წინა თავში დავუშვი შეცდომა,სადაც გეგა დადიანი მყავდა მოხსენიებული დასაწყისში,შემდეგ კი ცოტნე.მოკლედ,ესიყო შეცდომა ანუ ცოტნედა გეგა ერთიდა იგივე პიროვნებაა.მადლობთ ყურადღებისთვის <3
-M
მხოლოდ ცუდზე ფიქრობდა.არშეეძლო კარგზე ეფიქრა როცა მისწინ მომღიმარი, მკვლელი ნარკომანი დადიანი იდგა!შიშისგან ერთადგილზე მიყინულმა,უკვე მეტყველების უნარიც დაკარგა.არაფერზე ფიქრობდა,არაფერი ესმოდა,მხოლოდ დადიანს აღიქვამდა,მხოლოდ შიშს გრძნობდა.დადიანი კი ისევ ისე იდგა.ისევ უყურებდა შავი თვალებით და ისევ აშინებდა მაკრინეს.
-მომკლავ?-მხოლოდ რამოდენიმე წამის შემდეგ გაიაზრა მაკრინემ რომ,ეს სიტყვა მანთქვა.ცრემლიანი თვალებით ახედა დადიანს,მოიკუნტა,მუხლებზე ხელი მოიხვია და ისევ გაიმეორა-მომკლავ?-დადიანმა გაიღიმა მაგრამ,სხეული ერთიანად უხურდა,რამდენ ქალთან არ ყოფილა,მაგრამ პირველად დაეუფლა ეს შეგრძნება.უნდოდა ცრემლიანი თვალები კოცნით დაეშრო,უნდოდა მხოლოდ მოხვეოდა,მის განიერ მხრებში მოექცია პატარა ჯეირანი,უნდოდა ეთქვა რაიმე თბილი.
-არმოგკლავ-გაუმკლავდა მის გრძნობებს და მხოლოდ ესთქვა.მაკრინე თითქოს დამშვიდდა,თითქოს ლოდი მოახსნეს მხრებიდან-ჯერ...-დაამატა მამაკაცმა და გიგაურის სიმშვიდეც სადღაც გაქრა.
-ჩემგან...ფული გინდა?-მიხვდა რამდენად დიდი სისულელე იკითხა,მის მოუტაცებლადაც მშვენივრად წაართმევდა მამამისს ფულს-არა...მე...მე არაფერი დამიშავებია...მე...ვსწავლობ...ვხატავ და....უბრალოდ ვცეკვავ-ნაწყვეტ-ნაწყვეტ ლუღლუღებდა გოგონა
-უბრალოდ არ ცეკვავ-სიტყვა გააწყვეტინა დადიანის ხმამ.მაკრინე შეცბა.ვერგაიგო.ყელში მოწოლილი ბურთი ვეღარ შეიკავა,სახე ხელებში ჩარგო და ატირდა.გულს უკლავდა გიგაურის ცრემლები დადიანს მაგრამ...მაგრამ არშეეძლო გაეშვა,არშეეძლო ვინმესთვის დაეთმო,დღეს როცა სცენაზე გიგაური გამოვიდა,როცა ცეკვა დაიწყო საშინლად შეუტია მისი დაუფლების სურვილმა.აღიზიანებდა რომ ყველა "მის" ჯეირანს უმზერდა,ასეთირამ პირველად იგრძნო,ამიტომაც ესე,უბრალოდ,დასტაცა ხელი მაკრინეს და მოიტაცა.ეხლა კი როცა ასეთს უყურებს გული უკვდება.
-არაფერი დამიშავებია...მე...მე...არაფერი-სლუკუნებდა გიგაური.დადიანმა კარები გაიჯახუნა და ოთახი დატოვა.მაკრინეს ტირილი არ შეუწყვეტია,თავიც არ აუწევია.მოთქვამდა.გარეთ კი მზე ანათებდა.თითქოს რაღაცას ზეიმობდა,რაღაცას აღნიშნავდა.
...........
-შედით და დაამშვიდეთ-დაძაბული გამოვიდა დადიანი ოთახიდან-საჭმელი შეუტანეთ.-განკარგულებებს გასცემდა მამაკაცი-რომელიმეს ზედმეტი რომ მოგივიდეთ,ყელს გამოგჭრით-დაამატა და სავარძელში ჩაესვენა.
-ეტყვი რამეს?- იკითხა იარაღიანმა როცა მარტო დარჩნენ.
-რაუნდა ვუთხრა გიგა?-გაბრაზებულმა ამოხედა დადიანმა მეგობარს
-მოიტაცე ერთხელ ნანახი გოგო,ტირილისგან ოთახში სკდება და არიცი რაუნდა უთხრა?შენა და შ*გ გაქ?
-რა გამიტ***ე შე***ა! -დაიღრიალა დადიანმა
-გაგიტ****ბ სანამ არ იტყვი რა გეტაკა,რაგინდოდა იმ ბავშვთან,გაიგე?-თავისას არწყვეტდა გიგა
-ანგელოზი ნანახიგყავს ჯეირანის ფორმაში?-შეცვლილი ხმით და სრული სერიოზულობით იკითხა დადიანმა
-არა...
-მე მყავს...და ეხლა ჩემს ოთახში ზის-გიგას არაფერი უთქვამს.გარეთ მზე უფრომეტად ანათებდა.რაუხაროდა ასე ძალიან?
.....
კარზე რამოდენიმეჯერ დააკაკუნეს.მაკრინემ თავი ასწია და ცრემლები შეიმშრალა.ოთახში ახალგაზრდა ბიჭი შემოვიდა სინით ხელში და მაკრინეს გაუღიმა.
-უნდა ჭამო,დილის 12 საათია,მშიერი იქნები-დაუყვავა ახალგაზრდამ და სინი საწოლზე დაუდო.
-რამდენი წლისხარ?- ნამტირალევი ხმით კითხა მაკრინემ
-ამას რაიმე მნიშვნელობა ააქვს?
-არანაირი-დამნაშავე ბავშვივით ჩაილაპარაკა მაკრინემ-შენი აზრით...მომკლავს?-პირდაპირ კითხა გიგაურმა მაგრამ ახალფაზრდას რეაქცია არ ჰქონია
-არამგონია.უბრალოდ,კარგად უნდა მოიქცე
-ვინმე მიპასუხებს?- ნერვებმოშლილმა დაიყვირა მაკრინემ და წამის მეასედში ოთახში გიგა და ცოტნე გაჩნდა.მაკრინე შეცბა.
-იმედია მიხვდები რომ უაზროდ ყვირილი უნდა შეწყვიტო-გაბრაზებულმა დაიღრინა ცოტნემ
-მომიტაცე...მომიტაცე და...რასმთხოვ...ადამიანი არხარ....
-არიტირო რაა-შეწუხებული სახით მიუახლოვდა გიგა-ჯეირან,სულ არ გიხდება ტირილი,კარგი რაა
-ჩემი სახელიც არიცით!! მაკრინე მქვია...მაკრინე...იქნებ გეშლებით...გამიშვით-სლუკუნებდა გოგონა
-ამდენ ტირილს,სჯობია რამე ჭამო-ტონი არ შეურბილებია დადიანს.
-რამნიშვნელობა აქვს შენთვის მაძღარს მომკლავ თუ მშიერს?-დაიყვირა გიგაურმა
-გითხარი რონ ჯერ არმოგკლავ.ჯანმრთელი მჭირდები.მორჩა ცირკი და შენი ხმა არ გავიგო!-ისეთი ტონით თქვა ცოტნემ,მაკრინეს სხეულში შიშმა დაუარა.
-რამე მითხარით-საშინლად ტანჯული ხმით თქვა მაკრინემ-რამე მითხარით...-სევდიანი თვალები მიაპყრო დადიანს.
-ჯერ ეგ ჭამე,არმინდა შიმშილით მოკვდე-თვალი მოარიდა ცოტნემ გიგაურს და ოთახი დატოვა
-ჯანდაბაშიც წასულხარ-ამოისლუკუნა გოგონამ და ბალიშში თავი ჩარგო
-კიდევ კარგი არ გაიგონა-მხიარულად თქვა გიგამ
-იარაღი შუბლზე მომადე...მოკვლით დამემუქრე...აქ მომათრიე...ხუმრობ...ალბათ...ორივე კაიფში ხართ...საზიზღრობაა...ცდილობთ კარგად მომექცეთ მაგრამ...საზიზღრები ხართ-ნაწყვეტ-ნაწყვეტ ლუღლუღებდა ჯეირანი.გიგა გაშრა,გული ატკინა გოგობას სიტყვებმა მაგრამ 100%-ით მართალი იყო პატარა ჯეირანი.ნარკომანებიარიან რომლებმაც 21 წლის გოგონა მოიტაცეს,და რისგამო?? იმისგამო რომ ასე ცოტნეს სურდა
-რამე ჭამე რაა- ხმა ამოიღო გიგამ და მოკუნტულ გოგონას მიაჩერდა.
-როცა ჩემი მოკვლა მოუნდება...შემატყობინეთ-იმდებად ტკივილიანი იყო მაკრინეს ხმა,რომ გიგამაც ვერ გაუძლო და ოთახი დატოვა.ამრეზით დახედა საწოლზე დადებულ სინს,ხელი მოკიდა და კომოდზე გადადო.ფეხზე წამოდგა და უჭრები გადმოატრიალა,ფურცელს და კალამს ეძებდა მააგრამ ყველაფერი ცარიელი იყო
-რასეძებ?-იმდენად მოულოდნელად გაისმა ხმა რომ მაკრინემ შეჰკივლა და კედელს აეკრო.-კითხვა დაგისვი მგონი
-მე...მე...-აკანკალებული ხელები ზურგსუკან დამალა და ერთმანეთში ახლართა.-კალამი და...ფურცელი...ხო კალამი და ფურცელი
-შეგეძლო გეთქვა ჩვენთვის-თითქოს არაფერი მომხდარიყოს ისე თქვა და საწოლის კიდეზე ჩამოჯდა.მათ სიმშვიდეზე მაკრინეს ნერვები ეშლებოდა,საშინლად უნდოდა ორივეს დიდი სიამოვნებით სცემდა
-მომიტაცეთ....
-რას იმეორებ ერთიდა იგივეს მთელი დღეა-წამოენთო დადიანი
-მომიტაცეთ!-დაიყვირა მაკრინემ- უმიზეზოდ დამავლეთ ხელი და წამომიყვანეთ!!გამაუბედურეთ!რას ელოდით სხვას...-დადიანი ადგა და მყვირალ,მაგრამ შეშინებულ,აკანკალებულ გოგონას მიუახლოვდა.დადიანის მოახლოებისას მაკრინე გაჩუმდა,კედელს აეკრო,მამაკაცის მზერას ვერგაუძლო და თავი დახარა.
-არიტირო- ბრძანება გაისმა მის ხმაში.მაკრინე ისევ დუმდა.დადიანმა თავი ააწევინა და თვალებში ჩახედა.-უნდა ჭამო!
-ყველა ტყვეს ასე ექცევი?-თვითონაც ვერ გაიგო მაკრინემ,საიდან ეყო გამბედაობა ამ ფრაზის სათქმელად.დადიანმა გაიღიმა.
-ყველას არა...ეხლა შეჭამ.-მამაკაცმა ოთახი დატოვა.მზე გაკაშკაშდა,უფრო გაანათა გარემო.
-რაგიხარია?-შეუღრინა მაკრინემ მზეს რომელიც საოცრად კაშკაშებდა.მაკრინეს გაეღიმა.შეუმჩნევლად მაგრამ,მაინც გაეღიმა...
.............
-მშვიდობაა?-განერვიულებულმა გიგამ იმწამსვე კითხვა "ესროლა",ოთახიდან გამოსულ დადიანს.
-მშვიდობაა-ცოტნემ თავისი ადგილი დაიკავა.
-თბილისში რაღაც საქმეები გვაქვს...-დაიწყო გიგამ მაგრამ ცოტნემ გააწყვეტინა
-თქვენ მიხედეთ.მაკრინეს მეგობარს,გვანცას უნდა მივხედოთ-დაამატა დადიანმა
-ეგ მოგვარებულია-მხარზე ხელი დაკრა გიგამ...
-რა სიცხეა არა?-სიჩუმე გიგამ დაარღვი
-ხოო,ეს ორი დღეა დაცხა-დადიანი წამოდგა და ფანჯრის წინ დადგა.-დაათბო ჯეირანმა სამყარო...-ჩაიჩურჩულა თავისთვის,ისერომ გიგას არ გაეგო.