ეს დღეები ასე უაზროდ გადიოდა როგორც იქნა პარასკევიც მოვიდა დილით ადრე ავდექი საუზმობაც მოვასწარი ბავშვებიც არ ვალოდინე მეთვითონ გამიკვირდა როგორ მოვარხერხე
სკოლაში რომ მივედით ეგრევე მაჩაბელს შევეფეთე და დავინახე მის დანახვაზე როგორ შეეცვალა გიორგის სახე მე ნაბიჯებს ავუჩქარე კლასამდე 5-6 ნაბიჯი გვაშორებდა სადაც იყო შევიდოდით და მე შვებისგან ამოვისუნთქებდი მაგრამ ნურას უკაცრავად იდიოტი მაჩაბელი წინ დამიდგა და აღარ ინძრეოდა.
-მია პატარავ როგორ ხარ?-მკითხა და გაიღიმა
-კარგად,ახლა გამატარე და გვერძე გავიწიე ისიც გამოიწია
-მაჩაბელო რაგინდა?
-ასე უხეშად ნუმექცევი რაა მიტყდება
-აჰაჰ უტყდება ბიჭს აბა რაგინდა ყელზე ჩამოგეკიდო როგორც სხვა გოგოები იქცევიან?
-რატომაც არა
-მაჩაბელო გამანებე თავი ახლავე!
ამდროს გიორგი მოვიდა
-რამე ფრობლემაა?
-არა არა არანაირი გიროგის ხელი მოვკიდე და კლასსში შევედით
მაჩაბელმა თვალი გამოგვაყოლა მერე წავიდა რაც უზომოდ გამიხარდა
- ის როჟა ძაან ტვინს ჭამს რაუნდა ეეე?
მკითხა გიომ
-არაფერი ძლივს ამოვილუღლუღე
-მეტყვი თუ იმას ვკითხო?
-რაუნდა გითხრა? არაფერი გადამეკიდა მარა მალე გადაუვლის
- ხო ჯობია გადაუაროს
მერე დაირეკა ზარი გავიდა სამი გაკვეთილის მერე როგოც ყოველთვის ბუფეტში ჩავედით, მაჩაბელი დავინახე ვიღაც გოგოს კერავდა ის გოგოც დებილი იყო აშკარად
ისე ელაქუცებოდა
-აი ხოიგითხარი უკვე გადაუარა ის გოგო მისი მორიგი მსხვერპლია ვუთხარი გიოს
მერე მაგიდასთან დავხედით და როგორ ამ კვირსი ხდება ხოლმე მაგიდასთან მოვიდა და ჩემს პირდაპირ დაჯდა,
-პატარავ არგინდა გავისეირნოთ?
-შენი პატარა არვარ და არც გაასეირნების სურვილი არ მაქვს მიტუმეტეს შენთან ეერთად. და ამ მომენტში ბიჭების სახეებით თუ ვიმსჯელებდი რამე უნდა მექნა თორე აქ კარგი ამბები არმოხდებოდა
-ახლა კი იქნებ წაბრძანდეთ - თვალებბი დავუბრიალე მაჩაბელს
-ვგიდები თვალებს რო მიბრიალებ ხოლმე ძაან საყვარლი ხარ რობრაზდები შენთავს ვფიცავარ
-წად....-სიტყვის დასრულება ვერ მოვასწარი რომ დავინახე როგორ წამოდგა გიორგი სკამიდან
მაჩაბელიც ადგა და ერთმანეთს ისეთი სახეებით უყურებდნენ მეგონდა სადაცაა ერთმანეთს ეცემიან და მოკლავენო ლევანი და სანდროც წამოდგნენ მაგრამ ისინი სულ სხვა აზზრზე იყვნენ აშკარად ამიტომ ყველაზე სულელურ იდეას მივმართე მე, მე უბრალოდ სხვა ვერაფერი ვერ მოვიფიქრე ავდექი ჩქარი ნაბიჯით მათკენ წავედი და შუაში ჩავდექი ზუსტად იმ დროს როცა რაღაც ძალიან ცუდი უნდა მომხდარიყო ერთმანეთისგან განვაცალკევე გიორგი ძალით და შეუმჩნევლად წავათრიე და გავედით , მაჩაბელი ნუკი ლევანი და სანდროც გამოგყვნენ
-რის გაკეთებეას აპირებდით? თითქმის დავიყვირე
-რაც აქამდე უნდა გამეკევთებინა- თქვა გიომ და მაჩაბელისკენ გაიწია
-რახდება ბავშვებო?-აი მანდატურიც
-არაფერი უბრალოდ კლასსში მივდივართ-გიორგის ხელი მოვკიდე და კლასისკენ წავედი დანარჩენებიც გამოგვყვნენ მაჩაბელი კი ისევ იქ იდგა, უცებ თავბრუ დამეხვა და ცხვირიდან სისხლი ორ ტოტად წამომივიდა ნუკიმ მაშინვე მომცა სალფეტკი სისხლდენა არადა და არ ჩერდებოდა მერე როგორც იქნა გამიარა სახლში წასვლა შემომთავაზეს მაგარამ უაზრი ვთქვი და შვიდივე გაკვეთილს დავესწარი მერე კი პირდაპირ ანიასთან წავედი ჩემს დაქალთან რომელიც დიდი ხანი არ მყავდა ნანახი იქიდან კი ფეხით წამოვედი უკვე ბნელოდა გვიანი არიყო მაგრამ როგორც ზამთარს ჩვევია მალევე ჩამობნელდა
-პატარა მია სახში მიდის-გავიგე უკნიდან იდოტი საბას ხმა შევტრიალდი და უკვე მთელი ჩემი უბნის ახვარიუმი შეკრებილიყო
-მია სადარი შენი ძმა სახლში ასე გვიან რომ ბრუნდები?-ჩემი ძმის ხსენებისას მუხლები მომეკვეთა
-პატრონი აღარ ყავს საწყალ გოგოს- ყველა თავს შემომეხვია და მათ შუა მოვექეცი
-შენი ძმის ძმაკაცები სადღა არიან ასე რომ დაეთრევი?-რაკარგად გპატრობენ?
-რაც შენი ძმა იყო იდიოტი და ლაჩაარი ისინიც ისეთები არიან
-ჩემს ძმაზე ასე ნუ ლაპარაკობ- ძლივს ვთქვუ მაგრამ შევეცადე მკაცრი ხმით მეთქვა
-ოჰჰ ერთი შეხედეთ ნიაკოს ლაპარაკიც ცოდნია
-მია, შენი სანუკვარი მეგორები სად ჯანდაბაში არიან? შენი ძმის ხომარ მიეწიენ უკან? უკვე მუხლები მეკვეთებოდა და თვალები ცრემლებით მქონდა სავსე იმდენი რამის თქმა მინდოდა მაგრამ ხმას ვერ ვიღებდი თითქოს დავუნჯდი არვიც რამჭირდა
-მია ენა გადაყლაპე? ხელი მომკრა საბმ ისე ძლიერად რომ კინაღამ დავეცი
-ერთი შეხედეთ შეეშინდა პატარას დამცველები გამოელია
-აღარავის აღარ ცხელა მიასთვის ყველას ფეხებზე კიდია
და მე ცრემლები ვეღარ შევიკავე
-ოო საწყალი ტირის - გავიგუნე უკნიდან ხმა არ ვიცოდი ვისი ხმა იყო იმდენი იყვნენ მერე მთელი ძალა მოვიკრიბე და ვეცადე ბრობსგან თავი დამეღწია
-ერთი ამას შეხედეთ წასვლა უნდა -უხეშად მომკიდა ხელი იდაყვზე საბამ და მომაბრუნა
-მეტკინა-ძლივს გასაგონად ვთქვი
-ოჰ დაჟე ტკივა-მეკი თვალები დავხუჭე და ცრემლების შეკავებას ვცდილობდი
და ამ დროს მანქანის ხმა გავიგე როგორ გაჩერდა მეერე ბრო ვიღაცამ გაარღვია და გამიყვანა მერე თვალები გავახილე და დავინახე მაჩაბელს როგორ ყავდა კედელთან მიმწყვდეული საბა მისი ძმაკაცები კი დანარჩენებს გამეტებით ურტყამდნენ მერე მერე იყო რომ ყველა დაიშალა მაჩაბელლი ჩემთან მოვიდა ცრემლები მომწმინდა და დამეხუტე მე კი შევეცადე გავცილებოდი მას ცდა წარმატებით დასრულდა
-კარგად ხარ?-მკითხა მაჩაბელმა და თვალები მომაპყრო ავხედე დ დავინახე როგორი სევდიანი თვალები ჰქონდა სიბნელეში დავინახე მისი ყავისფერი თვალები როგორი სევდით იყო გაჟღენთილი
-კარგად ვარ, ნამდვილად-და ცრემლები ღაპაღპიტ წამომივიდა
-ნუტირიხარ რაა-და ცრემლებ კიდევ ერთხელ მომწმინდა
-შენ როტირიხარ მაგარი ვიგრუზები ტოო
მე ხმას არ ვიღებდი უფრო სწორად ხმას ვერ ვიღებდი თავჩაღუნული ვიდქი ის ჩემთან ახოს მოიწია ჩამეხუტა ძლიერად ძალიან ძალიან ძლიერად ეს ჩახუტება იყო მონატრებიაც, უსაზღვრო სიყვარულიც, ყველა კარგი გრძნობა ერთად.
გამარჯობათ .. იმედია მოგეწონათ ველი შეფასესებს და შენიშვნებსაც ... თუ მოგეწონბათ შემდეგ თავსაც დავდებ