დილით გაღვიძებულს დედა ჩემს გვერდით აღარ დამხვდა. უცებ წამოვდექი,თავი მოვიწესრიგე და საძინებლიდან გავედი. კედელზე ჩამოკიდებულ საათ გავხედე რომელიც ჯერ მხოლო რვის წუთებს უჩვენებდა. უეცრად მომესმა სამზარეულოდან გამომავალი ხმები,რომლებიც თემოს და დედას ეკუთვნოდათ.
ყური დავუგდე მათ საობარს და გულში სითბო ჩამეღვარა. დედა ესაუბრებოდა მას თუ როგორი ძვირფასი ვიყავი მისთვის და როგორ არასდროს შეეძლო მამისაგან ჩემი დაცვა, როგორ ყოველთვის ტკენდა ეს ფაქტი გულს. მისმა სიტყებმა,რომელიც თემოს სიცოცლის ბოლომდე აბარებდა ჩემ მოვლა პატონობას გული შემიკუმშა.
როდესაც ორივე დადუმდნენ ღრმად ჩავისუნთქე და სამზარეულოში ღიმილით შევედი.
-დილამშვიდობისა-გავიღიმე მე და ჯერ დედას შემდეგ კი თემოს ვაკოცე. მანაც სკამზე მჯდომმა უკნიდან შემომხვი წელზე ხეები და ყელში მაკოცა.
-აბა როგორ გეძინა ჩემო ლამაზო დედიკო?-გავუღიმე მას.
-ძალიან კარგად დედას იმედო.
-დე... დღესაც ხო დარჩები?-შეპარვით ვკითხე მე.
-არა დე. დღეს ვეღარ დავღცები,ხომ იცი მამაშენის ამბავი,ახლაც ის გონია რომ ნონასთან ვარ.-თავი დახარა მან.
-კარგი არაუშვრს,შემდეგ პარასკევაც გვესტურებით ხომ ასეა?-შეხედა თემომ.
-ყველანაირად ვეცდები-გაიღიმა დედამაც.
შემდეგ ერთად ვიტრიალეთ ჩემ სამზარეულოში და სამივემ ერთად ვისაუზმეთ.
დედას დაჟინებული თხოვნით თემომ და მე ის მხოლოდ ავტობუსების გაჩერებადე მივიყვანეთ და დავემშვიდობეთ.
-ძალიან ბედნიერი ვარ-მისკენ მივაბრუნე თავი და გავუღიმე.
-მე კი უბედნიერესი ვარ იმით რომ შენ ბედნიერი ხარ-გამომხედა მანაც და შემდეგ ისევ საჭეზე გადაიტანა ყურადღება.
რამოდენიმე ხანს ორივე ჩუმად ვიყავით.
ის იყო გზად სუპერ მარკეთს ჩავუარეთ რომ გამახსენდა სახლში პროდუქტები აღარ გვქონდა.
-თემო... საფულე თუ გაქვს წამოღებული ბარემ შვიაროთ სადმე რა სახლში პროდუქტები აღარ გვაქვს.-შევხედე შეწუხებული სახით.
-კარგი,არაა პრობლემა უბრალოდ ცოტა უნდა ვიჩქაროთ.-გამიღიმა მან.
-დღეს ხომ კვირაა სად გეჩქარება?-დავხედე გაკვირვებულმა.
-აგას მერე გაიგებ ახლა კი ჩავბრძანდეთ-კვლავ ღიმილი დააჯილდოვა და კარგი გააღო. ეც რარ დავლოდებივარ და ჩემით გადავედი.
უკვე კარგად იგრძნობოდა შემოდგომის სუსხი.
ხოლოდ თხელი ზედით ვიყავი და მაშინვე დაიარა თელ ტანში და მოვიბუზე.
-ვიღაც ჯერაც ვერ მიხვდა რომ აცივდა უკვე და გამიცივდება თუ ასე გააგრძელა სიარული-მალევე ვიგრძენი სითბო მხრებზე.
-ე... ეს საიდან თითქოს არ გეცვა და-გაკვირვება დამეტყო მე.
-შენნაირი მცივანა ცოლის ხელში ყოველთის მაქვს ერთი ჟაკეტი საბარგულში-გამიცინა მან და ხელი ჩამჭიდა.
-ჩემი მზრუნველი-მივეხუტე მის მხარს და შევაბბიჯეთ კიდეც გუდვილში. თეომ მაშინვე უზარმაზარ სავაჭრო ეტლს დაავლო ხელი და გაკრეჭილი წამოვიდა ჩემკენ.
-ჩაბრძანდით შავტუხა-სასაცილოდ აათამაშა წარბები.
-თემო არ შეიძლება,სირცხვილია-გამეცინა მე.
-ნუ მავრაზებ,ჩაჯექი. დილაა და არავინაა აქ თითქმის-ხელები გაშალა მან.
მეც აქეთ-იქით მივიხედე და უცებ ჩავხტი ეტლში.
-მოემზადეთ ქალბატონო. 1...2...3... -დაუსტვინა მან და უცებ გაიქცა და მეც სწრაფად მივიწევდი წინ. გაუჩერებლად ვკისკიდებდი.
-ფრთხილად აქ მოსახვევიაა- დაიძახა მან სიცილით და მკვეთრი მოხვევით შევიდა „პავაროტში“
თემო მირბოდა და არ ჩერდებოდა. თვალი მოვკარი რამოდენიმე პერსონალი ღიმილით რომ გვიყურებდა და ზოგიერთი მათგანი ტელეფონით რომ იდგა და გვიღებდა.
ტკბილეულობის სექციასთან მივქროდით გზად პატარა ჟღალთმიანი გოგონა და ახალგაზრდა ქალბატონი რომ შევნიშნე. თემომ სვლა შეანელა სიფრთხილისთვის და კარგად გავიგეთ როგორ წამოიძახა გოგონამ-დეე. მეც მინდა რა დე.- თემომ მაშინვე შეჩერდა გოგონას წინ.
-პატარა პრინცესა გინდა კატაობა-ჩაიცუცქა თემო მის წინ.
გოგონააც დაუქნია თავი.თემომ ახლა დედამის ახედა-შეძლება?-კითხა მან. ქალმაც მცირეხნიანი დუმილის შემდეგ თავი და უქნია და თემომაც მაშინვე აიტაცა გოგონა ხელში და მუხლებზე დამასვა-აი პატარავ ეს ჩემი პატარა გოგოა -გაიცინა თემომ და გოგონააც ლამაზად ააფახუნა გრძელი წაწაები. მე ხელები შმოვხვი დე გოყაზე ვაკოცე.
-აბა პრინცესებო წავედით-დაიძახა თემომ და ეტლი გააგორა.
პატარა გაუჩერებლად კისკისებდა. მართლაც პატარა ანგელოზი იყო. რამოდენიმე წრე დავარტყით და კვლავ ტკბილეულობის სექციასთან შევჩრდით.
თემომ ჯერ გოგონა ამოსვა შემდეგ კი მე.
-ძალიან დიდი მადლობა-ღიმილით გვითხრა ქალმა.
-რას ამბობთ,რა არის სამადლობელო-გაიღიმა თემომ და გოგონას თბილად აკოცა.-კარგად ანგელოზო.
მეც უცებ ვაკოხე გოგონას და ხელი დავუქნიე.
მანაც ჰაეროვანი კოცნა გამოგვიგზავნა და დედასთან ერთად გზა განაგრძო.
-მეც მინდა-უცებ თქვა თემომ.
-რა გინდა?-ვერ მივხვდი მე და გამეცინა.
-პატარა ანგელოზი.იცი როგორ გიხდებოდა ბავშვი?-გაიღიმა მან. მე კი დავიმორცხვე.
-კარგი რა შავტუხა. ადრე თუ გვიან ჩვენც ხო უნდა გვყავდეს მამას ბასი-ბუსები-გაიკრიჭა თემო.
-ჯერ პატარა ვარ-მოვიბუზე მე.
-ჰო ეგეც მართალია,სად შევძლებ მერე ორი ბავშვის მარტო გაზრდას-უცებ მაკოცა ყელში და უფრო მიმიხუტა.
ნელ-ნელა მივდიოდით და კალათში სასურველ პროდუქტებს ვალაგებდით.
ბოლოს როგორც იქნა ყველაფერი შევაგროვეთ რაც გვჭირდებოდა და არ გვჭირდებოდა და სალაროსთან მივედით.
ერთად ვალაგებდით ეტლიდან შეგროვებულ პროდუქტებს და მხირაულად ვაწყობდით მაგიდაზე.
ვხედავდი როგორ ღიმილით გვიყურებდნენ მოლარეები და გული სითბოთი მევსებოდა.
ჩაწყობილი პროდუქტების რაოდენობამ ოთხ პარკს რომ მიაღწია თემოს დახმარება შევთავაზე მან ღიმილით გადმომხედა. პარკიდან ერთი პური ამოაძვრინა და ხელში დამაჭერინა თავად კი პაკებს ხელი მოკიდა და წავედითო მითხრა.
მეც დასჯილი ბავშვივით გავყევი უკან და კარგად ესმოდა უკან მოკისკისე გოგონების ხა და ათი ნათქვამი -„რა საყვარლები არიან“-ო.
ყველაფერი მანქანაში ჩავაწყეთ და ახლა უკვე ჩვენი სახლისაკენ დავიძარით.
-სადმე უნდა წავიდეთ დღეს?-ვკითხე ინტერესით.
-ნუ... კი -გამიცნა მან.
-სად?-ვეღარ დავმალე ცნობისმოყვარეობა.
-მოითმინეთ პატარა ქალბატონო თორემ სიურპრიზი არ გამომივა.-თვალი ჩამიკრა მან.
სახლში მისულება უცებ მივუჩინეთ ყველაფერ ადგილი და თემოს მოთხოვნით თბილად ჩავიცვი.
როდესაც სააბაზანოდან გამოვედი დავინახე რომ ორივე ნაცრისფერ სპორტულებში და ბოტასებში ვიყავით გამოწყობილები.
-ჩემნაირად რატომ გაცვია?-დოინჯი დავიჭირე მე.
-შენ გაცვია ჩემნაირად-წარბები აწია თემომ.
-ო...-დავიწუწუნე მე.
-რა იყო არ მოგწონს ერთნაირად რომ ვართ?-შემომხედა მან.-შეხედე- სარკის წინ დამიყენა-აი აქედანვე გეტყობა ჩემი გოგო რომ ხარ-გაიცინა მან და უცებ დაეწაფა ჩემ ტუჩებს. ტელეფონის ჩხაკუნიც გავიგე და თემოს ეშმაკურ ღიმილს შევხედე.
ფოტოს ინტერესით დახედა და კიდევ ერთხელ მაკოცა.
-ქალბატონო ვიცი იქ შეგცივდება და ამიტომ-გამოხსნა კარადა და ჩემი და მისი შავი უკლავო დუტებიც ჩამოხსნა. -წავიყოლოთ მაინც-გამიღიმა მან. ჯიბეში ჩაიწყო ყველაფერი და სახლიდან გამოვედით. კარი გადაკეტა და ლიფტშიც შევედით.
-არც ახლა მეტყვი სად მივდივართ?-შევხედე მე.
-ნწ-ჩემკენ დაიხარა და ცხვირზე მაკოცა.
ბუზღუნით ცავჯექი მანქანაში და ადგილიდან დავიძარით. გაბუტულს ხმა აღარ ამომიღია. მანქანაში მაღალ ხმაზე მონდა აწეული სიმღერებისათვის და თემოსკენ არც ვიყურებოდი.დაახლოებით ერთ საათიანი მგზავრობის შმდეგ მანქანა რომ შეჩერდა მერეღა გავხედე.
-ძალიან მომშივდა,წამოდი რამე ვჭამოთ-მითხრა მან და მანქანიდან გადავიდა.
Wendy’s-ში შევედით იქვე ფანჯარასთან დავსხედით. შეკვეთა თემომ მისცა და მეც კვლავ გასუსული ფანჯრიდან უაზროდ ვიყურებოდი.
-ჩემი პატარა ნუ იბუტები რა.-ჩემი ხელი თავისაში მოიქცია და მაკოცა-მე სიურპრიზის გაკეთება მინდა შენთვის,სულ ესაა. ახლა რომ გითხრა ეს ხომ აღარ გამომივა. უბრალოდ გეტყვი რომ ძალიან ძალიან მაგრად გაგიხარდება. ახლა კი ნუ ხარ მასე კარგი?-კიდევ ერთხელ მაკოცა მან. მეც მეტის მოთმენა ვეღარ შევძელი და გამეღიმა.
-ესე იგი ძალიან გამეხარდება?-წარბები ავათამაშე მე.
-ძალიან მითხრა მან და ჩენი შეკვეთაც მოვიდა.
ორივე დავდუმდით და გემრიელად მივირთმევდით.
-მაინც არაა რა ისეთი.-დაიწუწუნა მან.-
-როგორი?-შევხედე მე.
-შენ რომ აკეთებ ხოლმე ისეთი გემრიელი-გამიღიმა მან.
მე გამეცინა მის სულელურ ფიქრებზე და კიდევ ერთხელ გავიაზრე თუ რაოდენ ბედნიერი ვარ.
მალევე გავაგრძეთ გზა და აი მაშნღა მოვედი აზრზე ტრაფარეტზე დიდი შრიფტით რომ შევნიშე წარწერა „ქუთაისი“ მაშინვე ეშმაკურად მომღიმარ თემოს შვხედე.
-არ არსებობს...-დავიჩურჩულე მე.
-რაა? -გაიცინა მან.
-ნუთუ ეს ისაა რასაც მე ვფიქრობ?-შევხედე მას.
-და შენ რას ფიქრობ?-წარბები სკრა მან.
-ვისთან მიგყავარ?-ვკითხე მე.
-ჩემს ძალიან ახლო ნათესავთან.-მითხრა მან.
-ამ... გასაგებია.-დავიჩურჩულე მე.
ცოტა იმედგაცრუება ვიგრძენი რადგან ის პასუხი არ მივიღე რასაც მე ველოდი და სიმაღთლა გითხრათ გული დამწყდა.
დაახლოებით 10 წუთში მანქანა დიდი გალავანთან შეჩერდე.
-აქ ცხოვრობს შენი ნათესავი?-გავხხედე გაკვირვებულმა
-ნუ... ასეც შიძება ითქვას.-გამიღიმა მან.-დუტი მოიცვი და გადავიდეთ.-მომაწოდა დუტი და მანქანიდან გადავედით.

უზარმაზარი რკინის კარი გაიღო და ჩვენც შიგნით შევედით. ირგვლივ მიმოვიხედე და გავშრი.
არ შვმცდარვარ.
მაშინვე პირზე ავიფარე ხელები,როგორც კი გავაანალიზე თუ სად ვიყავი.
-თემო-ამოვიჩურჩულე მე და მაშინვე მას ჩავეხუტე.
-საუკეთესო ხარ-დავიჩურჩულე მე და მოწყვეტით ვაკოცე ტუჩებზე.
თემომ გამიღიმა და ხელი ჩამჭიდა.
-მან არ იცის აქ რომ ვართ-მითხრა ღიმილით.
-ვაიმე კიდევ არ მჯერა.
წინ მივიწევდით. თემომ ერთ-ერთი ბიჭი გააჩრა დასთხოვა რომ მისთვის სასურველი პიროვნებისათვის დაეძახა.
ჩვენ კი იქვე შევჩრდით. დავუნახე როგორ გამოვიდა ფორაში გამოწყობილი მაღალი გახდარი სილუეტი შენობიდან და როგორ მოიწევდა მტკიცე ნაბიჯებით წელში გამართული.
გვერდით მდგომს ესაუბრებოდა და წინ არც კი იყურებოდა.
უეცრად გამოიხედა წინ და მაშინვე ადგილზე შედგა. დავინახე როგორ ასესახე სახეზე ერთ დროულად გაოცება და სიხარული. როგორ მოიხადა ქუდი უცებ მმიაჩეჩა სი გვერდით მდგომს და ჩემკენ გამოიქცა. მეც უკვე ტირილით გავიქეცი მისკენ და ხელებ გაშლილს ზედ შევახტი.
მთელი ძალით ვუჭერდი ხელებს. კიდევ არ მჯეროდა რომ ამ წამს ის ჩემთან იყო.
მერე ხელები შემიშვა და ძირს დამსვა.
მისი სახე ხლეებში მოვიქციე და ფერება დავუწყე. ისეთი გაზრდილი იყო.
-გიო... ჩემო გიო-ვეფერებოდი და ვტიროდი.
-როგორ მენატრებოდი-შუბლზე მაკოცა გიომ.
-მეც... -აომვიტირე მე.
-ივლიტა აქ... აქ რა გინდა?-კითხა გაოცებულმა.
-თემომ მომიყვანა-უკან გავიხედე და მომღიმარ თემოს შევხედე.ის უფრო მოგვიახლოვდა და გიოს გადაეხვია.
-კი ,მაგრამ აქ ერთად? -დაბნეულობა შეეტყო გიოს.
-გიო იცი... -თავი დავხარე მე.
-რა ხდება?-ანერვიულდა გიო.
თემოს ხელები ვიგრძენი მხრებზე.
-გიორგი მე და ივლიტა დავქორწინდით-უთხრა თემომ.
მე თავი დაბლა მქონდა დახრილი და ვერ ვხედავდი გიოს სახეს.
ერთ ხანს სიჩუმე ჩამოწვა.
-ამ ნაბიჯს უმიზეზოს არ გადადგავდი, არც მამა მოგცემდა ამის უფლებას.რამე მოხდა და არ ვიცი?-ისეთი სერიოზული იყო მისი ხმის ტონი.
-ბევრია სასაუბრო.ჯობია სადმე ჩამოვსხდეთ ცალკე-თქვა თემომ.
-კარგი,ჩემ ოთახში შევიდეთ.-გვითხრა მან და წინ წაგვიძღვა.
მალე ერთ პატარა,მყუდრო ოთახში შევედით და პირველი რაც თვალში მომხვდა გიოს საწოლთან დადებული საოჯახო ფოტო იყო. უნებლიედ გამეღიმა.
მე და თემო საწოლზე ჩამოვსხედით ის კი ჩვენ წინ სკამზე დაჯდა და ინტერესით აღსავსე მზერა მოგვაპყრო.
-მე... მე-სათქმელს თავს ვერ ვუყრიდი.
-ივლიტა ნუ ნერვიულობ.ხომ იცი რომ მე ყველა სიტუაციაში მაინც შენ გვერიდთ ვიყავი ვარ და ვიქნები-გამიღიმა გიომ.
ღრმადამოვუსნთქე ,თემოს ხელი ჩავჭიდე და მოყოლა დავიწყე.
-ერთ დღეს სკოლიდან მისულს მამამ დამარტყა და მეჩხუბა.სკოლიდან მიუტანიათ ამბავი რომ ვიღაც ბიჭმა,ანუ თემომ მომაკითხა. ეს არაფერი.ამის შემდეგ რამოდენიმე კვირაში.თემოსთან ერთად თბილისში ვიყავით მე და ანო საყიდვლებზე,იქედან მისული ფანჯრუდან მამამ დამინახა მისი მანქანიდან რომ გადმოვედი და... -რთაცს გავჩერდი და ღრმად ჩავისუნთქე- სახლში შესულს თმაში მწვდა და მიყვირა, საშინელი სიტყვები მითხრა და სასტიკად მცემა. ანო რომ არ მოსულიყო და სისხლიანი უგონოდ მყოფი რომ არ ვეპოვე ოთახში და გეგისთვის და თემოსთვია არ შეეტყობინებინა შეიძლება მოვეკალი კიდეც. მათ საავადმყოფოში წამიყვანეს სადა ც ერთი კვირა გავატარე. გამოწერის დღეს მომაკითხეს დედამ და მამამ.იმ წუთებში მოიტანა გეგიმ საბუთები და დაუფიქრებლად ოვაწერეთ ორივემ ხელი. ეს იყო მხოლოდ ჩემი ხსნის გზა. მეტს ვეღარ გავუძლებდი. იმ წუთში გავხი თემოს ცოლი და მამას ჩამოერთვა ყველანაირი უფლება.არ მინდოდა ამ ასაკში ოჯახის შექმნა ,მაგრამ ვიცი ჩემი სახლში დავბრუნება ჩემ ყოველდღიურ ტანჯვას და თემოსთან დაშორებას ნიშნავდა. მე კი ამდენი არ შემეძო. იმ დღიდან თემოსთან ვცხოვრობ. მამამ აომშალა ოჯახიდან. სკოლაში მიმავალმა დავინახე ჩემი ოთახის ფანჯარა,ფანრდებიც კი შეცვალათ. სამუდამოდ ამომშალა ოჯახიდან. არცერთხელ მოვუკითხივარ. ამბობს რომ მოვუკვდი.დედა კი...-ოდნავ გამეღიმა.-სკოლიდან ანოსთნ მისულს დედამ მომაკითხა და მიმიღო. თემოც მიიღო. გუშინ ჩვენთან იყო. ჩვენთან დარჩა და მითხრა რომ არასდროს გაწყვიტავს ჩემთან კავშირს. რომ პატივს სცემს ჩემ ოჯახს და ჩემ გადაწყვეტილებს. ასე რომ... მე უკვე გათხოვილი ვარ. მე არსდროს ვყოფილვარ ასეთი ბედნიერი...-დავიჩურჩულე მე.
მაშინვე წამოდგა გიო და გულში ჩამიკრა.
-რას არ მივცემდი რომ ამდენი არ გამოგევლო. მეზიზღება ჩემი თავი რომ ამ წუთებშ შენ გვერდით არ ვიყავი და იმ არაკაცს ამის უფლება მივეცი.-ჩლიერად მიჭერდა ხელებს გიო.
-შენი ბრალი არაფერია გიო-ამოვიტირე მე.
-მიხარია რომ ახლა ბედნიერი ხარ-თავზე მაკოცა მან.
დიდხანს ვისაუბრეთ.ერთმანეთს ვეფერებოდით.
უკვე ბნელდებოდა,როდეაც გიოს დავემშვიდობეთ.
ბედნიერებით აღსავსე ჩავჯექი მანქანაში და მაშინვე თემოს გადავწვდი და მაგრად მოვხვიე ხელები. ცხვირი მის კისერში ჩავრგე და ავსლუკუნდი.
-მადლობა, დიდი მადლობა შენ რომ დღეს ჩემთან ხარ. ჩემთვის ამაზე დიდი ბედნიერება არ არსებობს. შენ არ იცი რამდენს ნიშნავ ჩემთვის. შენ გეკუთნის ჩემი თითოეული ამოსუნთქვა.შენ ხარ ჩემი იმედი,ჩემი მომავალი და ყველაფერი ძვირფასი. ჩემი გულის ფეთქვა ხარ. უბრალოდ გთხოვ არასოდეს მიმატოვო.გთხოვ არასდროს წახვიდე ჩემგან.-ძლიერად ვუჭერდი ხელებს და ჩუმად ვტიროდი.
-ჩუ ჩემო პატარა. ჩუ...-მაგრად მიჭერდა ისიც ხელებს და თავზე მკოცნიდა-არასდროს არ იგატოვებ გპირდები. შენ სიცოცხლეს გეფიცები ჩემო შავტუხა-მეფერებოდა თემო.
ცოტა ხასნ ასე ვიყავით,შემდეგ კი ცოტა დავწყნარდი და სახლისკენ დავადექით გზას.
ემოციებისაგან გადაღლილს წყნარი სიმღერების ფონზე არ მახსოვს როდის ჩამეძინა. მანქანების სიგნალის ხმაზე გამომეღვიძა და შევამჩნიერ რომ უკვე თბილისში ვიყავით და საკმაოდ გვიანიც იყო.
თემოს ჩემთვის პლედი მოეფარებინა და საჭეს მშვიდად მართაცვდა.ჩუმად ვაკვირდებოდი მის ლამაზ სახის ნაკვთებს და სიამაყის საოცარი გრძნობა მიპყრობდა. ისეთი დახვეწილი იყო მისი ნაკვთები,ისეთი მამაკაცური. მე კი,მე ერთი ციდა გოგო ვიყავი.
უეცრად გამოხედა და გამიღიმა.
-ვის გაუღვიძიაო?-ხელი ჩემკენ წამოიღო და სახეზე მომეფერა
-რამდენ ხანს მძინებია,რატომ არ გამაღიძე?-ვკითხე მე და ოდნავ გავსწორდი წელში.
-რატომ უნდა გამეღვიძებინე?-ღიმილით მკითხა მან.
-რავი,ასე ჩუმად რომ იყავი გესაუბრებოდი მაინც-ვუთხარი მე.
-მძინარესაც მშენივრდად გიყურებდი-ხელზე მაკოცა და კვლავ გზას მიაპყრო მზერა.
მე მის სიტყვებზე გამეღიმა და ფანჯრიდან გავიხედე.
სახლში მალევე მივედით და დაღლილ-დაქანცულები მაშინვე საძინებლისაკენ წავედით.
-შეხვალ თუ შევიდე?-გამომხედა თემომ.
-მიდი შედი მე მანამდე ტანსაცმელს შვყრი გასარეცხად და ბარემ რამეს გავამზადებ-ვუთხარი ღიმილით.
-კარგი-ლოყაზე ხმაურით მაკოცა და საჭირო ნივთებით ხელდამშვენებუი სააბაზანოში შევიდა.
დაახლოებით ნახევარ საათში,როდესაც მე ტოსტერების გამზადებას მოვრჩი და ჩაისთვისაც ადუღდა წყალი თემო გამოვიდა სპორტულ შარვალსა და თეთრ მოკლე მკლავიან მაისურში გამოწყობილი.
-თემო შეგცივდება ასე-მაშინვე შევუბღვირე მე.
-არ შემცივდება გათბობას ავუწევ-გამიცინა მან.
-კაი მე გავიქეცი და უცებ გამოვალ,თუ ძაან არ გში ადამელოდე რა-გავეკრიჭე მე.
-ტუ ასე გინდა მოდი აქ ერთი წამით-წარბები შეკრა მან და მეც მაშინვე მორჩილად წინ დავუდექი.-მე ძალიან მშია,ენ კი გინდა რომ დაგელოდო და ერთად ვჭოთ ამიტომსულ ცოტათ მაინც უნდა ჩამიტკბარუნო პირი-ეს თქვა,გამიცინა და ტუჩებზე მოწყვეტით მაკოცა.
-ეშმაკო-ენა გამოვუყავი მ და საძინებლისაკენ წავედი.
სწრაფად გადავივლე წყალი და სველი თბით და ჩემი თბილი დათუნებიანი საღაურებით მისაღებში გავედი,სადაც თემო დივანზე იყო წამოწოლილი და ტელევიზორს უყურებდა.
-მართლა როგორი სწრაფი ცოლი მყავს?-გამიცინა მან და მანიშნა გვერდით დავჯდომოდი.
-მოიცა ბარემ შევაცხელებ ჩაისთვის წყალს და ოვალ მერე.-ვუთხარი მე.
-არ გინდა. ახლახან დავასხი ჩაი ამიტომ მხოლოდ მოტანაა საჭირო-მითხრა თემომ.
-ოჰ... ჩემი ყოჩაღი ბიჭი.-ჰაეროვანი კოცნა გავუგზავნე და საზარეულოდან ტოსტერები და ჩაის ფინჯნები გამოვიტანე. პატარა აგიდაზე დავალაგე და დივანზე ჩამოჯდომა გავაპირე.
-მოდი აქ,-მითხრა თემომ,წელზე ხელი მომხვია და მის წინ დამისვა.ხელები წელზე მომხვია და ყელში მაკოცა. მეც როგორც ყოველთვის გამეცინა მის კოცნაზე და ჩაის ფინჯანს გადავწვდი.
ასე ვისხედით დდა გემრიელად მივიღთმევდით ტოსტერებსა და ჩაის.დრო და დრო ყელში კვლავ მკოცნიდა და ჩემ რეაქციაზე მასაც ეცინებოდა.
უკვე პირველი საათი იყო წამიერად ჩამომეძინა მის მხარზე.
მაშინვე ვიგძენი როგორ ამწია თემომ ჰაერში და მეც თვალები გავახილე.
-გეძინება ჩემო ლამაზო,გვიანია,დავიძინოთ-მითხრა ღიმილით და საძინებლისაკენ ხელში აყვანილი წამიყვანა. თავისი ხელით ჩამაწვინა საწოლში საბანი დამაფარა და თვითონაც გვერდით მომიწვა და გულზე ამიკრო.
კვლავ ტკბილად ჩაეძინა მისი გულის ფეთქვის ხმაზე. კვლავ ბედნიერს და დაცულს.
.....................................
იმედია ახლა მაინც დამდებთ პატივს და ერთ-ორ სიტყვას გამოიმეტებთ. წინააღმდეგ შემთხვევაში არც მე დაგრჩებით ვალში. :დ ასე რომ ველი შეფასებას. 2113 სიტყვა. ვეცდები ალე დავდო. მიყვარხართ, მუდა თქვენი ელი