თვალები რომ გავახილე პირველად სიკაშკაშემ მომჭრა თვალები,ხელის გგამოძრავება მინდოდა თავზე რომ მომეკიდა თუმცა ვერ შევძელი როგორც ჩანს საავადმყოფოში ვიყავი და გადასხმას მიკეთებდნენ, ოთახი მოვათვალიერე და დავინახე საწოლის გვერდით ჩემი ძმა იჯდა ჩაფიქრებულმა ჩემი გაღვიძების შესახეებ ვერ გაიგო
-რა მომივიდა? - ვკითხე, გაკვირვებულა შემომხედა თითქოს არ მოელოდა ჩემს გაღვიძებას
-კარგად ხარ, თუმცა წამლის დალევა ისევ დაგვიწყებია, ჩვენ ასე შევთანხმდით? სულ რატომ გავიწყდება?
-კარგი ნუ მეჩხუბები ამის შემდეგ მართლა აღარ დამავიწყდება, დიკო როგორაა? ხოარ იცის?
-არა არ იცის პატარაა ჯერ ინერვიულებდა, შენ დემეტრემ წამოგიყვანა, ხო მართლა აქამდეც იცნობდი?
-არა საიდან მოიტანე- გავიკვირვე იმ წამსვე
-თვითონ კი მითხრა რომ გიცნობს
-მე მაგას ნაცნობბას ვერ ვუწოდებდი როგორც მახსოვს ერთხელ ვნახე მარტო, ისიც დიდი ხნის წინ
-კარგგი იყოს ისე როგორც ამბობ ,მაგრმ ხომ იცი როგორ მიყვარხარ? შენთვის სულ კარგი მინდა და ნურაფერს დამიმალავ
-შენ ის მითხარი ჩემს ძვირფას მეგობარს ცოლობას როდის თხოვ? დაძველდება ბეჭედი აწი და აღრ ივარგებს- თემის გადატანაც შევეცადე და თნ მაინტერესებდა საშველსაც როდის დააყენებდნენ
-წესით დღეს უნდა მეთხოვა თუმცა იყოს, მალე ჩემი დაბადების დღე იქნება მაშინ ვთხოვ, შენ იცინე და მე კი დავბერდი კაცი აწი ,აღრაფრის თვი რომ არ მექნება მე რათ მინდა ცოლი?- როლშ ისე შეიჭრათვითონაც ვერ მიხვდა მეკიდევ მახალისებდა თუმცა გულზე ეკალივით მხვდებოდა ერთი სახელის გახსენება -დემეტრე- არ ვიცი მას მომდევნო შეხვედრაზე რა ვუთხრა
-ხო მართლა შენმა ამხანაგებმა დარეკეს სოფლიდან ბანკეტზე რომ ვერ მოვიდა ახლა ჩამოვიდეს სუფრის გაკეთება გვინდაო
-კარგი ბავშვები არიან ყველა მიყვარსს ხო იცი, მაშინაც იმიტომ ვერ წავედი ვიცოდი სოფელში ჩემზე როგორაც ისუბრებდნენ, თან ამას დამატებული ბავშვებიც უხერხულშ იქნებოდნენ მშობლებთან ამიტომ არ წავედი მაშინ ახლა წავალ ხელს აღარაფერი მიშლის
-მაშინ შენ სხვა მიზეზის გამო არ წადი ეს კარგაად იცი
-გთხოვ მაგ ამბავს ნუ მახსენებ რა
-კარგი, კარგი- დანებების ნიშნად აწია ხელები მაღლა,ამასობაში მისმა ტელეფონმაც დარეკა თორნიკეს თვალების გაბრწყინებით თუ ვიისმსჯელებთ მხლოდ ერთი ადამიანი შეიძლებოდა ყოფილიყო ნუცა, პალატიდან გავიდა
პალატაშ მარტო დავრჩი ფიქრის საშუალება მომეცა თუმცა არც მინდოდა ვიცოდი ბევრი ფიქრის მიუხედავად მაინც იმას გავაკეთებდი რაც განსაზღვრულ დროს სწორად მიმაჩნდა, ახლა კი ჩემს ტკბილ ბებოსთან წასვლა ყველაზე სწორ საქციელად მიმაჩNდა თუმცა მანამდე დემეტრესთანაც მქონდა საქმე მოსაგვარებელი ამის შემდეგ კი მედა დეა ბებოსთან წავიდოდით, თან ჩემს კლასთან ერთად ვიქეიფებდი, მათი ნახვა ძალიან მინდოდა ყველანი მოსიყვერულეები იყვნენ და რაც მთავარი ყველამ იცოდა მეგობრობის ფასი
-შეიძლება? -პალატაში დემეტრე შემოვიდა
-კი, შეიძლება
-იცი ნია შენთვის რაღაც მაქვს სათქმელი
-მეც მაქვს შენთან სალაპარაკო, თუმცა ახლა არა საავადმყოფოდან რომ გამოვალ მერე
-კარგი მაგრამ ამ საუბრის გადადება არ შეიძლება
-ეგ მეც ვიცი
-ნია გთხოვ ახლა მხოლოდ ერთი რამ მაინტერესებს
-რა?
-ჩემთან საქმე რატომ დაიჭირე? სულ მთლად ბავშვმა რომელსაც მთელი ცხოვრება წინ გქონდა? რატომ დაწექი ჩემთან?
-კი მაგრამ ეს რაშ გაინტერესებს?
-მაინტერესებს ალბათ რომ გკითხე
-არც კი ვიცი ამ კითხვაზე რა გიპასუხო
-რატომ? მე მხოლოდ ამას გეკითხები
-არ ვიცი
-კარგი იყოს ისე როოგორაც გინდა ხვალ შევხვდეთ
-ხვა; ალბათ შენს კითხვებზე პასუხს გაგცემ, მაგრამ დემეტრე ამას ვერ ვხვდები ჩემსა და დიკოს ცხოვრებაშ ახალ რატომ გამოჩნდი? მთელი ხუთი წელია და უფრო მეტი ქუჩაში თვალიც კიარ მომიკრავს შენთვის
-ესეიგი ქუჩაში თვალებით მეძებდი ხოლმე
-ჩემს ლაპარაკს უკუღმა ნუ გებულობ
-საზღვარგარეთ ვიყავი, იმ ამბიდან დაახლოებით სამ-ოთხ თვეში წავედი
დემეტრე წავიდა და მთხოვა ხვალ საღამოს შევხვედროდი, სიმართლე გითხრათ ვერც კი ვგებულობდი მასთან თავს ვალდებულად რატომ ვგრძნობდი, ნამდვილად არ ვიცი, თუმცა თავს ვალდებულად ვთვლი დემეტრეს დიკოზე სიმართლე ვუთხრა რადგან არც ის და არც ჩემი შვილი ამას არ იმსახურებდნენ, ხვალ კი დემეტრეს სიმართლეს ვეტყოდი დიკოს კი ორივე ერთად თუ ამას გადაწყვეტდა. მალევე დაბრუნდა თოკო პალატაში უკან კი ნუცა მოყვა
-ჩემო ლამაზო ხო კარგად ხარ?- მკითხა და ჩამეხუტა
-კი კარგად ჩემო კარგო არ ინერვიულო, დამტანჯა რა ამ ასთმამ სულ ერთ საათით დამაგვიანდა დალევა წამლის
-ექიმს ვესაუბრე და ალკოჰოლური სასმლის დალევა ისევ აგეკრძალა თან სასტიკად
-კიდე?
-ხოო, ერთი კვირა კი ჯანსაღად იკვებოს და რავითარი სწრაფი კვების ობიექტთან ახლოს გაკარება, მომჯობინება სჭირდება ორგანიზმსო
-აუუ ბარემ ამომიკეტეთ კუჭი, რაიყოთ ხალხი არ ხართ?
-ვართ ჩემო ძვირფასო დაიკო მაგრამ ასეა საჭირო შენი ჯანმრთელობისთვის
-ხო კარგი კარგი
-ნუ იბუტები ახალ არ დაგვიწყებოდ ადალევა, თან ექიმმა მარტო მაგის ბრალი არააო
-ხო კარგით გეყოთ ახლა ჩემი ამბების განხილვა თქვენ რას შვებით? ქორწილში მინდა გრიალი
-მე რას უნდა ვშვებოდე ჩემო დაო?- მითხრა სიცილით თოკომ თუმცა სულ არ ეცინებდა როცა ჩანაფიქრს მიმიხვდა- აგერ შენი დაქალი არაა თანახმა თორე მე დღესვე მოვიყვან ცოლად
-კარდით რა დავამთავრებ ბარემ რაღა დარჩა
-სულ რაღც ოთხი თვე და კიდევ უარი რომ მითხრა, მაგისტატურასაც დავამთავრებ და მერე არ მიიღება
-წინასწარ მიჭრი გზას ხო?- ახედა საცოავი თვალებით ნუცამ- ისე ამდენს რომ ლაპარაკობ ცოლობა როდის მთხოვე?- თორნიკემ წარბბი ეკრა- ხო კარგი მაგ რ ითვლება თოკ მაშნ უბეჭედოდ დამადექი მე კიდევ უბეჭედი ხელის თხოვნა არ ვიცი
-უბეჭედო ხელის თხოვნა არ იცი ხო?
-არა
-კარგი ადექი ერთი წუთი- დაისერიოზუულა წამში ჩემმა მსახიობმა ძმამ სახე
-კაი- ნუცა ადგა თორნიკემ მის წინ დაიჩოქა ხელი ქურთუკის ჯიბისკენ წაიგო როცა კარები შემოაგეს ოთახში ექიმი და ექთანი შემოვიდნენ როგორც ჩანს ჩამოვლაზე იყვნენ, თუმცა ისინი თოკომ ყველაზე ნაკლებად შეიმჩნია, კოლოფი ამოოიგო და ცალი ფეხით დაჩოქილი დარჩა ნუცასთან წითეი ბარხატის ოთხკუთხედი ფორმის კოლოფი მალევე გახსნა- ნუც ცლად გამომყვები?
-შენ ბიჭი რომანტიკასთნ განავლელი თუ ხარ>?
-ნუცა ნუ დაიწყებ ახალა მითხარი
-არა რათქმა უნდა შენნაირი არარომანტიული ქმარი არ მჭირდება - ისე თქვა ნუცამ მეც კი ვერ დავიჯერე, კარებში უკვე თითქმის ყველას მოეყარა თავი, ნუცას ასუხზე დაშლა გადაწყვიტეს
-ესეიგი არა ხო?
-დიახ ა რ ა
-კარგი იცოდე ნუცა მეტჯერ არ გთხოვ
-ა რ ა თქო
თოკო წამოდგა გასვლა დააპირა როცა ნუცას ხმას გაიგონა
-ნუ თუ ასე ძალიან მთხოვ დაფიქრება შეიძლება- მივხვდი რაც ქნა ნუცამ მაგრამ ახლა ის იყო სამე რომ თოკო არ მობრუნდა გზა განაგრძო უკვე გავიდა ნუცამ რომ აცრემლებულმა შემომხედა
-მე მინდოდა გამეწვალებია ამ სულელმა კი სერიოზულად მიიღო, ძალიანა ც კარგი იდიოტი, კრეტინი- მისი ლანძღვით იყო დაკავებული თოკო უკან რომ მობრუნდა და ნუცას მოეხვია
-ერთხელ გითხარი ჩემი სიყვარულის გამო იტირებთქო მაგრამ არ დამიჯერე, ახლა ეს ბეჭედი გაიკეთე და მოძრობილი არ ვნახო- სიტუაცია რომ დაალაგეს და მიხვდნენ ნუცა თანახმა იყო როგორც იქნა ნუცამ კიდე დაუტია
-არა რა საავადმყოფოში ცოლობა რატო მთხოვე? შენ რა რომანტიკის შესახებ მართლა რაფერი გაგიგია?
-გამიგია მაგრამ ნიამ წამომაგო მახეზე ერთ კვირაში ჩემს დაბადების დღეზე ვაპირებდი
-ოო მანამდე დაძველდებოდა ეგ ბეჭედი ისედაც ამდენი ხანია ნაყიდი გაქ- შევეპასუხე იმ წამსვე. მალევე წავიდნენ ისინი მეკიდევ მთელი ღამით უნდა დავრჩენილიყავი, ხვალ დილით კი ექიმი გამსინჯავდა და წავიდოდი.
ბალიშზე თავი კომფორტულად მოვათავსე და თვალები დავხუჭე ვგრძნობდი რომ მთლი დღის ემოციით ახსავსეს მეძინებოდა და მალე მორფეოსის სამყაროს ვეწვეოდი, რომწლიც იმედი მქონდა რეალობაზე უკეთესი იქნებოდა.

არც კი ვიცი რა ვთქვა, ვხვდები რომ წერას ვერ ვახერხებ ისე როგორც მინდა,ამიტომ ალბათ ამ ისტორიის დამთავრების შემდეგ აღარ დავწერ, ან ისევჩემთვის თუ ვერ მოვითმინე. მადლობა მათ ვინც წინა თავზე დამიკომენტარა და შენიშვნები და რჩევები მომეცით <3