კარების ხმაზე თვალები გავახილე,გარემო მოვათვალიერე და ამეტირა...
ბალიშთან იდო ერთი,სისხლივით წითელი ვარდი..ახლა უკვე ზუსტად ვიცოდი რომ მიშო იყო ჩემი იდუმალი თაყვანის მცემელი,რომელზე ფიქრიც არმანებებდა წამდაუწუმ თავს.სასიამოვნოდ გაოცებული სულელივით ვიჯექი და მიშოზე ვფიწრობდი.გონს ტელეფონის ხმამ მომიყვანა,მამა მირეკავდა.დიდი ხანი ვსაუბრობდით,ბებოსთან და ბაბუსთან მოკითხვა დავაბარე და დავემშვიდობე.ძალიან მომნატრებია ჩემი ოჯახი,ერთი სული მქონდა როდის დავბრუნდებოდი თბილისში.თუმცა გული ნამდვილად დამწყდა როცა წარმოვიდგინე რამდრნად შორს ვიქნებოდი მიშოსგან.
-აბა რაო მიშომ?-ოთახში მაკა შემოვიდა.
-რამე უნდა ეთქვა?-ვკითხე გაკვირებით.
-კარგი ახლა ევა ჩემი გაზრდილი მაინც არიყო!ხუთი თითივით გიცნობ.აბა მეტყვი რატომ გიციმციმებს ასე თვალები ?-
-ეგ მეც არვიცი-გულდაწყვეტილმა შევხედე ნათლიას.
-მე კი ვიცი!ნახე როგორი სითფოთი გიყურებდა მიშო როცა ნოცონთან იჯექი?-მკითხა მაკამ და გამაკანკალა როცა გამახსენდა როგორ მაკოცა შუბლზე,როგორ დამადგა თავზე გვირგვინი....ემოციებით ავივსე,ძალიან მინდოდა მიშოსთან ყოფნა მასთან თავს კარგად ვგრძნობდი.მაკამ გაურკვევლობაში დამტოვა და ხვალინდელი დღისთვის კარგად გამოძინება მომთხოვა.მეც დავუჯერე შხაპი მივიღე და დავიძინე.


***
დილით ადრიანად ავდექი,შხაპი მივიღე ჩავიცვი და ქვემოთ ჩავედი.ბავშვებიდან მხოლოდ ვატო დამხვდა დანარჩენები წასულიყვნენ.
-შენც ჩაგეძინა?-საწყლად გამომხედა ვატომ.
-კი დავაგვიანეთ ხო?-ვკითხე და მასთან ერთად დავუყევი ტროტუარს.ვგრძნობდი რომ რაღაცის თქმა უნდოდა მაგრამ ვერ ვედავდა.არც მე მიცდია საუბრის გაბმა ამიტომ ნაჩქარევად შევაღე დარბაზის კარები და რეპეტიცია დავიწყე.ისევ აჟიოტაჟით ჩაიარა კონცერტმა.ეს ბოლოს წინა კონცერტი იყო ხვალ გვქონდა ერთი და შემდგ ვბრუნდებოდით საქართველოში.ბავშვებთან ერთად დავტოვე დარბაზი თუმცა გასეირნება მომინდა და მათ ჩამოვშორდი თუმცა კი დავპირდი რომ საღამოს მათთან ერთად წავიდოდი კლუბში.
ყურსასმენებში საყვარელი მუსიკა გაისმა და მეც სიამოვნებისგან თცალები მივლულე.ნელ-ნელა ბნელდებოდა და ლამპიონების შუქზე ბევრად უფრო ლამაზი მეჩვენა მილანი.ძალიან მინდოდა დათვაკიერება მაგრამ ვერ შევძელი.გზაზე გადავდიოდი როცა მაღაზიის ვიტრინიდან ულამაზესი კაბა დავინახე.ყურებამდე გამიხარდა და სირბილით გადავკვეთე გზა.ულამაზესი იყო კაბა,შინდისფერი გრძელმკლავიანი ულამაზესი დეკოლტით,ზურგამოჭრილი.სწორედ ისეთი იყო ანკას რომ მოსწონს დაუფიქრებლად ვუყიდე და მაღაზია დავტოვე.
ამჯერად არსად დავკარგულვარ სასტუმროში უვნებელი დავბრუნდი სწრაფად გადავივლე წყალი,ვარდისფერი ფრიალა მოკლე კაბა ჩავიცვი,თმა უბრალოდ ჩავიწვენი ტუჩსაცხი გადავისვი ტუჩებზე,ფეხები თეთრ კედებში ჩავაცურე,ამავე ფერის ჩანთა ავიღე ტელეფონი ჩავდე და ოთახი დავტოვე.კიბეები სირბიკით ჩავათავე და ვატოს შევეჩეხე."გელოდებდიო" მითხრა,ხელკავი გამიკეთა და ბავშვებთან ერთად წავედით ბარში.
კარგად გავერთეთ,არავითარი სასმელი.უბრალოდ ვცეკვავდით და ვტკბებოდით ერთად ყოფნით.გაუცინარი ხელმწიფე ვახო მასწავლებელიც კი გულიანად იცინოდა ჩვენი გუნდელის დიმას ანეგნოტებზე ,რომელიც უშუალოდ სვანბს ეხებოდა.გულზე უცნაურად გაკრა რადგან მიშო გამახსენდა და ხასიათიც გამიფუჭდა.სასტუმროში დაბრუნებამდე კრიჭა შეკრული ვიჯექი და მხოლოს ჩემს მიშიკოზე ვფიქრობდი.
მომდევნო დღე ყველაზე დატვირთული და ემოციური გამოდგა ჩვენთვის.ჩემთვის მითუმეტეს მიშო უკვე მენატრებოდა.მხოლოდ ცეკვისდროს ვიგრძენი შვება,სითფო და სიამაყე.დარბაზში უამრავი ხალხი იყო,ყველა აპოტისმენტებით გვაცილებდა უამრავ თაიგულს გვაწვდიდნენ,მაგრამ არიყო იმ ერთადერთის ვარდები რომელიც მაბედნიერებდა.ყველაზე ბოლომ დავტოვე დარბაზი უამრავი ყვავილებით დატვირთული ძლივს ვიკვლევდი გზას.დიდი ძალისხმევით გავაღე კარები და ქუჩაში გავედი.დღეს უკანასკნელი საღამო იყო ჩემი აქყოფნისა,ხვალ დილის რეისით ვბრუნდებოდი თბილისში.მოწყენილმა გავაგრძელე გზა ცოტა მაკლდა ტირილამდე როცა სანატრელი ხმა მომესმა.
-ევა!-მეძახდა ვიღაც ზანტად შევტრიალდი."ისაა კი,კი ისაა" გაიძახდა გული როცა მანქანაზე მიყრდნობილი მიშო დავინახე.ყველა ემოციამ ერთად იჩინა თავი როცა ჩვენს შორის არსებული მანძილი სწრაფად შეამცირა და წამისმეასედში მის მკლავებში ავღმოვჩნდი მომწყვდეული.


ესეც ახალი თავი.იმედია მოგეწონებათ უფრო დიდის დაწერას ვერ ვასწრებ გამიზიარეთ თქვენი აზრი...