- დაწყევლილი იყოს ეს დღე! ფუ ამის დედა შე**ცი, მარიამის დაბადებისდღე მაინც არ იყოს.
- ზურა დაწყნარდი, მოევლება.
- მე ვიყო სი*რი თუ ეგ ცოლად მოვიყვანო!! მაცადოს მაგან
- თავი დაანებე რა.. - აწყანრებდა ლაშა
- გამასულელა ხვდები? გამასულელა!
- ზურა გეყოფა აქ ყოფნა, მე დავრჩები. წადი თორნიკეს მიხედე.
- ხო..ხო.. - თორნიკეს ხსენებისას დასერიოზულდა.
- ოპერაციამ როგორ ჩაიარა?
- რავი მე წოლითი რეჟიმიო, ისაო ესაო რას გაიგებ ამ ექიმების ლექსიკონს. კიდე კაი ხანი ალბათ საავადმყოფოში უნდა იწვეს.
- გამოვივლი მერე.
- აუცილებლად. ახლა წავედი. - ხელი აიქნია ზურამ და მანქანას მოაჯდა. სამშობიაროდან საავადმყოფოში, ფიქრობდა და მწარედ ეცინებოდა. გულის სიღრმეში უხაროდა რომ თათიასგა სამუდამოდ განთავისუფლდებოდა, მაგრამ ზურა რის ზურაა. არაფერს არ შეარჩენდა იმ სულელ გოგოს როგორცვე მდგომარეობა დაუსტაბილურდებოდა.
მანქანა არც თუ ისე მოშორებით გააჩერა და საავადმყოფოში სწრაფი ნაბიჯებით შევიდა. როგორც ყოველთვის ახლაც საინფორმაციოს მივარდა. ექთნები ზურას უკვე კარგად სცნობდნენ, დღეს და ღამეს თითქმის იქ ათევდა, ხან მარიამის პალატასთან ხან თორნიკეს პალატასთან, თუმცა ჯერჯერობით არცერრთან არ უშვებდნენ.
- დილამშვიდობის ბატონო ზურა - ღიმილით მიესალმა ექიმი, ზურამ პასუხის ნიშნად ოდნავ გაუღიმა და ინტერესით სავსე თვალები მიანათა. - თქვენი ძმა გონს მოვიდა, შეგიძლიათ მოინახულოთ.
- რა? მართლა? როგორა? კარგადაა? - ექთანს ბიჭის ასეთ რეაქციებზე გაეცინა
- კარგადაა კარგად. პირველად ვხედავ ძმა ძმაზე ასე ნერვიულობდეს
- მხოლოდ ძმა რომ იყოს რაღა მომკლავდა.. - გაეცინა ზურასაც.
- აი აქ მომიწერეთ ხელი და შეგიძლიათ შეხვიდეთ - რაღაც საბუთზე მიუთითა და კალამი მიაწოდა. ზურამ ხელი დაუყოვნებლივ მიაწოდა, მაშინვე ძმისკენ გაეშურა. კარები გააღო თუარა წამოწოლილი თორნიკე დაინახა, უამრავ მილებში ახლართული. როცა დარწმუნდა რომ ოთახში მათ გარდა არავინ იყო, ძმას გამწარებული ეცა და ქეჩოთი თავი წამოაწევინა
- ეგრე მეორედ არ შემაშინო შე დედამო**ულო გაიგე?? - დაუღრიალა სერიოზული სახით
- დედაჩემი.. დედაშენიცაა - ძლივს ღიმილით ამოილაპარაკა თორნიკემ. ზურას გაეცინა და ამჯერად ძლიერად მოეხვია ძმას. თვალები დახუჭა და კაიხანი ხელებს ზურგზე მსუბუქად ურტყავდა. მერე მოშორდა და იქვე ჩამოჯდა
- ლაპარაკი შეგიძლია? - უკმაყოფილოდ კითხა ზურამ
- ისე რა.
- რამოხდა ბოლობოლო იმ ღამეს? შენ კიარა რამის მე მოვკვდი
- ამბობდნენ ვერ გადარჩებაო ხო?
ზურამ თავი ყრუდ დაუქნია
- შენ რა იცი?
- ბუნდოვნად მესმოდა ხმები.
- შენ რამოგკლავს ბო*ზიშვილი ვიყო 9 სიცოცხლე გაქ - ხელი აუქნია ზურამ და თვალები უძილობისგან მოისრისა. თორნიკეს ძმის ნათქვამზე გაეცინა.
- მარიამი როგორაა?
- არმიშვებენ, შენზე ბევრად უკეთ.. ასე ამბობენ რავიცი.
- იმ ღამეს მაგან დაიჩემა წამიყვანეო. შენი თანადგომა უნდოდა. მიუხედავად იმისა რომ ამდენჯერ ატკინე, დაფიქრდი ამაზე. ტკივილი არჩია მხოლოდ იმის გამო რომ შენთან ყოფილიყო.
- არვიცი, ჯარიც რო გადამიდგეს წინ დღეს მაინც შევალ მაგასთან.
- ვიცი არ გაგიჭირდება. - შეიშმუშნა თორნიკე
- რამე გაწუხებს?
- რა არა, შენ ეგ იკითხე. 4 ნეკნი მაქ ჩალეწილი. დილით სიგარეტს ვითხოვდი მარა ჩემი ფეხები. ახლა ლომკით მომკლავენ
- გაჩერდი რა. შენ მაგივრად მე მოვწევ გავედი. - ხელი მხარზე დაარტყა ზურამ და კარებისკენ დაიძრა
- იცოდე, სიგარეტის მოწევა მაგ გრძნობას მაინც არ დაგავიწყებს - მიაძახა თორნიკემ და თვალი ჩაუკრა.
***
ზურა პალატიდან სახეზე ღიმილ აკრული გამოვიდა, იქვე მდგომ მედდას მადლობა გადაუხადა და მარიამის პალატისკენ დაიძრა. შეყოვნდა. ჯიბიდან ტელეფონი ამოიღო საათს დახედა. სახე გაუნათდა და გასასვლელისკენ წვაიდა. დაახლოებით 100 მეტრში ყვავილების მაღაზია ეგულებოდა. ფეხით წასვლა შეეზარა, მანაქანა უცებ დაქოქა და წამებში იქ გაჩნდა. ვინაიდან არიცოდა გოგონას რა ყვავილები უყვარდა, ყველანაირი ჯიშის ყვავილებ ერთმანეთს შეარევინა და უზარმაზარი თაიგული უკანა სავარძელზე მოათავსა.
პალატასთან ორი ექიმი დახვდა. კარებში დაცვასავით იდგნენ.
- ვიცი რო არ შეიძლება და ბლაბლა, მარა თავს ნუ მაგინებინებთ გთხოვთ. - წარბები აუწია. ორივემ ერთმანეთს გადახედა და გზიდან ჩამოეცალნენ. ზურამ მადლობა გადაუხადა, ღრმად ამოისუნთქა და პალატა შეაღო. დაინახა და გაშეშდა. პირი შუაზე გააპო. მის ოთახში სამარისებრი სიჩუმე სუფევდა. მხოლოდ პულსის ხმა წრიპინით ისმოდა. მარიამს ეძინა. კარები ფრთხილად მიკეტა, მიახლოვდა და ყვავილები იქვე ტუმბოზე დადო. შემდეგ ახლოს საწოლის კიდეზე ჩამოჯდა. კულონს დახედა რომელიც ყველაფრის მიუხედავად ისევ უცვლელად ეკიდა. ბიჭმა ხელი გოგონასკენ წაიღო და გაბნეული თმა ყურსუკან გადაუწია. ვინიფიქრებდა, მაგრამ მარიამმა ამაზე თვალები გაახილა და მითუმეტეს ზურას დანახვისას დაჭყიტა
- მე.. მაპატიე.. არმინდოდა გაგღვიძებოდა.. - ამოილუღლუღა ზურამ და ხელი თავის ადგილზე დააბრუნა
- აქ რას აკეთებ.. - ჩუმი ხმით დაილაპარაკა მარიამმა
- მარიამ.. არ დაიწყო გთხოვ. ხომ იცი რომ..
- ზურა რა ვიცი? შენი შვილი როგორაა?
- ჩემი არაა.. - სევდიანად გაუღიმა გოგონას და თავი ჩახარა
- როგორთუ..
- ხო მარიამ - სიტყვა გააწყვეტინა - მაინდამაინც დღეს ხდება ყველა უბედურება. არ მინდოდა რამე დაგშავებოდა. მარიამ მიყვარხარ!
გოგონამ გაოგნებისგან ხმა ვეღარ ამოიღო. აშკარა იყო რომ პულსიც მოემატა. თავი ასტკივდა და წამებში თვალები დაუბნელდა. ბოლო სიტყვა ათაჯერ მაინც გაუმეორდა გონებაში. დაახლოებით ხუთ წუთში შეძლო და ხმა ამოიღო.
- ხო.. ალბათ.. მეც ვფიქრობდი რომ გიყვარდი. ხომ გითხარი კიდეც.. მაგრამ იმ ფაქტს ვერ გავექცევით რომ მე შენთვის საკმარისი არვარ.ვიცოდი რომ ეს მოხდებოდა. ასერომ არც გადანაშაულებ იმაში რომ ჩემს მერე სხვა შეგიყვარდა.არც გაბრაზებული ვარ. ვიცი უნდა ვიყო. მაგრამ არ ვარ. ერთადერთი რასაც ვგრძნობ ზურა ტკივილია. დიდი ტკივილი. ვფიქრობდი წარმოვიდგენდი რამდენად მტკივნეული შეიძლებოდა ყოფილიყო ეს, თუმცა ვერ შევძელი.
- მაპატიებ? - ბიჭმა გოგონას ხელი ხელში მოიქცია და მის მკერდთან ახლოს მიიტანა, მასთან მიჩოჩდა და მკერდზე მიადებინა - გრძნობ? - მარიამმა თავი დაუქნია. - ეს გული გუშინ გამთენიას რამის გასკდა.
- თორნიკე როგორაა?
- კარგად, უკეთ.. - ბიჭმა თავი ჩახარა, მიხვდა რომ გოგონამ თემა შეუცვალა. და არც ეცადა უკან დაბრუნებას. - მე სხვა გეგმები მქონდა.
- რა გეგმები? - გაუკვირდა მარიამს, ზურამ მის მკერდზე კულონზე ანიშნა. გოგონამ დაინახა და თავისუფალი ხელით ზემოთ აწია რომ შეეხედა. უბრალო ვერცხლის კულონი ლურჯი თვლით.
- ლამაზია..
- ალბათ მოგწონს, - დაუფიქრებლად დააყოლა ზურამ. მარიამს გაეღიმა
- მადლობ. მაგრამ უფროსისგან ამას ვერ მივიღებ.
- მადლობა მე უნდა გადაგიხადო რომ ახლა ლაპარაკობ და საერთოდ კარგად რომ ხარ.
- მქონდა შანსი მეცხოვრა იმ ცხოვრებით რომლითაც დავასრულებდი. - გაუღიმა მარიამმა, ზურას ჯიბეში ტელეფონი აუზუზუნდა.
- უნდა წავიდე. იცოდე სამსახურში არ დააგვიანო. - გაიცინა ბიჭმა და კარები გამოხსნა. მარიამს გაუკვირდა ბიჭის ასეთი ცინიზმი
- შეუცვლელიხარ - მიაძახა სიცილით
- ხო ზოგი რამ არ იცვლება - ჩუმი ხმით თქვ ზურამ და პალატა დატოვა.



ბოდიში დაგვიანებისთვის
კრიტიკა! <3