***
- ნაკერები გაგეხსნება - დაბღვერილმა თქვა ლაშამ და სავარძელზე დააჯინა თორნიკე
- მაგის დედაც.. ლანა სადაა?
- მარიამთან წავიდა
- ხოო..
- თორნიკე რამე ხომარ წამოგცდა? - საჩვენებელი თითი ცხვირწინ აუწია ლაშამ
- არა რასამბობ.. - გაეღიმა თორნიკეს და თავი ჩახარა.
- ზურა მალე მოვა.
- ხო და მერე მაგას რააიტანს. რატოა ასეთი აუტანელი - აბუზღუნდა. ამასობაში ზურამაც კარები შემოაღო და თორნიკეს პირდაპირ თვალებში, მკვლელი მზერით შეხედა
თორნიკესდა გასაკვირად, ძმას ხმა არ ამოუღია
- რასაპირებ? - დაიწყო ლაშამ
ზურამ ჯიბეში რაღაცის ძებნა დაიწყო. მერე სახიდან ფერი გადაუვიდა, ფეთიანივით წამოხტა და და გარეთ გავარდა
- აი კლიმაქსიანი.. - გაეცინა თორნიკეს. ლაშამ ისევ სერიოზული სახით შეხედა. წამებიც არიყო გასული ზურა სახეზე ღიმილ გადაკრული დაბრუნდა.
- ზურა დამშვიდდი და დაჯექი - ფეხზე წამოდგა ლაშა
- უბრალოდ მეგონა დამეკარგა.. - ისევ ღიმილით წარმოთქვა და ხელის გული გაშალა. ზედ პატარა ლამაზი ბეჭედი ედო. თეთრი ოქროთი და სამი ლამაზი ბრილიანტით.
- ე მანახე - ხელი გაუწოდა თორნიკემ. ზურა დაებღვირა თუმცა ძმის ლეკვურმა სახემ ყველაფერი დაავიწყა და ბეჭედი ფრთხილად ხელის გულზე დაუდო. თორნიკემ ბეჭედი საგულდაგულოდ შეათვალიერა.
- ეს რო დავალომბარდო.. რამდენს მომცემენ?
- ხოდა ემრე მე მოგცემ რასაც საჭიროა - დაებღვირა ზურა და ბეჭედი უმალ ხელიდან გამოსტაცა
- ნუ მაშინებ.. ძმაო. - გაუღიმა თორნიკემ. ბიჭმა თვალები აატრიალა და მძიმედ დაეშვა დივანზე.
- მე გეგმები მაქ. ლაშა მარიამს როდის გამოწერენ?
- 5 დღეშიო გუშინ ასე მითხრეს.
- მაგდენი ხანი ვერ მოვიცდი.
- რეაბილიტაციისთვისაა საჭირო.
- სჭირს რამე? - ხმას აუწია ზურამ
- ჩემთან ტონი შეარჩიე. და არა უბრალოდ აკვირდებიან
- ხოდა გადაწყვეტილია.
- რაარი გადაწყვეტილი?
- მამადავითში დავიწერთ ჯვარს
- კიმარა გოგოს არ ეკითხები? - ჩაერია თორნიკე
- ოდესმე მისთვის რამე მიკითხავს?
- ხოდა ნაბი*ვარი ხარ - წარბები აუწია ლაშამ
- დარბაზს ვერ გამიჩითავ?
- დავფიქრდები..
- ან ჩემი კომპანიის ტერასაზე გავაკეთებდი, თუმცა 500 კაცი იქ არამგონია დაეტიოს.
- შენი თანამშრომლები დაპატიჟე რა- განეაგლა თორნიკე
- კაი.
- კაი?
- ვიცი რომელიც მოგწონს და კარგითქო.
- ხო ნუ.. თუ იცი რასუწუნებ, კარგი საჯდომი აქვს.
- გეყოფათ ბავშვობა - თვალები მოისრისა ლაშამ.
- ეგ თორნიკეს უთხარი, მე არ ვიპარები საავადმყოფოებიდან.
- ნუ იგესლები - არდააკლო თორნიკემ
- ლაშა შენი პირადობა მათხოვე
- რათგინდა?
- 3 საათში დაგიბრუნებ მათხოვე!
- კარგი, გამომართვი, - საფულიდან პირადობა ამოიღო და ზურას გაუწოდა. - არდამიკარგო.
- ბავშვი არვარ. - კარებისკენ დაიძრა ზურა - ხო.. და კიდევ ბიჭები რომ მოვლენ ყველა გააფრთხილე. 1 კვირაში ყველაფერი უნდა მოვასწორთ! - გაიღიმა ზურამ და კარები გაიხურა.
- შეიცვალა - ღიმილით ამოილაპარაკა თორნიკემ
- ისევ 17 წლის ბავშვია.. - ასევე ღიმილით უთხრა ლაშამ
***
სისხლი და საავადმყოფოს სუნი - ეს ის იყო რასაც ზურა ყველაზე მეტად ვერ იტანდა. თუმცა ახლა მოუწევდა.ფიქრობდა რომ თათიასთან ურთიერთობა უნდა გაეწყვიტა. მნახველთა სიაში უცბად გაეწერა და გოგონას პალატაში გაცეცხლებული შევარდა. თათიას მისი დანახვა გაუკვირდა
- მოხვედი?..
- კი მოვედი. შენ გოგო ნორმალური ხარ?
- დავაშავე რამე?
- მეითხები კიდეც?
- ზურა რაგჭირს?
- მე რა მჭირს? რამდენთან იკოტრიალე და მაინცდამაინც მე შემაწმინდე არა ხელები?
- უკვე გაიგე?..
- კი თათია, გავიგე.
- არმინდოდა ასე ყოფილიყო.
- შენ ჩემი ცხოვრების არევ-დარევა გიყვარს
- მე შენთან ერთად ცხოვრება მინდა
- რამეოცნებე ხარ, ეხლა კარგად მომისმინე. ანგარიშზე 5000ს გადმოგირიცხავ, არმიანტერესებს ბავშვის მამა ვინარის, არც ის მაინტერესებს სად და როგორ, მაგრამ ქვეყანას დატოვებ. სერიოზულად გეუბნები, თუ არ გინდა შემომაკვდე წადი. გაქრი თათია. იცი რომ კანონით ისჯება შენნაირი გაყალბებები და საქციელები, არ მაიძულო იმ სანაგვეში ამოგალპო. არჩევანი შენზეა.
გოგონამ ხმა ვეღარ ამოიღო. უკანასკნელი სიყვების გაგონებისას შიში იგრძნო. ახლა მხოლოდ გადარჩენაღა უნდოდა. ზიზღიანი ცრემლით სავსე თვალებით შეხედა
- წავალ.
- ძალიან კარგი. - კმაყოფილმა დაუბრუნა პასუხი ბიჭმა და კარები გაიჯახუნა. გოგონა კი მარტო დარჩა და ხვდებოდა, ეს ბოლო დღე იყო. ბოლო წუთები, როდესაც ზურა ნახა..

ბიჭი გაბრაზებული ჩაჯდა საჭესთან, თუმცა საკუთარი თავისგან კმაყოფილს მაინც ეპარებოდა ღიმილი. 5 წუთში ნაცნობ შენობასთან გაჩერდა. ისევ მიმღებში მივიდა.
- გამარჯობათ ბატონო ზურა.
- საღამო მშვიდობის. - ღიმილით უპასუხა გოგონას
- რითი დაგეხმაროთ?
- ჩემი ძმის საბუთები ხომ მოგვარდა?
- დიახ.
- ხო.. ახლა, 207-ე პალატაში რომ გოგონაა მის წასაყვანად მოვედი.
- თქვენ არგაქვთ უფლება.
- რატომ?
- მეურვეობა მის ძმას აქვს აღებული.
- და რაარის ამისთვის საჭირო?
- პირადობის ნომერი.
ბიჭს კვლავ ღიმილი გადაეკრა სახეზე და ჯიბიდან ლაშას პირადობა ამოიღო. მიაწოდა. გოგონამ პირადობას გახედა და გაუღიმა
- ეხლავე შევავსებ საბუთებს. 15 წუთში მზად იქნება და ხელმოსაწერად მობრძანდით.
- მადლობა
- მანამდე შეგიძლიათ გოგონა მოინახულოთ. - ბიჭმა მადლობის ნიშნად კიდევ ერთხელ გაუღიმა და თავი დაუქნია. პალატამდე ერთერთ ექთანთან მივიდა და სიტუაცია აუხსნა, სთხოვა გოგონას ნივთები პალატაში შეეტანა. შემდეგ კი კარები შეაღო. მარიამს ეღვიძა
- მოდი დავფიქრდები.. მხვედი რომ მისაყვედურო რატომ არ გამოვცხადდი სამსახურში?
ზურას გაეღიმა
- მოვედი რომ აქედან წაგიყვანო
მარიამს თვალები შუბლზე აუვიდა
- მაგრამ.. მე არ შემიძლია ჯერ ძლივს დავდივარ.
- დაგეხმარები, 5 წუთში შენს ნივთებს მოიტანენ.
- არანორმალური ხარ.. - თვალები აატრიალა მარიამმა და სახეზე ხელი მოისვა.
- გადასხმებს მორჩი?
- ერთი დამრჩა, ზეგ.
- ხოდა ზეგ ისევ მოვალთ.
- ლანა შეგხვდა?
- არა?
- 5 წუთის წინ წავიდა.
- რამე ხომ არ უთქვია? - ანერვიულდა ზურა
- რა უნდა ეთქვა?
- არა უბრალოდ..
კარებზე კაკუნი გაისმა, ბიჭი წამოდგა და გააღო, ეტანმა მას ცელოფანში გახვეული ნივთები მიაწოდა.
- ესეც ასე - საწოლზე დადო.
- ახლა გადი
- რა? - წარბები აწია ზურამ
- უნდა ჩავიცვა. - იგივე ჟესტი გაიმეორა მარიამმა
- არაფერიგად დასამალი. - ხელი აუქნია ზურამ და ცელოფნიდან ჯინსი, მაისური, ნაცრისფერი თბილი ჟაკეტი და კედები ამოიღო.
- ეს ჟაკეტი არარის ჩემი - დაებღვირა მარიამი.
- ვიცი მაგრამ დაგჭირდება, შეგცივდება.
- დარწმუნებული ვარ სამსახურში გათბობა არ გაგითიშავს - გააჯავრა მარიამმა და ჩაცმა დაიწყო. უკვე აღარ აქცევდა ბიჭს ყურადღებას, ისედაც იცოდა რაცარუნდა ებუზღუნა პალატას არ დატოვებდა. საბოლოოდ როცა ფეხსაცმელიც ამოიცვა და ჟაკეტი მოიცვა დაიბღვირა
- აშკარად პატარა მაქ
- თანაც ძალიან - გაეცინა ზურას და ელვა შესაკრავი აუწია. გამოიწია რომ ჯერ გოგონა გაეტარებინა. მარიამმა კარები გამოხსნა თუმცა მაშინვე კედელს მიეყრდნო. თავბრუ დაეხვა.
- რადაგემართა? - მაშინვე მივარდა ზურა და წელზე ხელი შემოხვია რომ დაეჭირა
- ზურა არვარ კარგად..
- მარიამ აქ ვერ დაგტოვებ. - არდაუყოვნებია მაშინვე ხელში აიტაცა
- უკვე გითხარი რომ არანორმალური ხარ ხო? - დაებღვირა მარიამი. ზურასაც გაეღიმა და ისე გავიდა მიმღებისკენ. მარიამი იქ სკამზე დასვა და მიმღების გოგონას მიუბრუნდა
- მზადარის საბუთები.
ბიჭმა ისევ გაუღიმა და ხელი წამის მეასედში მოუწერა
- თავისუფლები ხართ - ისევ გაუღიმა გოგონამ. ზურა მარიამს მიუბრუნდა ღიმილით
- არ გაიმეორო.. - თვალები აატრიალა მარიამმა. - ჩემით წამოვალ. - ფეხზე ადგომა დააპირა თუმცა ზურამ დაასწრო და ისევ მის ხელებში მოაქცია.
- ბუმბულივით ხარ
- არანორმალურო. - იგივე გაუმეორა მარიამმა. ბიჭმა გოგონა მანქანამდე მიიყვანა და შემდეგ ფეხზე დააყენა.
- თავი შეიკავე როგორმე რომ არ დაეცე. - მანქანის პული ამოიღო და ბლოკი მოხსნა. მერე კარები გაუღო. გოგონა მანქანაში ჩაჯდა თუარა ნაცნობი სურნელი ეცა. მერე საჭესთან მჯდომ ზურას გადახედა
- მანქანას სუნამოთი რეცხავ?
- ხომ იცი მიყვარს
- რაარგიყვარს შენ..
ხმა მთელი გზის განმავლობაში არცეთს ამოუღია. ბოლოს ბიჭმა მანქანა მთაწმინდის ტყესთან გააჩერა.
- გადაწყვიტე რომელიმე ცხოველს შეაჭმევინო ჩემი თავი თუ რახდება? - გაეცინა მარიამს.
- არა მარიამ. ყველაფერი წინ არის.წინ დიდი გზა გვაქვს. - გოგონამ მანქანის კარები გახსნა და გადავიდა.
- დამპირდები რომ თვალებს არ გაახელ?
- მოთხოვნებიც გაქ?- წარბები აუწია მარიამმა. ზურამ გოგონა ისევ მის მკლავებში მოაქცია
- ინვალიდი არვარ!
- ახლა ხარ! დახუჭე თვალები.
- ხრამში რომ გადამაგდო?
- ნუუ ბავშვოობ დახუჭე! - გოგონამ თვალები დახუჭა და მხარზე თავი მსუბუქად ჩამოადო.
- არ გაახილო იცოდე გაიტყიპები - სიცილნარევი ხმით უთხრა ზურამ
- რამუქარებით ხარ.. - ზურას ხმა აღარ ამოუღია, დაახლოებით 10 წუთიანი სიარულის შემდეგ გოგონამ კვლავ ხმა ამოიღო.
- დამეძინა, ჰე.. მალე მივალთ?
- 5 წუთში. - მკაცრად უთხრა ბიჭმა და უფრო მჭიდროდ დაიჭირა გოგონა.
- წელი არ აგტკივდეს
- ბუმბულო არ გაჩუმდები?
მარიამს მობეზრდა ლაყბობა და გაჩუმდა თუმცა 2 წუთიც არ იყო გასული რომ ხმა ისევ ზურამ ამოიღო.
- მოვედით. - ძირს დასვა და ხელი თვალებზე გაახილა
- არმენდობი?
- ვიცი რო გაახელდი ამიტომაც არა. - ცალი ხელით ჯიბიდან ბეჭედი ამოიღო და მუჭაში მაგრად მოიქცია, შემდეგ გოგონა ხესთან დასვა და ხელიც მოაშორა თვალებიდან.
- გაახილე.
მარიამმა თვალები გაახიალ თუარა ჯერ სახეგაბადრულ ზურას შეხედა მერე კი მის წინ მდგარ შენობას. სახე შეეცვალა და სახიდან ფერი გადაუვიდა.
- აქ რატომ მომიყვანე.. - ისე უთხრა რომ შენობისთვის თვალი არ მოუშორებია
- გახსოვს?.. ჩვენი სკოლა.
- არ შეცვლილა..
- ჩვენი შეხვედრის პირველი ადგილი.
- შეხვედრის?
- ნუ.. რაც ჰქვია. ახლა შემომხედე. - მარიამმა თავი ჩახარა და მზერა ბიჭისკენ გადაიტანა
- ახლაც ბრძანებლობ.
ზურამ გოგონას სიტყვებს ყურადღება არ მიაქცია და მისი შეკუმშული მუჭა მარიამის ხელთან მიიტანა. შემდეგ გაშალა. გოგონას თვალები გაუფართოვდა. ვერ ხვდებოდა ეს რას ნიშნავდა. ან ხვდებოდა და არ უნდოდა მიმხვდარიყო.
- ახლა ხვდები.. უარის თქმის უფლება არ გაქვს - ნაძალადევად გაუღიმა ზურამ და ბეჭები თითებში აათამაშა
- ყველაფერს რატომ მიწყვიტავ!
- იმიტომ რომ მე მინდა ასე
- არ გაინტერესებს მე რა მინდა?!
- არა! - გაცეცხლებულმა შეხედა თვალებში
- შენ..


დასასრული

დამდამდამ. ვიცი არ ელოდით ასეთ მოულოდნელ დასასრლს.. თუმცა ვეცადე თქვენი თხოვნები და სურვილები შეძლებისდაგვარად გამეთვალისწინა. მოკლედ რომ აღარ გამიგრძელდეს, პირველ რიგში დიდი მადლობა თქვენ ვინც ერთგული მკითხველი იყავით და ხართ. თქვენი თბილი კომენტარები და სტიმული. უდიდესი მადლობა ამისთვის თქვენ! <3 ახლა რაღა დამრჩენია, მე მოვრჩი ამით ამ ისტორიის წერას, დანარჩენი თქვენზე მომინდია. ასერომ გელით კომენტარებით და კრიტიკით რათქმაუნდა
სიყვარულით თქვენი ლინა <3