ამ დედამოტ*ყნული ცხოვრებისთვის ბოლომდე უნდა გამექაჩა ვიცოდი. ოღონდ ამდენი ტყუილის, ღალატის და უკვე დამცირების ფონზე ეს ცხოვრებაც გაუბრალოვდა ალბათ. რა ვქნა? როგორ მოვიქცე? ისევ ვიჯექი ჩემს-უკაცრავად ნინიკოს ოთახში და ვფიქრობდი. არავინ მყოლია მე გვერდით მდგომი. ყველამ მომატყუა და მიმაგდო ისე როგორც დაცლილი არყის ბოთლი...
-რას აკეთებ ანნა? ეწევი?
-სხვა გზა მაქვს?
-რა მოხდა ჩემო ლამაზო?
მითხრა და ჩემი კულულები აქეთ იქეთ გადაწია.
-მომიყევი ანნა. მე იგივე დედა ვარ შენი. შენ მე უნდა მენდო, განა ამ ქვეყნად გვყავს ჩვენ ვინმე?
-უბრალოდ ნინიკოს წასვლამ ძალიან იმოქმედა. ნინიკოს ააჩრდილი ყველგან დამსდევს...
-ნინი ჩვენი წარსული კი არა ამყოა საყვარელო. ის სულ ჩვენთან არის. როგორ მინდა რომ მოვერიო მე ამ ტკივილს. როგორ მინდა რომ ნინიკოზე ფიქრები გავფანტო ზღვაში და გადავცურო იგი..
ეკას სიტყვები გულში ჩამწვდა. პოეტივით საუბრობდა. იმ პოეტიივით რომელსაც ყველა იმედი გადაწურული ჰქონდა უკვე ამ ცხოვრების.
-ეკა შენ ძალიან უცნაურად მელაპარაკები
-არაუშავს ანნა ოდესმე გამიგებ. დედა რომ გახდები გაიგებ რა არის ეს გრძნობა. შენი პატარა შენი ყველაფერი იქნება, შენი სახლიც თავშესაფარიც, და საერთოდ ამ ქვეყნად სიცოცხლის მიზანი... მე კი იცი რატომ ვცხოვრობ ახლა? იმიტომ რომ ნინის შეცდომები გამოვისყიდო.რატომ დავდივარ ყოველდღე ეკლესიაში? იმიტომ რომ მე მის სულს მოსვენება მივცე. მხოლოდ ამიტომ.
ეკას სიტყვებმა დამაფიქრეს. მან არც კი იცოდა მის შვილს როგორ ეკიდა დედა. როგორ ფიქრობდა მხოლოდ საკუთარ თავზე. ბედის ირონიაა ასეთ ნაგავს როგორიც ნინიკო იყო ასეთი დედა გვერდით. მალე გავიდა ეკა ოთახიდან და მე კიდევ ტელეფონი ამოვიღე და დავრეკე.
-ლუკა გამარჯობა როგორხარ?
-რა იყო ფისუნია ნიკა დაგაკლდა?
-ნუ ღადაობ ყველაფერზე. სასწრაფო საქმე მაქვს ლუკა მე შენთან სასწრაფო.
-რა მოხდა? რამე დაგემართა? ვინმემ გაწყეინა? დროზე მითხარი ანნა
-არა უბრალოდ არვიცი უნდა მიშველო ლუკა.
-სად მოხვალ?
-ნინიკოს პარკში...
-მაგ ნაბო*ვრის საყვარელ ადგილებში მე ნუ დამიბარებ გთხოვ.
-კაი კაი სახლთან მოდი მაშინ
ლუკა ასეთი ყურადღებიანი მგონი ჩემს მიმართ არასოდეს ყოფილა. ის ხომ გაიძვერა მექალთანე იყო და მეტი არაფერი. მე მისნაირი ნაგავი მეორე არ მეგულებოდა ამ ქვეყნად ...
-მოხვედი ლუკა?
-რა მოხდა აბა მომიყევი სწრაფად.
-მოკლედ ყველაფერი გავარკვიე ლუკა. მაგრამ დაიფიცე რომ არასოდეს არავის ეტყვი არავის. გამიგე?.. უბრალოდ მოითმინე მივხედავთ ყველაფერს ნელნელა.
-შენთავს ვფიცავარ.
-რა? არ მჯერა . შენთვის მე ვინ ვარ
-და რა იცი ვინ ხარ და ვინ არაა?
-კაი კაი დაივიწყე მოკლედ მისმინე ეხა...
ვიცოდი რომ მაინც არაფერს იტყოდა და ლუკას სიტყვაზე არც დავფიქრებულვარ თუ რატომ დაიფიცა ჩემი თავი.
-ნინი სულ სხვა იყო ნინიმ ცვენ მოგვატყუა...
-რა ? ვერაფერი გავიგე გოგო.
-ნიკა უყვარდა. მათ რაღაც ურთიერთობა ქონდათ
-რა?
კედელს ხელი დაარტყა და წითლად შეეღება
-რას აკეთებ ლუკა? მანახე ხელი?
-არაფერია არაა.
თვალებიდან ცრემლები წამოუვიდა. მივხვდი რომ მას გული ისევე ეტკინა როგორც მე.
-კარგი ლუკა გთხოვ კარგი. რა ვქნათ რა? ყველამ მოგვატყუა . ეს დედამოტ*ნული არაფერში გვიმართლებს. ორი იდიოტივართ ვერ ხედავ?
-შეიძლება ჩაგეხუტო?
და უსიტყვოდ მოვეხვიე მე მას. ჩავეხუტე და არვიცი რა ვიგრძენი. ალბათ ვიღაცის გვერდში დგომა. წელზე ხელი მომიჭირა.
-ეე ჩემს გოგოს ხელი გაუშვი.
ნიკას ხმა მოისმა ქუჩის ბოლოდან. ლუკას ხელები აუკანკალდა და ხელის გაშვებას ეცადა. მივხვდი რო გამეშვა საშინელება მოხდებოდა აქ.არც კი ვიცი როგორ შევძელი მე მისი სხეულის შენარჩუნება. არვიცი არა რა ძალა მომეცა. ნიკა კი წამოვიდა ჩვენკენ.
-გაუშვი მეთქი.
მე ხელი გავუშვი ლუკას
-რა გინდა ნიკა? რას ითხოვ? რა არ მოგწონს გამაგებინე?
-ანნა რა გჭირს? გირეკავდი არც მპასუხობ. მოვდივარ და ლუკას ეხვევი. რა ხდება თქვენ შორის?
-რისი გარკვევა გინდა? ამიხსენი? იქნებ ...
და გავჩუმდი. მივხვდი რომ თუ ნინიზე რამეს ვეტყოდი მაშინ მიხვდებოდა და უარყოფდა ყველაფერს.
-რა თქვი ანნა გისმენ?
-ანნა და მე ერთად ვართ ნიკა. რამე პრობლემაა?
და პირი დავაღე ეს რა თქვა ლუკამ . გამიკვირდა მან ხომ მასზე და ნინიზე არაფერი იცოდა?კი მაგრამ რა მოხდა?
ნიკამ უკან უკან დაიხია და წავიდა. მხოლოდ ლანდსღა ვხედავდი მისას. გაკვირვებული კი ველოდი ლუკას ახსნა განმარტებას
-აბა გისმენ ეხა ემ შენ ლუკა. შენ ხომ ახლახან გაიგე ყველაფერი და ასე რატომ მოიქეცი ? იქნებ გატყუებდი?
-ნინი ბო*ი იყო. ეს კარგად ვიცი. და ისიც ვიცი ნიკასთან რომ იყო. ეს შენ იყავი გულუბრყვილო და გატყუებდნენ. ჩემო პატარა ანნავ. მხოლოდ შენ ვერ ხვდებოდი.
გაბრაზებულმა გავარტყი
-რა? რას შვრები ამას? სხვებმა გიტირეს დედა და მე მარტყავ? ყოჩაღ. მხოლოდ მე გეუბნებოდი ყოველთვის სიმართლეს. ამიტომ ვიყავი აქამდეც გაჩუმებული. დაიცადე ყველაფერს დედასვუტირებ აი დაინახავ.
-არ შემიძლია ვერ შევძლებ. მე ძალა აღარ მაქვს ლუკა... და ამოვედი მაღლა.
სიგარეტს ხელი დავავლე და მოვუკიდე. რა ვქნა? რა გავაკეთო? მე ამირჩია? მან? მე კიდევ ძალა აღარ მაქვს. ამ დროს მომესმა კიივილი გვერდით ოთახიდან. კივილი დავიწყე და გავიქეცი
-ეკააა ეკააა.. რა მოხდა...
ძირს დაეცა. ერთი ხელი გვერდით გადავარდნოდა. მეორე კი გულზე ედო. არვიცოდი რა მექნა დავიბენი. ტელეფონი ავიღე და სასწრაფოში დავრეკე.. დააგვიანეს. მისი გულისცემა კი ნელნელა მსუბუქდებოდა. ეკას რამე რომ მოსვლოდა გავაფრენდი. ერთადერთი ხიდი იყო ის ჩემთვის. ხიდი რომელი მაკავშირებდა მე გარე სამყაროსთან. სასწრაფო მოვიდა. მე კი ძირს ვეგდე და ეკას ხელი მეკავაა..
-გთხოვ ეკა არ დამტოვო. გთხოვ არაა..
ვტიროდი და დაწყნარება ჩემი თითქოსდა შეუძლებელი ყოფილა.
მომდევნო დილა ალბათ ბევრისთვის ლამაზად გათენდა. თუმცა ჩემთვის? კიდევ ერთი საშინელი დღის მომასწავლებელი იყო. ჩაფიქრებული და ჩაოჩოქილი იყო გოგონა დერეფნის ბოლოს და აბოლებდა სიგარეტს. ეს გოგონა რა თქმა უნდა მე ვიყავი. ფიქრებში გართული. ტელეფონმაც დარეკა
-დილამშვიდობის ანნა
-დილამშვიდობის ლუკა.
-გაგაღვიძე?
-როდის მეძინა რომ?
-კიდევ მოხდა რამე?
-კი ეკა .... მგონი მორჩა. ვკარგავ
-რა? სად ხარ ახლა?
-საავადმყოფოშივარ.
-მოვდივარ პატარავ ნუ ნერვიულობ.
მეგონა რომმ ლუკას მართლა კიდევ გართობა უნდოდა ჩემთან როგორც ნინისთან. რატომ არაა ? ის ხომ ნაგავია. თუმცა არა... ამას მხოლოდ ვამბობ ლუკაზე კი ცუდი ამ მომენტში მართლა არ მიფიქრია. სისულელე იყო. ლუკა ჩემს გვერდით ალბათ ნელნელა ამ ყველაფერს ანნა სიგიჟისკენ მიყავდა...