ცრემლები მისველებდა სახეს და თვალებზე ბინდი მეკვროდა,მივდიოდი და არ ვიცოდი სად...რა იყო იმ სახლში ჩემი?რაა? არც არაფერი...მე ქმარიც კი არ მყავდა,სულ ახლახანს,გავთხოვდი და ის უკვე დავკარგე,ასე უეცრად.
-რატომ დამტოვე ნიკა,რატოომ? ჩუმად ამოვიჩურჩულე და საქარე მინას მივადე თავი.
ღმმერთო რა დავაშავე,ბავშვობიდან ასე რატომ მტანჯავ,ჯერ დედა წამართვი ახლა კი ნიკა,რომელმაც სინათლე შემოიტანა ჩემს ცხოვრებაში...
ტირილში ჩამძინებია და თვალი,რომ გავახილე უზარმაზარი სახლის წინ იყო გაჩერებული ჩვენი მანქანა...ისე ცივად მიმზერდა სახლი,გამაჟრჟოლა და ისევ ცრემლები წამომცვივდა..
-დამშვიდდი,შვილო,ნუ ტირი,ეს უფლის ნება იყო...მითხრა მძღოლმა და ხელზე ხელი დამადო,ხანში შესული იყო და იმხელა სითბოს ასხივებდნენ მისი თვალები,რომ უფრო ვუმატე ტირილს.
-შეგიძლიათ ნიკაზე რამე მომიყვეთ ბატონო?...ცოტახნის შემდეგ,მისმა მშვიდმა, დაბალმა ხმამ,გაიჟღერა.
-ნიკა,სხვა იყო..ის საოცარი ბიჭი იყო,სიცოცხლე უყვარდა მიუხედავად ყველაფრისა,მაინც სიცოცხლით ივსებოდა ყოველ წამს,ყველას ეხმარებოდა ის ამ თვისებებით და სხვა მრავალით იყო ფავორიტი შვილი,მამის სიამაყე იყო,სიგიჟემდე უყვარდა გიორგის ნიკა...ახლა ერთად იქნებიან...და ამოიგმინა მოხუცმა.
-მეც საოცრად მიყვარდა,იცი სულ ჩემს ხელებში,აი ამ ხელებში გაიზარდა ნიკა და გამომიშალა შრომისგან დაკოჟრილი ხელები... შენს ტკივილს ალბად,რომ შევადარო ჩემი ტკივილი, სულელი უნდა ვიყო,მაგრამ არა ნაკლებ მტკივა შვილო,ნიკას სიკვდილი მეც...მეტიც ვერ ვიჯერებ,ის არ მოკვდებოდა,არააა! ხმა აუკანკალდა მოხუცს და იმ მრავლისმთქმელ თვალებზე ცრემლი აუბჭყვიალდა...კვლავ განაგრძო.
-ჩემი ბიჭი არ მოკვდებოდა,არ მჯერა რომ მოკვდა,მეტიც მგონია,რომ მალე დაბრუნდება და ისევ გადამიშლის გულისნადებს...ისევ ერთად გავატარებთ საღამოებს,ჩემი ნიკა...ყველას უყვარდა ყველას..ლევანთან დაძაბული ურთიერთობა კი ჰქონდა,მაგრამ ის ლევანის ბრალი იყო,ნიკასი არა...მან ვერ აპატია,რომ გიორგის ნიკა უფრო უყვარდა... ნიკას მტერები არ ყავდა და ეს როგორ მოხდა,როგორ ვერ ვიჯერებ...იცით,როგორი კეთილი იყო?!..ყველას ეხმარებოდა,ის სხვა იყო,მას სხვა გული ქონდა ლევანი და ნათია საერთოდ არ გევან მას,მეტიც ისინი გიორგის შვილები,როგორ არიან ისიც კი მიკვირს,ნიკა ნამდვილი ვაჟკაცი იყო,ჩემი ვაჟკაცი!!!....ეს თქვა და ქვითინი აუვარდა...ამ სახლში სული მეხუთება უმისოდ,ნიკა იყო ის ვის გამოც გიორგის სიკვდილის შემდეგ აქ ვჩერდებოდი,ახლა კი,ახლა აქ რაღა დამრჩენია,უმისოდ ეს სახლი ისეთი ცივი და მიუკარებელია,რომ...ვიცი ვერ გავუძლებ უნიკობას,მე მაგ გადარეული ბიჭის გარეშე არ შემიძლია,არა!...უეცრად მკლავები მოვხვიე მოხუცსს და ჩავეხუტე..
-არ თქვათ რა ეს,არ თქვათ,რომ ვერ გაუძლებთ ჩევნ ერთდ გავუძლებთ,არც მე არ მჯერა,რომ ნიკა მოკვდა,ის არ მიგვატოვებდა...გთხოვთ არც ის გაიმეორთ აწი,რომ ამ სახლში არავინ დაგრჩად,მე დაგრჩით,მე...ახლა მე გადაგიშლით გულის ნადებს,გთხოვთ არ წახვიდეთ,არ დამტოვოთ,მე აქ არავის ვიცნობ და თქვენც,რომ წახვიდეთ...სულ მარტო ვერჩები...
-ნიკა ყველაფერს მეუბნებოდა და არ მესმის შენზე რატომ არ მითხრა შვილო,შენ გავხარ მას,ალბად მაგიტომ შეაჩერა შენზე არჩევანი ჩემო გოგო...არ იტირო,ძალა მოიკრიბე და სახლში შევიდეთ,ჩვენ ამ ყოველივეს ერთად გავუძლებთ,ეს თქვა,შუბლზე მაკოცა და ცრემლები მომწმინდა,საკუთარი ხელებით...
შევედი სახლში და უკან გამოქცევა მომინდა,არ მესმოდა აქ რას ვაკეთებდი.... ერთი ლამაზი ქალბატონი გამოეყო ხალხს და ჩემსკენ წამოვიდა...
-კეთილი იყოს შენი მობრძანება შილო,შენს სახლში..მითხრა და ჩამიხუტა...ვიცი რა ტკივილსაც განიცდი ახლა,მაგრამ უნდა გაუძლო,არ უნდა გატყდე შვილო და ახალი ცხოვრება უნდა დაიწყო... ხო,მართლა მე ნიკას დედა ვარ,მარინა,ეს კიდევ ნათიაა,ნიკას უფროსი და...და ლევანი სად არის,ლევან! დაიძახა მარინამ,მაგრამ არავინ გამოჩნდა,ალბად გავიდა შვილო,მერე გაგაცნობ...ალბად დაიღალე,მოდი დაისვენე და საღამოს პარაკლისი გადავიხადოთ...უეცრად შეჩერდა ქალი...კარგა ხნის შემდეგ კი განაგრძოოო,ხვნეშით და ჩურჩულით...ჩემი ნიკასი,ჩემი ბიჭის.
***
პარაკლისის შემდეგ საძინებელში ავდიდოდი კიბით,როდესაც ნაცნობმა სილუეტმა მომტაცა თვალი...რამდენჯერმე დავხუჭე და გავახილე,მეგონა მელანდებოდა,მაგრამ ერთსადა იმავეს ვხედავდი,მაინც სულ...ის ნიკა იყო ჩემი ნიკა...
კიბეებზე სირბილით დავეშვი...ნიკა,ნიკა...მან გამომხედა და შეჩერდა,ისე არ შემოუხედავს ჩემთვის წამითაც...ზურგიდან მივეკარი,ნიკა ჩემო ნიკა,როგორ მანერვიულე!...წინიდან დავუდექი და მუშტები დავუშინე მკერდში...
-ეს როგორ გამიკეთე,როგორ,რატომ მატკინე ასე?!....
-მარი,უნდა ვილაპარაკოთ,თანაც სერიოზულად,წამომყევი...ბაღის ერთ ბნელ კუთხეში წამიყვანა,მიყვებოდა ყველაფერს და ყურებს არ ვუჯერებდი,მოსმენილით ისე ვიყავი გაოგნებული....ხმას ვერ ვიღებდი...მხოლოდ ცრემლების უწყვეტი ნაკადი მდიოდა თვალებიდან...
-მე ნიკა არ ვარ,სინამდვილეში,ლევანი ვარ,მაგრამ ჩვენს სიყვარულს ეს ხელს ვერ შეუშლის,გეფიცები ეს ვერაფერს გვავნებს!...ჩემი სახე ხელებში მოიქცია და ცრემლები,მომწმინდა,მიყურებდა თვალებში და ისევ იმას იმეორებდა,რომ ნიკამ,მას ყველაფერი წაართვა,ნიკამ ყველას დააშორა,ყველას სიყვარული წაართვა და მან ეს ყველაფერი დაიმსახურა...უეცრად სიბრაზემ მომიცვა,ხელები გავაშვებინე და ყვირილი დავიწყე...
- ხარ,!...ეს როგორ გამიკეთე,როგორ მომატყუე ასე,ამ ტყუილისთვის და ტკივილისთვის,როგორ გამიმეტე?როგორ?!.....ფულის გამო ასე,როგორ გამომიყენე,სიყვარულს მეფიცებოდი და თურმე...ღმერთო რაა სულელი ვიყავი,რა სულელი! ახლავე მოვუყვები დედაშენს ყველაფერს,ახლავე!...ვიკივლე და გავიქეცი.დამედევნა და დამიჭირა...
-მოდი აქ,მოდი...გაჩერდი და ნუ კივი,გეყოს ფართხალი და ისტერიკები!
არაფერს არ ეტყვი დედაჩემს შენ ჩემი არ გესმის არა...აბა შენ განგეცადა ეს ტკივილი და ყველაფერში მეორე ყოფილიყავი,აი ნახვდი შენც მსგვსად თუ არ მოიქცეოდი...
-არ ვიცი,არა....უნდა დავფიქრდე ყველაფერზე,ახლა,მხოლოდ ერთი,რამ ვიცი,რომ ჩვენს შორის,სიტყვა „ჩვენ“ აღარ იარსებებს,არ გაპატიებ ამ ყოველივეს,არასდროს... ერთ კითხვაზე მიპასუხე ახლა,თუ მართლა გქონდა ჩემდამი რაიმე გრძნობა ოდესმე... ნიკა შენ მოკალი? გაოცდა ამ კითხვას არ ელოდა და გაფართოებული თვალებით შემომხედა და მზერით გამბურღა...





ძაალიან მცხვენია იმის რომ ვერ დავდე აქამდე,ბოდიში ჩემო ტკბილებო....
არ ვიცი რა გამომივიდა ისიც,ვიცი,რომ პატარა,მაგრამ მეტი ვერ შევძელი ძააალიან,სერიოზული პრობლემები მაქვს...იმედია მალე დავლაგდები.
უსირცხვილოდ გთხოვთ ვინც წაიკითხავთ დამიტოვოთ კომენტარი,რომელიც სტიმული იქნება ჩემთვის გავუძლო ასეთ ტკივილსს და ვწეროოო...
ძაალიან მაინტერესებს თქვენი პროგნოზები ასევე ისტორიის მიმართ და გთხოვთ გააკეთეთ და დააკომენტარეთ <3
ძაალიან უყვარხართ თქვენს ალექსანდრას <3 გელით,გამათბეთ თქვენი კომენტარებით.