უზომოდ შეყვარებული(11)
თავიდან მეგონა გავგიჟდი-თქო მაგრამ რომ დავხედე მართლა ქონდა თვალები გახელილი ერთი ვაკოცე და დერეფანში ბიჭებთან გავვარდი ისინი გაკვირვებულები მიყურებდნენ მომტირალს. უცბად დენდარტყმულივით მოწყდნენ ადგილს და პალატაში შევარდნენ შემდეგ კი გაისმა შეძახილები -აუ ცოცხალი ხარ ტო? -ვახ ცოცხალიაა! -კარგადაა! და ასე შემდეგ მეც თავდახრილი შევედი შიგნით და ამოვილუღლუღე -ბოდიში არ მინდოდა თქვენი შეშინება უბრალოდ ხმა ვეღარ ამოვიღე არ ვიცი რატომ-ვთქვი და რამოდენიმე ცრემლი კიდევ გადმომვარდა ჩემი ცრემლების დანახვისას გიგა ჩემსკენ გამოემართა მაგრად მომხვია ხელები და მითხრა -კარგი რა ბარბი რისი ბოდიში მთავარია ყველანი კარგად ვართ ეს უბრალოდ შოკი იყო და ამიტომ ვერ ამოიღე ხმა ახლა კი ჩვენ გავალთ და თქვენ ისაუბრეთ-მითხრა გამიღიმა გავიდა და ბიჭებიც გაიყოლა როგორც ბიჭები გავიდნენ დემეტტეს დამნაშავე თვალებით ავხედე და რომ დავინახე იღიმოდა მისკენ გავიქეცი და მაგრად შემოვეხვიე -კაი კაი ფრთხილად გოგო მტკივა-თქვა სიცილით და მანაც შემომხვია თავისი ხელები ოღონდ ნაზად და თავზე მაკოცა -დემე როგორ მომენატრე ცოტაც და გავგიჟდებოდი ალბათ რა დაგემართა რომ დაგირეკე და არ აიღე ავნერვიულდი და ბიჭებს დავურეკე ძლივს ვათქმევინე რა მოხდა და მერე დჩის დავავლე ხელი და შენსკენ წამოვედით სად მიდიოდი ასეთი სიჩქარით რომ აქამდე მიხვედი და კინაღამ ხელიდან გამომეცალე-ვთქვი და გახსენებაზე კიდევ რამოდენიმე ცრემლი გადმომვარდა -შენთან მოვდიოდი-თქვა სრულიად მოულოდნელად და თვალებგაფართოებულს მზერა გამისწორა-უნივერსიტეტი ადრე დავამთავრე და მეთქი გავახარებთქო და აჰა-თქვა და ნაღვლიანად ჩაიცინა-გახარების მაგივრად აქ დამდგომოდი თავზე და ტიროდი-მითხრა და ნაღვლიანად გამომხედა მე კი მივედი მაგრად მოვეხვიე და ვაკოცე ჯერ კიდევ ვკოცნიდი როდესაც ოთახში დაჩი და ბიჭები შემოლაგდნენ ვერც მივხვდებოდი დაჩის ჩახველების ხმა რომ არ გამეგო ალბათ დიდი ხანიარც მოვწყდებოდო აწითლებული გამოვიწიე და აფხუკუნებულ ბიჭებს გავხედე -გავალ მე ჩემებს დავურეკავ-ვთქვი და პალატიდან სწრაფად გამოვედი რომ მათი სიცილის ხმა არ გამეგო გავვარდუ ეზოში და ტელეფონი მოვიმარჯვე ეგრევე მარიამს დავურეკე ვიცოდი ის და ლიზა ახლა ერთად რომ იქნებოდნენ და მართალიც აღმოვჩნდი -ბარბიი როგორ ხარ?სად დაიკარგე გოგო?-მკითხა მარიმ-რამე ხომ არ მოხდა?თორემ შენი ამბავი რომ ვიცი ესე უბრალოდ არ გაქრებოდი მთელი კვირით-დაამატაა ლიზამ გოგოებს ყველაფერი მოვუყევი და ბოლოს დავამატე -ზუსტად ახალი წელი როგორც კი გახდა თვალები გაახილა გოგოებო გაახილა არ ვიცი ამ დროს რა ვიგრძენი ასეთი დიდი სიხარული არასოდეს განმიცდია-ვთქბი და ისევ ცრემლები გადმოვყარე -ვაიმეე ჩემი გოგო როგორ დატანჯულაა ჩვენ კიდე მის გვერდით არ ვიყავიით ბარბარე ბოდიში რა-თქვა მარიამმა -კაით გოგო რა ბოდიში პირიქით ერთი არ დამირეკავს და გამიფრთხილებიხართ ეგ კი არ ჩემებიც არ გამიფრთხილებია ისე გამოვვარდი-ვთქვი და შემდეგ დავამატე-აბა კარგათ ბავშვებო დედას და მამას დავურეკავ თორე ძალიან ნაწყენები იქნებიან -კაი მიდი გოგო მიდი-მითხრეს და ნეც გავუყიშე ორწამში დავრეკე დედაჩემთანაც და არც მან დააყოვნა პასუხი -ოხ დავიწყებულ შვილს გავახსენდით?გაგაცსენდა შვილო ოჯახი რომ გყავს?-მითხრა დედამ(თათია) ნაწყენი ხმით -მართლა მამა სად ხარ ამდენუ ხანი დაგერეკა მაინც-მუთხრა წყნარად მამაჩემმა(ნიკოლოზი) შედარებით წყნარი მაგრამ არანაკლებად ნაწყენი ხმით -დემე ხომ გახსოვთ რომ გიყვებოდით ჩემი შეყვარებული-ვუთხარი ორივეს -კი როგორ არ გვახსოვს თქვა დედამ -ავარიაში მოყვა კომაში იყო და ამწამს გამოფხიზლდა-ვუთხარი და ისევ ცრემლებუ გადმომვარდა ამ ამბავს როგორც კი ვახსენებდი ეგრევე ცრემლები მცვიოდა -ვაიმე დედაა როგორაა ახლა შვილო ხო აქ ყველაფერი რიგზე-შეყვირა დედაჩემმა -კი დედა კარგად აქ-ვუთხარი და მერე დავამატე-აუ ბოდიშით რაა უბრალოდ მართლა სულ თავზე ვედექი და არავისთვის არ დამირეკავს ხო მაპატიეებთ?-ვკითხე და მათი პასუხის მოლოდინში გავირინდე -კაი მამა რაა აქ საპატიებელი მთავარია რო ყველაფერი კარგადაა მიდი ახლა შედი შენ იმ ბიჭთან ცოდოა-მითხრა მამამ თბილად -კაი მა კარგად-ვუთხატი და გავთიშე მალევე შევბრუნდი შიგნით ბიჭები გარეთ გავყარე და დემეს დაძინება ვუბრძანე ძალიან მალე დაეძინა იმიტომ რომ დაღლილი იყო და მეც მის გვერძე სავარძელში დავიძინე. დემე მალევე გამოწერეს და ყველაფერი გავის ადგილს დაუბრუნდა ოღონდ ახლა ის განსხვავება იყო რომ ს დემე თბილისში სწავლობდა და ყოველ დღე ვნახულობდი 1 წლის შემდეგ მე და დემე მივსეირნობდით ქუჩაში დემეს აშკარად ეტყობოდა აღელვება მაგფამ არ ვინჩნევდი რამის თქმა თუ ენდომებოდა ისესაც მეტყოდა ამ ფიქრებში ვიყავი გართული რომ უცნად ჩვენს გარშემო ხალხმა ცეკვა დაიწუო და სიმღერაც ჩაირთო დემეს გაკვირვებული თ ებით გავხედე მაგრამ იმის მაგივრად რამე ეთქვა ჩემს წინ ცალ მუხლზე დადგა ხელი ჯიბისაკენ წაიღო კოლოფი ამოაძვრინა და ჩემს წინ გახსნა - ბარბარე შენ იცი რომ ძალიან მიყვარხარ შენზე უზომოდ ვარ შეყვარებული და შენს გარეშე არ შემიძლია მინდა სულ ჩემთან და სულ გიყურებდე ამუტომაც გეკითხები ბარბარე ცოლად გამომყვები? დემეტრე ბარბიმ ერთი მაკოცა და დერეფანში ტირილით გავარდა რამდენიმე წამში კი მის ნაცვლად ბიჭები შემოვარდნენ ცოცხალი რომ დამინახეს ამოისუნთქეს და ბედნიერი შეძახილებიც მოაყოლეს მალე. ბარბარეც შემოვიდა ისე საყვარლად იხდიდა ბოდიშებს სულ მეღიმებოდა შემდეგ ბიჭებს ველაპარაკებოდი ბარბი რომ შემოვიდა და ბიჭები გამიყარა მე კი დაძინება მიბრძანა მეც მალევე მიმეძინა სავაანტყოფოდან მალევე გამომწერეს და სულ რომ მოვმჯობინდი ყველაფერი თავის როტმს დაუბრუნდა 1 წლის შემდეგ მე და ბარბი მივსეირნობდით ძალიან ვნერვიულობდი გეგმა კი იყო მაგარი მაგრამ პასუხი თუ უარყოფითი იქნებოდა შეიძლება გამეფრინა ყველაფერი ისე წავიდა როგორც მინდოდა და სიყვარულის ახსნას მოვაყოლე ფრაზა -ბარბარე ცოლას გამომყვები? ვიცი რომ პატარა თავია უბრალოდ მეტი ვერ მოვასწარი ეს კვირა მართლა ძალიან დატვირთული მქონდა და ამიტონ ვერ ვდებდი თანაც ეს თავი პირველად რომ დავწერე წამეშალა და შემდეგ ახლიდან მომიწია დაწერა ნუ ყოველი შემთხვევისთვის თუ დარჩა კიდევ ვინმე ვინც კითხულობს მიხარია♡♡ |
 |
 |
 |
ტესტები
სხვა გვერდები
აქტიური მწერლები
აქტიური მწერლები
.:დღის აქტიური მკითხველი:.
ყველაზე მნიშვნელოვანი ცხოვრებაში არის?
ყველა გამოკ
.:შემოგვიერთდით FACEBOOK-ზე:.
