მეცამეტე თავი
არის საქმე. რომელსაც მხოლოდ მოვალეობის გამო ასრულებ, და არის როცა გულით გიყვარს და მტელი შენი არსებით იცლები. საბედნიეროდ ჩვენ სწორედ მეორე კატეგორიას ვეკუთვნოდით. დილით ერთად მივდიოდით, საღამოს გვიან ვბრუნდებოდით. ჩვენი ცხოვრება დატვირთული იყო მძაფრი შეგრძნებებით. სიყვარულითა და ერთმანეთის მიმართ ძლიერი ლტოლვით. ერთმენეთისთვის საუკეთესო საყვარლებიც ვიყავით და ერთგული მეგობრებიც.
ზედმეტი აჟიოტაჟის გარეშე ვიქორწინეთ, მეჯვარეებად იქვე, სამოქალაქო რეესტრში სახელდახელოდ მოძებნილი ჩვენთვის უცნობი ადამიანები გვყავდა, მაგრამ მიუხედავად ყველაფრისა ჩვენ მაინც ბედნიერები ვიყავით.
სალომეს ოჯახს დიდად არ აღელვებდა შვილის ცხოვრება. ჩვენი დაოჯახების შესახებაც ჩემი დაჟინებული მოთხოვნით ტელეფონის ზარით შევატყობინეთ:
- ვიქორწინეთ! - მოკლედ უთხრა სალომემ.
- ჰო?!- მშრალად იკითხეს ხაზის მეორე ბოლოდან. ეს იყო და ეს. ცოტა არ იყოს მეწყინა, მაგრამ სალომეს ცრემლებით სავსე თვალები, რომ დავინახე დავმუნჯდი. ვხედავდი, როგორ ტკიოდა და იტანჯებოდა ასეთი უხეშობით და გული მწყდებოდა, ვერაფრით რომ ვერ ვეხმარებოდი.
სამაგიეროდ ჩვენი დაოჯახებით გულით ვახომ გაიხარა: - როგორ მინდა თქვენტან ვიყო, გილოცავთ! ჯიგრები ხართ! როგორც იქნა... - ვიდეო - კამერაში გვიღიმოდა ის.
- მომენატრე! - ცრემლ მორეული ხმით ეუბნებოდა სალომე.
- მერე რა გიშლით ხელს? მე თუ ვერ ჩამოვდივარ, თქვენ მესტუმრეთ! - მხიარულად გვეპატიჟეოდა ის - შოჩაშიც გადავიდეთ. მე და შენ ერთს კარგად მოვილხენთ! - თვალი ჩამიკრა მან.
- ცუდი ბიჭი ხარ! სიძეს მაგას როგორ ეუბნები? - მსუბუქად საყვედურობს სალომე.
სამივენი ვიცინოდით. მიყვარდა ვახოსთან საუბრები. მიუხედავად იმისა, რომ შორს იყო, თითქოს იქვე მყავდა. ისეთი შეგრძნება მქონდა, თითქოს ისევ ბავშვები ვიყავით და რომ მოგვენდომებინა მთებს გადავდგავდით. მამუკას ხშირად ვიხსენებდით. ის ჩვენი ტკივილი იყო. მოუშუშებელი, მუდმივად ღია იარა.
რამოდენიმე თვეში სპეც-დავალებებიც დამეწყო. სალომეს რა თქმა უნდა ვეუბნებოდი, რომ მივლინებაში მიშვებდნენ. როგორც ყოველთვის ტელეფონი არ მქონდა. თავიდან ჩემს ასეთ გაურკვეველ რეჟიმს ხმამაღლა აპროტესტებდა:
- იქნებ რა მჭირს, ხომ უნდა გაგაგებინოო.
თუმცა შემდეგ შეეგუა. ყოველ შემთხვევაში ამ თემაზე აღარ საუბრობდა. „მივლინებებსაც“ ჰქონდა თავისი ხიბლი. ერთმანეთი უფრო გვენატრებოდა. განშორებას ვნებით სავსე შეხვედრები მოყვებოდა. მთლიანობაში ბედს არ ვუჩიოდით. ასე დავძვრებოდი მივლინებებით ხან ჩეჩნეთში, ხან აფხაზეთში, ხან წყალქვეშ ვყვინთავდი, ხან მთებზე მივცოცავდი. სამაჩაბლოში შინაურად მთვლიდნენ. ალბათ, კავკასიაში ცხელი წერტილი არ იყო დარჩენილი, სადაც ნამყოფი არ ვიყავი. ყოფილ თანაგუნდელებთან ერთად მყარი საძმო გვქონდა შექმნილი, ჩვენი სამეული საუკეთესო გამოშვებად ითვლებოდა. არადა ვინ ვიყავით?! ავარა - ქართველი, ყოფილი ნარკომანი - აზერბაიჯანელი რაფიკა და ჩეჩენი - დიმკა. იმდენად უსიტყვიდ გვესმოდა ერთმანეთის, რომ საკუთარ სიცოცხლესაც კი დაუფიქრებლად ვანდობდი.
ცხოვრებამ მიჩვენა, რომ ამ ნდობასა და სიყვარულს იმსახურებდნენ. რა თქმა უნდა, სალომეს მათი არსებობის შესახებ წარმოდგენაც კი არ ჰქონდა. თბნილისში დაბრუნებისთანავე საძმო იშლებოდა და ჩვეულ ცხოვრების წესს ვუბრუნდებოდით.
იშვიათად აქვს ადამიანს სრული იდილიისა და ბედნიერების შეგრძნება. ჩემს ცხოვრებაში ასეთი დღეები ჭარბად ნამდვილად არ იყო. რატომღაც გვიჭირს საკუთარ ცხოვრებაში დადებითის დანახვა.
როგორც წესი საკუთარი მიღწევები არ გვაკმაყოფილებს, უფრო მეტი და მეტი გვინდა. მეც და სალომეც ამბიციურები ვიყავით. მიზანი რაც უფრო ძნელად მისაღწევი იყო, უფრო მეტი აზარტით ვიბრძოდით. არ იფიქროთ თითქოს ფრონტი გვქონდა, ასე ნამდვილად არ იყო. უბრალოდ ორივეს ჩვენი საქმე გვქონდა. საღამოს დაღლილები კი ერთმენეთთან ვბრუნდებოდით. მეხალისებოდა შინ მისვლა, იქ ხომ სალომე მელოდა. ჩემთვის ულევი ენერგიის წყარო იყო, ჩემი სიცოცხლის ელექ.
იმ წელს თბილისში ცივი ზამთარი იდგა. სუსხიანი და უჩვეულოდ ქარიანი. არ მიყვარდა წელიწადის ეს დრო. ღრუბლიანი და ნისლიანი ამინდი გამწყობასაც შესაბამისს მიქმნიდა. მეც ისეთივე „უჟმური“ ვხდები. როცა მცივა თითქოს ვშეშდები. ყველაფერი მეზარება და მელანქოლია მიპყრობს.
შობა-ახალი წელი ახლოვდებოდა. ქალაქი თითქოს გამოცოცხლდა. სადღესასწაულო სამზადისმა ჩაითრია დიდიან-პატარიანად ყველა. აჭრელდა და განათდა თბილისი. სალომეც აქტიურად არჩევდა საახალწლო მოსართავებს და ნაძვის ხეებს. სახლის კუთხე - კუნჭულები საგულდაგულოდ მორთო. თითქოს საშობაო ზღაპარში ვიყავით.
- ეს ჩვენი პატარა ოჯახისთვის პირველი ახალი წელია! - მრავალ მნიშვნელოვნად აღნიშნავდა კმაყოფილი სალომე.
სასიამოვნო იყო მისი ფუსფუსის ყურება.

ახალი წლის ღამისთვის გრანდიოზული გეგმები არ გვქონდა. როგორც სალომემ ამიხსნა: - ტრადიციულად კომპანიის თანამშრომლები 31-ში ღამით კორპორატიულ შეკრებას აწყობდნენ.
არ მიყვარდა ხალხ-მრავლობაში ყოფნა, მაგრამ უარი ვერ ვუთხარი და დავეთანხმე, საღამოს მასთან ერთად წასვლაზე. ახალ წელს იქ შევხვდებოდით და შემდეგ ჩემს მშობლებთან წავიდოდით.

მეთოთხმეტე თავი
როგორც წესი სამხედრო ფორმას ვატარებდი, ამჯერად სამოქალაქო ფორმაში გამოწყობილს, საკუთარი თავი მეხამუშებოდა. თითქოს სხვისი სამოსი მეცვა. თავს უხერხულად ვგრძნობდი.
სამაგიეროდ სალომე იყო მშვენიერი. ელექტრიკ, მუქ ლურჯ კაბაში გამოწყობილი, თმები კლასიკურად აწეული, თეთრი ბროლივით ჩამოქნილი კისერი, წითელი ტუჩები და ულამაზესი თვალები. ფიფქია წაგიკითხავთ? ალბათ ასეთი ქალის აღწერა სურდა ავტორს.თეთრი კანითა და შავი თმით.
გვერდი-გვერდ ვდგევართ და სარკეში საკუთარ გამოსახულებებს ვაკვირდებით, თუმცა მე მხოლოდ მას ვხედავ. ბრჭყინავს, ანათებს. მის თვალებშიც იგივე ემოციებს ვხედავ. თითქოს სარკიდან მეფერება და ორმაგად ბედნიერი ვარ. რით დავიმსახურე მისი სიყვარული? თითქოს ფრთები შემასხეს. ბედნიერებისგან ვბრწყინავთ. საკუთარი გრძნობების გამოხატვა მიჭირს, მგონია შესაფერის სიტყვებს თავს ვერ მოვუყრი, სალომეს გამოსახულება კი ნსარკეშივე მეუბნება:
- მიყვარხარ! - თითქმის ჩურჩულებს. სიტყვები არც მესმის, ტუჩების მოძრაობით ვარჩევ.
სწორედ ეს სიტყვაა, ამ სიტუაციას რომ შეეფერება. ერთად-ერთი და უმარტივესი.

წვეულება დიღმის ტრასაზე, ერთ-ერთ რესტორანში იმართება. დარბაზი სადღესასწაულოდ იყო მორთული. ზედმერი პომპეზურობის გარეშე საღამო კომპანიის პრეზიდენტმა გახსნა. მთელი წლის ნამუშევარს მცირედი კოლაჟი გაუკეთა და ისურვა: - ახალი წელი უფრო მეტი წარმატების მომტანი ყოფილიყო, როგორც კომპანიისთვის, ასევე მისი თანამშრომელისთვის.
მოლოცვის შემდეგ მცირედი საჩუქრებიც გადასცა მოწვეულ სტუმრებს. ალბათ, თქმაც არ უნდა რომ საჩუქრებით ყველა კმაყოფილი და ბედნიერი იყო. საღამო ოფიციალურად გახსნილად ითვლებოდა. ხალხი, მათ შორის რათქმაუნდა ჩვენც, ვმხიარულობდით, ვცეკვავდით, ვქეიფობდით. იმდენად სასიამოვნო სიტუაცია იყო, რომ მოსალოდნელზე დიდხანს გავჩერდით.
თანდათან ალკოჰოლმაც იმოქმედა დამსწრე საზოგადოებაზე, როგორც ყოველთვის მთვრალი ადამიანები მეტად ემოციურები და მგრძნობიარენი ხდებიან. არ ვსვავდი და ნასვამი ადამიანების ცოტა არ იყოს ზედმეტი სიყვარული და „ბღლაზუნი“ დიდად არც მსიამოვნებდა, თუმცა ვცდილობდი საკუთარი ემოციები არ გამომეხატა.
- დავიღალე, - ჩუმად მიჩურჩულა სალომემ - ხომ არ წავიდეთ?
სწრაფად დავეთანხმე, გვედდით მჯდომ ბიჭებს დავემშვიდობე და წამოვდექი.
- უკვე გადიხართ? - სადღაც, სუფრის ბოლოდან ჩემთვის უცნობი ყმაწვილი წამოდგა, რომელიც მისი ჭიჭყინა ხასიათის გამო რამდენიმეჯერ ისედაც მომხვდა თვალში.
მისი ყურადღება არ მესიამოვნა: - სალომე, დავიჯერო ისე წახვალ, რომ არ მეცეკვები? - ეკითხებოდა ის ქალს, თუმცა მე მიმზერდა, ძნელი მისახვედრი არ იყო, რომ მიწვევდა.
- საზიზღარი სიმთვრალე აქვს! - ჩაილაპარაკა სალომემ.
დაძაბულმა ხალკავი გამომდო. თავი ისე დავიჭირე, თითქოს არ მესმოდა უცნობის საუბარი, ან ვერ მივხვდი, ჩვენ თუ მოგვმართავდა. ღიმილით დავუქნიე ყველას დამშვდობების ნიშნად თავი და გასასვლელისკენ წამოვედით.
- ჩემი ხმა არ გესმით?! სალომე! - არ გვეშვებოდა ბიჭი. უკან ბრახუნის ხმაც გავიგონე. ჩვენი მიმართულებით ცდილობდა წამოსვლას და სკამს გამოედო.
- ხომ ხედავ უკვე მიდიან. დაშოშმინდი! - ვიღაც მის შეჩერებას ცდილობდა, ალბათ ვერ შეძლო. რადგან რამოდენიმე წამში წამოგვეწია და სალომე უხეშად შეაჩერა.
- უნდა ვიცეკვოთ! - ტონი უხეში და აგრესიული ჰქონდა.
სიბრაზემ ტვინში ამასხა. თავხედობდა, აშკარად მიწვევდა. არ მინდიდა ამ საღამოს ჩაშხამება. შენობაში რომ არ ვყოფილიყავით, აქამდე ათასჯერ მაინც გავუსწორდებოდი. დარბაზში დებოშის ატეხვა კარგი არ იქნებოდა. თან ნასვამი ადამინის ცემაც არ მეამაყებოდა. თითქოს ყურში ჩამესმოდა მეთაურის სიტყვები:
- „ემოციის კონტროლი ისწავლე. საკუთარი ძალა მოთოკე“.
ალბათ, სულ რამდენიმე წამი დამჭირდა ამ ყველაფრის გასაანალიზებლად, და შეძლებისდაგვარად წყნარად, უემოციოდ კბილებში გამოვცარი:
- უკაცრავად, გვეჩქარება, გველოდებიან.
- შენ არ გელაპარაკები! - უხეშად შემაწყვეტინა მან. - სალომე! - კვლავ მკლავზე ექაჩებოდა ქალს.
- საცეკვაოდ არ მცალია. გვეჩქარება. - ხელოვნური ღიმილით უპასუხა და მოხერხებულად გაინთავისუფლა ხელი.
- მე კი არ მინდა შენი წასვლა, შენს კავალერს უფლებას ვაძლევ დაგტოვოს! - ირონიულად ეუბნებოდა ის.
ემოციების მოთოკვა უკვე მიჭირდა: - დაასრულე ეს მასკარადი?! - კბილებში მუქარით გამოვცარი. - რადგან ვთქვით მივდივართო, ესე იგი მივდივართ.
- წადი შენი... - უწმაწურად მაგინებდა და უმისამართოდ იქნევდა ხელებს.
ზუსტად გააზრებაც ვერ მოვასწარი, მექანიკურად სალომეს ხელებისგან თავი გავინთავისუფლე და მომხდურს მსუბუქად ვუბიძგე, უფრო სწორად შემოვარტყი. ნასვამმა წონასწორობა დაკარგა და იატაკზე გაიშხლართა. სტუმრები სუფრიდან წამოიშალნენ. ვიღაცამ წამოიკივლა, ვიღაცამ კმაყოფილმა გაიცინა. რადგან ბუნტიორი განეიტრალებულად ჩავთვალე, შემოვბრუნდი და სალომესთან ერთად გასასვლელისკენ გავაგრძელე გზა. მესმოდა როგორ წამოდგა დავარდნილი, მისი მუქარანარევი ღრენაც არ გამომპარვია:
- რას შვრები, გაგიჟდი?! - ისევ გავოგპნე ვიღაცის წამოკივლების ხმა.
ინსტიქტურად უკან მივბრუნდი. მომხდურს ხელში დანა ეჭირა და ჩვენი მიმართულებით მორბოდა. ოდნავ გვერდზე გავიწიე და მოქნეული ხელი ავიცილე. რადგან მე ვერ მომწვდა, ამჯერად სალომესკენ გაიწია დასარტყმელად. რამდენიმე ადამიანი მის გაჩერებას ცდილობდა, თუმცა უშედეგოდ.
ქალისკენ მიმართულმა აგრესიამ მდგომარეობიდან გამომიყვანა. ზუსტად ვერც გავიაზრე რა მომენტში დავკარგე თავზე კონტროლი. გონზე მაშინ მოვედი, როცა დავინახე, რომ ბიჭი საკუთარ დანაზევე წამოგებული ძირს ეგდო და სისხლში ცურავდა.

არეულ ხალხში მხოლოდ გაფითრებულ სალომეს სახეს ვარჩევდი, თვალები შიშისგან გაფართოებოდა და დაზაფრული მომჩერებოდა. ვიღაცამ პოლიცია გამოიძახა. ვიღაცამ - სასწრაფო. გაქცევაზე არც კი მიფიქრია, იქვე ვიჯექი და მშვიდად ვიცდიდი. რაც მთავარია, სალომე კარგად იყო, ცოცხალი და უვნებელი. დანარჩენს ეშველებოდა. ბოლოსდაბოლოს მე ხომ საკუთარ თავსა და მეუღლეს ვიცავდი?!. ეს იყო ის აზრები რაც მაშინ თავში მომდიოდა.
სალომე უხმოდ, ჩუმად ტიროდა. მის მზერაში კი ჩემთვის გაურკვეველ შიშსა და სასოწარკვეთილებას ვხედავდი.