-ევა!-მეძახდა ვიღაც ზანტად შევტრიალდი."ისაა კი,კი ისაა" გაიძახდა გული როცა მანქანაზე მიყრდნობილი მიშო დავინახე.ყველა ემოციამ ერთად იჩინა თავი როცა ჩვენს შორის არსებული მანძილი სწრაფად შეამცირა და წამისმეასედში მის მკლავებში ავღმოვჩნდი მომწყვდეული.ასეთი რამ არასოდეს მიგვრძვნია,გულში უამრავი სითბო ჩამეღვარა."არმეგონა კიდევ გნახავდი" ვუჩურჩულე გახარებულმა.
-ასე ვერ გაგიშვბდი-მითხრა ყვავილები გამომართვა და მანქანაში ჩადო.-აბა წავედით?იმედია არ დაგვიწყებია შენი შეპირება?-მკითხა ღიმილით და ხელი გამომიწოდა.
-არ დამვიწყებია-ღიმილითვე მივუგე და მის ხელს ჩემი შევაგებე.
უკვე საკმაოდ იყო დაბნეუებული,საახალწლო სამზადისი იგრძნოდა ქუჩებში.ფერადი ნათურებით იყო მორთული შენობები,სახლები და ხიდები.პარკებში ულამაზესი ნაძვისხეები თვალის მომჭრელად ანათებდნენ.მე და მიშო კი ქუჩებში უმისამართოდ დავხეტიალობდით,ციოდა ცოტათი თუმცა მე ამას ვერ ვდრძნობდი ჩემს მხრებზე მოხვეული მიშოს ხელები საკმარისზე მეტად მათბობდნენ.
-ლოყები გაგიწითლდა-ღიმილით მითხრა და მისი თბილი თითები სახეზე ნაზად ჩამომისვა.გამაკანკალა,გულმა ბაგაბუგი დაიწყო.თითქოს გაჩერდა წამი,ხოლო დედამიწამ ბრუნვა შეწყვიტა ქუჩაში ადამიანის ჭაჭანება არიყო.ბარდნიდა...ბარდნიდა ულამაზესად მე კი გახევებული ვიდექი და ვუყურებდი მიშოს რომელიც ძალიან ახლოს იდგა ჩემთან,ისე ახლოს რომ მის თბილ სუნთქვას სახეზე ვგრძნობდი.ყელზე კაშნე მოიხსნა და მე გამიკეთა.
-ასე ჯობია-მითხრა ხეკავი გამიკეთა და ტროტუარს დავუყევით.გზაჯვარედინზე გადავდიოდით როცა ყინულის მოედანს მოვკარი თვალი.გახანბულმა მიშოს ხელი ჩავკიდე და სასრიალოდ წავედი.ბევრი მეწუწუნა კისრს მოვიტეხო,სრიალი არვიციო მე კიდევ გამოსავალი ვიპოვე ორივე ხელი ჩავკიდე და მასთან ერთად ნელა დავიწყე სრიალი.
-ევა შენ ისრიალე რაა მე არ გამომდის-ბუზღუნებდა მიშო.
-კარგი რაა!ნახე რა მარტივია-ხელი გავუშვი და ყინულზე გავსრიალდი მოედანს ბრუნი დავარტყი და ისევ მიშოსთან მივედი.
-სულ გაყინულხარ-მითხრა და ხელების გათბობა დამიწყო.
-შენც გაყინული ხარ-ვუთხარი ღიმილით.
-მგონი აჯობებს წავიდეთ და ცხელი შოკოლადი დავლიოთ-
-თანახმა ვარ!თუმცა ჯერ შენთან ერთად ერთი წრე დავარტყათ მოედანს-ვუთხარი ხელი ჩავკიდე და რამოდენიმე ნაბიჯი გადავდგი.
-ძალიან კარგი დრო გავატარე-ღიმილით ვუთხარი ჩემს წინ მჯდომ მომღიმარ მიშოს.
-მეც ძალიან -გამიღიმა.გული დამწყდა რომ თბილისში დაბრუნებით ყველაფერი გაფუჭდებოდა.უკვე მეცოდებოდა ჩემი თავი ამხელა ტკივილისთვის.მომენატრებოდა ყოველდღე ჩემი ვარდბის დანახვა,ბარათების კითხვა...ამის გაფიქრებაზე სახე მომექუფრა და დვნაღვლიანდი.საღამომ ძალიან ბევრი ლამაზი წუთი მაჩუქა.ბევრი ვიმხიარულეთ,არაჩვეულებრივი დღე იყო სიურპიზებით სავსე.
კაფე მალევე დავტოვეთ და ისევ სეირნობა გავაგრძელეთ.ცენტრალურ პარკში ვიყავით სადაც გრანდიოზულად იხსნებოდა მთავარი ნაძვისხე.უამრავი სამახსოვრო ფოტო გადავიღეთ მედამიშომ და ფეისბუქსეც მოვათავსეთ.ღამის ორი საათი იყო სასტუმრომდე რომ მომაცილა.მთელი ძალით ჩამეხუტა,უდიდეს სითბოს ვგრძნობდი.მის მკვლავებში მომწყვდეულს მესმოდა მისი გულის ცემა და მეტირებოდა რადგან ვიცოდი დღეის შემდეგ მას ვეღარ ვნახავდი,მის სითბოს ვეღარ შევიგრძნებდი,მისი გამოგზავნილი ყვავილები აღარ დამხვდებოდა შინ მისვლისას...
ცრემლები ფრთხილად მოვიშორე თვალებიდან რომ მას ვერ შეემჩნია თუმცა ამაოდ,უფრო ძლიერად მიმიკრა გულზე ცრემლიანი თვალები დამიკოცნა და დამემშვიდობა.
ოთახში განადგურებული შევედი,მისი შარფი ჩემოდანში ჩავდე და ცხელ შხაპს მივაშურე.
სასწაულად მტკივოდა ყოველი კილომეტრი რომელიც ხვალიდან დაგვაშორებდა.ატირებული შევგორდი საწოლში და დაძინება ვცადე.
დილის ხუთ საათზე მაღვიძარის ხმამ გამაღვიძა ნაჩქარევად წამოვხტი საწოლიდან და ჩაცმა დავიწყე.აქეთ-იქეთ დავრბოდი რომ არაფერი დამვიწყებოდა აბაზანიდან გამოსვლისას კი არეულდარეულ საწოლზე უზარმაზარი ვარდების თაიგული დამხვდა.გაკვირვებული მივუახლოვდი როდის მოასწროთქო გავიფიქრე და ბარათი გავხსენი."არ დაიჯერო რომ დაგივიწყებ!გახსოვდეს ჩემს ქორწილში შენ იქნები პატარძალი" ბედნიერებისგან გამაკანკალა ჩემს ზურგზაკს დავავლე ხელი ვარდებიც საიმედოდ ჩავიბღუჯე ხელში და ცამდე ბედნიერმა დავტოვე ოთახი.

***
აურზაური იყო თვითმფრინავში...ზოგს დარჩენა სურდა,ზოგსაც კი წარმოუდგენლად უხაროდა შინ დაბრუნება...მაკა იდუმალი მზერით მიყურებდა ხან მე ხან ჩემს ხელებში მოქცეულ თაიგულს და ღიმილით თავს აქნევდა.მე კი,მე სხვა განზომილებაში ვიყავი.ჩემსა და მიშოს პლანეტაზე დავცურავდი ვარდისფერი ღრუბლით.
საქართველოში ჩასვლა გვაცნობა სწუვარდესამ და მეც რამდენიმე წამში მონატრებულ ოჯახს ვიკრავდი გულში თვალებზე კი ბედნიერბის თუ მონატრების ცრემლები ლოყებს მიწითლებდნენ,სწორედ იმ ლოყებს გუშინ მიშოს თბილი ხელები რომ ათბობდა...



ესეც შემდეგი თავი...იმედია მოგეწონებათ გამიზიარეთ თქვენი აზრები .