მეექვსე თავი
შეძახილზე დაშოშმინდნენ, გაჩუმდნენ. ყველანი თავ-თავის მოჩხუბრებს ამოწმებდნენ, ვინ იყო დაჭრილი.
- არაფერია, ნუ გეშინიათ, ყველანი კარგად ვართ!.... – გავიგონე სიბნელეში გიორგის ხმა.
აქეთ-იქიდან ქალების ქოქოლა გვესმოდა მოჩხუბრებს რომ ლანძღავდნენ. შეგროვებულ ბრბოში ბიჭებმა ნელ-ნელა გამოიკვლიეს გზა, კახას წარბი ქონდა გატეხილი და სახე სისხლით მოსვროდა, გიორგის არაფერი ემჩნეოდა სახეზე, მაგრამ სამაგიეროდ მკლავს იჭერდა ხელით, მისი სახე არ მომეწონა, მივხვდი, რომ ცდილობდა ტკივილი შეეკავებინა, მაგრამ მალევე დავინახე, რომ ხელზე სისხლმა გამოჟონა.
- რა გჭირს?.
- არაფერი, ნუ გეშინია... ზედმეტ ალიაქოთს ნუ ატეხავ!.. – ჩუმად მიჩურჩულა და ხელით გვერდზე გამიყვანა.
კახას წარბი მოვწმინდე, იარა არ იყო საშიში, სამაგიეროდ გიორგის ქონდა საკმაოდ ღრმა ჭრილობა ხელზე. ეტყობა ხანჯალი დაუსვეს კუნთზე, ჭრილობა საკმაოდ დიდი და ღრმა იყო.
- რა ჯანდაბა ვქნა? - ვწუხდი მე. იარას არყით ვწმენდდი. იმდენად შემზარა ამ ამბავმა, რომ შოკი მქონდა. თან სულს ვუბერავდი, რომ ძალიან არ დასწვოდა, ხელები მიკანკალებდა.
- ძალიან გტკივა?! - შეწუხებული ვეკითხებოდი მას.
- არა! პირიქით. – ხელზე ხელი მომიჭირა და ტუჩებთან მიიტანა საკოცნელად – ძლივს შენს ზრუნვას ვეღირსე. მე მგონი ამაზე ბედნიერი დღე არც მქონია!.
- რა სისულელეს ამბობ! – გამეღიმა მე – ასე უხერხულად ცხოვრებაში არ ვყოფილვარ, თან მიზეზიც მე გავხდი... – ცრემლები მომადგა თვალებზე.
- არ იტირო, გაჩერდი!..... – ლოყით ხელზე მეფერებოდა - ბედნიერი ვარ ჩემთან რომ ხარ, შენს გამო სიცოცხლესაც დავთმობ, ეს ნაკაწრი არაფერია!..
მე სახელდახელოდ სუფთა ნაჭერი ვიპოვე და სახვევს ვახვევდი. მას ავხედე. მიღიმოდა. რამდენიმე წამით ჩვენი სახეები თითქმის ერთმანეთს მიუახლოვდა, გაფაციცებული სახვევს ვკრავდი, მაგრამ მისი მხურვალე სუნთქვა სახეზე მელამუნებოდა. მოულოდნელად, თავისუფალი ხელით მისკენ მიმიზიდა, ვცდილობდი გავთავისუფლებულიყავი, მაგრამ ის მძაფრად მიკრავდა გულში.
- გამიშვი, გთხოვ.! – ვემუდარებოდი მე. გაეღიმა და მკერდში ძლიერად მიმიკრა. მისი ცხელი ტუჩებით სახეს მიკოცნიდა, ისე ცხარედ და მხურვალედ მკოცნიდა, რომ სუნთქვა შემეკრა, რაც უფრო ვცდილობდი, მისი ალერსისგან თავის დახსნას უფრო მაგრად მიჭერდა ხელს.
- შენს გარეშე არ შემიძლია ცხოვრება! არ გაგიშვებ და არც არასოდეს გაგიშვებ! – მისი სიტყვები ნაწყვეტ-ნაწყვეტ ჩამესმოდა. თანდათან ვგრძნობდი, რომ მის ალერსს ვნებდებოდი. წინააღმდეგობას ვეღარ ვუწევდი. საკუთარმა უსუსურობამ შემაძრწუნა.
- გაჩერდი! გესმის გაჩერდი! – სადღაც გულის-სიღრმიდან ამომხდა. ეტყობა ჟინით გახელებულს ჩემი შეშინებული ხმა ჩაესმა. გაჩერდა, ალერსი შეწყვიტა ოღონდ ხელი მაინც არ გაუშვია ჩემთვის. ისე ვყავდი გულში ჩაკრული თითქოს პატარა ბავშვი ვიყავი. თვალებიდან ცრემლები წამომივიდა და უფრო ძლიერად ჩავეხუტე.
- ტირი?! - ცრემლიან თვალებში ჩამხედა მან. სახეზე შიში აღებეჭდა. ხმა არ ამომიღია, აღარც გაქვევა მიცდია, ასე ვიყავით ჩახუტებული და ვტიროდი. ჩემი ცრემლები მკერდს უსველებდა, მაგრამ ხმას არ იღებდა. უფრო და უფრო ძლიერად მიკრავდა გულში, ვგრძნობდი, მხრებზე დადებული მისი ხელები როგორ თრთოდნენ. არ ვიცი ასე რამდენ ხანს ვიყავით ჩახუტებულები, ალბათ რამდენი წუთს, მაგრამ მე საუკუნედ მომეჩვენა. მალე სანახევროდ შეხვეული ჭრილობიდან სისხლმა გამოჟონა.
- მოიცადე, შეხვევა დავასრულო. – მისი ალერსისგან თავი დავიხსენი და ჩემი საქმე გავაგრძელე. გადახვევა სწრაფად დავასრულე. ჭუჭყიანი სახვევები წამოვკრიფე და ის იყო უნდა გავცლოდი, რომ კვლავ ხელით გამაჩერა.
- თამრო, დედას გაფიცებ, ხომ გიყვარვარ?!
ვიგრძენი როგორ გავწითლდი, ეს ჩვევა ხომ ვერ მოვიშორე, პატარა ბავშვივით ვწითლდებოდი, როცა მცხვენოდა.
- არა, არ მიყვარხარ და ამიტომ გივლი ასე გულმოდგინედ! – გავიღიმე მე.
არ დამავიწყდება მისი ბედნიერი სახე: - დედას გაფიცებ, მართლა?!
თანხმობის ნიშნად თავი დავუქნიე და სწრაფად გავეცალე. ვხედავდი, როგორ გარბოდა გახარებული კახასთან, ალბათ ამ ამბავს უყვებოდა, კახა გადაეხვია და მხარზე ხელს ურტყავდა მილოცვის ნიშნად.
ამ დღიდან მოყოლებული ჩვენი ურთიერთობა საგრძნობლად შეიცვალა, აღარ ვკინკლაობდით, აღარც ვჩხუბობდით. გიორგი ისე მევლებოდა თავს თითქოს პატარა ბავშვი ვიყავი, ხელისგულზე სატარებელი. ბედნიერი ვიყავი, ძალიან ბედნიერი. სადაც მე ვიყავი, იქ მისთვის აღარავინ არსებობდა, ამაზე ძალიან ვხალისობდი და ვერთობოდი. მთავარია რაიმე მეთხოვა და დასრულებული არ მქონდა, რომ მაშინვე მისრულებდა, მანებივრებდა, ჩვენი ურთიერთობის ასეთი რადიკალური ცვლილება, რათქმა უნდა შეუმჩნეველი არ დარჩენიათ. თიკოს მწარე კომენტარებიც მესმოდა ზოგჯერ.
- “რაღაც ძალიან დაუტკბით ერთმანეთს!”- ირონიულად აღნიშნავდა ხოლმე. მართალია მისი აზრი ნაკლებად მაინტერესებდა, მაინც არ მსიამოვნებდა.
ასე იყო თუ ისე, ჩვენს ერთად ყოფნას მამაჩემიც კი აღარ აპროტესტებდა, ერთხელ საუბარში ისიც კი მითხრა:
- იმდენად ლამაზი წყვილი ხართ, რომ სხვა შენს გვერდით ვეღარც წარმომედგინაო. – მის აზრს ჩემთვის დიდი მნიშვნელობა ქონდა და ძალიან გამიხარდა. არ ველოდი გიორგის ასე თუ მიიღებდა.

აგვისტოს ბოლოს თბილისში დავბრუნდი, სწავლა სექტემბერში მეწყებოდა და დიდი სამზადისი მქონდა. გიორგი პერიოდულად მირეკავდა, უმისობა ძალიან მიჭირდა, დღე არ გავიდოდა, რომ ერთმანეთისთვის რამე არ მიგვეწერა.
ერთხელ ტელეფონმა დარეკა სახლში, ყურმილი რომ ავიღე გიორგი შემრჩა. ძალიან გამიხარდა მისი ხმის გაგება.
- ამ საღამოს უნდა გნახო, გეცლება?! –მითხრა ერთმანეთის მოკითხვის შემდეგ.
- რა თქმა უნდა.
- ლექციების შემდეგ მოგაკითხავ და გავისეირნოთ. სექტემბრის თბილი დღე იყო, გიორგის მოლოდინში დავფრინავდი, მეჩვენებოდა, რომ დრო ნელა გადიოდა. ლექციებზე კი ვიყავი, მაგრამ შეიძლება ითქვას, რომ არ ვიყავი, არაფერი არ მესმოდა.
ლექციები დავამთავრე, თუ არა გამოვედი. გიორგი უნივერსიტეტის II კორპუსის შესასვლელთან მელოდებოდა, ძალიან გამიხარდა მისი დანახვა. ერთმანეთის მოკითხვის შემდეგ, რუსთაველამდე ფეხით გავლა გადავწყვიტეთ, შემოდგომის თბილი საღამო იდგა. ჩვენ ხელკავ-გამოდებულები მივდიოდით. გამვლელები ყურადღებას გვაქცევდნენ, - რა მაგარი წყვილია! –ვიღაცის ხმა დაგვეწია.
- ძალიან მომენატრე! - ჩუმად ვუჩურჩულე მე და ლოყით მკლავზე მივეხუტე.
- შენთვის სიურპრიზი მაქვს გამზადებული, იმედია მოგეწონება. – მითხრა მან და ლოყაზე ნაზად მომეფერა.
- მართლა?!
- თუ გცალია ტაქსით წავიდეთ, რაღაც მინდა გაჩვენო. – თანხმობის ნიშნად თავი დავუქნიე. ალბათ 15-20 წუთი ვიმგზავრეთ და მალე დოლიძეზე მივედით. ერთ-ერთ კორპუსთან გიორგიმ ტაქსს გაჩერება სთხოვა.
- სად მივდივართ? – ვკითხე მე.
- სულ ცოტახანს მოითმინე და ეხლავე გაჩვენებ. – სახეზე აშკარად კმაყოფილება ეტყობოდა, ვერაფრით ვერ მივხვდი ასე რა ახარებდა. კიბეებს ფეხით ავუყევით (მაშინ სამწუხაროდ ლიფტები არ მუშაობდა) და ერთ-ერთ ბინასთან გავჩერდით. ხმას არ ვიღებდი და ველოდი შემდეგ მის მოქმედებას. ჩემსდა გასაკვირად ჯიბიდან გასაღები ამოიღო და კარები გახსნა.
- ჯერჯერობით ბოლომდე რემონტი არ მაქვს დასრულებული, მაგრამ იმედია მაინც მოგეწონება!.
ძნელია იმ ემოციის გამოხატვა მე რომ მქონდა. ვეღარ მივხვდი რა გამეკეთებინა. სიხარულისგან ვკანკალებდი, თვალებში ისე დამიბნელდა, რომ ვეღარ აღვიქვავდი რას ვუყურებდი. გიორგი რაღაცას მელაპარაკებოდა, მაგრამ არც ერთი სიტყვა არ მესმოდა.
- მოიცადე ერთი წუთით, როდის იყიდე? ან რემონტი როდის დაიწყე? რატომ არაფერი მითხარი?
- ერთი თვეა აქ ვარ, მინდოდა სიურპრიზი გამეკეთებინა და გამეხარებინე. ხომ მოგწონს? – მეკითხებოდა მე.

ჩემთვის ეს ბინა ყველაფერი იყო, სასახლეც, ვილაც... ეს ჩვენი ერთად ყოფნისთვის კეთდებოდა, სადაც ჩვენი სახლი, ოჯახი უნდა ყოფილიყო. ამ წუთში არც ოთახების რაოდენობა მაინტერესებდა და არც ის დასრულებული იყო თუ არა რემონტი. მე უკვე ბედნიერი ვიყავი.
ამ დღიდან ჩვენი ცხოვრების ახალი ეტაპი დაიწყო, ჩვენ ჩვენს ბუდეს ვაწყობდით, ვიშენებდით, გიორგი მუშებს ადგა თავზე, უფრო სწორი ნათქვამი იქნეოდა თუ ვიტყოდი, რომ მათთან ერთად მუშაობდა. მე ვსწავლობდი და როგორც კი თავისუფალი დრო მიჩნდებოდა, მასთან გავრბოდი, ვერ ვიტყვი რომ რამეში ვეხმარებოდი, უფრო ალბათ ვაცდენდი, მაგრამ მაინც კმაყოფილი ვიყავი, რაც მთავარია ერთად ვიყავით. საღამოობით ხან ჩვენთან გამოდიოდა სტუმრად, ხან დავსეირნობდით, არ არსებობდა ალბათ ქუჩა სადაც ფეხით ნამყოფები არ ვიყავით. ჩემები იმდენად მიეჩვიენ, რომ თუ საღამოს არ გამოჩნდებოდა დედა ნერვიულობდა: - რამე ხომ არ უჭირს? რატომ არ ჩანსო. ოფიციალურად ცოლ-ქმარი არ ვიყავით, მაგრამ ყველა ოჯახად გვთვლიდა. თითქმის სულ ერთად ვიყავით.
- რას ელოდებით? ბარემ გაყევი და რემონტის დასრულებამდე ჩვენთან იცხოვრეთ! – გვითხრა ერთხელ მამაჩემმა.
- რაღა დარჩა, სადაც ამდენი ბარემ დამთავრებამდეც დავიცდით... და მერე ყველაფერი ახალი გვექნება, ბინაც და ოჯახიც!
- და ქმარიც! - გაიცინა გიორგიმ.
- თქვენი საქმის თქვენ იცით, მაგრამ მემგონი ტყუილად ჭიმავთ... მაინც ერთად ხართ და ბარემ სახელიც დაარქვით!- ჩაერია კახა.
- მოვლენებს წინ უსწრებ!- გავუღიმე მე და თვალი ჩავუკარი გიორგის, როცა დავინახე, რომ დათანხმებას აპირებდა. – სულ შეყვარებული ხომ არ გვერქმევა, ცოტაც დაგვაცადე და ოჯახიც გავხდებით!
- შენ რა გენაღვლება! - ამოიოხრა გიორგიმ.

ნელ-ნელა ბინისთვის პირველადი საჭიროების ნივთებს ვაგროვებდით, ნაწილი ჩემმა მშობლებმა მოგვცეს, ნაწილი – გიორგის. ვერ ვიტყვი, რომ ყველაფერი ძვირფასი იყო, მაგრამ რაც ჩვენს პატარა ოჯახს ეყოფოდა თითქმის ყველაფერი გვქონდა. საძინებელი ოთახი მოვაწყვეთ თუ არა, გიორგიმ გამომიცხადა აქ ცხოვრება უკვე შეგვიძლიაო, მეღიმებოდა მის სიტყვებზე, მეც მინდოდა ოჯახის შექმნა. უკვე ქორწილის დღეც დანიშნული გვქონდა, დავამთავრებდი თუ არა სახელმწიფო გამოცდებს, ერთ კვირაში ჯვარს დავიწერდით და ერთად სადმე დასასვენებლადაც წავიდოდით. მაშინ ისეთი არეული დრო იყო, ქორწილის გადახდა არც შეგვეძლო და არც არავის ქონდა ამის განწყობა. ჩვენს გარშემო თითქმის ყოველდღე ვიღაცა იღუპებოდა, ამიტომ მხოლოდ ახლო წრეში, ჩვენს უახლოეს მეგობრებში გვინდოდა აღგვენიშნა. ჩვენ ამითაც კმაყოფილები ვიყავით, ხალხმრავლობა ისედაც არ გვიყვარდა. ჩვენი პატარა ოჯახის შესაქმნელად ფაქტიურად მზად ვიყავით.

სახელმწიფო გამოცდა ასე დღის ოთხი საათისთვის დასრულდა, წარმატებით ჩავაბარე და გახარებული გიორგისთან წავედი. რადგან ლიფტი არ მუშაობდა, კიბეები სირბილით ავირბინე და კარებზე ზარი დავრეკე. ვიცოდი გიორგი სახლში მელოდებოდა და მინდოდა გამეხარებინა. ერთი სული მქონდა კარს როდის გამიღებდა და როდის ჩავეხუტებოდი. რამდენიმე წუთის ლოდინის შემდეგ კარებიც გახსნა.
- ჩავაბარე! - გახარებული, გაბრწყინებული სახით ვახარე.
მას ნაღვლიანად გაეღიმა და არაფერი მითხრა, მეხამუშა მისი სიჩუმე. სახეზეც დაღვრემილი მეჩვენა.
- შემოდი! - შემიპატიჟა სახლში. მისაღებ ოთახში შევედი, გამიკვირდა როცა სავარძელში თიკო დავინახე დასკუპებული. ღიმილით მიმზერდა, უცნაური კმაყოფილება ეწერა სახეზე, არ მესიამოვნა მისი დანახვა, მით უმეტეს მისი გამომეტყველება.
- თიკო?! აქ როგორ მოხვდი?- გამიკვირდა მე.
- გიორგი უკეთესად აგიხსნის. – რატომღაც ცინიკურად მიპასუხა მან. ის ჩუმად იჯდა და ხმას არ იღებდა. რამდენიმე წუთით უხერხული სიჩუმე ჩამოვარდა. ორივეს მივჩერებოდი და ველოდებოდი რომელი მეტყოდა ამ უცნაური სტუმრობის მიზეზს. თუმცა ორივენი დუმდნენ. გიორგის თავი დაეხარა, პირდაპირ ვერ მიყურებდა, ვხედავდი როგორ უკანკალებდა ხელები. თავი ხელებში ჩარგო. თიკო კმაყოფილი მიყურებდა, თითქოს სიამოვნებდა ჩემი დაბნეული სახის ყურება. უცებ სიბრაზე მომერია: – იქნებ ამიხსნა რა ხდება?! – მივმართე მას.
- რა გითხრა, ჩემო ძვირფასო! არაფერი განსაკუთრებული არ მომხდარა, როცა ქალი და კაცი ერთმანეთთან არიან მაშინ ეს ნორმალური ამბავიცაა!- ირონიული ღიმილით აღნიშნა მან – მე და გიორგი ბავშვს ველოდებით !!!!
მისი სიტყვები მეხის გავარდნასავით იყო. მოულოდნელობისგან გავშრი, ვერაფერი მოვიფიქრე, შევბარბაცდი და რომ არ წავქცეულიყავი ჩამოვჯექი. ეხლაღა შევამჩნიე მისი ოდნავ გაბერილი მუცელი. სიმწრის ცრემლები მომაწვა, მაგრამ სიამაყემ მძლია და შევიკავე, არ მინდოდა თიკოს ჩემი ცრემლები ენახა, იმ წუთში ისეთი გამწარებული ვიყავი, ხმამაღლა ღრიალი ყველაფერს მერჩია, მაგრამ სიამაყემ აქაც შემახსენა თავი, თავმოყვარეობა დამეხმარა წონასწორობის შენარჩუნებაში. უხმოდ წამოვდექი და სახლი დავტოვე.