-ლიზ.შემომიტრიალდა ელენე ტირილით და ჩამეხუტა.
-ჰო რაიყო?მიუგე ნაზად
-ხო ხედავ არა?მათეს არ უნდევვარ
-ასე ნუ ამბობ!მას არ უთქვამს რომ, არ უნდებხარ.პირიქით გითხრა რომ ჭირდები.მაგრამ ბავშვი არ უნდა ჯერჯერობით
-იცი?ამ ბავშვს მაინც ვერ გავაჩენ.არ შემიძლია,ვერ გამოვაჩენ.მათეს იმიტომ მოუყევი ყველაფერი რომ,მეგონა ცოლად მომიყვანდა და ყველაფერი კარგად იქნებოდა.
-ეს არ გააკეთო გთხოვვ.აბორტი არ გაიკეთო.ჯერ ახალგაზრდა ხარ და ამ ცოდვას ნუ ჩაიდენ.
-აბა რა ვქნა?ჩემებს რა უთხრა?გადაწყვეტილება უკვე მივიღე.
-ელე,მისმინე!ეს ძალიან დიდი ცოდვაა,ამას ნუ იზამ!ამ პატარას, სიცოცხლეს ნუ მოუსწრაფავ.
-შენ რას იზამდი, ჩემს ადგილას რომ იყო?
-არ ვიცი,რას ვიზამდი მაგრამ,პატარა სიცოცხლეს ვერ მოვკლავდიი,
-მე ასე ვერ მოვიქცევი,ძალიან არ მინდა მაგრამ, უნდა მოვიშორო
-მაშინ,მათეს რატომ უთხარ რომ, არ მოიშორებდი?ამის გამო შეიძლება სამუდამოდ დაკაეგო.თუ მაინც უნდა მოგეშორებინა ეგ ბავშვი,რატომ ეჩხუბე მას?
-მეგონა რომ,ეს ბავშვი მოუნდებოდა და ცოლად მომიყვანდა.
-ეგ ბავშვი გააჩინე და იქნებ,მერე შეგირთოს ცოლად.
-ლიზა,მე იქნებ შეგირთოს იმედზე ვერ ვიქნები.
-ოხ!რა დღეში ჩავარდი ელენე.
-ლიზა გთხოვვ,სავადმყოფოში წამყევი,რომ ჩემი ჩანაფიქრი განვახორციელო.
მე ძალიან არ მინდოდა,ეს ბავშვი რომ მოეშორებინა მაგრამ,რას ვიზამდი.
-შენ თუ რამე დაიჯინე მტრისას ვერ გადაგარწმუნებს კაცი..კარგი მოემზადე და წავიდეთ
ელენემ ტანსაცმელის გამოიცვალელად შევიდა.მე უცებ მისი ტელეფონი ავიღე და მათესთან დავრეკე.
-ალოო!.მოისმა მათეს ხმა.
-მათე,ლიზა ვარ.
-ხო რაიყო ლიზა?ხო მშვიდობაა?
-მათე მომისმინე,ელენე სავადმყოფოში მიდის.უნდა რომ,ბავშვი მოიშოროს.გთხოვ ეს არ დაუშვა.
-ლიზა შენ კარგად იცი რომ,მე არა შემიძლია რამის შეცვლა.
-შეგიძლია კი.უბრალოდ სავადმყოფოში მოდი და არ მიცე უფლება ბავშვი მოიშოროს.
-მერე ხო იცი მაგას რაც მოყვება?მე არ შემიძლია ჯერ ბავშვის ყოლა.
უეცრად დავინახე რომ ელენე კარებში გამოდიდოდა და ტელეფონი გავთიშე.მხოლოდ ამის თქმა მოვასწარი.
-მათე ახლა ელენე მოდის ჩემსკენ და უნდა გავთიშო.სავადმყოფოში გელიი..მისამართი მივეცი და გავთიშე
-ვის ელაპარაკები?მკითხა ელენემ
-დედას დაურეკე.შენი ნომრით მე სალაპარაკო არ მაქვს დაა მაგიტო..მოვატყუე უცებ
-კარგიი წავედით.
სავადმყოფოში შევედით.უამრავი ხალხი იყო.მე კი თვალებით მათეს ვეძებდი.იმედი მქონდა რომ მოვიდოდა.
-ლიზუ ნახე რა ლამაზი მუცელი აქვს.მიმითითა ელენემ ორსულზე.
-შენც ეგეთი გექნება,თუ გადაწყვეტილება შეცვლი
-ლიზა გეყოფა!ამაზე ხომ ვილაპარაკეთ.
-კარგი ვჩერდები.
ექიმთან შესასვლელად რიგი დავიკავეთ.ელენეს ვატყობდი რომ ძალიან ღელავდა.ჩვენი რიგიც მოვიდა.ელენე ფეხსე წამოდგა და კარებისკენ წავიდა.
-მოიცადე.ეს არ გააკეთო!.მოისმა მათეს ხმა.
ძალიან გამიხარდა.
-შენ აქ რა გინდა?უთხრა უხეშად ელენემ. თითქოს ზიზღის მეტს არაფერს გრძნობდა მის მიმართ.
-მე აქ ჩემი შვილის გადასრჩენად მოვედი.
-რომელი შვილის?ცოთახნის წინ რომ გინდოდა მომკვდარიყო?
-ელე ასე ნუ მელაპარაკები გემუდარები.
-წადი აქედან.უთხრა ელენემ მათემ
-არ წავალ!
-წადი მეთქი!.-
-არ წავალ.
-კარგი ნუ წახვალ.დილამდე იყავი მანდ თუ გინდა.უთხრა ელენემ და კარებში შევიდა ექიმთან.
-მათე შენ აქ იყავი,არ წახვიდე და მოვლენებს დაელოდე ვუთხარი მე.
-კარგი ლიზა გელოდებით,
მეც შევედი ელენესთან ერთდ.
-გამარჯობათ რით დაგეხმაროთ?რა გაწუხებს ახალგაზრდავ? გვკითხა ექიმმა.
-აბორტი მინდა გავიკეთო.მიუგო მოკლედ ელენემ
-რამდენი თვის ხარ?ექიმი
-არ ვიცი,როგორც კი გავიგე ორსულობის შესახებ მაშინვე წამოვედი.
-კარგი მაშინ, ექოსკოპიაზე მიბრძანდით.გვითხრა ექიმმა.
იქედან გამოვედით და ექოსკოპიაზე შეცედით.მეც შევყევი რათქმაუნდა.
-ზედა აიწიეთ და დაწექით ,ექოს გადასაღების დასაწოლზე მიანიშნა ექიმმა ელენეს.ელენე დაწვა შევათყვე რომ ძალიან ნერვიულობდა
-ნუ გეშინიაა ელე.ყველაფერი კარგად იქნება.
-ისე ნუ მეუბნენი თითქოს ამ ბავშვს ვაჩენდე.ექიმმა გასინჯვა დაიწყო.
-მე არ ვიცი.თქევნ რა გეგმები გქონდათ მაგრამ,ამ ბავშვს ვერ მოიშორებთ რადგან 12 კვირის ხართ.ელენეს ისიეთი სახე დაედო თითქოს,მის წინ კაცი მომკვდარიყო.
-არა.ეს შეუძლებელია,მე ამ ბავშვს ვერ გავაჩენ, უთხრა ელენემ ექიმს
-მოგიწევთ ჩემო კარგო. ახლა კი ცოთახნით გაჩუმდით და თქვენი პატარას გულის ცემას მოგასმენინებთ.
-არ მინდა.თქვა უეცრად ელენემ ამას არ მოველოდი.ძალიან გაბოროტებული იყო.
არ მინდა ამ ბავშვის არც დანახვა და არც გულის ცემის მოსმენა.მე არ შემიძლია,მისი გაჩენა,გესმით? არ შემიძლია.ამიტომ არ მინდა ვიცოდე როგორია.უარესდა რომ არ მეტკინოს გული.
-უკვე გითხარით და კიდევ გიმეურებთ, აბორტის გაკეთება შეუძლებელია და რაც შეეხება სხვა რამეს როგორც გინდა ისე იყოს. ელენე ეხზე წამოდგა და გარეთ გავარდა ტირილით.კარებში მათე შემოხვდა
-მეზიზღები.მძულხარ.გული მერევა შნს დანახვაზე.ვერ გითან,გესმის?ვერ გიტან.ასეთ დღეში რომ ჩამაგდე.უყვიროდა ელენე მათეს სავადმყოფოს კოლიდორში.
-რა მოხდა?რა გაყვირებს(მათე)
-შენი ბრალია ყველაფერი.მხოლოდ შენი.
-რა მოხდა- მეთქი გაუმეორა მკცრი ტონით მათემ ელენეს.
-შენ ხარ დამნაშავე,შენ.დაუდაბლა ხმა ელენემ და გული წაუვიდა,იქვე ექიმებმა დაეხმარეს და პალატაში მოათვსეს.ჩვენ დროეით არ შეგვიშვეს შიგნით.ამასობაში კი მათემ ჩემთნ გასაუბრება მოინდომა.
-ლიზა შენ მაინც მითხარი რა მოხდა?
-ექიმმა უთხრა რომ უკვე 12 კვირისა და მუცელს ვერ მოიშლის,ის კი ამაზე ანერვიულდა..ვერ ბედავს რომ გააჩინოს და მარტომ გაზარდოს.
-მარტო რატომ?
-აბა სხვა ვინ ყავს?
-მე აქ არ ვარ? ცოლად შევირთავ და ეს ბავშვი გაჩნდება.
-მართლა?ეს ამბავი ძალიან გაუხარდება ელენეს.
-ძალიან კი მეშინია ჯერ ბავშვის ყოლა მაგრამ,არ მივცემ ელენეს მისი მოკვლის უფლებას,
-ყოჩაღ.კარგი ბიჭი ხარ!
-მადლობა ლიზა ასე რომ მეხმარები..მაგრამ იცი რაშია საქმე?
-რაიყო მოხდა რამე?
-მგონი ელენეს აღარ ვუყვარვარ.მის თვალებში ზიზღი დავინახე წეღან.
-უყვარხარ როგორ არა.უბრალოდ განერვიულებული იყოო და ეგ მაგის ბრალლია,
-ნეტა ახლა როგორაა?ხო არაფერი მოუვა ჩემს პატარასს?
-ნუ გეშინია კარგად იქნება.აი ექიმიც მოდის
ელენე სიჭინავას ახლობლები თქვენ ბრძანდებით?გვკითხა ექიმმა/
-დიახ.მე მისი საქმრო ვარ.(მათე)
-როგორ მოგმართოთ?
-მათე მქვია ექიმოო.
-ბატონო მათე.მინდა გითხრათ რომ სანერვიულო არაფერი გაქვთ, ელენესთან დაკავშირებით.
-და ბავშვი როგორაა?
-ბავშვიი?
-დიახ ბავშვი როგორა?
-სამწუხაროდ მანდ საქმე არც ისე კარგადა ამიტომ ელენე ჩვენთან უნდა დარჩეს.
-რაა?გთხოვთ ბავშვი გადამირჩინეთ.
-ჩვენ ყველაფერს გავაკეთებთ.უთხრა ექიმმა მათეს და წავიდა.
-ლიზა ახლა რა იქნება? მკითხა მათემ მე
-ყველაფერი კარგად იქნება, ნუ გეშინია.
-შენ კარგად იცი რომ, თავიდან არ მინდოდა ეს ბავშვი.მაგრამ, ახლა ძალიან მინდა.ვერ შევეგუები მის ცუდად ყოფნას ან საერთოდ დაღუპვას.
-ხო ვიცი მათე და დამშვიდდი გთხოვ.
მათე სკამზე დაჯდა.
მათე ბრატ როგორც კი დამირეკე მაშინვე წამოვედი ხოა მშვიდობა? მოისმა ილიას ხმა უეცრად.ისე ცუდად გავხდი რომ კანკალი ამივარდა.მას არ ველოდი აქ.
-მოდი ძამა მოდი(მათე)
-რა ხდებაა?(ილია)
-ელენეა ცოტა შეუძლოდ და მომერიდა ლიზასი გავუშვებ სახლში ახლა შენ რაღამც მოდი.არ მინდოდა მარტო ყოფნა აქ.
-ხო აქ ვარ ძმა სანამ დაგჭირდები.
-კარგი მე გავალ ცოტახნით და მოვალ.(მათე)
-შენ როგორ ხარ პრინცესა? მითხრა ილიამ მე.
-გმადლობთ კარგად.მიუგე ცინიკურად.
-ძალიან უხეში ხარ.
-რა გინდა ილიაა?
-არაფერი უბრალოდ მოგესალმე რაიყო?რატო ნერბიულობ?
-სულაც არ ვნერვიულობ.
-ძალიან ლამაზად გამოიყურები.
-მეფლირტავები?
-სულაც არა.უბრალოდ კომპლიმენტს გეუბნები/
-მაშინ მადლობა.
-არაფრის.
ილას ტელეფონმა დაურეკა.
-ხო პატარავ.ახლა არ მცალია და მოგვიანებით დაგირეკავ.ძალიან მიყვარხარ ნატალი.უთხრა და ტელეფონი გათიშა.ცუდად გავხდი გულმა საოცრად დამიწყო ძგერა.ცრემლიც კი მომადგა თვალზე.
-ლიზა მგონი ტირი.
-მეე?
-დიახ შენ.
-რაღაც გეშლება.
-არ ვიცი რა დაგიშავე მაგრამ, ძალიან ცუდად მეპყრობი.მე კიდევ ძალიან მომწონხარ.
-ჰმ და მერე ნატალი?
-შენ რა ეჭვიანობ?
-არა რატო უნდა ვეჭვიანობდე?უბრალოდ მეცოდები ამ დღეში რომ ხარ.
-რა დღეში ვარ აბა მითხარი?
-ჩემით ხარ გატაცებული.ამ დროს კი სხვა გიყვარს.
-დიდი წარრმოდგენა გაქვს შენ თავზე,ასე მოუთვინერებელი რომ ხარ მაგიტომაც მიზიდავ.შენ არ მოგწონვარ.
-არა და თავი დამანებე.
-შენი თვალები სახვას მეუბნებიან.
-ილია გეყოს გთხოვ.
-არ მეყოფა/
-რა გინდა მითხარი?
-შენ მინდებხარ.მითხრა ილიამ
---------------------------
ძალიან დავაგვიანე და ბოდიში ვერ ვახერხებდი დაწერას....ესც პატარა თავია ვიცი მაგრამ იმედია მოგეწონებათ.