ერთი თვე იყო გასული რაც, მე და ლადო ერთად ვიყვავით, საცხოვრებლადაც საკუთარ სახლში გადავედით და ჩემი დაბადების დღისთვის ვემზადებოდით, ნუ ვემზადებოდით ხმამაღალი ნათქვამია ის მარტო მუშაობდა ღამე თუ ხედავდი სახლში,მე მამაჩემი მეხმარებოდა და ნატა, ისე მეც მინდოდა სამსახურის შოვნა და ვცდილობდი ყველაფერი გამეკეთებინა და მეპოვნა კარგი სამსახური. 29 მაისსი რო ვთქვა ვგიჟდები ჩემს დაბადების დღეზე არა, ძალიან არ მიყვარს მაგრამ ამ დღეს დილით ისეთი ამბავი გავიგე, ნამდვილად შემიყვარდა, სიხარულით დავფრინავდი კი არ დავდიოდი. ასე შვიდი საათი იქნებოდა ნატა რო ამოვიდა ჩემთან, მერე ლადოც მოვიდა ერთად ვიჯექით და თან საათს დავჩერებოდი როდის გახდებოდა 8 და წავიდოდით რესტორანში, ჩემი სიხარულის მიზეზი უნდა გამემჟღავნებინა, ნატა გაბუტული მიყურებდა, ლადო იღიმოდა მაგრამ მასაც აინტერესებდა რა ხდებოდა
-აუ თქვი რა
-ოო მოიცადე ლადო რა, თორე საერთოდ არ გეთყვით
- ოჰ კარგი, წამო წავიდეთ
-ჯერ ნახევარია
-სანამ მივალთ დრო გავა.- ხელი მომკიდა და წამომაყენა, ნატა უკან დებილი ბავშვივით გამოგვყა, ისე მის გარეშე ნაბიჯს ვერსად ვადგავთ, კუდივით მყავს, მაგრამ მიხარია ჩემთან რომ არის, რასაც ნინაზე ვერ ვიტყვი, ის სულ სხვანაირი გახდა მეტიც აგრესიულიც კი ჩემს მიმართ რა ხდებოდა არ მესმოდა მაგრამ მაინც არ ვიღებდი ხმას და არაფერს ვეკითხებოდი, რესტორანში სირბილით შემიყვანა ლადომ და სცენაზე დამაყენა
-მიდი თქვი.- ორივე წინ ამეტუზნენ დანარჩენები გაშტერებულები გვიყურებდნენ სუფრიდან
-ლადო ჯერ ცოტას ვჭამ და მერე
-თუ არ გინდა თვალებით შეგჭამო ახლავე თქვი.- ნატა
-კარგით რა რა ბოროტები ხართ, ჩემი დაბადების დღეა და არ მაძლევთ უფლებას ვჭამოთ მე და ჩემმა შვილმა
-მოიცა ვინ?.- თითქოს ვერ გაიგო ლადომ კიდე გამამეორებინა
-ვინ და მე და ჩემმა შვილმა მეთქი დაყრუვდი.- კიდე გავუმეორე და მის გამოწვდილ ხელებში გავეხვიე
-მადლობა მონიკა, მადლობა ყველაზე ბედნიერი კაცი ვარ.- შუბლზე ნელა შემახო ტუჩები და უფრო მაგრად მომეხვია
-მეც ყველაზე ბედნიერი ქალი ვარ ლადო, შენ რომ გაგიცანი
-მიყვარხარ
-მეც მიყვარხარ.- და ის ნანატრი სიტყვები რაც მას უნდოდა რომ გაეგო, როგორც იქნა ვთქვი და ეს არ იყო უბრალოდ ნათქვამი ეს იყო გულიდან ამოსული სიტყვები. თვალები აუციმციმდა ღიმილით ტუჩები ყურებამდე გადაეწია
-ვგიჟდები შენზე.- არავის მოსვვლის უფლებას არ აძლევდა და სხვა არც არავინ მჭირდებოდა, მის გარდა...

სუფრაზე ვიჯექით, ყველა გახარებული იყო ყველა რაღაცას ყვებოდა მარტო ნინა არ იყო ჩვენთა საშინლად მეტკინა გული რატომ იქცეოდა ასე, თან ნატას დავუძახე მისთვის მინდოდა კითხვა
-ჰო ჩემო ლამაზო?- მოვიდა და ლოყაზე მაკოცა
-გოგო ნინა სადაა?- ამის თქმაზე სახე შეეცვალა, სულ გაფითრდა და ნერვიულად დაიწყო თითების თამაში
-ნატაა? სადა რამე მოხდა? ნუ მაშინებ იცოდე.- მეც დავიძაბე
-საპირფარეშოში წამოდი მაგრამ, თან არც მინდა ამის თქმა ვიცი ძალიან ინერვიულებ და თან ამ მდგომარეობაში
-ნატა ნერვებს მიშლი მითხარი, როდესმე ხო გავიგებ.- თან საპირფარეშოში მივათრევდი
-ნინა გაიპარა
-ანუ გათხოვდა რა არის ამაში საგანგაშო.- გამეღიმა მის საქციელზე
-არა ეს ისე არაა როგორც უნდა იყოს
-რამე დაემართა?
-არა, უბრალოდ, მაპატიე რასაც ახლა გეტყვი
-ნატააა!
-თორნიკესთან ერთად წავიდა, მოსკოვში წავიდნენ, ცოლად თორნიკეს გაყვა, და კი არა უნამუსო გოგოა როგორ არ ცხვენია.- სიმწრისგან ცრემლები წამოუვიდა, მე ცოტახანი ვუყურე და მერე გავითიშე.

-აჰა ესეც პირველი ნაწილის დასადრულიიი <3 მეორე ნაწილს მალე დავიწყებ <3 იმედია კარგი გამომივიდა