დეკემბერიც დადგა. ჩამოთოვა...
-პირველი ახალი წელი იქნება ჩვენთვის (ლადო)
-ხოო (თიკა) ბუხართან იჯდნენ ერთმანეთზე მიხუტებულები და საუბრობდნენ წყნარად
-ლადო რაღაც მინდა გითხრა (თიკა)
-რანაირ შესავალს უკეთებ მითხარი პირდაპირ (ლადო) თიკამ მეამიტი სახით ახედა და ლადოს ნერვიულობა დაეტყო სახეზე
-ლადო... ნიკუშა ძალიან გიყვარს? (თიკა)
-ფერიაა ეგ რაკითხვაა (ლადო) გაეცინა და თითქოს დამშვიდდა
-რო რამე მზად იქნები რომ კიდე შემოემატოს შენი სიყვარულების სიას ერთი პაწაწინა (თიკა) ამჯერად გაიღიმა და თავი დახარა, ლადოს კი თვალები აენტო თიკა წამში აიტაცა ხელში და დაატრიალა, თან სახეს უკოცნიდა და იცინოდა
-ჩემო სიცოცხლეებო, თქვენით ვსუნთქავ თიკუნა, და რა ბედნიერებაა ეს ყველაფერი (ლადო) სიხარულს ვეღარ გამოხატავდა და ჩქარი ნაბიჯებით დააბიჯებდა ოთახში.
-ლადო დამშვიდდი (თიკა)
-რა დამამშვიდებს თიკა, ეს ხომ შესანიშნავი ამბავიაა(ლადო)
ეხვეოდა და კოცნიდა გოგონას რომელიც კისკისებდა და უფრო აგიჟებდა ქმარს.
***
სანდრო ბარში შევიდა, არაფრისმეტყველი სახით, სრულიად უაზროდ დააბიჯებდა დედამიწაზე...
-რას მიირთმევთ? (გოგონამ კითხა და თავაზიანად გაუღიმა, სანდროს კი არც შეუხედავს მისთვის )
-პივა (სანდრო) მხოლოდ ეს თქვა და მაგიდაზე ხელის კაკუნი დაიწყო
-ეხლავე მოგართმევთ (ისევ თბილად გაუღიმა გოგონამ სანდროს, რომელსაც ზედაც არ შეუხედავს მისთვის და წავიდა) მალევე დაბრუნდა ბაკლით ხელში წინ დაუდო და წასასვლელად შეტრიალდა
-უკაცრავად (სანდრო) უცებ აწია თავი, მგონი რაღაცის შეკვეთა კიდევ უნდოდა მაგრამ გოგონა როგორცკი მოტრიალდა მისმა ღიმილმა დაავიწყა ყველაფერი
-გისმენთ
-მამშვიდებს ღიმილი, კიდევ გაიღიმეთ რა (სანდრო)
-მადლობთ, რა გნებავთ?
-თქვენი ღიმილი (სანდრო)
-რაც შემოხვედით იმ წამიდან გიღიმით (გოგონა წამოწითლდა და უხერხულად შეიშმუშნა)
-მე სანდრო მქვია.. (სანდრო) ხელი გაუწოდა, გოგონამ კი მისი ხელი შეაგება
-მე თიკა, სასიამოვნოა (თიკა)
-თიკა? (სანდრო)
ამ სახელის ხსენებაზე პრინცესა გაახსენდა
-დიახ თიკა (ისევ გაუღიმა, ეს ღიმილი მოიცავდა საოცრად დიდ სითბოს, ან საიდან ამდენი სითბო სრულიად უცხო ადამიანისთვის)
-მზის სხივებს არიგებ (სანდრო) იდაყვი მაგიდას დაადო ხელზე კი ნიკაპი ჩამოდო და გოგონას რომელიც ისევ ისე წყნარად და საოცრად უღიმოდა მანაც ღიმილით ახედა.
-მადლობთ, მაპატიეთ მაგრამ თუ არაფერს უკვეთავთ მე უნდა წავიდე, სამსახურში პრობლემები შემექმნება (თიკა)
-დაიცა, მაშინ სამსახური როდის გიმთავრდება? (სანდრო) ნერვიულად შეხედა თიკას რომელიც აგრეთვე ძაან ნერვიულობდა
-9ის ნახევარზე (თიკა) თავგზა აბნეულმა უცებ უპასუხა
-ხოდა გამოგივლი და სადმე ვჩამოთ რამე კარგი (სანდრო)
-მე.. მე.. იცით. (თიკა) ეტყობოდა ძალიან დაიბნა
-ანუ შევთანხმდით? (არ თმობდა სანდრო)
-კარგით (თქვა და უკან მოუხედავად წავიდა ჩქარი ნაბიჯებით.)
სანდროს კი სასიამოვნოდ ეღიმებოდა მის დაბნეულობით გამოწვეულ სიარულზე ))
9ის ნახევარზე მართლაც რომ მიაკითხა თიკას ბარში, ის კი კართან ელოდა, სადად და ლამაზად გამოწყობილი, მორცხვად თავჩაღუნული იდგა კართან
-მორცხვო (სანდრო) მანქანიდან თავი გადაყო და გოგონას დაუძახა
თიკამ ახედა და მისკენ დაიძრა
-საღამომშვიდობისა, სხვა დროისთვის რომ გადავდოთ? (თიკა)
-რატო? (სანდრო)
-ისე (თიკა) გულის სიღრმეში ძალიან უნდოდა გაყოლოდა მაგრამ ესე ხომარ ჩაუხტებოდა მანქანაში
-ჩაჯექი ცოტა ხნით წავიდეთ, კიარ შეგჭამ (სანდრო) სანდროს გაეცინა და გაკვირვებით გახედა
-ჰა რასაპირებ ჩაჯდები თუ გადმოვიდე და მე ჩაგსვა? (სანდრო)
-მე თვითონ (თიკა)
მას პრინცესასავით ლურჯი თვალები ჰქონდა, თუმცა ეს პირველი დანახვისას შეადარა მას თორემ, ეხლა? როდესაც გოგონა მანქანაში ჩაჯდა და დაბნეულმა ხელების მტვრევით დაიწყო ლაპარაკი, თან ლოყები აწითლებოდა და თან სანდროს თვალს არიდებდა, მას შემდეგ მხოლოდ თიკას უმანკო ღიმილზე ფიქრობს, ოღონდ ამჯერად ამ თიკაზე, რომელიც გვერდით უზის და ბავშვივით ცქმუტავს, ამაზე სანდროს უფრო ეცინებოდა და მერე ამაზე უფრო იძაბებოდა თიკა
-რამდენი წლის ხარ? (სანდრო)
-19ის, თან ვსწავლობ და თან მანდ ვმუშაობ (თიკა)
-მე 20ის. ლამაზი თვალები გაქვს (სანდრო) არ შეუხეავს ისე უთხრა
-მე? მადლობა (თიკა) ეხლა უფრო დაიბნა რაც სანდროს არ გამოპარვია
-რატომ ხარ ესეთი დაძაბული? (სანდრო)
-არა სულაც არ ვარ(თიკა)ეცადა დამშვიდებულიყო
-როგორ არა ხარ, მოეშვი, ისე ხარ თითქოს გეშინია და იძაბები, გითხარი არ ვიკბინები და არ შეგჩამ (სანდრო)
-არა ეგრე ნუ ფიქრობთ (თიკა)
-ეს ოფიციალურობა მოაშორე,თავისუფლად ილაპარაკე, ყოველშემთხვევაში ჩემთან მაინც (სანდრო)
თიკას აღარაფერი უთქვამს უბრალოდ გაუღიმა და სანდრომ მანქანაც შეაჩერა
-მოვედით (სანდრო) გადმოვიდა მანქანას მოუარა თიკას მხრიდან და კარი გაუღო, თიკა ჩანთაში ტელეფონს დებდა.
-არ გადმოდიხარ? (სანდრო)
-კი კი ეხლავე (თიკა)
მანქანიდან გადმოვიდა და თვალები ბედნიერებისგან გაუბრწყინდა
-რა სილამაზეა, გარედან რა ლამაზი რესტორანია და შიგნით რა იქნება (თიკა)
-ხოდა იმედია მაგ შენი ღიმილის ღამო არ მაცემინებ არავის (სანდრო) თვალი ჩაუკრა და რესტორნის კიბეებზე ავიდნენ, მართლაც რომ შესანიშნავი იყო იქაურობა, მაგრამ ცოტა ხმაური იყო რადგან იქვე დიდი სუფრა იყო გაშლილი და სადღეგრძელოს ამბობდნენ ბოლო ხმაზე
-თუგინდა წავიდეთ (სანდრო)
-არა, მე მშვენივრად ვგრძნობ თავს (თიკა)
-კარგი (სანდრო) ძალაუნებურად სადღეგრძელოს მოკრა ყური
-მოდით ამ ჭიქით ჩვენს სიხარულებს და აქ შეკრების მიზეზებს გაუმარჯოს, გაგიმარჯოთ ჩემო ლადო და თიკა, სულ ესე ტკბილად თბილად ყოფილიყავით, მთავარი გვერდში დგომაა, ერთმანეთის გვერდში დგომა არ მოგიშალოთ ღმერთმა და ეს ვაჟკაცი რომ გვიყურებს აქ, ამას და ამის დაიკოს გაუმარჯოს, ხო გოგოა შვილო ? (კახა) უცებ ეჭვის თვალით გახედა კახამ შვილს
-კი მამა, გოგო (თიკა)
-ხოდა თქვენ გაგიმარჯოთ შვილებო, იხარეთ და იბედნიერეთ სულ (კახა) ყანწი ჩამოცალა და სიძეს აკოცა
სანდრო ყურებს არ უჯერებდა ჯერ ეგონა სხვები იქნებიანო მაგრამ შემდეგ თიკას ხმა გაიგო, ნუთუ კიდევ ბავშვს ელოდება, თიკა, თიკაა... (სანდრო) ფიქრობდა თავისთვის და ბოლო სიტყვები ხმამაღლა მოუვიდა
-ხო სანდრო (თიკა)
-არა არა არაფერიმ, ეხლავე მოვალ კარგი ? (სანდრო)
-კარგი (თიკა)
სანდრო ადგა და საპირფარეშოსკენ წავიდა
-ლადო, ბავშვს თვალი არ მოაშორო, შენი მეორ ბავშვი ჭირვეულობს მიცელში, გავალ და მოვალ (თიკა) ლადოს აკოცა და სუფრა დატოვა
სანდრო უკვე დერეფანში გამოდიოდა როცა ერთმანეთს შეეჯახნენ.
-უკაცრავად (სანდრო) უცებ ახედა და თვალებში ძველი სევდა ამოუტივტივდა
-სანდრო? (თიკა)
-პრინცესა (სანდრო)
-როგორ ხარ ? (თიკა) ეცადა კარგად შეხვედროდა და კარგადვე დამშვიდობებოდა
-არამიშავს, შენს? ხომ ბედნიერი ხარ? (სანდრო)
-ძალიან სანდრო, ძალიან ბედნიერი ვარ (თიკა)
გოგონამ გაუღიმა, ერთი განსხვავება ის იყო ადრინდელ და ეხლანდელ შეხვედრაში რომ ეხლათიკას თვალები ცრემლით აღარ ივსებოდა, იგი მას მეგობრულად შეხვდა, მოიკითხა, აღარ გრძნობდა გულში ტკივილს, და სანდროსშიც თითქოს ნელ-ნელა გაქრა ეს ყველაფერი როდესაც თიკამ კითხა თუ რას აკეთებდა აქ
-აქ საიდან? (თიკა)
-მე, მარტო არ ვარ, გოგონასთან ერთად ვარ (სანდრო)
-ძალიან კარგი, აღარ დაგაყოვნებ (თიკა) მართლა მთელი გულით გაუღიმა და შესვლა დააპირა როდესაც სანდრომ გააჩერა
-თიკა, დაიცადე(სანდრო)
-რაიყო? (თიკა)
-გიყვარდი? (სანდრო)
-სანდრო არ გინდა გთხოვ (თიკა)
-უბრალოდ მითხარი, გიყვარდი თუ არა (სანდრო)
-მიყვარდი, მაგრამ როგორ მიყვარდი... (თიკა) ნაღველი შეეპარა ხმაში როდესაც თავისი წარსული გიხსენა და სანდროს ახედა
-და შენ? (თიკა)
-მე მიყვარხარ (სანდრო)
ხმა არცერთს არ ამოუღია, წამის სიჩუმე თიკა2 დაარღვია
-სანდრო, გეძებდი (თიკა2)
-გამარჯობა (თიკა) მიესალმა თიკა და ერთმანეთს გაუღიმეს
-გამარჯობა (თიკა) ასევე დაუბრუნა პასუხი
-ვაიმე როგორ ვგევართ ერთმანეთს. (თიკა2)
ამას კი ნაღდად არ ელოდა თიკა, არა სინამდვილეში მართლაც გავდნენ ერთმანეთს ეს ორი თიკა
თიკა გაოგნებული იდგა
-თიკა მიდი და ეხლავე მოვალ (სანდრო) ‘’ახალი’’ თიკა წავიდა და ‘’ძველი’’ თიკა დარჩა მის წინ.
-მართლაც მგავს. (თიკა)
-ვიცი, სწორედ ამას ვეძებდი. (სანდრო) თავი ჩახარა და ჩაახველა
-უნდა წავიდე, არ მინდა არ მინდა ლადომ შენთან ერთად მნახოს. ბედნიერებას გისურვებ სანდრო, მხოლოდ ერთი გახსოვდეს, თუ არ იბრძვი ვერც მოიგებ ვერასოდეს (თიკა) ეს უთხრა და წავიდა. სანდრო მიხვდა რაც უთხრა, სანდროს რომ მისთვის ებრძოლა რაიქნებოდა ვინიცის.
თიკასთან მივიდა და მაგიდას მიუჯდა
-მაპატიე, ჩემი ძველი ნაცნობი იყო (სანდრო)
-არაუშავს (თიკა)
-აბა რას შეუკვეთავ ? (სანდრო)
მენიუს გადახედეს და მალე ოპიციანტმა შეკვეთაც მიიღო.
***
-უკვე წამოსვლას ვაპირებდი (ლადო)
-არაფერია, კარგად ვარ (თიკა)
მთელი ძალით მოეხვია ლადოს კისერზე და ყელში აკოცა
-ჩემო პატარა (ლადო) ხელი მოხვია და მუხლებზე დაისკუპა გოგონა
თიკა წამოწითლდა და ხალხს გადახედა რომლებსაც ეღიმებოდათ
-ლადო სირცხვილია ხალხის (თიკა)
-ნუ იციხოლმე, ხალხი არ მაინტერესებს (ლადო)
-მიყვარხარ ლადო (თიკა) მორცხვად უთხრა და თავი ჩახარა
-ეხლა გავგიჟდები და მერე ვერსად წამიხვალ (ლადო)
-მაწყობს (თიკა) ყურში ვნებიანად ჩასჩურჩულა და თვალებით ანიშნა მალე წავიდეთო...
***
სანდრომ და თიკამ ერთმანეთს მშვენივრად გაუგეს
უცებ სანდრო დაფიქრდა, თიკას ხელი მოკიდა და თვალებში ჩახედა
-დღეიდან ჩემი პრინცესა ხარ, ეს ბედი იყო, თიკა ვეღარსად ვეღარ გაგიშვებ (სანდრო) ხელზე აკოცა და გოგონამაც თავისი ჯადოსნური ღიმილით დააჯილდოვა.
-მაწყობს (თიკა) ყურში ვნებიანად ჩასჩურჩულა და თვალებით ანიშნა მალე წავიდეთო...
***
ისინი მართლაც ისე გვანდნენ ერთმანეთს, ლაპარაკის მანერებით,თვალებით, თმებით, სიმორცხვით, სიჯიუტით და რაც მთავარია გემოვნებით რომ ტყუპი დებიც კი არ გვანან ესე ერთმანეთს, ერთ რესტორანში ისხდნენ ორივე წყვილი. თუმცა მათ სულებს შორის იმხელა უფსრული იყო რომ მიახლოვებასაც კი ვერ გაბედავდით, რასვიზამთ ესეთია ბედი, როდესაც გგონია რომ უბედნიერესი ხარ , ზოგჯერ ყველაზე უბედური სწორედ მაშინ ხდები, მაგრამ ადამიანებმა იმედი არასოდეს არ უნდა დავკაგოთ, რადგან როგორც კარგს მოსდევს ცუდი, ისე ცუდს ყოველთვის ჩაანაცვლებს კარგი, და ისევ მოგიწევთ გაღიმება რადგან ცხოვრება არც თუ ისე ცუდია.მარადიულ და ნამდვილ სიყვარულს რაც შეეხება, სიყვარულს ყოველთვის სდევს თან ცოდვები, დანაშაული, თუ გულით ნანობ, თუ გულით გიყვარს და თუ გულით გინდა ყველაფერი ახდება ყოველთვის, მე ესე მწამს! და როდესაც იფიქრებ რომ ყველაფერს მიეჩვიე სწორედ მაშინ აღმოჩნდება რომ შენ ეს ყველაფერი შეგიყვარდა! და შეჩვევა კიარა ეს სწორედ სიყვარული ყოფილა...



როგორ ხართ? იმედია გული არ დაგწყვიტეთ დასასრულით )) არ მინდოდა ძაან გამეწელა, სანდრო არ დაგიჩაგრეთ, ვფიქრობ გამინაწყენდით სანდროს გამო ბევრი...ხოდა არ დაგიტოვეთ ცხოვრებაზე ხელჩაქნეული,მინდოდა რეალობის ამსახველი ისტორია დამეწერა, რომ ყოველთვის ისე არ გვინდა როგორც ხდება, თუმცა მოთმინება უდიდესი ნიჭია, რაც მეტს მოვითმენს მით მეტს მოვიგებთ, ხოდა რავიცი იმედია გამომივიდა,ახალი ისტორით კი ძალიან მალე დავბრუნდები.ეხლა კი ძალიან ძალიან მინდა ყველამ გამოთქვათ თქვენი აზრები, იმედია გულდაწყვეტილს არ დამტოვებთ