ღამე გვიან გამოეღვიძა თიკას, რომელსაც ლადოს მკლავზე ედო თავი, მთვარე პირდაპირ დაუსვა, იგრძნო როგორ გააჟრჟოლა ბიჭს ტანში და ხელი წამში მოაშორა.
შემდეგ მზერა მის მკერდძე გადაიტანა, მის დაკუნთულ მკლავებზე...
-კარგად რომ შეისწავლი ჩემს სხეულს შეგიძლია მაკოცო (ლადო) ლადოს ხმამ გამოაფხუზლა და უცებ თვალები დახუჭა, იფიქრა თავს მოვიმძინარებო, თუმცა ლადოს რას გამოაპარებ.
-ჯიუტი ხარ თიკუნა (ლადო) მის მოშიშვლებულს მხრებს თითები ააყოლა და თიკამაც ახედა
-რატომ გღვიძავს? (თიკა) ეცადა დაბნეულობა დაეფარა
-შენით ვტკბები (ლადო)
გოგონამ ხმა ვერარ ამოიღო და გადატრიალება არჩია, ზურგით დაწვა და ღრმად ჩაისუნთქა
ლადო მისკენ მიიწია და მთელი სხეულით აეკრო, თან მისი თმების სურნელს ღრმად ისუნთქავდა და სახეზე სიამოვნების ღიმილი გადაჰფენოდა.
-რაღაც მინდა გკითხო (თიკა)
-მკითხე პატარავ (ლადო)
-ის საღამო უკან რომ დაგებრუნებია შეცვლიდი რამეს? იმისდამიუხედავად რომ მე ეხლა შენთან ვარ (თიკა)
-რათქმაუნდა, ამას კითხვაც არ ჭირდება, შევცვლიდი თიკუნა, ყველაფერს შევცვლიდი.(ლადო) ის ისეთი დანანებით ლაპარაკობდა წარსულზე რომ ძნელი იყო მოგესმინათ და გული არ აგჩუყებოდათ...
-და ის რომ არ მომხდარიყო რაც მოხდა ეხლა ერთად ხომ არ ვიქნებოდით.. (თიკა)
-მე მერჩივნა წესიერად შემეყვარებინა თავი შენთვის. (ლადო)
-ეს იყო ბედი (თიკა)
-ჩემო პრინცესა (ლადო)
ამ სიტყვაზე უცებ ამოუტივტივდა გონებაში და ფიქრებში თიკას სანდრო, სანდრო ხო მას პრინცესას ეძახდა, რაღაც ტკივილიანი კი შემორჩა სანდროს მიმართ, მაგრამ ალბათ სინანული იმისა რომ ფიქრობდა სანდროს ის უყვარდა, მაგრამ ამაოდ, აღარ უნდოდა დროის უკან დაბრუნება, მართალია უდიდესი ტკივილი გადაიტანა და ამაზე მეტად ვერც ატკენდა სხვა გულს როგორც ესე ლადო მოიქცა მაგრამ ეხლა ბედნიერი იყო, თვითონაც უკვირდა -ნუთუ ესე ადვილად შეეჩვიე ამ ყველაფერს, ესე ადვილად დანებდი ცხოვრებას, მაგრამ არა თიკა, აქ დანებება რა შუაშია, ხომ კარგად გრძნობ თავს ლადოსთან, ეხლა ხომ ბედნიერი ხარ, აღარ აქვს მნიშვნელობა რა იყო წარსულში (თავის თავს ელაპარაკებოდა ფიქრებში)
დილით ადრიანად წამოდგა საწოლიდან თიკა ხალათი მოიცვა და აივანზე გავიდა, ლადოს ჯერ კიდევ გათიშული ეძინა, ისეთი სუფთა ჰაერი იყო რომ მარტო ჰაერისთვის ღირდა აქ დარჩენა სულ, დილაადრიან საოცრად ციოდა, იმისდამიუხედავად რომ ზაფხული იყო, სახლში მალევე შევიდა ლადოს დახედა რომელსაც გარინდული და მშვიდი სახით ეძინა, ღაიღიმა და დაბლა ჩავიდა. სამზარეულოში მოძებნა ყავა, შაქარი, იქვე წყაროდან წყალიც მოიტანა, ყავა მოადუღა და ლადოსთან გაემართა ზემოთ , ფინჯანით ხელში.
-დილამშვიდობისა (თიკა) ლადოს უკვე გაღვიძებოდა და ადგომას აპირებდა როცა თიკამ დაიყვირა
-არ გინდააა ლადოო... (თიკა)
სულ წამოწითლებოდა ლოყები გოგონას, ლადოს სიცილი აუტყდა და ზეწარი ისევ გადაიფარა
-რა იყო ფერია? გუშინაც მე ვიყავი (ლადო) იცინოდა და არ ჩერდებოდა
-ლადო გეყოფა! (თიკა)
-ჩემი გრცხვენია ? (ლადო)
-ვფიქრობ ნებისმიერს შერცხვებოდა (თიკა)
-ჩვენს შორის სასირცხვილო არაფერია, შენი ჩემი ხარ, მე კიდე შენი (ლადო) ბოლო სიტყვები ჩურჩულით ჩაილაპარაკა და გაშმაგებით მეცა, კიდევ კარგი ყავა იქნე კომოდზე დადო შესვლისთანავე თორემ ორივე პირველი ხარისხის დამწვრობით დაბრუნდებოდნენ სახლში. საწოლზე გადააწვინა და ბაგეებს დაეწაფა, თიკაც აყვა კოცნაში, ლადომ ხალათის ქამარი გახსნა და შიშველ სხეულზე უმისამართოდ დააცეცებდა ხელებს.
-ლადოო.. (თიკა)
-ჩჩშშშ... არაფერი თქვა (ლადო) თვალებში ჩახედა და გადაეშვნენ ვნების უფსკრულში, ცოტა ხანში კი დაღლილები ეკვროდნენ ერთმანეთს...
***
სანდროს სასამართლოზე 3წელი მიუსაჯეს, და გირაო დაუწესეს ორმოცდაათიათასი, თანხის გადახდის შემთხვევაში 1წელს მოიხდიდა და თავისუფალიც იქნებოდა. სანდროს მშობლებმა მხოლოდ ოციათასის გადახდა შეძლეს, ამას ისიც დაემატა რომ ლადომ შეიცოდა და საჩივარი გამოიტანა. მაგრამ დანაშაული დანაშაულია, 6თვით მაინც დატოვეს, გამოსასწორებელ სკოლაში, იგივე კოლონიაში.
***
თიკას და ლადოს ურთიერთობა სულ უფრო და უფრო ლაგდებოდა, წყვილს ეტყობოდა როგორ ყურებამდე იყვნენ შეყვარებულები ერთმანეთზე, პატარა ნიკა კი იზრდებოდა და იზრდებოდა.
ლადო, გიჟი მამა რომელიც სულ უსრულებდა თავის პატარა ნიკუშას ყველა სურვილს იმისდამიუხედავად რომ ჯერ ვერც ლაპარაკობდა,თუმცა მაინც ახერხებდა მშობლები თავის ნებაზე ეტარებინა. მისი პირველი სიტყვაც მამა იყო, ამის აღსანიშნავად დიდი ფეიფი და ორომტრიალი მოაწყო თავის საზმაკაცოთი ლადომ.
რეზი და ნინი შეყვარებულები არიან, ხოლო გიო თამოს ‘’აბამს’’ ,ცხოვრება იმაზე კარგად აეწყო ვიდრე ამას ისურვებდა რომელიმე, თიკას თვალებში ბედნიერება იყო, ამ უკანასკნელით კი ლადოც უბედნიერესი იყო
გავიდა არანორმალურად გიჟური, სიყვარულით და ვნებებით სავსე 6 თვე, სანდროსთვის კი ტანჯვით და ბოღმით გაჟღენთილიყო ეს მთელი დრო...
***
-დღეს მამიკომ ვინუნდა გაასეირნოს? (ლადო) დაჰყურებდა პატარას რომელიც საწოლში იწვა და გაკვირვებული სახით უმზერდა მამას რომელსაც კლოუნის ცხვირი ეკეთა.
-შენ სულ გამოგაშტერა მამობამ საყვარელო (თიკა)
გვერდით დაუდგა და ლოყაზე აკოცა ქმარს, რომელმაც წამში ჩაათვალიერა ცოლი.
-რა სექსუალური ხარ, უნდა გამომიწვიო ? (ლადო) წარბები აათამაშა და ცოლისკენ მიიწია
-წყნარად, ბავშვი არ გადამირიო (თიკა) ტუჩებზე საჩვენებელი თითი ააფარა და უკან გაიწია
-და მე რომ უკვე გადარეული ვარ და ჩემი წამალი რომ შენ ხარ რავქნათ? (ლადო)
-გეყოფა თორემ ამაღამ ბავშვს დავაწვენ შუაში და ვეღარ მომეკარები (თიკა) თვალი ჩაუკრა და ხელიდან დაუსხლტა
უცებ შეაქანა და იქვე დივანზე ჩამოჯდა
-თიკა ცუდად ხარ? (ლადო) მასთან მივარდა და სახე ხელებში მოიქცია
-კი, კი არაფერია. უბრალოდ მომშივდა და თავბრუ დამეხვა (თიკა) გაუღიმა და სამზარეულოსკენ გასწია
-მგონი ჯობია ექიმთან წავიდეთ (ლადო)
მიაძახა გზაში
-ექიმი რად მინდა მომშივდა თქო (თიკა)
-შენ ხომ ვერ მოიშალე ეს სიჯიუტე (ლადო) ჩაილაპარაკა უკვე თავისთვის და ისევ ბავშვთან განაგრძო თამაში
***
-გილოცავ დღეს გადიხარ (ულოცავდნენ ციხის ბიჭები სანდროს თავისუფლებას)
-მადლობა ძმებო, აბა თქვენც მალე გეგრძნოთ თავისუფლება (სანდრო)
-სიმართლე რომ გითხრა ძმაო სულ არ მინდა გარეთ გასვლა, იქ არავინ მყავს, არაფერი არ გამაჩნია, ჩემი ძმები აქ არის, ასერომ მგონი იმდენს ვიზამ სულ აქ მომიწევს ყოფნა (საუბარში ჩაერთო ერთ ერთი პატიმარი, თორნიკე რომელიც სანდროსთან ძმაკაცობდა) პატიმრებს მოავლო თვალი და შემდეგ გაიცინეს მის წინადადებაზე
სანდროს გაეღიმა და როცა დაფიქრდა ისიც სწორედ ესე იყო, ელოდა მხოლოდ მშობლები, რომელთაც თავიანთი ცხოვრება ჰქონდათ, არაფერი გააჩნდა და არც არავინ.
-იმედია ჩვენ რომ გამოვალთ, კაი ცოლსაც დაგვახვედრებ ძმაო შენს გვერდით (თორნიკე)
მხარზე დაარტყა ხელი და ღიმილით გახედა სანდროს
სანდროს ხმა არ ამოუღია ძმაკაცს გადაეხვია და ამ დროს კარიც გაიღო
დაცვა იდგა რომელთანაც ასევე ძმაკაცობდა
-სანდრექს თავისუფალი ხარ ძმაო (დაცვა/ჯაბა)
-აბა თქვენიცით ბიჭებო (სანდრო) თვალი მოავლო ბიჭებს და კარიდან გავიდა.
***
პატარა ნიკუშას ქერა თმა ქონდა, თიკას და ლადოს უკვირდა, არცერთს არ ქონდათ ქერა თმა, მითუმეტეს ესეთი ღია ფერის, თან თვალები მწვანე, ლადოს შავი თვალები აქვს თიკას კი ლურჯი, აი ბავშვს მწვანე თვალები საიდან აქვს ეგ ვერ გაიგეს… არც სანათესაოში არ ყავთ მწვანე თვალება არავინ. როდესაც თიკა ნიკუშას თვალებში ჩახედავდა, სევდა მოაწვებოდა ხოლმე, თითქოს ეს თვალები ნანახი ქონდა მაგრამ სად? ამაზე ხშირად ფიქრობდა ხოლმე.
-ფერიაა (ლადო)
სამზარეულოში შევიდა ლადო და თიკას მოეხვია
-ყავას დალევ? (თიკა)
-არა თიკუნა არ მინდა, ხო მართლა სამსახურიდან გვიშვებენ 2 დღით, ქუთაისში. (ლადო მამამისის კომპანიაში მუშაობდა, ყველა ამბობდა რომ ის ისეთი ნიჭიერი იყო რომ იმედოვნებდნენ ცალკე კომპანიას ლადოც შექმნიდა)
-მერე არ მოგენატრები ? (თიკა) მაცდურად შეხედა ბიჭს და გაუღიმა
-გინდა გამაგიჟო ხო? (ლადო) წარბები აუთამაშა და ტუჩის კუთხეში ღიმილი გააპარა
-ძალიან მინდა (თიკა)
-ხოდა მიაღწიე (ლადო)
ხელები წელზე მოკიდა და მაგიდაზე შემოსვა, თვითონ კი ფეხებს შორის მოექცა და ბაგეებს დაუწყო ამბორი.
უცებ გაჭია და ანერვიულდა
-ბავშვი არ შემოვიდეს ლადო რასაკეთებ (თიკა)
-არ შემოვა, ძინავს (ლადო)
-ლადოოო (თიკა)
-ჩშშ (ლადო) ბოლოსდაბოლოს გააჩუმა თიკა და სრულიად დაეუფლა მის სხეულს.



აჰაა ინტრიგებს ვხლართაავ
ცოტა არიყოს მეწყინა წინა თავზე რომ არ იაქტიურეთ, თუმცა უღრმესი მადლობა ვინც გამომეხმაურაა <3 ფინალამდე ცოტა დარჩა)) ველოდები თქვენს შეფასებას ტკბილებოო