ცხოვრება დამპალი რამეა ერთხელ თუ აიცრუე გული მუდამ იმ სტიქიებში იქნები რო რამე დაგემართება ან რამე მოხდება...მაგრამ არღირს მუდმივ შიშში ცხოვრება რადგან ხანმოკლე წუთისოფელი იმდენად მცირეა რომ რაიმეზე დაკარგო დრო მაგალითად შიშში...
რვის ნახევარი იყო როგამეღვიძა ლექციები 9ზე მეწყებოდა და ამიტომ სწრაფი რეჟიმით ადავხედე ჩემტანისამოსს...გამოვიღე ოდნავ მაღალზელიანი შავი ჯინსი და საროჩკა შარფი გავიკეთე მოვიცვი ქურთუკი და უნივერისტეტისკენ ფეხით გავისეირნე...უნივერსიტეტის კაფეში რათქმაუნდა უკვე შეკრებილი იყო სასტავი და მათკენ წავედი
-რაშვებით?
-რავი ნახევარ საათში ლექციები იწყება და ლექციების მერე სად წავიდეთ ვფიქრობთ
-აუ კლუბში წასვლა გადავწყვიტეთ პროსტა ბაჩო არმოდის და შენ წამოხვალ?
-რავი დღესთავისუფალივარ ახალი დამხმარე მოიყვანეს და მცალია
-აუუ რამაგარია ძლივს ყველა ერთად წავალთ *თვალი ჩამიკრა ქეთამ
-ჩემი თანამშრომელი როა ნინუცა ხოიცნობთ? ისიც წამოვა დღეს ცალია თან ცოტა გულს გადააყოლებს...ბაჩო შენც ხოწამოხვალ?
-აა ნინუცამოდის? რავი ვნახოთ გადავდებ ჯანდაბას ყველა საქმეს
*ყველამ ბაჩოსგადავხედეთ და სიცილი ვეღარ შევიკავეთ
-ნუიტყვით ესისეთი საქმიანი გვყავს
ორი უაზრო ლექცია და ბოლო ლექციიდან რათქმაუნდა თავიდავიძვრინეთ ნინუცასგავუარეთ და ყველა კლუბში წავედით სიმართლე ვთქვა არაფრის თავი არმქნდა მაგრამ ვიღიმოდი...ვიღიმოდი რათა ყველას ეფიქრა რომ კარგადვიყავი
-ლილურაგჭირს?*ხმაჩახლეჩილი ხმით მითხრა ნიუცამ
-არაფერი წადი გაერთე
-მემაინც ვერდამაბოლებ ხოიცი
-კაირა დაიკიდე დაგაერთე...მოვალ მალემეც
ერთიჭიქა ალკოფოლის მიღების შემდეგცოტა მოვიხოდე...სკამზე ნაცნობი სახე ჩამომიჯდა
-მე ბექა...და ხელი წინ გამომიწია
-გაგიკვირდება და მახსოვხარ*ირონიით გავიცინე
-რატო არცეკვავ?
-აჩოტები გაბარო ჩემიძმა?
-რა მკაცრი ყოფილხარ ტოშენ
ხმა არგაიცია არაყი გადავკარი და საცეკვაოდ გავედი...ვსვამდი ბევრს ძაანბევრს იმდონემდე სანამ ჩემი ტვინის ყველა უჯრედის დაკიდების რეჟიმი არ ჩაერთვებოდა,ღამის ორი საათი იყო მაინც ყველა ცეკვამდა გალეშილმა მთვრალმა ავიტეხე მარტო წასვლა
-გაგიყვან ლილუ რაგჭირს
-ჩემით ნიკა!
-ეეტო მაგარიმთვრალიხარ რაშენით ხოარ გაგიჟებულხარ
-ბაჩო შენ ნინუცა გაიყვანე ეგუფრო მთვრალია...მე ჩემით! *ტონის აუწევლად ვთქვი და ვცდილობდი სწორხაზე გავსულიყავი კარებამდე მაინც,ფაერმა ცოტა გამომაფხიძლა აზროვნების და სინანულის ძალამომცა ფუ როგორ ბო..ვითვიქცეოდი სირცხვილის გრძნობამ ამიტანა მაგრამ არცისე გამოვფხიძლებულვარ ამისგამო რომენანა ბოლოს კი მანქანის სიგგნალმა გამომაფხიზლა
-წინ იყურე შვილო როგორ დადიხარ!!!
-ბოდიში ბოდიში...
სახლის სადარბაზოსთან როვიყავი იქვე ჩაბირჟავებულ სასტავს მოვკარი თვალი მარა არ ცგამკვირვებია აქ სულ ესე იყო
-ვავა ნახეთ ვინმოდის
-ჩვენი გამყიდველი ტო?
ნაცნნობი ხმები როგორ მირევდნენ თავგზას გულის რევამ ამიტანა
-გაა***თ თუშეიძლება
-ოო ესნახე რაცუდი გოგო ყოფილხარ შენ
და სიგარეტის კვამლი მომხვდა ტუჩებთან...ხველება დავიწყე
-კაიტო შეეშვით ვერხედავთ ეშინია
-აჰაჰაჰაჰაჰა *დამხოლოდ შუა თითის აწევა მოვახერხე
სადარბაზოსი პატიოსნად შემოვიდა ბექა დევდარიანი და იმ სამ ბიჭს მიუჯდა გვერდით თითქოს ყველაფერი ცხადიიყო მაგრამ მაინც ვერვხვდებოდი რახდებოდა
-დაანებეთ თავი ლილუს
-არმჭირდება შენი დაცვა ბექა
-მოიცამოიცა შენ ამგამყიდველს იცნობ ?
ვერვხვდებოდი რატო იყო გამყიდველობა ასეთი დასამცირებელი...ააა ხო ცხადია მამიკოს ფულებით გათამამებუი ბიჭები რომლებსაც სამუშაო ყველაზე გრეხი რამ ჰგონიათ.არც კი შევტრიალებულვარ ისე გადავდგი კიბეზე ორი ნაბიჯიბექას ბოხი ცინიკური ხმა სანამ არმომესმა
-ხურდა დაიტოოველილუ?
თავი ვეღარსევიკავე ცრემლები წამომივიდა და კიბეებზე სწრაფი ნაბბიჯით გავიქეცი
-ატირეტო
კაპიშონი მოიხსნა ვიღაც ცისფერთვალება საშვალო სიმაღლის ბიჭმა
-როდიდან გადარდებს მაღაზიის გოგოები მიშო?
-მეორეჯერაღარ გაბედო ბექა ეს! *და მხარიზე ხელით შეეხო
-ამას რაჭირსტო?
-მთელიდღეა ათხრილია ქალთა უფლებებს იცავს მგონი ესჩემისა აჰაჰაჰ
-კაიდაიკიდეთ გადაუვლის
***
ლოგინე ვიწეკი მთელიძალით და ღონით ბალიშს ვუჭერდი ხელებს და ცრემებს ვერვიკავებდი რაუნდოდათ ჩემგან მეხო არაფერი დამიშავებია მათთვის რაუნდოდათ ჩემან რატო ვიტანდი ამდენ დამცირებას,მთელი ღამე ტიილში ავატარე არმინდოდა დილას სამსახურში წასვლა მარა სხვაგზა არმქონდა სახლში ყველანაირი მარაგი ამწურული იყო და მიწევდა სამსახურში წასვლა...
უნიფორმა ჩავიცვი და მაღაზიის დახლებს მივუდექი უახრო დღეიყო...გადაცდა უკვე 10საათს დავიცოდი ბექა დამისი ამალა აუცილებლად მოვიდოდნენ მაგრამ შევცდი...მხოლოდ ერთი კაპიშონიანი ბიჭიდავინახე სახე შემეცვალა...
-სიგარეთი თუშეიძლება
-აიღეთ
-მადლობა
-...
-მისმინე ლილუ...ხო ლილუ?
-დიახ
-გუშინდელზემინდა...
-გაჩუმდი! არმაინტერესებს იცი? რაცგინდა იფიქრეთ ჩემზე არმაინტერესებს *მშვიდად დააუღელვებლად ვთქვი დამარცვლით სიტყვები...კაპიშონი მოიხსნა და უბრალოდ გამიღიმა
-მიშო მქვია...კიდევ ერთხელ გამიღიმა და გავიდა მაღაზიიდან უკვე გვიანი იყო სახლში მივდიოდი ნაცნობი ხმები...რომლებიცესემაბეზრებდნენ თავს...ამაყად შევედი სადარბაზოში როგორც კი შევედი მიშომ კაპიშონი მოიხსნა და გამიღიმა...
-გამარჯობა
მხოლოდ ესვთქვი დასიცილით დავდექი ლიფტთან
-გამარჯობა ლილუ
გამიღიმა მიშომ და მომიახლოდა
-მე მეოთხეზე თქვენ?
-მეც
ლიფტში სიჩუმე იყო უბრალოდ ორივეს გვეღიმებოდა კარებს მივუახლოვდი ის მოპირდაპირე კარებს აღებდა
-ხვალამდე...
-ხვალამდე
არაფერი ისეთიმაგრამ მეღიმებოდა უმიზეზოდ მეღიმებოდა...დილას 7საათი იყო კარადას ვეცი დღესთავისუფალი დღე მქონდა...გამოვიღე შავი შარვალი მუხლებზე ოდნავ გადახეული შავი როლინგი მოვიცვი და გავედი სადარბაზოში როდესაც მიშოც გამოვიდა...მისიღიმილი საოცრბაიყო
-დილამშვიდობისა ლილუ
-დილამშვიდობისა
-სადმიდიხარ?
-უნივერსიტეტში დამერე სამსახურში
-გაგიყვანგინდა?
-არა მადლობა არშეგაწუხებ
-არარაშეწუხებაა პირიქით...გაგიყვან
-კარგი მადლობა...
მანქანაში როჩავჯექით სიმღერა ჩართოდა არცთუ ისე სწრაფი სიჩქარით უნივერსიტეტისკენ დაიძრა...მთელიგზა სულელებივით ვიცინოდით...ხან რაზე,ხან რაზე უნივერსიტეტს როცამივუახლოვდით კარებთან ბექაიდგა ძაან მეუხერხულა მარა არაფერი შევიმჩნიე გადმოვედი მანქნიდან მადლობა მივუხადე მიშოსდაუნივერსიტეტის კარები გავაღე
-პრივეტ ლულუ *ირონიით მომესალმა ბექა
-პრივეტბექა *არც მედავაკელი ირონიობა
უნივერსიტეტის კაფეში შევედი ვიცოდი იქ იქნებოდნენ ბავშვები
-შეჭამთ რამეს?
-აუკირა რამესალათი წამმიღემე
-ეხლავე
ფანჯრიდან ვიყურებოდი უნივერსიტეტის ეზოს წინ მიშო და ბექა რაღაცაზე კამათობდნენ...ორივემ გამომხედეს გავიღიმე და არაფერი შევიმცნიე
-აუგოგო დევდარიანის საძმაკაცო როჩამოვიდა იცი?
-აუკაითრა რამოგწონთ მაგბიჭში ჩამოყალიბებული დაუნია ადამიანი
-ეეე ჩემიძმა ეგბიჭი ბავშვობიდან ძმასავიდმყავს ნორმალურად ილაპარაკე
-ბოდიში ბაჩო როგორ ვკადრეეს
დავავლე ჩანთასხელი დასამსახურში გავედი
-რამოუვიდა?
-აუდაანებეთ თავი შარზეა ხოხედავთ
მაღაზიაში როშევედი დირექტორი დამხვდა კარებთან
-ლილუ კაბინეთში სასწრაფოდ
არვიცოდი რახდებოდა დაკაბინეტში შევედი 10 წუთი საშინელი 10წუთი ტირილით რო გამოვედი
-რახდება ლილუ?
-რა რახდება?რაღაცეებს მტენიან მოიპარეოდა კაროჩერა
-კაიდამჩვიდდი გაგანთავისუფლა?
-არა მარა დამაბრალა რაღაცეები აღარ განმეორდესო მეთვითონ მივდივარ
-კაიგოგო დაწყნარდი შევალ და დაველაპარაკები
-არანინუც დაანებეთავი სხვარამეს ვიშოვი
მოვკიდე ჩანთას ხელი და გავედი მაღაზიდან წინ ბექას მანდანა ხავინახე სახეზე ისეთი სიცილიქონდა აკრული ყველაფერი ცხადიიყო მოკლედროგორც გავიგე ბექა დევდარიანი ფულიანი მამიკოს ბიწი ყოფილა დედისერთა გატუტუცებული მისგან ესეთი ქცევები აღარ მიკვირდა აცრემლიანებული სახლში გავიქეცი კარებს მივვარდიდა გასაზებს ვაჩხაკუნებდი სადარბაზოში მიშო როგამოვიიდა
-რახდება ლილუ?
-რახდება?არიცი დავიჯერო? შენ ძმაკაცებს კითხე!!
მოვიჯახუნე კარები დასახლში შევვარდი.არაფერზე ვფიქრობდი კედელს მიშტერებულიუბრალოდ საწოლზე ვიდე
***
-ლილუს რაჭირდა?
-რაში მანახვლებსეგ მე?
-შენ ზმაკაებს კითხეო! რაააკეთე ბექა?
-შენ სულ გაგიჟდი ბიჭო რაუნდა გამეკეთებინა?
-ბექა არგაეკარო ლილუს მეორეჯერ
- უკვე ზედმეტები მოგდის ტვინსრატო...
-გაგაბრთხილე
-რაიყო რამეს იბრძანებ? ვინჩემი ფეხებიხარ
სახეში მუშტი დაესიყო მხოლოდ...ვინ იყვნენ ეს ბიჭები ანრატომ აძლევდნენ თავს ამდენის ფლებას?ამკითხვაზე პასუხი 1კვირის მანძილზე ყოველდღე მაწუხებდა.
____
გამარჯობაბავშვებო <3 გირს ამმოთხრობის გაგრძელება?