცრი სახე და შავი უემოციო თვალები რომლებშიც წეღანდელი შიშის ნატამალიც არ იყო.
-არაფერს გიმალავ
უფრო მეტად გამყინავი ხმა და ჩემს თვალებში გამკრთალი შიში.
თვალებით ვიღაცის ძებნა დავიწყე გაუცნობიერებლად
-რამე გაიხსენე?
ჰმ რაღაცის გეშინია ლუკას და ვერ გამომაპარებ.მარკუსთან საუბარი არ უნდა მოვუყვე და არც ის უნდა გაიგოს რომ გავიხსენენ ვინ ვარ.
-არა არაფერი.წადი თორემ დაგინახავენ.
-კაარგი
კოცნა რომელიც ჩემთვის არაფერს ნიშნავს და შავ თვალებში დანთებული შავი ცეცხლი.
ელიზაბეტ მეისონი დედაჩემი ახლა თითქმის მკვდარი და ჩემზე ნადირობა მგონი ნამდვილად საკმარისია იმისთვის რომ მარკუსს ვესტუმრო და უფრო მეტი გავიგო.
რიჩარდმა თავისთან მიხმო და განმიცხადა
-შვილო შენი სიცოცხლე საფრთხეშია ვგონებ ყველაფერი გაიხსენენ დაცვა გჭირდება.
-კი მაგრამ..
-არავითარი მაგრამ!
-კარგი კარგი ვინ დამიცავს?
-ალექსი
და თვალი ეშმაკურად ჩამიკრა.თვალები ვჭყიტე და პირი გავაღე რომ გამეპროტესტებინა მაგრამ ,,იცოდე ზედმეტი ხმა არ გამაგონო,, თვალებით სემომხედა.
-კარგი დაგნებდი.ერთი პირობით
-პირობაც გაქვს?
-კი ჩვეულებრივ ტანსაცმელს ვიყიდი და იმას ვატარებ თორემ ამ ფარტინგეილბის თავი არ მაქვს კარგი?
-ხო თუ მარტო ეგაა კი იყიდე.
-დღესვე უნდა წავიდე.
-წადი ოღონდ ალექსს დავუძახებ.
ალექსმა არ იცოდა როგორც ჩანს და ჩვეულებრივ შემოვიდა ხოლო როცა მამამ უთხრა მისი მცველი უნდა იყოო თვალები საოცრად აუბრჭვიალდა.
არა მასთან წუთით არ უნდა დავრჩე მარტო თორემ მისი თვალები მაბნევს.
რიჩარდის ოთახიდან ერთად გამოვედით
-სად უნდა წავიდეთ?
-უნდა ვიშოპინგოთ
ვუთხარი გაღიმებულმა და თვალი ჩავუკარი
-კარგი
ის კაბა ჩვაიცვი რომელიც ნორმალური იყო და მასთან ერთად მანქანით წავედი.
ჩემი ყურადღება ერთმა ტრაფარეტმა მიიქცია სადაც ლამაზად ეწერა
,,სამეფო გზა’’
-სამეფო გზა?? (მე)
-კი.სამეფო გზა ახალი გახსნილია
-აი რატომ მეუცხოვა.
მთელი დრო ისე ვიმგზავრეთ ხმა არ ამოგვიღია.
-აბა წავედიტ საშოპინგოთ.
ყველაზე დიდ საშოპინგოში გავაჩერებინე და გადმოვედი.
შევედით და მხოლოდ მასინ სევამჩნიე რომ ალექსანდრეს შავი მოსასხამი ეცვა.
-მოდი ჯერ შენთვის ვიყიდოთ
ვუთხარი ეშმაკურად და მის მოსასხამს შევავლე თვალი.
-აჰამ ესეიგი ასე ჩაცმულობა არ ვარგა.
-ალექს ცუდად არ გაიგო 21-ე საუკუნეში ვართ და ყველას ყურადღებას იქცევ თვალებიც გეყოფა ყურადღების მისაქცევად.
-კარგი წავედიტ.
ყველაზე დიდ სექციაში შევიყვანე და ტანსაცმლის არცევა დავიწყე
იმდენი შევურციე წუწუნი დაიწყო
-ამდენი ჩაცმა გახდით დავიღალე რა
მე ბევრს ვიცინოდი.
გამოდიოდა და ჩემი გამომეტყველებით ხვდებოდა რომ არ მომწონდა.
როგორც იქნა ავურჩიე და თან ისეთი ტანსაცმელი ყველა მას უყურებდა (ანუ ძალიან უხდებოდა)მე ცოტა ვვეჭვიანობდი თუმცა ვის ვატყუებ ცოტა კი არა ვვეჭვიანობდი.
თუმცა გამიმართლა კარგი მსახიობობა შემიძლია.
-აბა ახლა მე მომყევი.
გადავულაპარაკე დაგოგონების ტანსაცმლისკენ წავედი.
აქ უფრო დიდი არჩევანი დამხვდა მთელი დღე დავდიოდი ის უკან დამყვებოდა და ჩემს აღჩეულ ტანსაცმელს იჭერდა.
-მოვრჩით?
მკითხა გახარებულმა როცა სიარულს მოვრჩი.
-უნდა მოვიზომო.
მწარედ ამოიოხრა.
ელვის სისწრაფით ვიცვლიდი კაბებს.
ალექსს ერჩივნა სხვაგან ყოფილიყო და გავიდა ამიტომ გამყიდველი მეხმარებოდა.
როცა მოვრჩი ჩვეულებრივი სტილი დავიტოვე ჯინსი კეტები ლურჟი მაღლითა რომელიც ჩემს კანს უხდებოდა და ჟინსის შემოსაცმელი.
-როგორც იქნა(ალექსი)
-დაიღალე? (ენჯი)
-კი.იმედია სხვა დროს უფრო ცოტახანი დაგჭირდება
-მეეჭვება (ენჯი)
-მოდი ბოულინგი ვითამაშოთ (ალექსი)
-იცი?
-კი რა თქმა უნდა.იცი ჩვენთან რას ეძახიან? ‘’ზებუნებრივების თამაშს’’
-და რატომ?
-მიზანი გჭირდება
წავაგე რა თქმა უნდა თან სამარცხვინოდ წავაგე.რა ვქნა არ გამომდის და მომკალით.~
სახლში დავბრუნდიტ კიდევ ერთხელ მომხიბლა ‘’სამეფო გზებმა’’.
სამი დღე სახლიდან არ გავსულვარ არც ოთახიდან თითქოს მინდოდა თავი დამეტანჯა მაგრამ არ ვიტანჯებოდი უბრალოდ ეს სულიერ დასვენებას გავდა.
არავის შევუწუხებივარ და მეოთხე დღეს უკვე დასვენებულმა გადავწყვიტე კაიუსს ვწვეოდი რათა უფრო ბევრი გამეგო.
მამას შევატყობინე.ჩვეულებრივ ჩავიცვი და ალექსიც გამომყვა.
ცოტა შეწუხებული ჩანდა თუმცა ყურადღება არ მიმიქცევია.