თავხედი მეკვლე.
ნაწილი 1.
– არ მჯერა! ერთ დღეში ახალი წელია! – დაიყვირა ხმამაღლა ელენამ და ტუჩები მოსალოდნელი სიამოვნებისგან საყვარლად ააცმაცუნა.
– როგორ მეზარება საჭმელების გაკეთება... – უკმაყოფილოდ ამოიფრუტუნა მეგიმ.
– შეგვიძლია, ისევ ერთად შევხვდეთ სამეგობრო ახალ წელს, თანაც მეც ძალიან მეზარება მარტო ფუსფუსი. – უმალ წამოაყენა იდეა და თავისივე იდეით კმაყოფილი გაიბადრა.
– რა კარგია! – სიხარულისგან დაიკივლა მეგიმ და აქეთ–იქით დაიწყო ხტუნვა, პატარა ბავშვივით – ორივე ერთად უფრო მალე მოვამზადებთ ყველაფერს.
– დიახ. მოკლედ, თორმეტისკენ გამოდი ჩემთან და დავიწყოთ, მანამდე მე დავრეკავ ბავშვებთან. – აღფრთოვანებულმა გათიშა მობილური ტელეფონი და ღიმილით შეუდგა საქმეს.
დილა ადრიან გაიღვიძა, არადა სიგიჟემდე უყვარს ძილი, თუმცა ახლა, იმხელა შემართებით არის ახალი წლისადმი განწყობილი, სულაც არ შეუწუხებია იმ ფაქტს რომ თავისი ჩვევის ზინააღმდეგ წავიდა, თავისდა უნებურად.
გიჟდება ელენა ახალ წელზე, აღდგომაზე, თითქმის ყველა დღესასწაულზე, მიუხედავად იმისა რომ სწორედ ახალ წელს გარდაეცვალა მშობლები, მაგრამ მაინც ვერ შეძლო ამ საოცარი დღეების შეძულება. მისთვის ახალი წელი, რაღაც საოცართან ასოცირდება. ყოვლად დაუშვებელია მისთვის სახლიდან გავიდეს ამ ღამეს, გამონაკლისი მხოლოდ ერთად ერთია. ყოველთვის, იმ დროს, როცა მისი მშობლები დაიღუპა, სამის ნახევარზე, გადის სახლიდან და მიდის საჭმელებით დატვირთული სასაფლაოზე. საჭმელს ყოველთვის სასაფლაოს დარაჯს აძლევს, თვითონ კი დილამდე ზის და საუბრობს, საუბრობს და კიდევ საუბრობს. მთელი წლის ამბებს უყვება, თუმცა ძირითადად არაფერი არ არის ხოლმე განსაკუთრებულად მოსაყოლი. დიახ, მხოლოდ წელიწადში ერთხელ მიდის სასაფლაოზე, იცის ახალ წელს, სწორედ იმ დროს, როცა მათ დატოვეს ეს სამყარო და სადღაც სხვაგან წავიდნენ. არ ტირის, ვერ ტირის, არ შეუძლია და იმიტომ, თანაც დედამ სთხოვა. მხოლოდ მაშინ იტირა, როცა ისინი გარდაიცვალნენ.
არასდროს დაავიწყდება დედის ბოლო სიტყვები, რომელსაც ბოლო ამოსუნთქვაც ამოაყოლა.
– იბრძოლე ბედნირებისთვის!

°11°
– დეე, არ წახვიდეთ რა! – შეეხვეწა ელენა დედამისს და კარების წინ დადგა, თითქოს ასე შეძლებდა მათ შეჩერებას.
– კარგი რა, დედი! მეც არ მინდა ნუგზართან წასვლა, მაგრამ მამაშენი რომ დაიჩემებს რაღაცას, მითუმეტეს ნასვამ მდგომარეობაში მყოფი, ხომ იცი ვერავინ და ვერაფერი გადააფიქრებინებს. მე რომ არ წავყვე, მარტო მაინც წავა და ჯობია მის გვერდით ვიყო. წავალთ ახლა და რაც შეიძლება მალე მოვალთ, დაიძინე შენ. – თბილად აკოცა დედამისმა და კარები გააღო.
– მამა ნასვამია და აუცილებლად შენ დაჯექი საჭესთან. სულ რომ გააფრინოს, მაინც.
– ჰო, რა თქმა უნდა. ნუ ნერვიულობ. ერთი საათით წავალთ მხოლოდ. თავის ჭიას გაიხარებენ ძმაკაცები და მოვალთ, თანაც არც ისე შორს ცხოვრობს ნუგზარი.
– კარგი, ჰო – ბოლოს მაინც დანებდა.
დაღონებულმა ჩაკეტა კარი და მისაღებში შევიდა, სიამოვნებით მიუჯდა გამათბობელს, მაგრამ მაინც იგრძნო რომ ყველაფერი ისე არ იქნებოდა, როგორც ადრე და ყოველ ახალ წელს. არც ისე უსაფუძვლო ეჭვები უკუაგდო მაშინვე. გადაწყვიტა რომ თავისი უებარი წამალი, წიგნი მოუხსნიდა ყველანაირ დაძაბულობას ისევე, როგორც ყოველთვის.
,,მექანიკურ ფორთოხალში'' იმდენად ჩაიკარგა, ვერც კი გაიგო, თუ როგორ გავიდა ამხელა დრო, რა თქმა უნდა.
– ალბათ, მალე წამოვლენ უკვე. – ჩაიბურტყუნა და კითხვა განაგრძო. – არა, რაღა მაინცდამაინც ახალი წლის ღამეს წავიდნენ. – აბობოქრდა ელენა.
მამამისს დაურეკა თავისმა ძმაკაცმა. თავიდან უარზე იყო, მაგრამ უამრავი ხვეწნა–მუდარის შემდეგ თავი უხერხულად იგრძნო რომ არ წასულიყო.
– უჭკუო კაცი! ახლა, ნასვამ მდგომარეობაში გასვლა იქნებოდა?! – გალანძღა მამამისის ძმაკაცი, რომელსაც თვითონაც კარგად იცნობს.
არა, არაა ცუდი პიროვნება ბიძია ნუგზარი, მაგრამ ძალიან დაუფიქრებელი რომაა, ეს აღიარებული ფაქტია.
– გისმენთ, – უპასუხა უცნობი ნომრიდან შემოსულ ზარს. – ვინ ბრძანდებით?
თავი იმტვრია იმაზე ფიქრით, თუ ვინ ურეკავდა ამ შუა ღამისას. არავის არ ელოდა, რადგან თავისმა მეგობრებმა უკვე მიულოცეს.
– მე, რესპუბლიკური საავადმყოფოს ექთანი ვარ, – მორცხვმა ხმამ გაკვეთა სივრცე.
– გისმენთ. – გაიმეორა ისევ.
გულმა რეჩხი იყო, მიხვდა რომ რაღაც საშინელების მოსასმენად იმეტებდა ეს ექთანი. უნდოდა ტელეფონი მიეგდო იქვე და აღარასდროს გაეხედა მისკენ. უნდოდა, ყურებზე ხელი აეფარა და უბრალოდ ისევ განეგრძო ის საქმე, რასაც სატელეფონო ზარამდე განახორციელებდა.
იგრძნო, რომ ყველაფერი ძალიან ცუდად წარიმართებოდა.
არაფერი იქნებოდა ისე, როგორც აქამდე.
– ავარია მოხდა. ქალი და მამაკაცი ისხდნენ ავტომობილში. კაცი ადგილზე გარდაიცვალა, ხოლო ქალბატონი, საავადმყოფოში იქნა გადაყვანილი. მამაკაცის მობილურ ტელეფონზე ბოლო თქვენი ნომერია დაფიქსირებული. აუცილებლად უნდა გამოცხადდეთ საავადმყოფოში დაუყოვნებლივ. არც მამაკაცს და არც ქალბატონს არ აღმოაჩნდა არანაირი საბუთი, რომ ვინაობა ასე გაგვეგო. ამ შემთხვევაში თქვენც არ განერვიულებდით, მაგრამ საჭიროა თქვენი აქ მოსვლა. უნდა ამოიცნოთ გარდაცვალებული და მძიმედ დაშავებული.
არ უნდოდა პანიკას აყოლოდა, ამიტომ თავს არ მისცა იმის უფლება რომ ენერვიულა. წამითაც კი არ დაუშვა რომ ზემოთ ხსენებულ გარდაცვლილ მამაკაცს და დაშავებულ ქალბატონთან რაიმე სახის კავშირი ექნებოდა.
ყოველთვის შეეძლო საკუთარი თავის და გრძნობების მართვა, ამიტომაც არ გაუჭირდა ცივი გონებით მოქმედება.
სწრაფად ჩაიცვა. ტაქსის გასაჩერებლად გავიდა გაჩერებასთან, რადგან სატელფონო ხაზები, რომლითაც ტაქსებს უკავშირდება, გადატვირთულია. ჰმ, რა გასაკვირია? ახალი წელია!
დაახლოებით 10 წუთი გაუნძრევლად იდგა, მაგრამ როცა ლოდინმაც დაღალა და ფეხზე დგომამაც, იქვე, ბარდიულზე ჩამოჯდა. მუხლები მოკეცა, რაც შეეძლო მაქსიმალურად. თავი ფეხებზე დაიდო და შიგ ჩარგო თავი.
უეცრად, ძალიან ახლოს იგრძნო ავტომობილის ხმა. გაკვირვებულმა ამოყო თავი ხელებიდან და ზევით აიხედა. თავზე წამოსდგომოდა, მაღალი, ძალზედ სიმპათიური, სანდომიანი შესახედაობის მამაკაცი, რომელიც ღიმილით შეჰყურებდა.
– გაგიყვანოთ? – ჰკითხა ელენას, უცნობდა კაცმა.
დაახლოებით 26-27 წლის თუ იქნებოდა. ბევრი არ უფიქრია, ისე ჩახტა მანქანაში. სხვა შემთხვევაში, რა თქმა უნდა, არ იჩქარებდა და დაელოდებოდა ტრანსპორტსს, მაგრამ ახლა, როცა კატასტროფულად ეჩქარება, რომელ დალოდებაზეა საუბარი.
– სად წაგიყვანოთ? – ჰკითხა მამაკაცმა, საოცრად ბოხი და ხრინწიანი ხმით, მაგრამ როდესაც ელენას გაფითრებულისახე დააფიქსირა, სახე გაეყინა.
– რესპუბლიკურ საავადმყოფოში. – ჩახლეჩილი, მისუსტებული ხმით უთხრა ადგილი, სადაც უნდა მიეყვანა უცნობს.
უხმოდ დაძრა მანქანა ივამ და სავალ გზაზე გადაიყვანა. დრო და დრო გახედავდა ხოლმე ელენას, რომელსაც უსიცოცხლოდ დაეხუჭა თვალები, თავი მინაზე მიედო და ხანდახან მძიმედ ამოიოხრებდა.
– ძალიან დიდი მადლობა. – ისე გადაუხადა დახმარებისთვის მადლობა, არ შეუხედავს მისთვის.
სწრაფად გადმოხტა მანქანიდან და შიგნით შევარდა.
– თქვენ ის გოგონა ხართ, რამდენიმე წუთის წინ რომ ვესაუბრე? – ჰკითხა ექთანმა.
მაშინვე იცნო ელენამ მისი ხმა.
ის იყო.
– დიახ.
– წამომყევით.
იგრძნო, როგორ ამოუდგა გვერდით ის მამაკაცი, რომელმაც მოიყვანა აქ. კვლავ არ შეუხედავს მისთვის, ისე გაჰყვა ქალს უკან.
მორგში, როგორც კი შევიდნენ, მაშინვე იგრძნო სიკვდილის სუნი, ტკივილის სუნი და ბევრი გაუბედურებული ადამიანის სევდის სუნი. თავიდანვე არ მოეწონა ეს სიტუაცია. მთელი ძალით შეეცადა, როგორმე გულის არევის სურვილი გადაელახა და რამდენიმე ნაბიჯი გადაედგა წინ.
ყველაზე შემხუთველი, სულის შემძვრელი ის მომენტი იყო, გარდაცვლილ უცნობ მამაკაცში, მისი უზომოდ თბილი და მოსიყვარულე მამა რომ ამოიცნო.
თვალები დახუჭა რამდენიმე ხანი, ექიმს თავი დაუქნია, იმის დასტურის ნიშნად, რომ ამოიცნო, ნელა, მოზომილი ნაბიჯებით გადადგა კარისაკენ ნაბიჯი. ფრთხილად შეახო ურდულს ხელი და წამშივე გავიდა მორგიდან.
არ უტირია, თუმცა მთელი ძალით ცდილობდა მოწოლილი ცრემლები არ გადმოეშვა და ძლივს შეძლო მათი გადაყლაპვა.
რამდენად დაუჯერებელი ან ბანალური უნდა ყოფილიყო, ისიც სიკვდილს ლამობდა. იცოდა, როგორ არ იცოდა, რომ თვით მკვლელობაზე ფიქრიც კი უდიდესი ცოდვაა, მაგრამ მაინც ვერ იგდებდა თავიდან ამაზე ფიქრს და სურვილს.
კედელს მიყრდნობილი დამძიმებული ჩაცურდა დაბლა თავი ხელებში ჩარგო. სუნთქვა შეკრულმა გაიხსენა, ყვრლა ის მომენტი, რომელიც მამასთან აკავშირებდა. წამის მეასედში გაურბიმა თვალ წინ ბედნიერმა მოგონებებმა. არ უნდოდა ეტირა, არ შეეძლო, რადგან მამა და დედა სულ ეუბნებოდნენ, შენ რომ ტირი, ჩვენც ვტირით და შენსავით გვტკივა, ზოგჯერ შეიძლება შენზე უარესადაც კიო.
ზომაზე ხმამაღლა ამოიოხრა რამდენჯერმე და სრულიად გაუაზრებლად მიარტყა მთელი ძალით თავი ძალზედ მაგარ კედელს.
– რას აკეთებ? – დაუყვირა მამაკაცმა და ფეხზე წამოაყენა.
მაგრად მოჰხვია ცალი ხელი მკავებზე, ცალი კი სახეზე მიადო.
– გამარგდი! – უთხრა კი არა, მკაცრად უბრძანა და ტუჩები ოდნავ შეახო საფეთქელზე.
დედამისი ძალიან ცუდად იყო. სულ ხუთი წუთით მოვიდა გონს და ყველას უბრძანა ელენა შემოიყვანეთო. მიუხედავად იმისა რომ ქალბატონთან არავის შეშვება არ შეიძლებოდა, მაინც შეუშვეს. მომაკვდავის სურვილი ვერ უკუაგდეს, რადგან მისი გადარჩენის შანსი ნახევარ პროცენტსაც კი არ შეადგენდა.
იმ დღეს შეიძლება თავისუფლად ითქვას რომ ელენა ნახევრად მოკვდა. ჰო, ის განაგრძობდა ცხოვრებას, მაგრამ რადიკალურად სხვანაირი მიმართულებით. და, ვინმე უკმაყოფილოა ამით, ან მხდალად აღიქვამს გოგონას, გოგონას, რომელმაც ერთ დღეს დაკარგა დედაც და მამაც? არამც და არამც!
მის მშობლებთან ერთად მოკვდა.
აი, რეალობაც. რეალობა, რომელიც არ გაძლევს უფლებას გაიღიმო და უბრალოდ იყო ბედნიერი.

^^^
გამარჯობა ყველას. მგონი, თავი მოგაბეზრეთ უკვე... რამდენად დაუჯერებელიც არ უნდა იყოს, მე ამ საიტის გარეშე, თქვენს გარეშე, არ შემიძლია ყოფნა. ძალიან მიყვრხართ...