***
- საღამოს მოიცლი ბიჭო?
- კი რახდება?
- ჩემთან 6ზე. შენებს გააგებინე. - ღიმილით დაუკიდა ყურმილი ვიღაცას ლაშამ და მანქანა ბარდიულთან მიაყენა. პირველი, საინფორმაციოსში მნახველად დარეგისტრილდა, თეთრი ხალათი მისცეს და თავისი დის მოსანახლებლად შევიდა. მარიამს ეღვიძა და ტელეფონში რაღაცას ათვალიერებდა. ძმის დანახვისას სახე გაებადრა, ოდნავ წამოიწია და გადაეხვია.
- ხიფათა ხარრა - ხელი აუქნია ლაშამ
- შენ გგავარ - ენა გამოუყო მარიამმა.
- არანაირად. აბა სარკეში ჩაიხედე, ლომივით წითელი თმა შენ გაქ მეკიდე ყავისფერი.
- შენღა მეკლდი რა! შევიღებავ იცოდე.
- ეგეთი დაიბრალე და ნუ მაბრალებ - ისევ სიცილს განაგრძობდა ლაშა.
- აბეზარო, მომბეზრდი.
- ასევე, რიჟავ.
- ასე ნუ მეძახი!
- აუ შენ ნაადრევი კლიმაქსი დაგეწყო თუ რა ორსულივით ბრაზობ ყველაფერზე. - დაასერიოზულა სახე ლაშამ
- ცუდად ხუმრობ
- ეგეც ვიცი.
- მალე გავალ აქედან? უკვე მოვიწყინე
- გინდა ვუთხრა და თორნიკე შემოგიყვანონ?
- მაგაზე უკეთესი ჯამბაზი ვერ მომიძებნე? - გაეცინა მარიამს. - მომიყვანე მომიყვანე.
- გავედი ეხლა, ვნახავ მაგააც და ხვალ შემოგივლი ალბათ. - შუბლზე აკოცა დას და კარები გაიხურა. ენას კბილს ძლივს აჭერდა რომ ზურას გეგმები არ ამოეფრქვია, მაგრამ თავს შეძლებისდაგვარად იკავებდა. თორნიკეს პალატა მეორე სართულზე იყო. ლიფტის ლოდინი დაეზარა და ფეხით წამებში აირბინა კიბეებზე. პალატის კარი შეაღო თუ არა თორნიკეს დანახვისას სახე აეშალა
- რას გავხარ ბო*ის შვილი ვიყო.. - დამარცვლით ამოილპაარაკა. მივარდა თორნიკეს და გულში ჩაიკრა.
- აე აე მოიცა, ჯერ კიდევ მტკივა. - ხელი მოიკიდა თორნიკემ ნაკერზე და ცალი ხელით ლაშას გაწევა სცადა. მიუხედავად ყველაფრისა თორნიკე ღვიძლი ძმასავით უყვარდა
- კატა ხარ - ჩაილაპარაა ლაშამ და სავარძელში ჩაჯდა
- მოილაპარაკეთ შენ და ზურამ თუ რანაირად ლაპარაკობთ ერთი და იგივეს - აბუზღუნდა თორნიკე. ლაშას ზურას ხსენებაზე ისევ მისი გეგმები გაახსენდა, გაეღიმა, დააპირა თორნიკესთვის ეთქვა, მაგრამ იცოდა მერე ენის გაჩერება გარდაუვალი იყო.
- შენ რა სახე გინათებს?
- გინდა მარიამთან ჩაგიყვანო?
- ეე ჩემი რძალი როგორაა მართლა? - სახე გაუნათდა თორნიკესაც. ლაშას სიტყვა 'რძალზე" სიცილი აუტყდა
- ლაშა რა ხდება - დაებღვირა თორნიკე
- კაი კაი, მისმინე. მე როგორმე დაველაპარაკები ექთნებს მარიამთან ჩაგიყვანონ. ეხლა კიდე მომისმინე. რასაც გეტყვი ჩათვალე არ მითქვამს
- ჰმმ.. ნამიოკები?
- თორნიკე! - გაუბრაზდა ლაშა
- კაი ხოო.. გისმენ
- ზურამ მარიამს ხელი უნდა თხოვოს, ზუსტად არვიცი როდის, დღეს ბიჭებს შეკრება გვაქ და გეტყვი მერე
- მოიცა და ეს რძალს არ უნდა ვუთხრა?
- თორნიკე რა გითხარი!
- კაი ჩათვალე არ გამიგია - თავი გაიქნია თორნიკემ.
ლაშამ სიცილით დატოვა მისი ოთახი და მიმღებში გავიდა. რაღაც საბუთებს მოაწერა ხელი რომ გოგონსთან ჩაეყვანათ თორნიკე. შემდეგ კი იქაურობა დატოვა.
***
- დაზარალებლები ერთად მოგვაქციეს? - გაეცინა მარიამს თორნიკეს დანახვისას
თორნიკე თვალები აუბრიალა. ერთერთმა ექთანმა ეტლით შემოიყვანა და დატოვა თუარა თორნიკე წამოდგა.
- ეი რასაკეთებ, არ შეიძლება
- ოო ამ წესების დედაც. - ამოილაპარაკა თორნიკემ - ამ ფრიალა ნაჭერში თავი პიდარასტი მგონია - ამაზე მარიამს სიცილი აუტყდა
- ლიფტის გვერძე საწყობში ინახავენ ჩვენს ტანსაცმელს.
- მართლა?
- ხო მართლა
- მმ.. ჩემმა ძმამ გნახა? - წარბები აწია ღიმილით თორნიკემ და ისევ ჩამოჯდა. უჭირდა დიდი ხნით ფეხზე დგომა.
- ხო, მითხრა სამსახური აღარ გამიცდინოვო.
- სერიოზულად? - ხელი აიქნია თორნიკემ უკმაყოფილოდ
- მითხრა კიარა დამემუქრა.
- სი*ია..
- ალბათ. - მხრები აიჩეჩა მარიამმა.
- ეხლა მე წავალ, გადასხმა უნდა გავიკეთო და არ მოიწყინო კაი? -ლოყაზე აკოცა თორნიკემ, გოგონამ თავი დაუქნია დ აგაუღიმა. გასვლისას, თორნიკეს დერეფანში არავინ დახვდა. გვერძე გაიხედა და სანიტარიის ნიშანი შენიშნა. სანამ დრო იყო უყუყმანოდ შევიდა და ექთნების სამოსის დანახვისას გამარჯვებულის ღიმილი გადაეკრა სახეზე. ეტლიდან ძლივ ძლივობით წამოდგა. ცისფერი ხალათი შემოიცვა, თავზე ჩემოხვეულ წელვად ლენტას კი ვერაფერი მოუხერხა, რადგან მოხსნისას ძლიერ ეწვოდა. ამიტომ იქვე მიგდებული ვიღაცის თეთრი ქუდი დაიფარა, სანამ დრო იყო იმავე ოთახში სწორად სიარულში გაივარჯიშა, მართალია უჭირდა მაგრამ თვლიდა რომ ამად უღირდა. საბოლოოდ თავაწეული ამაყად გავიდა დერეფანში. რამდენიმე ექთანმა ისე ჩაუარა ვერაფერი იეჭვეს მაზე კი ღიმილს უფრო და უფრო უმატებდა. როცა ლიფტამდე შეახსენა, მარიამის სიტყვები გაახსენდა. ლიფტის გვერდით საყვავილე შენიშნა მხოლოდ. ამაზე ტუჩები დამუწა, მის გვერდით კი მეტალის კარები. ფეხაკრებით გაემართა კარისკენ, თუმცა ჭრილობა არ შეხორცებოდა ჯერ და უჭირდა სიარული. ოთახში შესულს ერთჯერად ცელოფნებში შეხვეული ნივთები დახვდა რომელიც თაროებზე ალბანის მიხედვით იყო შემოწყობილი. თორნიკემ მალევე იპოვა საკუთარი ნივთები და ხალათის ქვეშ დამალა. იქიდან ისევე დინჯად გამოვიდა, კვალის დაფარვას ცდილობდა. ლიფტითვე პარკინგზე დაბლა ჩავიდა და საბოლოოდ როდესაც ქუჩისგრილი ჰაერი ჩაისუნთქა კედელს ჭმუნვით მიეყრდნო. ჭრილობა საშინლად სტკიოდა თუმცა ცდილობდა არ შეემჩნია. დაახლოებით 20 მეტრში საპირფარეშო შენიშნა, იქაც კედლის მიყრდნობით მიხოხდა, შევიდა და გამოიცვალა მის ნივთებში ტანსაცმელთან ერთად მობილური და ზურას საკრედიტო ბარატიც შენიშნა. არადა ეგონა რომ ამას აქ არ გაუჩერებდნენ, საბოლოოდ თვით კმაყოფილმა როცა გამოეწყო სარკეში ჩაიხედა და საკუთარ ავს გაუღიმა. იმის მიუხედავად რომ სიარული უჭირდა ტრასაზე გასვლა შეძლო და ტაქსი გააჩერა. მისამართი უთხრა და თავი საზურგეზე გადააგდო. ღრმად ამოისუნთქა
- კარგად ხარ შვილო? - მძღოლი ასაკოვანი კაცი აღმოჩნდა და შწუხებულმა კითხა ბიჭს. თორნიკემ თავი მსუბუქად დაუქნია და უფრო მეტი დამაჯერებლობისთვის გაუღიმა. დაახლოებით5 წუთში ტელეფონის ნაცნობი ხმაც გაისმა. ჯიბიდან ძლივს ამოიღო ჩაჭედილი ტელეფონი და ეკრანის დახედვისას თვალები აატრიალა. ზურა ურეკავდა. როგორც ჩანს გაუგია რომ წამოვედიო ისევ ღიმილით გაიფიქრა საკუთარ საქციელზე და სიცილით უპასუხა
- აგენტი 007 გისმენთ
- შენ ბიჭო სრულ ჭკვაზე ხარ? ამხელა კაცი საავადმყოფოდან რო პატარა ბავშვივით იპარები ჭკუა არ უნდა გქონდეს?
- ჯეიმს ბონდობასაც არ მაცლით რაა - ამოიბუზღუნა თორნიკემ
- ... - ამოიხვნეშა ზურამ. - სადხარ
- სახლში მივდივარ.
- შენს მეურვეობაზე მე მქონდა ხელი მოწერილი შე ნაბი*ვარო. მოვაგვარებ აქ და მოვალ.
- მამიკო მოვლა არ მჭირდება - ძალით დაიწვრილა ხმა თორნიკემ და ისე ამოილაპარაკა ტელეფონში. ზურამ მისი სარკაზმი ვეღარ აიტანა და გაუთიშა.
- მამაშენს ასე არ უნდა ელაპარაკებოდე.. - სინანულით ჩუმად ამოილაპარაკა მოხუცებულმა მძღოლმა
- მამაჩემი კიარა ჩემი ძმა იყო - სიცილნარევი ხმით მიუბრუნდა თორნიკე
- უფროსი ძმა?
- არა უმცროსი. - გაიღიმა თორნიკემ
- რამდენი წლით არის შენზე პატარა? - ინტერესით გახედა მოხუცმა
- მმ.. 1წუთით და 7 წამით თუ ზუსტად მახსოვს. - ამაზე თვალები გაუფართოვდა მძღოლს და ჩაეცინა. იფიქრა ეს ბიჭი მემასხარავებაო და აღარაფერი უკითხავს. თუმცა რაიცოდა სიმართლე. თორნიკემ ტაქსი ლაშას სახლთან გააჩერებინა და მადლობა გადაუხადა. ლაშამ თორნიკე ფანჯრიდან დაინახა და გიჟივით გავარდა გარეთ
- არანორმალურო აქ რას აკეთებ?!
- ქორწილის დაგეგმვას ჩემ გარეშე აპირებდით? ხოდა არ გამოგივათ. - კმაყოფილი სახით ამოილაპრაკა თორნიკემ, მერე ლაშა მიეშველა, დაეყრდნო და სახლში შეიყვანა.


შედარებით დიდი თავი.. ველი თქვენს კომენტარებს.
გელით!