არავინ ვიცით,ცხოვრება რას გვიმზადებს.მისგან ყველაფერს უნდა ველოდოთ,ხან კარგად მოგვევლინება,ხან ცუდათ.ჩემს ცხოვრებაში მგონი ყველაფერი ცუდი ამბებითაა სავსე.
მე ლიზა ვარ,17 წლის.ვცხოვრობ თბილისში,დედისერთა კი ვარ თუმცა,ვერ ვიტყვი რომ განებივრებული ახალგაზრდოა მაქვს,ჩვეულებრივი ცხოვრებით ვცხოვრობ ,როგორც ნორმალური ადამიანი შეეფერება. მყავს დედა და მამა ისინინი,არც ისე მკაცრად მექცევიან(ყოველ შემთხვევაში თავიდან ასე იყო).მყავს საუკეთესო დაქალი, ელენე.რომელსაც, ჩემს ცხოვრებაში ძალიან დიდი ადგილი უკავია.თითქმის სულ ერთად ვართ,ღამეც ხშირად ვრჩებით ერთმანეთთან.ხანდახან მგონი რომ ჩემი ბიოლოგიური დაა,ელენეს სახლში მოხუცებული ბებო და პატარა და ჰყავს,დედა და მამა საზღვრებსგარეთ არის.ცოტა არ იყოს და ელენე თავზე ხელაღებული გოგოა ,ამით იმის თქმა მინდა რომ,შეყვარებულთან ძალიან ახლო ურთიერთობა აქვს,ბინაშიც კი აკითხავს ის ბიჭი.მისი ბებო მოხუცია და გონია რომ მასტან მისი კლასელი მოდის სტუმრად, ტელეფონზე ზარია,ელენე რეკავს.
-ხო ელე.
-რაშვები ლიზ?
-არაფერს,ჯერ კიდე ვწევარ.(მე)
-ესეიგი გცალია ხო?(ელე)
-კი მცალია.(მე)
-ხოდა რას მალაპარაკებ ამდენს ,ამოდი ჩემთან ბებია და ნიცა(ელენეს და)
დეიდასთან წავიდნენ.
-ჰო კარგი ცოტახანში ამოვალ,ჯერ ცოტას შევჭამ.
-კარგი ძვირფალო გელოდები.(ელენე)
ოთახიდან გამოვედი და შევეცადე რამე საჭმელი მეპოვა ამ დილით,
-დედი,საჭმელი რა გვაქვს ამ დილით?(მე)
-კარტოფილს ვწვავ და ვჭამოთ ერთად.
-ხო კარგი.. დე მე მერე ელენესტან მივდივარ კაიც?
-რას მეკითხები?ხო ვიცი რომ მაინც წახვალ.
-კარგი რა როგორ მელაპარაკები?შენ რომ მითხრა არ წახვიდეო.მე მაინც არრ წავალ.
-ხო კარგი კარგი,წადი.
-ძალიან მიყვარხარ!(მე)
-ლიზა! ისე შენ და ელენეს ამდენი სალაპარაკო რა გაქვთ?
-რავიცი ხან რა და ხან რა.(ვუთხარი და გაუღიმე)
-მეც გამანდე რაიმე საიდუმლო,ხო იცი მე და შენ მეგობრები უნდა ვიყოთ?
-კი დედა ვიცი,ჩემს ცხოვრებაში არაფერი ხდება ისეთი რომ მოგიყვე,მერწმენე ასეა.
-მაშინ სულ მასთან რას აკეთებ?(დედა)
-ვისთან?(გავიკვირვე მე)
- ვისთან და ელენესთან,
-დედა!რა იყოო?რა ხხასიათზე ხარ დღეს?პროტესტი არასოდეს გამოგითქვამს, რამდენხანსაც არ უნდა ვყოფილიყავი მასთან ერთად.
-პროტესტს არც ახლა ვაცხადებ.
-დედა გთხოვ არ მინდა შენთნ კამათი,გითხარი არაფერი არ ხდება ჩემს ცხოვრებაში მნიშვნელოვანი და რომ მოხდება აუცილებლად გეტყვი,წავედი ახლა მე,აღარ მინდა საჭმელი გზაში ვიიყიდი რამეს და იმას შევჭამ
-კარგი,როგორც გინდა(მითხრა განაწყენებული ხმით დედამ)
-არ გამიბრაზდე რა,ხო იცი როგორ მიყვარხარ?მაგრამ,ისიც ხო იცი ვერ ვიტან როცა ჩემში ეჭვი გეპარება?ვგავარ ისეთ გოგოს ასი შეყვარებული რომ ყავს და შენთვის არცერთის ვინაობა არ გაუმხელია?
-შენში ეჭვი არ მეპარება,უბრალოდ მინდოდა როგორც დედა_შვილს ისე გვესაუბრა,რაც შენთან შეუძლებელი გახდა.(დედა)
-ამით რისი თქმა გინდა ვერ გავიგე?რატომ ვერ ისაუბრე ჩემთან?ხომ მკითხე შეყვარებული თუ გყავსო და პასუხიც გაგეცი(მე)
-არ მჯერა რომ, 17 წლის გოგოს არავინ გყავს,ვერ დავიჯერებ რომ. ვინმეს არ წერ, ან არ ხვდები,მაშინ ელენესთან ყოველ დღე არ წახვიდოდი,ღმერთმა იცის, ელენესთან მიდიხარ თუ ვინმეს ხვდები/
-ამით რისი თქმა გინდა?რომ ვიღაც ბიჭს ვხვდები და ელენესთან წასვლას ვიმიზეზებ?ვერ ვიჯერებ რომ,ამ დონემდე დახვედი.საკუთარი შვილის არ გჯერა,ჩემს სიტყვებში ეჭვი გეპარება.ვერ ვიჯერებ,მართლა
-ლიზა გიკრძალავ ჩემთან მასეთ საუბარს.
-ყველაფერი შენ დაიწყე დედა...წავედიი მეე,შეიძლება ელენესთან დავრჩე,
ვუთხარი დედაჩემს და კარები გაივიჯახუნე.ელენესტან ახლოს ვცხოვრობ,ამიტომ მალე მივედი,ზარი დავრეკე, კარი არავინ გამიღო ბოლოს გადავწყვიტე,შიგნით შვსულიყავი და გამეგო რა ხდებოდა.შიგნით შევედი, არც იქ ჩანდა ვინმე საშინელი სიჩუმე იყო,მხოლოდ წყლის ხმა გამოდიოდა სააპაზანოდან იქითკენ წავედი ვიფიქრე ელენე იბანსთქო,მაგრამ ასე არ აღმოჩნდა, კარები გავაღე და დავინახე ჩემთვის უცნობი ბიჭი როგორ იცლებოდა სისხლისგან.ამ ნათქვამს არ ვაჭარბებ,მართლაც იმდენი სისხლი მოსდიოდა ცხვირიდან რომ,ლამის გული გამიგჯა.
-თქვენ ვინ ხართ?ან რა გჭირს?>(ვკითხე მე)
-ვერ მიყურებ რაც მჭირს?(მომიგო მან მკაცრი ტონით)
-კი გიყურებ, როგორ არა.
-ისეთი შეგრძნება მაქვს,თითქოს გული წამივა და არ შეგეშინდეს(გამაფრთხილა მან) მე ილია მქვია,შეგიძლია ჩემი სახელის ძახილით სახეზე ხელები მირტყა და მომასულიერო.
-გამოცდებს მიწყობ?არ შეწუხდე რა გთხოვ! ძალიან მეშინია. (ამის თმა მოვასწარი როცა დავინახე როგორი ინერციით დაეშვა ძირს)
მიუხედავად მისი გაფრთხილებისა,მაინც ძალიან შემეშინდა.ისტერიკული ტირილი ამივარდა, მეგონა მოკვდა.უცებ იქაურობა დავტოვე, ელენეს ბებოს ოთახში შევედი, კაპლი გამოვიტანე.ერთი "შუშა" კაპლის შესხმის შემდეგ ძლის მოსულიერდა.
-სასწრაფოში დავრეკავ და ახლავე მოვლენ.(მე)
-არ მინდა, უკვე კარგად ვარ.შენ რომ არა, უკვე მკვდარი ვიქნებოდი.სიკვდილს გადამარჩინე,ამისთვის მადლობელი ვარ.
-კარგი რას ამბობ?!ძალიან კი შემაშინე ისე(მე)
-მართლა?მაშინ მაპატიე.
-ჰო მართლა და მიპატიებია(გავუღიმე)
-ძალიან ლამაზი ღიმილი გაქვს, შენც ძალიან კარგი გოგო ხარ.(ილია)
-მადლოაბა.
-რა გქვია?(ილია)
-ლიზა.(მე)
-ლიზაა...(გაიმეორა მან)
-ჰო რაიყო?
-ლამაზი სახელი გაქვს.
-გაიხარე დიდი მადლობა.
-ლიზა!(ისევ ილია)
-რაიყო?(მე)
-შეიძლება გაკოცო?(ილია)
-რათქმაუნდა არა.(მიუგე მე)
-რატომ?
-რა საჭიროა?
-უბრალოდ ისე, მადლობის ნიშნათ.(ილია)
-მადლობა უკვე მიღებულია.
-გთხოვ მხოლოდ ერთი და ისიც ლოყაზე.
-არა.(ვუთხარი მკაცრი ტონით)
ამის თქმა და ისე ნაზად მაკოცა, თითქოს თოვლის ფიფქი დამდნობოდა ლოყაზე. ისეთი ტკბილი იყოო.საოცრად სასიამოვნო მაგრამ,არ ქონდა ამის უფლება.
-რა გააკეტე?(ძალიან გაბრაზებული ხმით ვუთხარი)
-კარგი რა იყო ლიზა?რატომ ბრაზობ?
-იდიოტი ხარ!
-ლიზა გთხოვ ნუ ბრაზობ.(ილია)
-რატომ გააკეთე ესს?(მე)
-უბრალოდ,მადლობა მოგიხადე.დავაშავე რამე?(საწყალი ხმით მითხრა)
-ეს არ უნდა გექნა, მე ხომ გითხარი(მე)
-შენ ისიც მითხარი რომ,გული არ წამსვლოდა მაგრამ მაინც წამივიდა.მომიჭრა სიტყვა უცებ.
-ეს აღარ გააკეთო.გიკრძალავ ჩემთან მოახლოებას.(მე)
-კარგი ლიზა,შენ თუ არ მოინდომებ, საერთოდ ვეღარ მნახავ.(ილია)
-ელენე სადაა?ან შენ რა გინდა აქ?(გადავიტანე საუბარი,არადა ისე მინდოდა კიდევ ეკოცნა მაგრამ ეს ავუკრძალე)
-ელენე და მათე(ელენეს შეყვარებული)მაღაზიაში ჩავიდნენ.მე მათეს ძმაკაცი ვარ.
-აჰა, ესეიგი მაგიტომაც დამირეკა ქალბატონმა ელენემ.
-რისთვის?(იკითხა გაკვირვებული ილიამ)
-იმისთვის რომ შენ გამეცანი.
-რა სისულელეა.მე შენს გასაცნობად არ მოვსულვარ
მე უკვე მყავს შეყვარებულიი.მითხრა ილიამ.ენა ჩამივარდა,ვერაფერი ვუთხარი.სული გამეყინა ეს რომ მითხრა.თითქოს შემიყვარდა ილია,თითქოს მის გარეშე ვერ გავძლებდი.მის ხმა,მისი კოცნა ყველაფერი მინდოდა რომ განმეორებულიყო ჩემში.მაგრამ მან ისეთი რამ მითხრა რომ ყველა სურვილი და ოცნება ჩაკვდა ჩემში.ვიგრძენი რომ მე ის მჭირდებოდა, მაგრამ რას ვიზამდი.ის უკვე სხვისი იყო.თითქოს ჩემს თავს ვადანაშაულებდი ამაში,მაგრამ მე ვერაფერს შევცვლიდი,
-რა დაგემართა?(ილია)
-არაფერი, უბრალოდ დავფიქრდი.
-რაზე დაფიქრდი?
ძალით გათხოვილის დაკარგული და ისევ დაბრუნებული სიყვარული(თავი პირველი)
არავინ ვიცით,ცხოვრება რას გვიმზადებს.მისგან ყველაფერს უნდა ველოდოთ,ხან კარგად მოგვევლინება,ხან ცუდათ.ჩემს ცხოვრებაში მგონი ყველაფერი ცუდი ამბებითაა სავსე.
მე ლიზა ვარ,17 წლის.ვცხოვრობ თბილისში,დედისერთა კი ვარ თუმცა,ვერ ვიტყვი რომ განებივრებული ახალგაზრდოა მაქვს,ჩვეულებრივი ცხოვრებით ვცხოვრობ ,როგორც ნორმალური ადამიანი შეეფერება. მყავს დედა და მამა ისინინი,არც ისე მკაცრად მექცევიან(ყოველ შემთხვევაში თავიდან ასე იყო).მყავს საუკეთესო დაქალი, ელენე.რომელსაც, ჩემს ცხოვრებაში ძალიან დიდი ადგილი უკავია.თითქმის სულ ერთად ვართ,ღამეც ხშირად ვრჩებით ერთმანეთთან.ხანდახან მგონი რომ ჩემი ბიოლოგიური დაა,ელენეს სახლში მოხუცებული ბებო და პატარა და ჰყავს,დედა და მამა საზღვრებსგარეთ არის.ცოტა არ იყოს და ელენე თავზე ხელაღებული გოგოა ,ამით იმის თქმა მინდა რომ,შეყვარებულთან ძალიან ახლო ურთიერთობა აქვს,ბინაშიც კი აკითხავს ის ბიჭი.მისი ბებო მოხუცია და გონია რომ მასტან მისი კლასელი მოდის სტუმრად, ტელეფონზე ზარია,ელენე რეკავს.
-ხო ელე.
-რაშვები ლიზ?
-არაფერს,ჯერ კიდე ვწევარ.(მე)
-ესეიგი გცალია ხო?(ელე)
-კი მცალია.(მე)
-ხოდა რას მალაპარაკებ ამდენს ,ამოდი ჩემთან ბებია და ნიცა(ელენეს და)
დეიდასთან წავიდნენ.
-ჰო კარგი ცოტახანში ამოვალ,ჯერ ცოტას შევჭამ.
-კარგი ძვირფალო გელოდები.(ელენე)
ოთახიდან გამოვედი და შევეცადე რამე საჭმელი მეპოვა ამ დილით,
-დედი,საჭმელი რა გვაქვს ამ დილით?(მე)
-კარტოფილს ვწვავ და ვჭამოთ ერთად.
-ხო კარგი.. დე მე მერე ელენესტან მივდივარ კაიც?
-რას მეკითხები?ხო ვიცი რომ მაინც წახვალ.
-კარგი რა როგორ მელაპარაკები?შენ რომ მითხრა არ წახვიდეო.მე მაინც არრ წავალ.
-ხო კარგი კარგი,წადი.
-ძალიან მიყვარხარ!(მე)
-ლიზა! ისე შენ და ელენეს ამდენი სალაპარაკო რა გაქვთ?
-რავიცი ხან რა და ხან რა.(ვუთხარი და გაუღიმე)
-მეც გამანდე რაიმე საიდუმლო,ხო იცი მე და შენ მეგობრები უნდა ვიყოთ?
-კი დედა ვიცი,ჩემს ცხოვრებაში არაფერი ხდება ისეთი რომ მოგიყვე,მერწმენე ასეა.
-მაშინ სულ მასთან რას აკეთებ?(დედა)
-ვისთან?(გავიკვირვე მე)
- ვისთან და ელენესთან,
-დედა!რა იყოო?რა ხხასიათზე ხარ დღეს?პროტესტი არასოდეს გამოგითქვამს, რამდენხანსაც არ უნდა ვყოფილიყავი მასთან ერთად.
-პროტესტს არც ახლა ვაცხადებ.
-დედა გთხოვ არ მინდა შენთნ კამათი,გითხარი არაფერი არ ხდება ჩემს ცხოვრებაში მნიშვნელოვანი და რომ მოხდება აუცილებლად გეტყვი,წავედი ახლა მე,აღარ მინდა საჭმელი გზაში ვიიყიდი რამეს და იმას შევჭამ
-კარგი,როგორც გინდა(მითხრა განაწყენებული ხმით დედამ)
-არ გამიბრაზდე რა,ხო იცი როგორ მიყვარხარ?მაგრამ,ისიც ხო იცი ვერ ვიტან როცა ჩემში ეჭვი გეპარება?ვგავარ ისეთ გოგოს ასი შეყვარებული რომ ყავს და შენთვის არცერთის ვინაობა არ გაუმხელია?
-შენში ეჭვი არ მეპარება,უბრალოდ მინდოდა როგორც დედა_შვილს ისე გვესაუბრა,რაც შენთან შეუძლებელი გახდა.(დედა)
-ამით რისი თქმა გინდა ვერ გავიგე?რატომ ვერ ისაუბრე ჩემთან?ხომ მკითხე შეყვარებული თუ გყავსო და პასუხიც გაგეცი(მე)
-არ მჯერა რომ, 17 წლის გოგოს არავინ გყავს,ვერ დავიჯერებ რომ. ვინმეს არ წერ, ან არ ხვდები,მაშინ ელენესთან ყოველ დღე არ წახვიდოდი,ღმერთმა იცის, ელენესთან მიდიხარ თუ ვინმეს ხვდები/
-ამით რისი თქმა გინდა?რომ ვიღაც ბიჭს ვხვდები და ელენესთან წასვლას ვიმიზეზებ?ვერ ვიჯერებ რომ,ამ დონემდე დახვედი.საკუთარი შვილის არ გჯერა,ჩემს სიტყვებში ეჭვი გეპარება.ვერ ვიჯერებ,მართლა
-ლიზა გიკრძალავ ჩემთან მასეთ საუბარს.
-ყველაფერი შენ დაიწყე დედა...წავედიი მეე,შეიძლება ელენესთან დავრჩე,
ვუთხარი დედაჩემს და კარები გაივიჯახუნე.ელენესტან ახლოს ვცხოვრობ,ამიტომ მალე მივედი,ზარი დავრეკე, კარი არავინ გამიღო ბოლოს გადავწყვიტე,შიგნით შვსულიყავი და გამეგო რა ხდებოდა.შიგნით შევედი, არც იქ ჩანდა ვინმე საშინელი სიჩუმე იყო,მხოლოდ წყლის ხმა გამოდიოდა სააპაზანოდან იქითკენ წავედი ვიფიქრე ელენე იბანსთქო,მაგრამ ასე არ აღმოჩნდა, კარები გავაღე და დავინახე ჩემთვის უცნობი ბიჭი როგორ იცლებოდა სისხლისგან.ამ ნათქვამს არ ვაჭარბებ,მართლაც იმდენი სისხლი მოსდიოდა ცხვირიდან რომ,ლამის გული გამიგჯა.
-თქვენ ვინ ხართ?ან რა გჭირს?>(ვკითხე მე)
-ვერ მიყურებ რაც მჭირს?(მომიგო მან მკაცრი ტონით)
-კი გიყურებ, როგორ არა.
-ისეთი შეგრძნება მაქვს,თითქოს გული წამივა და არ შეგეშინდეს(გამაფრთხილა მან) მე ილია მქვია,შეგიძლია ჩემი სახელის ძახილით სახეზე ხელები მირტყა და მომასულიერო.
-გამოცდებს მიწყობ?არ შეწუხდე რა გთხოვ! ძალიან მეშინია. (ამის თმა მოვასწარი როცა დავინახე როგორი ინერციით დაეშვა ძირს)
მიუხედავად მისი გაფრთხილებისა,მაინც ძალიან შემეშინდა.ისტერიკული ტირილი ამივარდა, მეგონა მოკვდა.უცებ იქაურობა დავტოვე, ელენეს ბებოს ოთახში შევედი, კაპლი გამოვიტანე.ერთი "შუშა" კაპლის შესხმის შემდეგ ძლის მოსულიერდა.
-სასწრაფოში დავრეკავ და ახლავე მოვლენ.(მე)
-არ მინდა, უკვე კარგად ვარ.შენ რომ არა, უკვე მკვდარი ვიქნებოდი.სიკვდილს გადამარჩინე,ამისთვის მადლობელი ვარ.
-კარგი რას ამბობ?!ძალიან კი შემაშინე ისე(მე)
-მართლა?მაშინ მაპატიე.
-ჰო მართლა და მიპატიებია(გავუღიმე)
-ძალიან ლამაზი ღიმილი გაქვს, შენც ძალიან კარგი გოგო ხარ.(ილია)
-მადლოაბა.
-რა გქვია?(ილია)
-ლიზა.(მე)
-ლიზაა...(გაიმეორა მან)
-ჰო რაიყო?
-ლამაზი სახელი გაქვს.
-გაიხარე დიდი მადლობა.
-ლიზა!(ისევ ილია)
-რაიყო?(მე)
-შეიძლება გაკოცო?(ილია)
-რათქმაუნდა არა.(მიუგე მე)
-რატომ?
-რა საჭიროა?
-უბრალოდ ისე, მადლობის ნიშნათ.(ილია)
-მადლობა უკვე მიღებულია.
-გთხოვ მხოლოდ ერთი და ისიც ლოყაზე.
-არა.(ვუთხარი მკაცრი ტონით)
ამის თქმა და ისე ნაზად მაკოცა, თითქოს თოვლის ფიფქი დამდნობოდა ლოყაზე. ისეთი ტკბილი იყოო.საოცრად სასიამოვნო მაგრამ,არ ქონდა ამის უფლება.
-რა გააკეტე?(ძალიან გაბრაზებული ხმით ვუთხარი)
-კარგი რა იყო ლიზა?რატომ ბრაზობ?
-იდიოტი ხარ!
-ლიზა გთხოვ ნუ ბრაზობ.(ილია)
-რატომ გააკეთე ესს?(მე)
-უბრალოდ,მადლობა მოგიხადე.დავაშავე რამე?(საწყალი ხმით მითხრა)
-ეს არ უნდა გექნა, მე ხომ გითხარი(მე)
-შენ ისიც მითხარი რომ,გული არ წამსვლოდა მაგრამ მაინც წამივიდა.მომიჭრა სიტყვა უცებ.
-ეს აღარ გააკეთო.გიკრძალავ ჩემთან მოახლოებას.(მე)
-კარგი ლიზა,შენ თუ არ მოინდომებ, საერთოდ ვეღარ მნახავ.(ილია)
-ელენე სადაა?ან შენ რა გინდა აქ?(გადავიტანე საუბარი,არადა ისე მინდოდა კიდევ ეკოცნა მაგრამ ეს ავუკრძალე)
-ელენე და მათე(ელენეს შეყვარებული)მაღაზიაში ჩავიდნენ.მე მათეს ძმაკაცი ვარ.
-აჰა, ესეიგი მაგიტომაც დამირეკა ქალბატონმა ელენემ.
-რისთვის?(იკითხა გაკვირვებული ილიამ)
-იმისთვის რომ შენ გამეცანი.
-რა სისულელეა.მე შენს გასაცნობად არ მოვსულვარ.(ილია)
ძალით გათხოვილის დაკარგული და ისევ დაბრუნებული სიყვარული(თავი პირველი)
არავინ ვიცით,ცხოვრება რას გვიმზადებს.მისგან ყველაფერს უნდა ველოდოთ,ხან კარგად მოგვევლინება,ხან ცუდათ.ჩემს ცხოვრებაში მგონი ყველაფერი ცუდი ამბებითაა სავსე.
მე ლიზა ვარ,17 წლის.ვცხოვრობ თბილისში,დედისერთა კი ვარ თუმცა,ვერ ვიტყვი რომ განებივრებული ახალგაზრდოა მაქვს,ჩვეულებრივი ცხოვრებით ვცხოვრობ ,როგორც ნორმალური ადამიანი შეეფერება. მყავს დედა და მამა ისინინი,არც ისე მკაცრად მექცევიან(ყოველ შემთხვევაში თავიდან ასე იყო).მყავს საუკეთესო დაქალი, ელენე.რომელსაც, ჩემს ცხოვრებაში ძალიან დიდი ადგილი უკავია.თითქმის სულ ერთად ვართ,ღამეც ხშირად ვრჩებით ერთმანეთთან.ხანდახან მგონი რომ ჩემი ბიოლოგიური დაა,ელენეს სახლში მოხუცებული ბებო და პატარა და ჰყავს,დედა და მამა საზღვრებსგარეთ არის.ცოტა არ იყოს და ელენე თავზე ხელაღებული გოგოა ,ამით იმის თქმა მინდა რომ,შეყვარებულთან ძალიან ახლო ურთიერთობა აქვს,ბინაშიც კი აკითხავს ის ბიჭი.მისი ბებო მოხუცია და გონია რომ მასტან მისი კლასელი მოდის სტუმრად, ტელეფონზე ზარია,ელენე რეკავს.
-ხო ელე.
-რაშვები ლიზ?
-არაფერს,ჯერ კიდე ვწევარ.(მე)
-ესეიგი გცალია ხო?(ელე)
-კი მცალია.(მე)
-ხოდა რას მალაპარაკებ ამდენს ,ამოდი ჩემთან ბებია და ნიცა(ელენეს და)
დეიდასთან წავიდნენ.
-ჰო კარგი ცოტახანში ამოვალ,ჯერ ცოტას შევჭამ.
-კარგი ძვირფალო გელოდები.(ელენე)
ოთახიდან გამოვედი და შევეცადე რამე საჭმელი მეპოვა ამ დილით,
-დედი,საჭმელი რა გვაქვს ამ დილით?(მე)
-კარტოფილს ვწვავ და ვჭამოთ ერთად.
-ხო კარგი.. დე მე მერე ელენესტან მივდივარ კაიც?
-რას მეკითხები?ხო ვიცი რომ მაინც წახვალ.
-კარგი რა როგორ მელაპარაკები?შენ რომ მითხრა არ წახვიდეო.მე მაინც არრ წავალ.
-ხო კარგი კარგი,წადი.
-ძალიან მიყვარხარ!(მე)
-ლიზა! ისე შენ და ელენეს ამდენი სალაპარაკო რა გაქვთ?
-რავიცი ხან რა და ხან რა.(ვუთხარი და გაუღიმე)
-მეც გამანდე რაიმე საიდუმლო,ხო იცი მე და შენ მეგობრები უნდა ვიყოთ?
-კი დედა ვიცი,ჩემს ცხოვრებაში არაფერი ხდება ისეთი რომ მოგიყვე,მერწმენე ასეა.
-მაშინ სულ მასთან რას აკეთებ?(დედა)
-ვისთან?(გავიკვირვე მე)
- ვისთან და ელენესთან,
-დედა!რა იყოო?რა ხხასიათზე ხარ დღეს?პროტესტი არასოდეს გამოგითქვამს, რამდენხანსაც არ უნდა ვყოფილიყავი მასთან ერთად.
-პროტესტს არც ახლა ვაცხადებ.
-დედა გთხოვ არ მინდა შენთნ კამათი,გითხარი არაფერი არ ხდება ჩემს ცხოვრებაში მნიშვნელოვანი და რომ მოხდება აუცილებლად გეტყვი,წავედი ახლა მე,აღარ მინდა საჭმელი გზაში ვიიყიდი რამეს და იმას შევჭამ
-კარგი,როგორც გინდა(მითხრა განაწყენებული ხმით დედამ)
-არ გამიბრაზდე რა,ხო იცი როგორ მიყვარხარ?მაგრამ,ისიც ხო იცი ვერ ვიტან როცა ჩემში ეჭვი გეპარება?ვგავარ ისეთ გოგოს ასი შეყვარებული რომ ყავს და შენთვის არცერთის ვინაობა არ გაუმხელია?
-შენში ეჭვი არ მეპარება,უბრალოდ მინდოდა როგორც დედა_შვილს ისე გვესაუბრა,რაც შენთან შეუძლებელი გახდა.(დედა)
-ამით რისი თქმა გინდა ვერ გავიგე?რატომ ვერ ისაუბრე ჩემთან?ხომ მკითხე შეყვარებული თუ გყავსო და პასუხიც გაგეცი(მე)
-არ მჯერა რომ, 17 წლის გოგოს არავინ გყავს,ვერ დავიჯერებ რომ. ვინმეს არ წერ, ან არ ხვდები,მაშინ ელენესთან ყოველ დღე არ წახვიდოდი,ღმერთმა იცის, ელენესთან მიდიხარ თუ ვინმეს ხვდები/
-ამით რისი თქმა გინდა?რომ ვიღაც ბიჭს ვხვდები და ელენესთან წასვლას ვიმიზეზებ?ვერ ვიჯერებ რომ,ამ დონემდე დახვედი.საკუთარი შვილის არ გჯერა,ჩემს სიტყვებში ეჭვი გეპარება.ვერ ვიჯერებ,მართლა
-ლიზა გიკრძალავ ჩემთან მასეთ საუბარს.
-ყველაფერი შენ დაიწყე დედა...წავედიი მეე,შეიძლება ელენესთან დავრჩე,
ვუთხარი დედაჩემს და კარები გაივიჯახუნე.ელენესტან ახლოს ვცხოვრობ,ამიტომ მალე მივედი,ზარი დავრეკე, კარი არავინ გამიღო ბოლოს გადავწყვიტე,შიგნით შვსულიყავი და გამეგო რა ხდებოდა.შიგნით შევედი, არც იქ ჩანდა ვინმე საშინელი სიჩუმე იყო,მხოლოდ წყლის ხმა გამოდიოდა სააპაზანოდან იქითკენ წავედი ვიფიქრე ელენე იბანსთქო,მაგრამ ასე არ აღმოჩნდა, კარები გავაღე და დავინახე ჩემთვის უცნობი ბიჭი როგორ იცლებოდა სისხლისგან.ამ ნათქვამს არ ვაჭარბებ,მართლაც იმდენი სისხლი მოსდიოდა ცხვირიდან რომ,ლამის გული გამიგჯა.
-თქვენ ვინ ხართ?ან რა გჭირს?>(ვკითხე მე)
-ვერ მიყურებ რაც მჭირს?(მომიგო მან მკაცრი ტონით)
-კი გიყურებ, როგორ არა.
-ისეთი შეგრძნება მაქვს,თითქოს გული წამივა და არ შეგეშინდეს(გამაფრთხილა მან) მე ილია მქვია,შეგიძლია ჩემი სახელის ძახილით სახეზე ხელები მირტყა და მომასულიერო.
-გამოცდებს მიწყობ?არ შეწუხდე რა გთხოვ! ძალიან მეშინია. (ამის თმა მოვასწარი როცა დავინახე როგორი ინერციით დაეშვა ძირს)
მიუხედავად მისი გაფრთხილებისა,მაინც ძალიან შემეშინდა.ისტერიკული ტირილი ამივარდა, მეგონა მოკვდა.უცებ იქაურობა დავტოვე, ელენეს ბებოს ოთახში შევედი, კაპლი გამოვიტანე.ერთი "შუშა" კაპლის შესხმის შემდეგ ძლის მოსულიერდა.
-სასწრაფოში დავრეკავ და ახლავე მოვლენ.(მე)
-არ მინდა, უკვე კარგად ვარ.შენ რომ არა, უკვე მკვდარი ვიქნებოდი.სიკვდილს გადამარჩინე,ამისთვის მადლობელი ვარ.
-კარგი რას ამბობ?!ძალიან კი შემაშინე ისე(მე)
-მართლა?მაშინ მაპატიე.
-ჰო მართლა და მიპატიებია(გავუღიმე)
-ძალიან ლამაზი ღიმილი გაქვს, შენც ძალიან კარგი გოგო ხარ.(ილია)
-მადლოაბა.
-რა გქვია?(ილია)
-ლიზა.(მე)
-ლიზაა...(გაიმეორა მან)
-ჰო რაიყო?
-ლამაზი სახელი გაქვს.
-გაიხარე დიდი მადლობა.
-ლიზა!(ისევ ილია)
-რაიყო?(მე)
-შეიძლება გაკოცო?(ილია)
-რათქმაუნდა არა.(მიუგე მე)
-რატომ?
-რა საჭიროა?
-უბრალოდ ისე, მადლობის ნიშნათ.(ილია)
-მადლობა უკვე მიღებულია.
-გთხოვ მხოლოდ ერთი და ისიც ლოყაზე.
-არა.(ვუთხარი მკაცრი ტონით)
ამის თქმა და ისე ნაზად მაკოცა, თითქოს თოვლის ფიფქი დამდნობოდა ლოყაზე. ისეთი ტკბილი იყოო.საოცრად სასიამოვნო მაგრამ,არ ქონდა ამის უფლება.
-რა გააკეტე?(ძალიან გაბრაზებული ხმით ვუთხარი)
-კარგი რა იყო ლიზა?რატომ ბრაზობ?
-იდიოტი ხარ!
-ლიზა გთხოვ ნუ ბრაზობ.(ილია)
-რატომ გააკეთე ესს?(მე)
-უბრალოდ,მადლობა მოგიხადე.დავაშავე რამე?(საწყალი ხმით მითხრა)
-ეს არ უნდა გექნა, მე ხომ გითხარი(მე)
-შენ ისიც მითხარი რომ,გული არ წამსვლოდა მაგრამ მაინც წამივიდა.მომიჭრა სიტყვა უცებ.
-ეს აღარ გააკეთო.გიკრძალავ ჩემთან მოახლოებას.(მე)
-კარგი ლიზა,შენ თუ არ მოინდომებ, საერთოდ ვეღარ მნახავ.(ილია)
-ელენე სადაა?ან შენ რა გინდა აქ?(გადავიტანე საუბარი,არადა ისე მინდოდა კიდევ ეკოცნა მაგრამ ეს ავუკრძალე)
-ელენე და მათე(ელენეს შეყვარებული)მაღაზიაში ჩავიდნენ.მე მათეს ძმაკაცი ვარ.
-აჰა, ესეიგი მაგიტომაც დამირეკა ქალბატონმა ელენემ.
-რისთვის?(იკითხა გაკვირვებული ილიამ)
-იმისთვის რომ შენ გამეცანი.
-რა სისულელეა.მე შენს გასაცნობად არ მოვსულვარ.(ილია)
მე უკვე მყავს შეყვარებულიი.სული გამეყინა ეს რომ მითხრა.თითქოს შემიყვარდა ილია,თითქოს მის გარეშე ვერ გავძლებდი.მის ხმა,მისი კოცნა ყველაფერი მინდოდა რომ განმეორებულიყო ჩემში.მაგრამ მან ისეთი რამ მითხრა რომ ყველა სურვილი და ოცნება ჩაკვდა ჩემში.ვიგრძენი რომ მე ის მჭირდებოდა, მაგრამ რას ვიზამდი.ის უკვე სხვისი იყო.თითქოს ჩემს თავს ვადანაშაულებდი ამაში,მაგრამ მე ვერაფელს შევცვლიდი,
-რა მოგივიდა?(ილია)
-არაფერი.(ვუთხარი მეე)
-ძალიან ცუდი სახე გაქვს.(ილია)
-არ მიინდოდა რომ ეს გეთქვა.(წამომცდა უნებურად)
-რა არ უნდა მეთქვა?(ილია)
- ისევ მაკოცე გთხოვ(მე)
-ლიზა!კარგად ხარ?
ისე ვიქცეოდი თითქოს დავდებილდი.ამ დროს ელენე მოვიდა.
-ლიზ ჩემო საყვარელო მოხვედი?(ელენე)
-ხო.მოვედი
-რა მოგივიდა?
-რა უნდა მომსვლოდა?(მე)
-რავიცი.ძალიან შეშინებული სახე გაქვს და ამვდროულად გაოცებულიც.
-ალბათ იმიტომ რომ,მოულოდნელი სურპრიზი დამახვედრე და ისიც მომაკვდავი.(მე)
-რას ბოდავ?(ელენე)
-ესეიგი ვბოდავ არაა?კარგი მასე იყოს.ვუთხარი და წამოვედი.არეული ვიყავი რა მინდოდა თვითონაც არ ვიცოდი.ყველაფერს დავთმობდი, ოღონდ ის სიტყვები არ მომესმინა, რაც ილიამ მითხრა.ეზოში ჩამოვედი,.ისიც არ ვიცოდი სად წავსულიყავი,რადგან დედასაც ვეკამათე დღეს.გადავწყვიტე სასტუმროში წავსულიყავი,რადგან არავის ნახვა არ მინდოდა.მიმღებში შევედი.მითხრეს რომ ყველა ნომერი დაკავებული იყო,მხოლოდ ერთი ნომერი იყო თავისუფალი რამოდენიმე საათით.იმ ოთახში შესვლა დავაპირე, რადგან ცოტახნით მაინც განმარტოვდებოდი.ოთახში შევედი და დავინახე.
-------------------------------------------------------------
აბა შემიფასეთ როგორია?ძალიან გთხოვთ.ამ საიტზე ყველა ისე იცნობთ ერთმანენთ და ისე გიყვართ ერთმანეთი რო რავიცი.მე კიდე ახალი ვარ ჩემი მეორე ისტორიაა.ამიტომ მინდა შემიფასოთ.ისეთი ისტორიები იდება აქ რომ ვიცი მათ ვერ შეედრება..გთხოვთ კომენტარები არ დაგეზაროტ..ბევრი შეცდომებია ვიცი და ბოდიში.იმედია მეც ისე შემიყვარებთ როგორც აქ უყვართ ერთმანეთი.