და ახლა?!
ვზივარ ჩემს საწოლზე და ვფიქრობ ყველაფერზე ერთად და თან არაფერზე.უკვე ამდენი დრო გავიდა და მე ისევ იმ ტკივილით ვცხოვრობ.ჰო ვიცი ჯერ კიდევ პატარა ვარ მაგრამ უკვე იმდენი რამ გამოვიარე,ჩემთვის ყველაფერი დრამატული ისტორია უკვე ნოლია.ოოროგორ შემცვალა..
...
8 ოქტომბერი.
პარასკევი.
საღამოს 8 საათი.
ლუკას დაბადების დღე იყო,რესტორანში უნდა აგვეღიშნა.მთელი სამეგობრო რესტორნის ეზოში ვიცდიდით.იუბილარს ანუ ჩემ ძმას ველოდებოდით.ჰო ლუკა იყო ჩემი ძმა და ალბათ ამ ქვეყნად მის გარდა არავინ მიყვარდა მაგრამ უნცროსი და ვიყავი და არ ვაღიარებდი..როგორც იქნა იუბილარმაც გვაღირსა მოსვლა და ჩვენც რესტორანში შევედით.შესვლისთანავე თვალში მომხვდა,ერთ -ერთ მაგიდასთან მჯდომი ბიჭი მაგრამ ყურადღება არ გავამახვილე.მაინც პატარა ვიყავი.ვიცეკვეთ.კარგადაც გავერთეთ მაგრამ იმ უცნობისთვის თვალი არ მომიცილებია.ისე მომეწონა ძალიან.!
-აუ მარიამ ნახე რაბიჭია - როცა ყველა საცეკვაოდ იყო გასული და მხოლოდ მე და ჩემი დაქალი დავრჩით მაშინვე გავუზიარე ჩემი ემოციები - სასწაულად მომეწონა - მასაც ჩემს მსგავსად თვალი გაეშტერებინა მოპირდაპირე მაგიდისთვის.
-გავებით ორივე კუს? - ღიმილით გადმომილაპარაკა და ისევ წინ გაიხედა.
-შენც?
-მეც.
კიდევ დიდხანს ვიყავით დაშტერებულები.არადა საერთოდაც არ ვყოფილვართ „ხამი“ გოგოები მაგრამ ისენი იყვნენ „მაგნიტები“.
...
ორი დღე გავიდა რესტორნის ამბიდან და ჩვენ და ბედად გაგვიმართლა.სკოლიდან გამოვდიოდით,წინ ნაცნობმა სილუეტებმა რომ ჩაგვიარა.ახლაც იგივე შემადგენლობით იყვნენ ოღონდ გოგოსგარეშე.
-გავყვეთ? - დაქალს ვკითხე და ისევ ბიჭებს გავხედე.
-ცუდ ადგილას მიდიან დიანა და რაიცი რახდება? - შეშინებულმა გამომხედა მარიამმა,როცა ბიჭებმა „რაზბორკისთვის“ განკუთვნილ ჩიხში გაუხვიეს.
-რაუნდახდებოდეს იჩხუბებენ და წავლენ....აუუგავყვეთ გთხოვ რაა - მარიამმაც ვეღარ მეუარა და ბიჭებს ავეკიდეთ.ვცდილობდით,უხმაუროდ გავყოლოდით უკან.როგორც კი მოვუხვიეთ ბიჭების დაჯგუფებაც გამოჩნდა.აშკარაგ ჯერ ლაპარაკით ცდილობდნენ მოეგვარებინათ ყველაფერი.დაახლოებით ხუთი წუთი ლაპარაკობდნენ,შემდეგ ყვირილი დაიწყეს და მალევე ხელჩართული ჩხუბი დაიწყეს.გული გამისკდა.როგორ გამეტებით ურტყამდნენ ერთმანეთს..მერე ვინანე რატომ წამოვედითთქო მაგრამ,უკვე აზრი აღარ ჰქონდა.გული საგულედან გამიფრინდა როცა წამოყვირება გავიგონე და ჩემი მოწონების ობიექტი ძირს მოწყვეტით დაეცა.სხვები გაიქცნენ დანარჩენებიც გაეკიდნენ მხოლოდ სამი ბიჭი იყო დარჩენილი და ცდლობდნენ მეგობარს დახმარებოდნენ.არვიცი რას ვფიქრობდი მაშინ მაგრამ დაუფიქრებლად გავარდი დაშავებულისკენ..აბა ისე რაგამაჩერებდა.
-დიანა მობრუნდი - უკან მომყვებოდა მარამიც და ცდილობდა გავეჩერებინე - დიანა მობრუნდი შარს აიკიდებ! - არც კი გამიხედას უკან.რომ მივუახლოვდი დავინახე ფეხიდან სისხლი როგორ მოსდიოდა.კიდევ ერთხელ გაფრინდა გული.სწრაფად დავიხაე და ფეხზე დავაკვირდი,ჯინსის შარვალი ხელს მიშლიდა გამერკვია რა ჭირდა.ჰო პირველადი დახმარების გაწევა ნამდვილად კარგად შემეძლო.
-გოგონა ვინხართ? - გაკვირვებლმა მკითხა ერთ-ერთმა და ხელი მხარზე დამადო,შეეცადა დაჭრილს მოეშორებინე.
-გინდათ ხო მემგონი რომ გადარჩეს და მკვდარი არ შეგრჩეთ ხელში? - გავბრუნდი და გამწარებულმა გავხედე ჩემზე მოშტერებულ სამ ბიჭს და დაბნეულ დაქალს.
-აუუბოდიში - მიპასუხა დაქალის მოწონების ობიექტმა და გონებაში მარიამის გემოვნება თან შევაქე თან გავაბითურე.ისევ დაჭრილს მივუბრუნდი.ჯინსი რაც შემეძლო მაღლა ავწიე მაგრამ მაინც ხელს მიშლიდა.
-დანა გექნებათ რომელიმეს - ბიჭებისკენ ხელი ისე გავიშვირე არც მივბრუნებულმარ,წამებში დამიმძიმდა ხელი რკინის საგნით.ვიცოდიირაა.შარვალი გადავჭერდი და შევეცადე სისცლი მომეწმინდა.ჩემი „საროჩკის“ ბოლო მოვხიე და სისხლის მოწმენდა დავიწყე,ცოტა რომ გავასუფთავე ჩანტიდან წყალი ამოვიღე და ჭრილობას გადავასხი მერე ისევ გავწმინდე.შარვლის ბალთა მოვიხსენი წელიდან და ჭრილობის ზემოთ ძლიერად შევკარი.სისხლის დენა ცოტა შენელდა.
-სავადმყოფოში მიიყვანეთ სანამ სისხლისგან დაცლილა - ფეხზე წამოვდექი და „ჩემ ბიჭს“ დავხედე - თავი გტკივა? -ისევ დავიხარე და გრძელ თმებზე ხელი გადავუსვი.სად მქონდა 15 წლის ბავშვს ამდენი გამბედაობა..
-ა....არაა..იიისე რაა - ენის ბორძიკით ძლივს მიპასუხა და ისევ თვალები მიელულა.
-გაითიშება თუ დროზე არ გადაუსხმათ სისხლს - ისევ ბიჭებთან დავბრუნდი და მათ სახეებს დავაკვირდი,გაოცებულები მიყურებდნენ.
-მამაჩემის სავადმყოფოში წავიყვანოთ არ გაა****ებენ მაინც - წამოიძახა ერთ-ერთმა და ძმაკაცისკენ დაიხარა.
-კარგით ჩვენ წავალთ და იმედია .... - სათქმელი „მარიამის ბიჭმა“ გამაწყვეტინა.
-თქვენ არავინ გახსენებთ ნუ შეგეშინდებათ - მალადეც მიმიხვდა სათქმელს - მადლობა!
-არაფრის - მარიამთან ერთად უკან მოუხედავად დავტოვე ჩიხი.
...
მართალია იქ სულერთიას სახე მეჭირა მაგრამ,სახლში,მარიამთან ერთად ოთახში მოვთქვამდი.მთელი ღამე ნერვიულობისგან თვალი ვერ მოხუჭე დილითაც დარეტიანებულმა გავაღე ოთახის კარი და მაშინვე სიცივე ვიგრძენი წვივებზე.ოო ეს შემეოდგომა და მისი სიცივეები.ისე როგორი ცუდი სიცივეები იცის...საათს გავხედე უკვე მომზადების დრო იყო.ოთახში დავბრუნდი მარიამი გავაღვიძე და 20 წუთში სკოლისკენ გავემართეთ „ სიხარულით“.შვიდი გაკვეთილი სასაკლაო მეგონა,ისე იწელებოდა ყველა გაკვეთილი გაქცევას ვგეგმავდი უკვე.
-აუუ როდის გამოვა - დაღლილმა ამოვიწუწუნე და მერხზე „ გავწექი“.
-გამოვა 5 წუთში მარა ხოიცი ეგ 5 წუთი როგორ იწელებაა - ანა ჩემი გვერდით მჯდომიც უკმაყოფილო იყო.მარიამს გავხედე ისიც ჩემს მსგავსად მოთავსებულიყო მერხზე.გავუღიმე და ზარიც დაირეკა.
-წავედით დროზე თორე სული მეხუთება უკვე აქ - მარიამმა ხელი ჩამკიდა და გასავლელისკენ წამიყვა.გარეთ გასული შოკს თუ არ მივიღებდი არ მეგონა.არ ველოდი ნამდვილად.“ჩვენი ბიჭები“ სკოლის ეზოს შესასვლელში უკმაყოფილო საახეებით იდგნენ და სიგარეტს ეწეოდნენ.
-მარიამ - გავაჩერე დაქალი და ხელზე დავქაჩე - რაუნდათ ამათ აქ?
-არ ... არვიცი - დაბნეულმა მიპასუხა და ტელეფონს დახედა.
-მივიდეთ? - ვკითხე და ჩანთა მოხერხებულად მოვიკიდე ზურგზე.
-დიანა გუშინ მისვლამ რაც გვიქნა ხო იცი ?
-კარგი რა ეს ახლა სხვაა - არც ამჯერად დაველოდე მარიამს და ბიჭებთან მივედი.მარიამიც.
-გამარჯობათ - მივესალმე და ბიჭებს დავაკვირდი.არაფერი ეტყობოდათ საგანგაშო.
-ვაა ეს არი გიო შენი გადამრჩენელი - მარიამის ბიჭმა უთხრა თურმე ჩემ გიოს და მარიამს მალულად გახედა.ოოო ბოჟეეე.
-დაწყნარდი გიორგი -ახლა მან ამოიღო ხმა ძლივს და ადგილზე დავდნი მე რომ გამომხედა - მადლობის სათქმელად და ამის დასაბრუნებლად მოვედით - ჩემი შარვლის ბალთა გამომიწოდა,რაღაცნაირად არ მინდოდა რომ გამომერთვა.ვიცოდი წავიდოდა და გაქრებოდა და რაღაც ჩემი რომ ქონოდა მინდოდა.
-აჰჰ - კუთვნილი ნივთი გამოვართვი და მარიამს და გიორგის მივუბრუნდი.ოღონდ მარიამის გიორგის - წავედით - მარიამს ხელი ჩავჭიდე და წავედით.ტირილამდე ცოტა მაკლდა.როგორი იმედი მქონდა რომ ... ოოჰ ეს იმედები.
ოქტომბერი ილეოდა და მალე ნოემბრის სუსხიანი დღეები შემოაბიჯებდა.ყვითელ წითელი ფერები ირეოდა გარემოში და ზღაპრულ სანახაობას ასე თუ ისე ქმნიდა.მასწავლებლიდან საღამოს 9 საათზე გამოვედი და ქუჩაში უკვე ბნელოდა.შავი ჯინსი,ორი ზომით დიდი სვიტერი და როგორც ყოველთვის კონვერსი ს კედები მეცვა.ერთი წიგნი ხელში მეჭირა დანარჩენები,რუგზაკში მქონდა ჩალაგებული.გზა უნდა გადამეჭრა,სიბნელეში ორი სილუეტი გამოჩნდა.ყურადღება არ მიმიქცევია მანამ სანამ „გოგონა“ არ დაიყვირეს.აშკარა იყო მე მეძახდნენ,არ მივბრუნდი.ვიცოდი რომ მივბრუნებულიყავი გულის გახეთქვა შიშისგან არ ამცდებოდა.გზა გავაგრძელე,უკნიდან ფეხის ხმა უკვე საგრძნობლად შესამჩნევად მესმოდა და ჩემი ნერვებიც საგრძნობლად იშლებოდა.ჩიხში გავუხვიე და კიდევ ორი სილუეტი დავინახე აღარ მიფიქრია მათ პიროვნებებზე,გიჟივით მივარდი მათთან და ბედნიერებისგან ფეხები მომეკვეთა როცა ნაცნობი სახეები დავლანდე.უკან მივიხედე ის ორიც ახლოს იყო.
-მოიცა შენ ის არ ხარ ? - ანერვიულებულს მითხრა „ჩემმა“ გიორგიმ და უკან გაიხედა - ხდება რამე? - დაინტერესებული მზერა შემავლო ანერვიულებულს და ისევ უკან გაიხედა.
-ააზრზე არ ვარ რაუნდათ ჩემგან - სირბილისგან და ნერვიულობისგან ხმა ჩამხლეჩოდა და საშინელებად გამხდარიყო.
-მოდი აქ - მკლავზე ჩამავლო ხელი და მკლავი ლამის დამეწვა..ოო ასეთ სიტვაციაშიც კი ვერ ვუგებდი გულს..მის უკან ამომიყენა და ჩემი მარჯვენა მის თითებში მოიქცია.
-ხდება რამე ბიჭებო? - როცა ჩვენს წინ აღმოჩნდნენ „მდევრები“ „მარიამის“ გიორგიმ იკითხა და ოდნავ წინ გაიწია.
-გამოუშვით ეგ გოგო ჩვენია - ისეთი ხმა ჰქონდა გული თუ არ ამერეოდა არ მეგონა.
-თქვენია? ბიჭებო რაღაც გეშლებათ! შეყვარებულიან გოგოს რატო ეხებით? აბა მიდი შენი და მომიყვანე და მე მოგცემ ამ გოგოს! მიდი ...- გაგრძელებას აპირებდა გიორგი კიდევ რომ არა „ჩემი“ გიორგის ხელის კვრა.
-მოდი შევთანხმდეთ - „ჩემი“ გიორგი წაიწია წინ - ეს გოგო არის ჩემი შეყვარებული,შენ გინდა არ გინდა ვერ მიეკარები ხო იცი ვინც ვარ? თითი დაეკარება და იცოდე ვსო ... ახლა წადით და თქვენ დებს მიხედეთ! რაიცი რამდენი თქვენნაირი არი ქალაქში! ... - ბიჭები წავიდნენ მე კიდე დადებილებული ვიყურებოდი - წამოდი წაგიყვანთ! - ჩიხიდან გავედით და მანქანაში ძალით ჩამტენეს.უარზე ვიყავი და ...მთელი გზა ხმა არ ამომიღია მხოლოდ ერთხელ ისიც მისამართი მკითხეს...ბინასთან ვიყავით მისულები მარიამის ზარმა რომ გაანათა ტელეფონი.
-აიი ახლა დამერხა - ჰო მარიამ - მანქანა გააჩერეს და ორივემ უკან გამომხედა,მარიამის გიორგიმ ჩემს გიოს გახედა და ოდნავ გაუღიმა.ნახეე ამასს - ჰო,კი,კაი გოგო რასყვირი და რას იშლი ნერვებს,აუუ ჰოო,ჰო ვიცი რო დამაგვიანდა,აუუმარიამმ,ჰო მოვალ ორ წუთში,ოოო ვთიშავ! - გაბრაზებულმა გავთიშე ტელეფონი და კარის გასაღებად გავწიე ხელი - რავი თუ გამიღებთ მანქანას წავალ და დაგასვენებთ!
-გოგო ნუმიშლი ნერვებს და დაეტიე ორი წუთი - ხელით ისევ უკან მომაჩოჩა გიომ „ჩემმა“ გიომ და თვალებში მიყურებდა.ოოოხხ ცუდად გავხდი,სუნთქვა შემეკრა.
-შენი დაქალი უნდა გაააცნო - გიორგიზე მანიშნა და გაეღიმა.
-ჰო სადმე გავაცნობ თუ შემხვდება და გამიშვით ახლა თორე ეგ დაქალი იქნება რომ მომკლავს მე! - მანქანიდან ბინის ფანჯარას ავხედე,მერე თავი მოვაბრუნე და ოდნავ სისხლიან ტუჩს დავაკვირდი.ოოხ რა ხულიგანი შემიყვარდა.ულალააა ვაღიარე - შენ ყველგან შარს იკიდებ ? რასგიგავს ტუჩი - ტუჩზე ვანიშნე და ჩანთიდან სველი სალფეთქი ამოვიღე,მისკენ მივიწიე და სისხლიან ტუჩზე ფრთხილად გადავუსვი.როგორი გაოცებული სახე ქონდა,გაცინება მომინდა.
...
იმ დღის შემდეგ არც შემთხვევით და არც დაგეგმილად არ გამოჩენილან ბიჭები.გული საშინელ მდგომარეობაში მქონდა.მიყვარდა ბიჭი რომლის მხოლოდ სახელი ვიცოდი და მხოლოდ ის რომ ყველგან შარს იკიდებდა.ჰაჰ რა კარგია არა? პირველი სიყვარული და თანაც როგორი „არაჩვეულებრივი“.მე და მარიამი მარტო ვცხოვრობდით,მშობლები საზაღვარ გარეთ იყვნენ,ძმები კიდე ცალკე ცხოვრობდნენ მეგობრებთან ერთად.ჰო მარტო საცხოვრებლად პატარები ვიყავით მაგრამ არა უტვინოები.ყველაფერს მშვენივრად ვართმევდით თავს აი ამ სიყვარულის ამბავში კი ორივე მოვიკოჭლებდით.
...
ოქტომბერი,ნოემბერი გავიდა და ძლივს ჩემი სანატრელი თვეც დადგა.დეკემბერი.ამ თვის ბოლო დღეები ცუდად მხდიდა ისე მიყვარდა.ახალი წელი საერთოდ დომინირებდა ჩემში.
...
25 იყო...დეკემბრის 25...
არ მეგონა სიხარულისან და ბედნიერებისგან თუ არ გავგიჟდებოდი.
ჩემი გიო. ჰო ჩემი გიო გამოჩნდა.
მაღაზიიდან ორი წუთის გამოსული ვიყავი ვიღაცის ხელმა რომ „დამასტოპა“ ადგილზე.აი იცით როგორი სახე მივიღე? „შენ ბიჭო ხელი ვის დააკარე“ ასეთი სახით მივბრუნდი მაგრამ ადამიანმა რომელმაც გამაჩერა...ჩემი გიო იყო.
-ვაიმე გამისკდა გული - დაბნეულმა ამოვილაპარაკე და ხელზე დავხედე.დალურჯებული ქონდა.ხომ გითხარით სუფთა ხულიგანია.
-საქმე მაქვს ... წამო სახლში ხო მიდიხარ ? - მკითხა და ზემოდან დამხედა.ეეეჰჰეე რამსიმაღლე ყოფილა,ნახეე.
-არა შეყვარებულს უნდა შევხვდე - მეც თვალებში ჩავაშტერდი და ოდნავ გავუღიმე.
-არ მეღადავება - სერიოზული ტონით მითხრა და ბინისკენ გამქაჩა.
-შენ არგესმის როგეუბნები არ მივდივარ სახლშითქო? - ცოტა მაიმუნობა გადავწყვიტე და მეც „გავჯორდი“
-კაი წადი მიდი და აიკიდე კიდევ ვინმე ... წადი მიდი - ხელი გამიშვა და გაღიზიანებულმა ხელით მანიშნა მიდი წადი - ო.
-დიახაც წავალ - მეც არ დავკარგე ჩემი თავის იმედი და სიბნელეში გავაბიჯე.
-ახლა უკან მობრუნდი და სახლში წამოდი თორე ... - ეტყობოდა ყვირილს ძლივს იკავებდა.
-თორე? - მეც ისევ ჩემსას „ვაწვებოდი“.
-აუუნერვებს ნუ მიშლი გოგო - გაბრაზებულმა „დამიღრინა“ და ჩემკენ წამოიწია.გამეცინა,ისტერიული სიცილი ამიტყდა.
-აუუ იცი ეხლა რაზე მეცინება? ჩემი სახელი არ იცი და გოგოთი რო მომმართავ - სიცილისგან ძლივს ვლაპარაკობდი.გიოსაც გაეცინა.
-შენ გეგონოს ეგრე რაა - ხელი ჩამავლო და ბინისკენ „წამათრია“.ბინამდე ხმა არ ამოუღია.შესვლას ვაპირებდი რომ გამაჩერა და ყურადღებით მოსმენა მთხოვა.
-აუ კაროჩერა! გიორგის მარიამი უნდა გააცნო და შენ გინდა თუ არა სადმე ბარში უნდა წავიდეთ - თმებზე ხელი გადაისვა და მე დამხედა.
-კაი მერე რაპრობლემა? როდის და სად და მოვალთ ჩვენ - გამიხარდა.მარიამი მაინც იქნებოდა გახარებული.
-რავი მოგწერ ხვალ - მეც თანხმობის ნიშნად თავი დავუქნიე და შევბრუნდი,მერე ტვინში რაღაცამ „დამარტყა“ და ისევ სიცილით გაბრუებული მოვბრუნდი.
-რაგაცინებს? - ჩემ სიცილზე ისიც ვერ იკავებდა თავს.
-რანაირად მომწერ ერთი,ნომერი შენ არ გაქ ჩემი და არც სახელი იცი არც გვარი და facebook - ზე მითუმეტეს არ მყავხარ დაა ... - მეც ცოტა ვეშმაკობდი.მინდოდა ეკითხა და ყველა იფორმაცია ჰქონოდა ჩემზე.
-დიანა ლიკლიკაძე,15 წლის,ნომერის გაჩვენებ მოიცა - ტელეფონი ჯიბიდან ამოიღო და ჩემი ნომერი თვალებთან ამიფრიალა - დაკმაყოფილდი?
-აუუჰჰ კი.
-მიდი წადი - შესასვლელისკენ მანიშნა და ისვე დალურჯებული ხელი გამოუჩნდა.
-ხელი...ხელზე რაგჭირს? - დაბნეულმა გავუკავე ხელი და დაკვირვება დავიწყე.
-არა შენი საქმე ! - ცოტა უხეშად ამოუვიდა ნათქვამი და მეც გული ცოტაზე უფრო მეტკინა.არა რა,არ შეილება გულს ვინც უნდა ის უყვარდებოდეს ადამიანს.
-კარგი - ხელი გავუშვი და გავბრუნდი.
-გეწყინა?
-არა შენი საქმე - მისი სიტყვების „კოპირება“ გავაკეთე და უკან მოუხედავად ავედი სახლში.ჩემს ოთახში გავრდი და მარიამის ძახილისთვის ყურადღება არც კი მიმიქცევია,საწოლზე დავვარდი და ტირილი დავიწყე.ნერვები მეშლებოდა ასეთი დამპალი ცხოვრების გამო.მიყვარდა ვინ ? ვინც ცხოვრებაშიც კი არ იფიქრებდა ჩემზე.ოხ რა ცუდი არის ეს სიყვარული და მისი თემები...
...
გაიარა ახალმა წელმაც,დეკემბერმაც,იანვარმაც,თებერვალმაც და ახლა მარტია.ჰო აი ასე ყველაფრის გარეშე გავიდა სამი თვე და აი ასე დავრჩი მეც და მარიამიც ყველაფრის გარეშე.ძმები გადავიდნენ ამერიკაში „ჩვენი გიორგები“ ხო საერთოდ არ ჩანდნენ და ასე რაა.ვიყავით მარტო ყველას გარეშე.
და...ლამის გავგიჟდი როცა მასწავლებლიდან გამოსულმა სიბლენეშიც კი ვიცანი გიორგი,როგორ ვერ ვიცნობდი...ნეტა „ვერ“ მეცნო,ხომ შეიძლებოდა? არამც და არამც...გული ადგილზე აღარ მქონდა.ცრემლებმა თავისთვის იწყეს დენა და სხეულმა მოძრაობა შეწყვიტა.ვგრძნობდი როგორ ვიძირებოდი სიბნელეში და მალე გავითიშებოდი.დაბინდდა..
***
გიორგი.
ბიძაშვილი მასწავლებლიდან უნდა წამომეყვანა.ამხელა გოგო იყო,ნუ 17 წლის იყო და მე უნდა გამომეყვანა,არადა სულ სხვა გეგმები მქონდა...მასწავლებლიდან გამოვიყვანე და მანქანისკენ წავედით.ხელი ჩამკიდა და მთხოვდა რომ მანქანის საჭესთან ის დამესვა,მაგრამ მე საშინელი წინააღმდეგი ვიყავი.ვაი მაგას დავალეწინებდი ეხლა მანქანას რაა.უკან გავიხედე და ალბათ მოვკვდი.ხო ვიცანი.შოკისგან გაშეშებული რამოდენიმე წამი ვიყავი.ნუთუ გავები? ეეე გავები და თან რა საშინლად...მისკენ წავედი,ჯერ კიდევ მეპარებოდა ეჭვები ჩემს აზრში.მაგრამ როგორც კი მიუახლოვდი ყველაფერი სიმართლე იყო,ჩემი ნააზრევიდან.დავიხარე და პულსი როგორღაც მოვუძებნე.თიკო გაკვირვებული დამშტერებოდა.შარვლის ჯიბიდან მანქანის გასაღები ამოვიღე და თიკოს გავუწოდე.
-დროზე წადი და მანქანა მოიყვანე იქეთ ჩიხში დგას - ხელი გავიშვირე და ისევ დიანას დავხედე -გაახილე რა თვალები ... მიდი პატარავ რაა! - თიკო უცვლელ პოზაში იდგა - შენ გოგო რა გითხარი ვერ გაიგე? - გამწარებულმა ვუღრიალე.ისიც წრაფად გაიქცა.მანქანა როგორ კი მოიყვანა მაშინვე დიანა ხელში ავიყვანე და როგორც შემეძო მხერხეულად მოვათავსე.მთელი გზა სავადმყოომდე ნერვიულობისგან წკები მჭირდა.ხო აი ერთმა ციდან გადამრია და გამგიჟა..! ჰო მემგოი შემიყვარდა,ან იქნებ არა? არა,კიარა,კი და კი რა..აი ასე ჩვეულებრივად შემივარდა „ბავშვი“.სავადმყოფოში როგორც კი შევედით მაშინვე ექიმები „ამალა“ მოგვეხვია თავს.მეერე? მერე დიანა წაიყვანეს და მეც თითქოს წამაგლიჯეს რაღაც.ჰო აი აქ ნამდვილად დავრწმუნდი რომ შემიყვარდა...და დავრწმუნდი რომ დიდი..დიდი?უდიდესი შეცდომა დავუშვი.ნახევარსათში ექიმი პალატდან გამვიდა.
-გიორგი - დამიძახა დემეს მამამ,ექიმმა.
-ზურა ბიძიაა როგორა დიანა?
-ახლა არაუშავს,ნერვიულობის ფონზე წნევა დაუვარდა და ამან გამოიწვია მისი გონის დაკარგვაც - ბოლო სიტყვები ღიმილით დაამთავრა - გიყვარს ბიძი?
-აუუ ზურაა მეტყობა?
-კი - ღიმილით მიპასუხა და კარისკენ მანიშნა - შედი თუ გინდა გონზე არის ახლა,დღეს დავტოვებთ და ხვალ გაგატანთ! - წავიდა და მეც პალატისკენ წავედი,თიკა მერე გამახსენდა უკან გავბრუნდი - თიკა - დავუძახე და ისიც ჩემთან მოვიდა,ისეთი თვალები ქონდა მომკლავდა.
-გპატიობ იმას რომ მე მემგონი ყველაზე ბოლოს ვგებულობ იმას რომ ჩემი ქვა ნათესავი ვიღაცამ გაალღო!
მერე თიკას დიანა გავაცანი,კიდევ უფრო დავახლოვდით,დავდიოდით ხან სად და ხან სად,არვეუბნებოდით ერთმანეთს მაგრამ ვიცოდი ყველა „პონტში“ ვიცოდი ვუყვარდი.აი ასე ვიყავი განსხვავებულ-ორიგინალური „წყვილი“ სიტყვა მიყვარხარ,მომწონხარ ჩვენ ერთმანეთისთვის არ გვითქვამს.
***
დიანა.
-არა რომითხრას რო ვუყვარვარ მეწყინება? - მარიამს გაბრაზებულმა ვკითხე და კაბა თანზე მივიდე.
-მე რასმეჩხუბები ? ეგ კაბა არ მომწონს - კაბაზე მანიშნა და შავი კაბა მომაწოდა -ეს ჯობია!და საერთოდ ხო დაწყნარდი როცა საჭირო იქნება მაშინ გეტვის რო უყვარხარ და ვსო ახლა ჩაიცვი - მაღალქუსლიანი ფეხსაცმელები ხელში მომაჩეჩა და ჩაცმა მაიძულა.თხუთმეტწუთში უკვე მზად ვიყავი.
-ჩემი საოცრება ხარ შენ ! - მოვიდა და მაკოცა.
-ვერ დავდივარ მარიამ ამათზე - ფეხსაცმელებზე დავიხედე,ჩემი ტანჯვა იყო მაღალი ფეხსაცმელი.
-აბა მოკეტე ახლა ! - ტუჩებთან ხელი ამაფარა და ოთახიდან გამიყვანა -მოვა გიორგი უკვე. მალევე იყო კარზე ზარის ხმა.გიორგიც მოვიდა და რომ შემხედა გაბრუნდა „მგონი ბინა შემეშალაო“. გიორგის ძმაკაცის დაბადების დღე იყო და მარტო არ გამიშვა გთხოვ წამომყევიო და ეხლა უარს ხომ ვერ ვეტყოდი? იმ რესტორანში მივედით სადაც პირველად ვნახე.გამეცინა.ვიფიქრებდი კი მე მაშინ რომ აქ მასთან ერთად დავბრუნდებოდი? - ვერა.
ათ ბიჭში მხოლოდ სამი გოგო ვიყავით და ისიც ბიჭების შეყვარებულები.სასწაული გოგონები იყვნენ.ელენე გამთენაძე და ლილუ თვაური,აიი ისეთი გოგონები იყვნენ ისეთი აღფრთოვანებას ვერ ვმალავდი და სულ ვეუბნებოდი რომ არაჩვეულებრივები იყვნენ.ბევრი ვისაუბრეთ მანამ სანამ ბიჭები აღნიშნავდნენ.მერე დარბაზში საცეკაო ვალსი ჩაირთო და ყველა შეყვარებულებს ცეკვისკენ მოუწოდეს.გიორგი ჩემს პირდაპირ იჯდა და მიყურებდა.მერე გამიღიმა და წამოდგა,ჩემთან მოვიდ ადა ხელი გამომიწოდა ვიცეკვოთო.
-მერე ჩვენ შეყვარებულები ვართ?
-დიანა კანდელაკო ნუმიშლი ნერვებს - ხელი ჩამკიდა და საცეკვაო ადგილისკენ წამიყვანა.წელზე ხელი შემომხვია და ისე ჩამეხუტა ლამის ძვლებში „დავილეწე“.ადგილზე უაზროდ ვბრუნავდით.მაგრამ ამ უაზრო ბრუნვაშიც იყო რაღაც განსხვავებული.
-არც კი იცი რამდენს ნიშნავ ჩემთვის! - მიჩურჩულა,ყელთან მაკოცა და სიმღერაც დასრულდა.გაკვირვებული,დაბნეული,არეული მოკლედ საშინელ მდგომარეობაში დამტოვა გიორგიმ.მიყვარხარო რომ ეთქვა მაშინ ასე არ ვიქნებოდი მაგრამ ...მერე მიკროფონთან მივიდა.
-გთხოვთ ყველას ყურადღებას ვითხოვრა.ესეიგი ორი თვის წინ ამ ადგილას დავინახე ერთი გოგო,ისე მომეწონა რო რავი რაა...მერე ვუჩხუბე - აქ გაიცინა - და დამჭრეს,თურმე ეს ქალბატონი მიყურებდა და როგორც კი დაშავეული დამინახა ჩემთან მოვიდა და რომ არა ის მაშინ იქ შეიძლება დღეს აქ არც ვყოფილიყავი,მერე მე დავეხმარე და ვიღაც გამო.......ი ბიჭები მოვაშორე მერე ცუდად გახდა და სავადმყოფოში წავიყვანე და იქ იცით რა დამემართა? მოვკვდი ლამის.მაშინ არ ვიცოდი რას ვგრძ§ობდი მის მიმართ,მაგრამ დღეს აი აქ ისევ ამ ადგილას მინდა აი იმ „ბავშვს“ ხო ბავშვია ჯერ...მინდა იმ „ჩემს ბავშვს“ ვუთხრა რომ მიყვარს ისე როგორ ცხოვრებაში არავინ და არასდროს არ მუვარებია,მირჩევნიხარ ყველას და ყველაფერს,შენს გამო გავაკეთებ შეუძებელს...! დღეს პირველად გეუბლები რომ მიყვარხარ და ისევ ამ ადგილას იქნება გაგრძელება ... - მისი მონოლოგი დაამთავრა და ხალხმაც იქუხა.ყველა ტაშს უკრავდა ის კი გაღიმებული მიყურებდა.მე ? მე ცრემლებად „ვიღვენთებოდი“.ხალხი ელოდებოდა „ბავშვს“ ელენემ ხელი მკრა და გამოვფხიზლდი.გიორგისკენ წავედი,ყველა მიღიმოდა მაგრამ ჩემთვის მაშინ ყველას ღიმილი ნომი იყო მისი ღიმილის გარდა.მივედი და რაც შემეძლო იმ ძალით მოვხვიე ხელები.
-მიყვარხარ იმაზე მეტად ვიდრე შენ წარმოგიდგენია - ყურში ჩავჩურჩულე და ვაკოცე.ხო აი პირველად მე ვაკოცე.
გადიოდა დრო და ჩვენ მაინც ისე არა ისე არა...იმაზე უფრო მეტად გვიყვარდა ერთმანეთი.წელიწადი და 3 თვე იყო „შეყვარებული“ - ს სტატუსით რაც ვიყავით და უდებნიერესი ადამიანი ვიყავი მთელს მსოფლიოში.ყველგან და ყოველთვის ერთად ვიყავით,მეხმარებოდა მეცადინეობაში,დავდიოდით პარკში,ვაკეთებდით ათას სისულელეს ერთად და გვიყვარდაერთმანეთი.მეტი რაღა გვინდოდა? არც არაფერი.
სკოლის დამთავრებამდე ერთი წელი მქონდა დარჩენილი,როცასკოლაში პროგრამა მოვიდა მოსწავლეების ამერიკაში გაგზავნის.მთელს სკოლაშჳ ათი საუკეთესო აარჩიეს.მე,მარიამი ჩვენი რამოდენიმე კლასელი და ერთიც მეთორმეტე კლასელი გოგონა.სიხარულისგან დავფრინავდით მე და მარიამი.უკვე გეგმებიც დავალაგეთ იქ რომ ჩავიდოდით რას გავაკეთებდით,რას ვიყიდდით.არაჩვეულებრივი ამბავი იყო მაგრამ ეს გიორგისთვის როგორ მეთქვა არ ვიცოდი.არ გამიშვებდა,წასვლის უფლებას არ მომცემდა.ვიცოდი რომელიმეს უნდა დაგვეთმო მაგრამ მე არ ვაპირებდი.საღამოს დამირეკა წამოდი გავიაროთ სადმე დაღლილი ვარ და მხლოდ შენ თუ მომიხსნი დაღლასო,ვიცოდი შესაფერისი დრო არ იყო მაგრამ ახლა უნდა მეთქვა რომ ერთ კვირაში მივფრინავდი.ჟაკეტი მოვიცვი და კიბეებზე დავეშვი.სადარბაზოსთან მიცდიდა,როგორც კი დამინახა გაეღიმა და ჩემსკენ წამოვიდა.ჩამეხუტა და თავზე მაკოცა.აი აქ დავფიქრდი მეთქვა თუ არა მაგრამ დამალვას რა აზრი ქონდა?
-გიორგი რაღაც უნდა გითხრა და გთხოვ ყველაფერი გაიგე - როცა სახლს გავცდით დავიწყე - დღეს სკოლაში 10 საუკეთესო აგვარჩიეს და ერთ კვირაში ამერიკაში მივდივართ - ჩუმათ ჩავილაპარაკე და ქვემოდან ავხედე.
-არ მიდიხარ!
-რატო?
-არ მიდიხარ და ვსო!
-კარგი რა ! რატომ არ უნდა წავიდე?
-მე მინდა და იმიტომ!
-რასქვია შენ გინდა? მე ტყუილად ვწვალობდი ? ძლივს მიფასდება ეს სწავლა და შენ უფლებას არ მაძლევ წავიდე ?
-ხო არ გაძლევ წასვლის უფლებას და მორჩა ახლა ამაზე ლაპარაკი!
-კარგი რა გიორგი რაგჭირს? არ გინდა რომ რამეს მივაღწიო? იქ ხომ იცი არაჩვეულებრივი სწავლება ერთ წელიწადში ჩამოვალ...
-წახვალ და ერთ წუთში დამთავრდება ყველაფერი.
-ასე მარტივად? - თალები ცრემლებით მევსებოდა.
-ხო ასე მარტივად - არც კი უწევდა ხმას ძალიან მშვიდა მელაპარაკებოდა,იცოდა არ გადავაბიჯებდი მაგრამ ახლა მისას ვერ გაიტანდა.
-წავალ!
-დიანა ნერვებს რატო მიშლი ? არ წახვალ და მორჩა რა! მე ერთი წელი აქ უშენოდ რა ვქნა ? არმითხრა ეხლა მალე გავაო თორე შეილება გავგიჟდე...ერთი წელი საუკუნესავით გაიწელება და კაროჩე რა,რასმალაპარაკებ ამდენს? არა და ვსო!
-კი
-არა
-კი
-დიანა შენ თავს ვფიცავარ წახვალ და იმ დღესვე ყველაფერი მორჩება!
-ხოდა ნუღარ დავაგვიანებთ! მირჩევნია აქედანვე შევეგულო იმას რომ ერთ კვირაში შენ არ გამაცილებ! - გამოვბრუნდი და წამოვედი,ველოდი ბოლო წუთამდე რომ გამაჩერებდა და რამეს მეტყოდა მაგრამ არა,უკან მომყვებოდ ამაგრამ არ გავუჩერებივარ.ჰო ეს მისი ჩვევა იყო ერთხელ მითხრა „თუ ჩემს გარდა ვინმე სახლამდე მიგაცილებს იცოდე იმ დღეს მე მოვკვდებიო“ მის მერე სულ გიორგი მაცილებდა.
არ დაურეკია,არ მოუწერია,არავის გან მისი არაფერი არ ისმოდა.წასვლის წინა დღეს ელენე და ლილე ამოვიდნენ ჩემთან მარიამსაც იცნობდნენ.ვილაპარაკეთ მაგრამ გიორგი არცერთს არ უხსენებია.
-რაგინდათ თქვენ რომ მოვკვდე? მითხარი რაშვება როგორა ? რასაკეთებდა ამდენიხანი გამაგებინეთ რა აღარ შემიძია ... უკვე სუნთქვაც მიჭირს მის გარეშე - ატირებულმა ვეღარ მოვითმინე და ყვირილი დავიწყე.მარიამი მოვიდა დახელები მომხვია.მაწყანრებდა მაგრამ მე უფრო და უფრო ვიწყებდი ტირილს.მაინც არაფერი უთქვამთ,რომ მიდოდნენ მარიამი აცილებდათ და მარიამს უთხრეს „გიორგიმ აგვიკრძალა მაგასთან ჩემი სახელი არ ახსენოთო“ და იქ მოვკვდი.დაივიწყა,ყველაფერი დაივიწყა.გადამიყვარა,მორჩა,დამთავრდა ყველაფერი.
ამერიკაში წავედით.იქ ერთი წელი კი არა ერთი თე რომ გავიდა უკვე ვეღარ ვძლებდი.ვნერვიულობდი.გაცვლითი პროგრამა დროზე ადრე არ დამთავრდებოდა მიტომ მომიწევდა თერთმეტი თვე ტანჯვაში ცხოვრება.facebook - ის მეგობრებიდან წაშლილი არ ვყავდი,ელენემ მითხრა ალბათ ვერ წაგშალა მის მერე არც შემოსულა აქო,დადის ცარიელი ძვლები არიო ამას მწერდა და მეც ვკვდებოდი.თიკოს დაბადებისდღეს შევედი სოციალურ ქსელში,დიდი წერილი დავუწერე,მერე რა რომ მე და გიორგი დავშორდით თიკო მაინც ძალიან მიყვარდა...მივულოცე და ცოტა ხანში პასუხიც მომწერა მადლობას მიხდიდა და მწერდა რომ ძალიან მოვენატრე.მერე skype -ში დამირეკა მეც ავიღე მაგრამ ჯობდა არ ამეღო.თიკოს უკან გიორგი იჯდა.ზურგით იჯდა მაგრამ მაინც ... როგორც კი ჩემი ხმა გაიგონა ადგა და გავიდა.
-ასე ვძულვარ უკვე ? - აცრემლებულმა ჩავილაპარაკე და თიკოს სილუეტს გავხედე მონიტორზე.
-არ ძულხარ! უბრრალოდ ნაწყენია.
-ნაწყენია? ჩემი ხმა როგორც კი გაიგონა ადგა და გავიდა და მაგას სიძულვილი არ ქვია? - უკვე ვტიროდი - როგორი დასუსტებულია...ისედაც არ იყო მსუქანი მაგრამ ახლა მართლა სასწაულად დასუსტებულია ...
-ხო ის დასუსტებულია და შენ თვალებზე გეტყობა მანდ რაც წახვედი ერთი ცრემლი არ გადმოგიგიდა თვალიდან - შეამჩნია.მაინც შეამჩნია ჩემი ლურჯი თვალის გარშემოწერილობა.
-ეე თიკო არყოფილა აქ ადვილი არააა - თიკო ადგა და გავიდა ორ წუთში ისევ დაბრუნდა გაღიმებული სახით.
-არ იტიროსო - ორი სიტვა მითხრა და ამ ორმა სიტყვამ ბედნირების ცათაბჯენზე მომისროლა -არ ძულხართქო ხომ გითხარი!
-როგორ არა ! ეგ საერთოდ გოგოს ცრემლებს ვერ იტანს! რამდენი წლის გახდი თიკო?
-20 ის შენზე 3 წლით უფროსი ვარ კუსს!
-კარგი წავედი მე უნდა წავიდე მასწავლებელთან ახლა - „ჰაეროვანი კოცნა“ გავუგზავნე და გავთიშე.
...
როგორც კი ერთ წლიანი სასწავლო წელი დამთავრდა მაშინვე ბილეთები დავჯავშნეთ და საქართველოში დასაბრუნებლად მოვემზადეთ.მე დამარიამი დავფრინავდით სიხარულისგან.აეროპორტში ბავშვები დაგვვხვდნენ,ძალიან ბედნიერი ვიყავი მაგრამ ის...ის ერთი მაინც აკლდა გულს.არ ვიმჩნევდი,ვცდილობდი ბედნიერებით როგორმე დამეფარა მისი მონატრების გრძნობა.
3 სექტემბერი იყო.ჩემი დაბადების დღე არ ავღნიშნავდი,სახლში გოგოებთან ერთად მერჩივნა.ელენე და ლილუ მოვიდნენ,თიკოს ველოდებოდით.
-იქნებ გიორგიმ არ გამოუშვას როგორც მე არ მიშვებდა?
-მერე შენ ხო წადი ? ისიც წამოვა - მარიამმა მითხრა და გამიღიმა,კარზე ზარია.გავაღე და თიკო იყო დიდი თაიგული ეკავა ხელში.გული გაფრინდა,გამიხარდა სასწაულად,რადგან ის ვიფიქრე რაც არ უნდა მეფიქრა.
-ეს...ესს ვისია?
-რავიცი გზაში ვიღაცა ბიჭმა მომაჩეჩა მე აღარ მჭირდება და შენ მაინც გამომართვიო - სიცილკისკისით შემოვიდა სახლში.ოპს აი ჩემი იმედებიც.ბოლო წუთამდე,12 საათამდე ველოდებოდი რომ მომილოცავდა მაგრამ სულ ტყუილად.
...
და ახლა?!
ვზივარ ჩემს საწოლზე და ვფიქრობ ყველაფერზე ერთად და თან არაფერზე.უკვე ამდენი დრო გავიდა და მე ისევ იმ ტკივილით ვცხოვრობ.ჰო ვიცი ჯერ კიდევ პატარა ვარ მაგრამ უკვე იმდენი რამ გამოვიარე,ჩემთვის ყველაფერი დრამატული ისტორია უკვე ნოლია.ოოროგორ შემცვალა..
ტელეფონის ზარმა დედამიწაზე დამაბრუნდა.
-ალო - ისე ვუპასუხე არც კი დამიხედავს ვინ იყო.
-გილოცავ - გავიგონე ნაცნობი ხმა და ცუდად გავხდი.ამდენი ხნის მანძილზე პირველად,პირველად გავიგონე მისი ხმა.
-გიორგი - მისი სახელიც ძლივს წავიბლუკუნე,მაგრამ უკვე გვიანი იყო,გათიშა.დავფიქრდი რას მილოცავდა,მერე ტელეფონზე რიცხვს დავხედე და გული მეტკინა თან საშინლად მეტიკან.აპრილი იყო 12,ამ დღეს უკვე მეორე წელი გავდიოდა რაც მე და გიორგის „ჩვენ“ აღარ გვერქვა.ტკივილისგან დავიგრიხე,მუხლები ტუჩებთან ავიტანე და ხელები მთელი ძალით მოვიხვიე.საშინელება,საშინელება ეს ცხოვრება.ყველაფრის ხალის დაკარგული დავდიოდი.მძულდა ყველა,გამონაკლისების გარდა.
მარიამის დაბადების დღე იყო 3 მაისს.იმ რესტორანში გადაწყვიტა გადახდა სადაც პირველად შევხვდი გიორგის და სადაც პირველად მითხრა რომ ვუყვარდი.ეს რესტორანი ჩემთვის „ბედნიერების სახლი“ იყო.გოგონები ვიყავით მარტო.მაგრამ არა არ ვყოფილვართ მარტო.ბიჭებიც იყვნენ ოღონდ ისინი გიორგის დაბადებისდღეს აღნიშნავდნენ..არა არა იმ მეორე გიორგის დაბადებისდღეს აღნიშნავდნენ.დემეტრემ და ირაკლიმ გოგონები რომ არ წაიყვანეს გამიკვირდა.ვერთობოდით ოღონდ მართლა,მეც ვერთობოდი.დავივიწყე გიორგის იქ ყოფნა და მეც ადამიანურ ცხოვრებას დავუბრუნდი.ოღონდ ცოტა ხნით..წყვილები ცეკვავდნენ და მახსენდებოდა ტკბილ მოგონებად ჩვენი ცეკვა,მისი სიტყვები ... და მოგონებების გახსენება მიკროფონის „წუილმა“ დამირღვია.თვალები შუბლს გაცდა როცა მიკროფონთან გიორგი დავინახე.გული გამისკდა,ყველაფერი ვიფიქრე,ყველაფერი ისიც კი რომ შეიძლებოდა ზუსტად ისე როგორც მე ამიხსნა სიყვარული,ზუსტად ისე სხვისთვის აეხსნა იმ წამს.გული გამისკდა,გამისკდაც აღარ ერქვა.ჩაახველა და დაიწყო.
-ორი წლის წინ ... ნუ ცოტა მეტიც შეიძლება გავიდა ერთი გოგო ვნახე,გვიანი იყო ღამე და მეც დაღლილმა მასთან გადავწყვიტე მისვლა,მივედი მივწერე ჩამოდითქო ისიც ჩამოვიდა,მისმა ჩახუტებამ ერთიანად მომიხსნა ყველანაირი დაღლა.ჩუმათ მივაბიჟებდით როცა ჩემთვის არასასიამოვნო ამბავი მაცნო,გავბრაზდი თან ძალიან,მაგრამ მე მაინც არ დამიჯერა და მისი გაიტანა.წავიდა,ერთი წლით დამტოვა.ჩამოვიდა არ მინახავს დაბადების დღე ქონდა არ მიმილოცია,12 აპრილს კი დავურეკე და და მივულოცე,მივულოცე ჩვენი დაშორების ორი წლის თავი,დაიბნა ალბათ არ მელოდა ალბათ კი არა არ მელოდა,იმიტომ რომ სჯეროდა რომ მისი საქციელი გამო შევიძულე,დღეს დაბადების დღე აქვს მის დაქალს და ჩემს ძმაკაცს,ამ ორ ბოთეს ერთმანეთი რომ უყვართ და არ აღიარებენ ეგ კიდევ ცალკე თემაა.,მაგრამ დღეს ყველას გთხოვთ იმ გოგოს აი იქ რომ ზის - თითით ჩემსკენ მოათითა - უთხარით რომ მიყვარს და ვარიანტი არ აქვს რომ არ შემირიგდეს!
მე? მე ვიყავი კატასტორფა.
და მეც სხვა გზა არ ავირჩიე და შევურიგდი.შევრიგდით და ალბათ საბოლოოდ შევრიგდით.
...
არ იყოთ ამაყევი თორემ ისეთ სიყვარულს დაკარგავთ რომელიც სამუდამო იქნებოდა,შანსი დაბრუნების შეიძლება აღარ იყოს.გადააბიჯეთ თქვენს პრინციპებს და მის გამო დათმეთ.
გიყვარდეთ ისე რომ შემდეგ მოყოლა გიღირდეთ.
„ეს ჩემი არა მწერლის,ოდნავ მწერლური გადახრების მქონეს აზრია“.