აურზაური იყო თვითმფრინავში...ზოგს დარჩენა სურდა,ზოგსაც კი წარმოუდგენლად უხაროდა შინ დაბრუნება...მაკა იდუმალი მზერით მიყურებდა ხან მე ხან ჩემს ხელებში მოქცეულ თაიგულს და ღიმილით თავს აქნევდა.მე კი,მე სხვა განზომილებაში ვიყავი.ჩემსა და მიშოს პლანეტაზე დავცურავდი ვარდისფერი ღრუბლით.
საქართველოში ჩასვლა გვაცნობა სწუვარდესამ და მეც რამდენიმე წამში მონატრებულ ოჯახს ვიკრავდი გულში თვალებზე კი ბედნიერბის თუ მონატრების ცრემლები ლოყებს მიწითლებდნენ,სწორედ იმ ლოყებს გუშინ მიშოს თბილი ხელები რომ ათბობდა...
-ჩემი გოგო-ხელში ამაფარფატა მამამ.
-მამიკოო როგორ მომენატრე-მთელი ძალით ვეხვეოდი მონატრებულ მამიკოს.
-ნახეთ აბა თუ შემამჩნევს -განაწყენდა განზე მდგომი ანა.
-ჩემი ანაა-ახლა მას გადავეხვიე.
-ვარდებზე მომიყვები იცოდე!-წარბაწეულმა გამომხედა ანამ და ვარდები დაყნოსა.
-როგორ მომენატრეთ-ვჩურჩულებდი თან საყვარელ ადამიანებს ვეხვეოდი.
სახლში ისევ ალიაქოთი დამხვდა.ბებო მთელი ენთუისიაზმით აწყობდა მაგიდას.ჩუმად მივეპარე და უკნიდან მოვეხვიე.
-ღმერთო ნუ მომკალი რასგავხარ ბებო!არ გაჭმევდნენ კიმარა?-გულწრფელად გაიკვირვა მზიკომ.
-ხო ბებო იქ არავინ დამსდევდა თეფშით -გავუღიმე განაწყენებულ ბებოს.
-შენ რომ ენა არ გქონდეს ყვავი...-
-ხო ხო ყვავი წამიღებდა-სიტყვა გავაწყვეტინე და ახლა ბაბუს ავუწითლე ლოყები.ძალიან მომნატრებია ოჯახური გარემო,სითბო და მზრუნველობა მაგრამ,დიდ დანაკლისს ვგრძნობდი შინაგანად თითქოს დავცარიელდი.დაღლილი შევედი ჩემს ოთახში და საწოლზე რაცას ჰქვია "დავეგდე".უაზროდ მივშტერებოდი ჭერს..თუმცა ვინ დამაცადა განმარტოვება.ოთახის კარები შემოგლიჯა ანამ და ჩემს გვერდით დაწვა.
-რაზე ფიქრობ?-მკითხა ანამ და ხელები თავქვეშ ამოიწყო.
-ყველაფერზე...იმაზე თუ როგორ შეცვალა ჩემი ცხოვრება ცეკვამ.კიდევ მილანზე ვფიქრობ და აი უკვე მენატრება-გავიღიმე მე და თვალები მაგრად დავხუჭე,შეიძლება ცრემლის დაფარვას ვცდილობდი ანაც უბრალოდ მინდოდა წუხანდელი საღმო გამეხსენებინა.
-მილანი კიარა შენ ვინც მოგენატრა კი ვიცი მე-გაიკრიჭა ანა და წამოდგა.
-ვინ?-გავიკვირვე მე.
-მიშო-თვალები დამიჟუჟუნა ანამ.
-კარგი რა საიდან მოიტანე-წარბები შევკარი მე.
-კარგი ჰო არ აღიარო მაგრამ მე რას მიმალავ?მოხარშულს გიცნობ ევა და ზუსტად ვიცი ახლა არგინა საკუთარ თავს გამოუტყდე რომ მიშოს მიმართ რაღაც გრძნობები დაგებადა-მითხრა ანამ ფეხზე წამოდგა ფანჯარა გააღო და ხარბად შეისუნთქა სუსხიანი ჰაერი.
-უშენოდ ნეტავ რა მეშველებოდა-ამოვიოხრე მე და თავი ბალიშში ჩავრგე.
-არა ის მაინც აღიარე რომ შარში ხარ-ღიმილით მომიახლოვდა ანა.
-შარში ვარ!-ამოვიგმინე და სულელივით გავიკრიჭე.
-სიყვარულმა გადარია დაქალი ჩემი!-დრამატულად ჩაიქირქილა ანამ დარამოდენიმე კურცხლი მოიწმინდა თვალებიდან.
-სიყვარული ჯერ ადრეა ქალო უბრალოდ მომწონს-
-კაი როგორც გინდა მოიტყუე თავი.წავედი მე ხვალ გნახავ-დამემშვიდობა ანა კარები გაიხურა."მართლა შარში ხარ ევა!"ამოვიგმინე საწყლად და სივრცეს გავუღიმე.
დიდი ხანი ვბორგავდი საწოლში,ვერაფრით მოვისვენე.ბოლოს სამზარეულოში გავედი მაგიდაზე მდგარმა რამინი ბიძიას ღვინომ მიიქცია ჩემი ყურადღება.კარგი მსმელივით გავავსე ერთი ბოკალი შავი ღვინით და ავანზე გავედი.ერთს ორი მოჰყვა ორს სამი და მეც გავითიშე.მგონიასე ტკბილადარასოდეს მიძინია.
-ევა ადექი -ვიღაცის წიკვინი ყრუდ ჩამესმოდა ძილში.
-მაინც დამაინც შეჩვენებულ ბაბუაშენს უნდა დამსგავსებოდი?ბიჭი რომ იყო კარგი გადავყლაპავდი დალია და რამოხდა მაგრამ გოგო?რამ აგაყენა გოგო ღამე ან მარტომ რამ დაგალევინა?-მზიას ქოთქოთი თავში ჩაქუჩივით მიკაკუნენდა.
-ბაბუუუუ-დავიკნავლე საწყალი ხმით.
-ჰოუ-გამომეხმაურა გვერდითა ოთახიდან ბაბუაჩემი რომელსაც ხმაზე ეტყობოდა ნაბახუსევზე იყო.ფეხზე წამოვდექი და ბანცალით გავიარე მანძილი სასტუმრო ოთახამდე სადაც ანა,მზია და ბაბუა ყავას შექცეოდნენ ხოლო შიგადაშიგ ბებიაჩემი იქყებდა ჩემზე ქოთქოთს.
-რას გავხარ გოგო-ფეხზე წამოდგა ანა.
-ეს რა ღვინო ჰქონია რამინი ბიძიას -შევაქე ბაბუაჩემის ძმაკაცის ღვინო და სავარძელში ჩავესვენე.
-აბა ბაბუ რა გრადუსი ჰქონდა არლაც გაბრუებული ვარ კაცი-შეძლებისდაგვარად გაიღიმა ბაბუმ.
-შენ მთელი ცხოვრება გაბრუებული დადიხარ-ისევ წაკბინა ბებომ ჩემი ბაბუა და სამზარეულოში შეიძურწა.
-ახლა ევაჩკა ადგება გაემზადება და ანას გაჰყვება -თვალები დაქაჩა ანამ და ჩემი ოთახისკენ წამიყვანა თუმცა ზარის ხმაზე კარის გასაღებად წავედი.კარი გავაღე და არავინ დამხვდა მხოლოდ წითელი ვარდების დიდი თაიგული.ბედნიერებისგან ხტუნვა დავიწყე ყვევილები ხელში ავიტაცე და სახლში შევედი.
-ვინ იყო ბებო?-სამზარულოდან გამოვიდა მზიკო და ვარდების დანახვისას თვალები გაუბრწყინდა.
საწოლის გვერდით,ტუმბოზე დავდგი ყვავილები და ყურებამდე გაღიმებულმა წავიკითხე ვარდებში ჩამამლული ბარათი. "უკვე მომენატრე!ერთხელაც ვერ გავძლებ შენი სითბოსა და ღიმილის გარეშე,ჩამოვალ შენთან და სამუდამოდ მიგისაკუთრებ."


ესეც შემდეგი თავი იმედია მოგეწონებათ.ბოდიში რომ დავაგვიანე.
ბოლოს კი მინდა მადლობა გასავუხადო ყველას ვინც თავის აზრს მიზიარებს!მიყვარხართ ყველა♥