ადრიანა:
როდესაც თვალები გავახილე დავინახე მთლიანად თეთრი ოთახი სადაც მხოლოდ ერთი სკამი იდგა ოთახის შუაში,რომელზედაც მიბოჭილი ვიყავი მე.თავი საშინლად მტკიოდა და არაფერზე შემეძლო კონცენტრაცია გამეკეთებინა.
ოთახში შავ ტანსაცმელში გამოწყობილი შუა ხნის მამაკაცი შემოვიდა.
-გაიღვიძე ლამაზო? დამცინავად შემეკითხა მე.
მაგრამ მე ვერაფერი ვთქვი,ენის განძრდევა არ შემეძლო , რაღაც ნარკოტიკი გამიკეთეს.
-არ იდარდო ლამაზო,გაგივლის.მანამდე კი მე მომისმინე.შენ სხვა ქვეყანაში ხარ,თანაც წყალქვეშა დაწესებულებაში.რაც არ უნდა იწვალო ვერავინ მოგძებნის.შენ ამიერიდან ჩვენი საკუთრება ხარ და იმას გააკეთებ რასაც ჩვენ გეტყვით.მადლობა შენს უნიკალურ შესაძლებლობებს გადაუხადე.იცი ჩვენთან მუშაობისას ბევრი რამის გაკეთება მოგიწევს რაც შეიძლება არ მოგეწონოს,მაგრამ შენ არავინ შეგეკითხება აზრს.ვიცი ალბათ ფიქრობ რომ არაფერსაც არ გააკეთებ,მაგრამ ჩვენ ვზრუნავთ ჩვენს საკუთრებებზე ასე რომ ორ გზას შემოგთავაზებ: შეგვიძლია შეგიყვანოთ ვაქცინა ორგანიზმში რაც ყველანაირ გრძნობას გაგითიშავს მხოლოდ დავალებაზე იფიქრებ,არც სიბრალული, არც მონატრება,მხოლოდ საქმე.მაგრამ ვაქცინა და ორსულობა ერთმანეთთან შეუფერებელია იცი?-უცებ ცრემლები წამსკდა მაგრამ თქმაც არაფრის შემეძლო და განძრევასაც კი ვერ ვახერხერხებდი.

მეორე შეგიძლია ჩვენი დავალებები შეასრულო და შენს შვილს არ შევეხებით.ექვსი თვის შემდეგ კი შენს შვილს შენს მშობლებს დავუტოვებთ კართან.-ირონიულად ჩაიცინა და ოთახიდან გავიდა.
რათქმაუნდა მეორე გადავწყვიტე გულში მაგრამ უკეთესს გამოსავალს მაინც ვეძებდი.
ცოტა ხანში ორმა ახალგაზრდა ქალმა ოთახში პატარა მაგიდა შემოიტანა რომელზედაც დანა დადვეს,ხოლო იმ "ურჩხულმა" ხუთიოდე წლის პატარა ბიჭი შემოიყვანა.
-დაგვიმტკიცე რომ ყველაფერს შეასრულებ,მიდი იმედია ხვდები რაც უნდა გააკეთო.-პატარა ბიჭი მაგიდის უკან დააყენეს დანის წვერი მისკენ იყო შეტრიალებული.ეს უკვე ვერარ მოვითმინე დანა "მზერით" პირდაპირ გულში ვესროლე "ურჩხულს" მაგრამ უშედეგოდ დანა თითქოს რაღაც რბილს მოხვდა და ძირს დაეცა. ახლა მივხვდი ამ ახალგაზრდა ქალების დანიშნულებასა და ნიჭს.თუმცა განაკეთები ძალიან ვინანე.
- როგორც ჩანს შენმა ბავშვმა საკმარისი სტიმული არ მოგცა!- და რაღაც შპრიცით ჩემსკენ წამოვიდა , და მე მთელი ძალით ვეცადე რომ დამეყვირა და გამომივიდა კიდეც.
-არა ყველაფერს გავაკეთებ ოღონდ ბავშვს ნუ მომაკვლევინებთ.
-ასე არ გამოვა,ვისი მოკვლაც შენ დაგევალება შეიძლება იყოს ბავშვი,ქალი,კაცი.ყველაფერი არ გეგონოს რომ აქედან გასვლას შეძლებ.
-მაგრამ მე არ შემიძლია ამის გაკეთება.
-მაშინ არ უწერია შენს ბავშვს დაბადება.
-გთხოვთ ! -ვევედრებოდი მათ რომ გავეშვი ყველაფერს ვაძლევდი სანაცვლოდ რა არ შევთავაზე.ვუთხარი რომ ჩემი ფეხით მივიდოდი ბავშვის დაბადების შემდეგ მაგრამ რა თქმა უნდა არავინ დამიჯერებდა.
-მაშინ ამ ექვსი თვის მანძილზე დავალებებზე არ გამიშვათ შემდეგ როცა ბავშვს მამამისთან გაგზავნით ვაქცინა გამიკეთეთ და პრობლემაც მოგვარდება.-ვეუნებოდი მე მაგრამ საკუთარი სიტყვების არ მჯეროდა.
-იცი შენს ბავშვს სიცოცხლეს იმიტომ ვუნარჩუნებთ რომ ყოველი მომდევნო თაობა უფრო ძლიერია და არ გვინდა ასეთი ნიჭის დაკარგვა.
-არა ჩემს ბავშვს არ შეეხებით.
-ვერ შეგპირდებით თუ გაუმართლა და ტელეპატი არ გამოდგა მაშინ არ შევეხებით.
ყველანაირად მინდოდა რომ შევწინააღმდეგებოდი მარამ კიდევ უფრო მეტო რომ მომეთხოვა შეიძლება ორივე მოვეკალით,ასე რომ ენას კბილი დავაჭირე.
ექვსი თვე ნამდვილ ჯოჯოხეთში გავატარე,ყველა ტკივილამდე მენატრებოდა,ჩემი პარატას ბედზე ვფიქრობდი,ვფიქრობდი ჩემს ცხოვრებაზე,რის გაკეთებას მაიძულებდნენ.
როდესაც მშობიარობა დამეწყო ვოცნებობდი რომ ბავშვს ჩემგან არაფერი გამოჰყოლოდა,არ მინდოდა მასაც ასე ეტანჯა,მაგრამ როდესაც ტყუპები დაიბადნენ ყველაფერი დამავიწყდა ამ ქვეყანაზე ყველაფერი თავი უბედნიერესი მეგონა სანამ ხელიდან არ გამომტაცეს და ახალგაზრდა ქალს არ გაატანეს.რაც ძალი და ღონე მქონდა შერჩენილი ვკიოდი რომ ბავშვები მაქსისთვის მიეყვანათ,


მაგრამ დარწმუნებულიც არ ვიყავი მიიყვანდნენ მათ იქ თუ მათ როგორც მარაგს ისე დაიტოვებდნენ.მშობიარობიდან ერთი კვირის შემდეგ ვაქცინა გამიკეთეს.გურგრილი და იმ ურჩხულების მსგავსი გავხვდი რომლებიც რამდენიმე თვეა თავზე მადგნენ.ამის შემდეგ დაიწყეს ჩემი დავალებებზე გაგზავნა მე არ მქონდა არც იარაღი,არც რაიმე სპეციაური კომუფლიაჟი,უბრალოდ ტელეპატიურად ვუძვრებოდი თავში და უჯრედებს ვუხეთქავდი,ან გულს.ეს შესაძლებლობები ვაქცინის გაკეთების შემდეგ აღმომიჩინეს.ყველაზე ამაზრზენი კი ის იყო რომ ყოველი დავალების შემდეგ საერთოდ ვერაფერს ვერ ვგრძნობდი.მაგრამ ერთხელ ცოლქმრის დახოცვა დამავალეს რომლებსაც ტყუპები ყავდათ,ჩემი ბავშვები ალბათ უკვე ორი წლისანი იქნებოდნენ,ვიცოდი რომ ვაქცინას შეეძლო მოქმედება გაეწყვიტა მაგრამ ასე მტკივნეული თუ იქნებოდა იმ ყვგელაფრის გახსენება ვერც კი წარმოვიდგენდი.მკლავიდან გადამცემი ამოვიჭერი და კანალიზაციაში ჩავაგდე.მე გავიქეცი.როდესაც ბრაზილიამდე ჩავაღწიე,მივხვდი რომ ილინი მიპოვნიდნენ და მთელ ჩემს ოჯახს დახოცავდნენ ასე რომ მამას და დედას არ დავენახე.ისინი ისეთი შეცვლილები იყვნენ , მე მათ შორიდან ვუთვალთვალებდი.ძალიან მინდოდა გამეგო ჩემი შვვილების შესახებ მაგრამ არ ვიცოდი სად იქნებოდნენ,იქნებოდა კი მაქსი ისევ ამერიკაში? სად მეძებნა დრო ისედაც ცოტა მქონდა.ტყული იმედებით გადავფრინდი ამერიკაში მოპარული ფულით და მივედი ჩვენს ძველ სახლთან.ვფიქრობდი ავსულიყავი თუ არა მაგრამ ან რა მეთქვა,ან სხვანაირად როგორ მენახა? ამ დროს სადარბაზოს კარი გაიღო და მე შევტრიალდი და კედელს მივეფარე,დავინახე როგორ გამოყავდა მაქს ორი ბავში ორივე მე მგავდა ჩემსავით ცისფერი თვალები და მამასავით შავგრემანი კანი ჰქონდათ,თვალი ვერ მოვწყვიტე და საშინლად შემრცხვა რომ მათ ასეთი საშინელი დედა ყავდათ.მე ნამდვილი ურჩხული ვიყავი რაც არ უნდა მომენანიებია ისინი მაინც მიპოვიდნენ თუ უკვე არ მიპოვეს და მთელი ჩემი ოჯახის განადგურება არ დაიწყეს ასე რომ დროზე ვიმოქმედე.ავიპარე ჩვენს სახლში და დავტოვე წერილი
მაქსს:
მაქს მე მინდა იცოდე რომ ჩემი ნებით არ მიმიტოვებიხარ.მინდა რომ მაპატიო მხოლოდ ასე თუ მოისვენებს ჩემი სული,შენს ცხოვრებას მიხედე და ეცადე ,ჩემი სიკვდილის მიზეზები არ გამოიძიო მოუყევი ბავშვებს რომ მე ისინი ძალიან მიყვარდა.მიხედე არ დაუშვა რომ ვინმემ მათ ზინი მიაყენოს.მე შენ ძალიან მიყვარხარ.იცი შენ ყოველ დღე მეჩხუბებოდი რომ ჩვენ დაქორწინებულები არ ვიყავით მე კიდევ არ ვაპირებდი შენზე მეორედ დაქორწინებას,მინდოდა ეს უფრო სასაცილო ვითარებაში მეთქვა მაგრამ არ გამოვიდა მე და შენ დავქორწინდით,ტეკილა მეტი აღარასდროს დალიო კარგი ? მიყვარხარ. ჩემს ცხედარს თქვენ თუ ნახავთ მაშინ ეცადე რომ შენთან ახლოს ვიყო.
მეტის დაწერა ვერც მოვასწარი იმდენი რამის თქმა მინდოდა ,მერე ქუჩაში გავიქეცი სადაც მე ისევ ამიყვანეს ექვსი ადამიანის მოკვლა შევძელი მაგრამ,ბოლოს მაინც ყველაფერი დაბნელდა ასეთი იყო ჩემი გზა სიყვარულიდან სიკვდილამდე.